මතුගම සෙනෙවිරුවන්

        වසංගත පැතිරීම පිළිබඳ තොරතුරු රාශියක් ලෝක ඉතිහාසය තුළ සටහන් වී ඇත. විශේෂයෙන්ම වසූරිය වංසගතය ලෝකයම පීඩාවට පත් කළ ආකාරය පුදුම  සහගතය. දූපතක් වශයෙන් ලෝක ගෝලයේ දක්නට තිබෙන ලංකාවට මෙවැනි වසංගතය පැමිණෙනුයේ සංක්‍රමණ නිසාවෙනි.විශේෂයෙන්ම වෙළෙඳාම හරහා පැමිණෙන නාවිකයන් මෙන්ම සෙබළුන් නිසා මේ රෝග තත්වයන් ලංකාව පුරා පැතිරුණු අවස්ථාවන් තිබේ. පරංගි(ෆිරංගි යනු විදේශික යන අර්ථය දෙන්නකි) එවැනි රෝගයකි. කොළරාවද ඉන්දියාවේ සිට මෙරටට පැමිණි කල්ලතෝනින් නිසා ඇති වූවකි. දාහත්වන සියවසේ පමණ සිටම වසූරිය මන්නාරම අවට පැතිරී පසුව උඩරට රාජධානියද ආක්‍රමණය කරන ලද්දේය.මහාමාරිය  පැතිරීමද මෙලෙසම සිදු විය.මෙයට ශත වර්ෂයකට පෙර ඉතාමත් දරුණු අන්දමින් පැතිර යන ලද්දේ ස්පාඤ්ඤ උණ නමින් හඳුන්වන ලද දරුණු ප්‍රතිශ්‍යා උණ රෝගයකි.මහාමාරිය රෝගය නිසා ඇති වූ කලු මරණ ඛේදවාචකය ක්‍රි.ව. 165 සිට ආරම්භ ව වර්ෂ 1855 දක්වා වරින් වර සිදු වී තිබේ. ස්පාඤ්ඤ උණ වසංගතය ප්‍රථමයෙන්ම ආරම්භ වූයේ ඇමරිකාවේ දීය. පසුව එය ලෝකය පුරා පැතිර ගොස් දශලක්ෂ පන්සීයකට වඩා පිරිසක් මරුමුවට පත් කර තිබේ. මෙය  1918 දී  පමණ ලොව පුරා දශලක්ෂ 10 ක පමණ ජනතාවක් මරණයට පත් කර තිබේ.

        යටත්විජිත සමයේ මුල් වරට වතු වැවිලි උදෙසා කම්කරුවන් මෙරටට ප්‍රවාහනය කරන ලද්දේ 1845 වර්ෂයේ දීය.කෝපි වගාව සඳහා ඉඩම් නිදහස් කිරීමට බ්‍රිතාන්‍ය රජය කටයුතු කරන ලද්දේ කොල්බෘක් කැමරන් ප්‍රතිසංස්කරණ වලින් අනතුරුව 1837 වර්ෂයේ සිටය.වතු කම්කරුවන් ඉන්දියාවේ තන්ජෝර් මදුරාසිය මදුරෙයි වැනි ප්‍රදේශ වල සිට තුත්තකුඩිය හරහා කි.මී.270 ක් මග ගෙවා මුහුදු මගින් තලේමන්නාරමට ප්‍රවාහනය කරන ලදහ.පසුව මදුරාසියේ රාමනාතපුරම් දිස්ත්‍රික්කයේ මණ්ඩපම් සිට කි.මී.32 ක් ගෙවා තලේමන්නාරමට ප්‍රවාහනය කරන ලදහ.මෙම මාර්ගය ආරම්භ කරන ලද්දේ 1914 පෙබරවාරි 24 දිනදීය.

        19 වන සියවසේ අග භාගයේ සිට පැණ නගින ලද විවිධ වසංගත තත්වයන් යටතේ බ්‍රිතාන්‍ය රජය සංක්‍රමණිකයන් සඳහා නිරෝධායන නීති සකස් කළහ.ඉන්දියාවේ ව්‍යවස්ථාදායක මණ්ඩලයට අනුව සකස් කල නිරෝධායන නීති මත දකුණු ඉන්දියාවේ මණ්ඩපම් සහ තකපාරයි යන කඳවුරු ඇති කළහ.මේවා හරහා පැමිණි සංක්‍රමණිකයන් තලේ මන්නාරමට පැමිණියහ. . අනතුරුව මන්නාරමේ සිට දඹුල්ලටත් නුවර ප්‍රදේශයටත් දුම්රිය මගින් කොළඹ සහ කළුතරටත් ගෙන එන ලදහ.1919 වර්ෂය වන විට කලුතරට ප්‍රවාහනය කරන ලද කම්කරුවන් සංඛ්‍යාව 6468 දෙනෙකු විය.කලුගඟ හරහා දුම්රිය පාළම 1912 දී සාදා නිම කළ පසු දුම්රිය කළුතරට සේන්දු වීම වැඩි වූ බව පෙනේ.  වර්ෂ 1842 සිට වර්ෂ 1922 දක්වා යටත් විජිත ආණ්ඩුවේ වසංගත කමිටුවේ වාර්තා පරිශීලනය කරන්නෙකුට මෙරටට පැමිණි සංක්‍රමණිකයන් ගේ සංඛයාව ගැන අදහසක් ලබා ගත හැකිය.කොළරාව පිළිබඳ සංඛ්‍යාලේඛන අඛණ්ඩව තබා ගෙන ඇත. වසූරිය පිළිබඳ ලේඛන වලින් පැහැදිලි වනුයේ 1886 දී කළ එන්නත් කරණයෙන් පසුව යම් පාලනයක් ඇති වුවද යලි එය වැඩිවූ ආකාරයයි. 1897 දී නිරෝධායන ආඥා පනත සම්මත කර ගනු ලබනුයේ මේ තත්වය පාලනය කර ගැනීම පිණිසය. විශේෂයෙන්ම විදසේ සංක්‍රමණිකයන් නිසා ඇති වී තිබූ සෞඛ්‍ය අර්බුදය විසඳීම ලෙහෙසි පහසු නොවීය..ප්‍රමාණවත් තරම් සෞඛ්‍ය පහසුකම් සැපයීම ආණ්ඩුවට අමාරු කාරණයක් විය.

විදෙස් වලින් පැමිණෙන්නන් රාගම කඳවුරේ  නිරෝධායන මධ්‍යස්ථාන වල නවත්වා පසුව වතු වලට කැටුව යන ලදහ.මේ ගමන් මහත් දුෂ්කර තත්වයන් යටතේ සිදු විය.දුම්රිය ගමනාන්තවලට පැමිණෙන විට බොහෝ පිරිසක් රෝගී වී සිටියහ. බ්‍රිතාන්‍ය රජයට අවශ්‍ය වූයේ කම්කරුවන් මිස නිරෝගී මිනිසුන් නොවේ.රෝගී වූ කම්කරුවන් පිදුරු ඇතිරූ කරත්ත වල පටවා ප්‍රවාහනය කරන ලද. ඔවුන්ට කිසිම සෞඛ්‍ය පහසුකමක් නොවීය. ව්‍යවස්ථාදායක සභාව නියෝජනය කළ පළමුවන දෙමළ මන්ත්‍රීවරයා මේ කටයුතු කීප වතාවක්ම විවේචනය කර තිබේ.කෙසේ වෙතත් යටත් විජිත ලේකම්ගේ පිළිතුර වූයේ රෝගීන් ගෙන යන සේවකයන් සියල්ල එන්නත් කර ඇති බවයි.එන්නත මේ රෝග වලට විසඳුම වූයේ නැත. වසූරිය යම් තරමකින් පාලනය කරන ලද නමුත් වර්තමානයේ H1N1 යනුවෙන් හඳුන්වන ස්පාඤ්ඤ උණ මර්දනය කර ගැනීම ලෙහෙසි නොවීය. 1914 සිට 1919 දක්වා කාලය තුල මිය ගිය සංඛ්‍යාව ඉතා විශාල විය. 1918 දී රෝගීන් 1474 ක් වාර්තා වී ඇති අතර .. මරණ සිදු වී ඇත්තේ 420 කි.  1919 දී අසාදිතයන් 7786 ක් වාර්තා විය ඉන් රොගීන් 587 ක් මිය ගොස් තිබුණි. බස්නාහිර පළාතෙන් 214 ක්ද මධ්‍යම පළාතේ 62 ක්ද උතුරු පළාතේ 01 ක්  දකුණින් 08 දෙනෙකුද නැගෙනහිර පළාතෙන් 13 දෙනෙකුද උතුර සහ බටහිර පළාතෙන් 64 දෙනෙකුද උතුර මැදින් 05 ක්ද සබරගමුවෙන් 41 ක්ද ඌව පළාතෙන් 14 ක් වශයෙන්ද ඒ මරණ වාර්තා වී ඇත.   

    බ්‍රිතාන්‍ය වැවිලි කරුවන් වෙත කුලී කරුවන් රැගෙන ගිය ප්‍රධානීන් හඳුන්වන ලද්දේ කංගානීන් යනුවෙනි කම්කරුවන්ගේ බ්‍රෝකර්ලා වශයෙන් ඔවුනට යමක් කළ හැකි විය.අතමිට මුදල්ද යහමින් ගැවසුණි. ඒ නිසා වැවිලි කරුවන්ට පසු තීරණ ගැනීමේ බලයද ඔවුනට හිමිවිය. පසු කාලීනව ඔවුහු පොට්ටනි ගැසූ මුදල් කාසි වලින් වතු පවා මිලදී ගත් ආකාරය නිරීක්ෂණය කළ හැකිය.කෙසේ වෙතත් ස්පාඤ්ඤ උණ සම්බන්ධව බ්‍රිතාන්‍ය ව්‍යවස්ථාදායක මණ්ඩලයේ සංක්‍රමණික සහ නිරෝධායන වාර්තා සහ වසංගත කමිටුවේ වාර්තා වලට අමතරව සාක්ෂිකයක් කලුතර දිස්ත්‍රික්කයේ ඉද්දගොඩ පත්තුවේ ගීකියන කන්ද වතුයායේ දක්නට හැකිය.අපගේ පැරණි ඉතිහාසයේ ශිලා ලේඛන බහුලය.අනුරාධපුර අපර භාගය වන විට ශිලා ස්ථම්භ වල කොටන ලද ලිපි ද බහුල විය. ඒවා අත්තාණි කණු ලෙසට හැඳින්විය.මෙම සම්ප්‍රදාය අනුගමනය කරමින් සටහන් කරන ලද දෙමළ ටැම්ලිපියක් ගී කියන කන්ද වතුයායේ දක්නට හැකිය. එහි ගල් කණු දෙකකි. ඉන් එක කණුවක එක් පැත්තක ටැම්ලිපියක්ද අනෙක් පැත්තේ දික් අතට ලිපියක්ද කොටවා ඇත.මෙම ලිපිය පුරාවිද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුවේ ශිලාලේඛන අංශය විසින් පසුගියදා පිටපත් කරන ලදී. මෙහි වර්ෂය සඳහන් කර ඇත්තේ 1918 යන්නයි.මෙහි ලියා ඇති දෙමළ පාඨයේ සිංහල අර්ථය මෙලෙස සඳහන් කළ හැකිය.

මාඩසාමි කන්කානි මනවි සිත්ති පෙරකලාවිහි දී අභාවයට පත් විය. ‍ ඇය වෙනුවෙන් තබන ලද අනුස්මරණ ස්ථම්භයයි.

ගී කියන කන්දේ වත්ත ආශ්‍රිතව වර්තමානය වන විටත් තිබෙන ජන ප්‍රවාදය නම් තලෙයි මන්නාරම සිට දුම්රියෙන් කළුතරටත් අනතුරුව හොරණ හරහා ගී කියන කන්දට වත්තටත් ප්‍රවාහනය කරන ලද වතු කම්කරුවන් ගෙන් බෝ වුණ වංසංගතය නිසා වත්තේ කන්ගානි වන මාඩසාමි ගේ භාර්යව ආභවප්‍රාප්ත වූ ආකාරයයි. මෙම වසංගතය  ගැන අවබෝධයක් නැති ඔවුහු ගල් කණු දෙකක් සිටුවා රෙදි කඩ වලින් ඔතන ලද මළ කඳ ගල් කණු මත තබා දෙවියන්ට යාඥා කර ඇත.ඉන්පසු ඒ අසලම ඇති සොහොනේ වල දමා තිබේ.මේ කාලයේ ගී කයන කන්ද අසල කුඩලිගම ගම්මානයේ ප්‍රසිද්ධ ගල වැඩ කරුවන් සිට ඇත. ගිරිකොළ විහාරස්ථානයේ සුප්‍රකට ගල් වැඩ කරන ලද්දේ ඒ ගල් වඩුවන් විසිනි.

මතුගම සෙනෙවිරුවන්