By A. Abdul Aziz, Chairman, Press & Media Desk Ahmasiyya Muslim Jama’at – Sri Lanka.

Ahmadiyya Muslims from number of countries including Sri Lanka are expected to participate in the 127th annual congregation of the community (Jalsa Salana) to be held December 23, 24 and 25  at Qadian in Punjab, India.

In 1891, the founder of Ahmadiyya Muslim community, Hazrat Mirza Ghulam Ahmad of Qadian, had initiated this spiritual event to promote inter-religious peace and harmony. The event will be marked by a ‘world religions’ session in which people from different faiths will suggest solutions to the problems faced by world,

On the last day (Sunday 25^th December 2022), a televised address will be given by worldwide head of Ahmadiyya Community, Hazrat Mirza Masroor Ahmad, who is based in London. His address will be telecast LIVE from London at 10.30 GMT (Local time 4 p.m.) This address telecast by MTA – Muslim Television Ahmadiyya International, will have simultaneous translations including Tamil, English, French, German Bengali and Arabic to name a few.

The objective of this Convention (Jalsa Salana) is to present pure, pristine and peaceful teachings of Islam. Likewise to call people towards their creator, to develop love, affection and compassion among the creations of God, and promote brotherhood, are also its objectives.

At the convention, religious leaders of the community from around the country will address on the tenets of Islam and its power to promote peace and harmony in the world.

Ahmadi is a sect of Islam which is widely perceived to be different from the mainstream of the religion as they believe that the advent of a Messiah, as promised by Prophet Muhammad (PBUH), has already happened. They believe, unlike the mainstream believers of Islam, that the Messiah was incarnated in 1835 in the form of Mirza Ghulam Ahmad.

Under Divine Command, in 1889, Hazeat Mirza Ghulam Ahmad proclaimed himself the awaited Messiah, The followers of Ahmad thus came to be called ‘Ahmadis’ or ‘Ahmadiyyas’.

We are completely same as the other mainstream followers of Islam but for our belief in the advent of a Messiah, which they believe is yet to take place.

In Sri Lanka, Ahmadiyya Muslim Community (Jama’at) was established in 1915 and the Community celebrated its Centenary in the year (2015). To mark the event, the Community launched the Holy Qur’an Sinhala Translation, whereas, this scripture has been translated into 76 world languages by the Ahmadiyya Muslim Jama’at in Islam.

Qadian is the birth-place of Hazrat Mirza  Ghulam Ahmad – Founder of Ahmadiyya Muslim Community in Islam.

LOVE FOR ALL: HATRED FOR NONE.

චානක බණ්ඩාරගේ

මේ දේශපාලුවනට ඇත්තටම පිස්සුද?

පසුගිය යහපාලන රජයේ සිමා නිර්ණ කොමිසමේ නිර්දේශ අනුව උතුරු/නැගෙනහිර සිංහල ගම්මාන වලින් සමහරක් එම පළාත් වලින් ගලවා උතුරුමැද පළාතට අනුයුක්ත කල යුතුය. මෙයින් වන්නේ උතුරු/නැගෙනහිර සිංහල ජනගහනය තවත් අඩු විමය. වත්මන් රජය මේ මෝඩ නිර්දේශ ක්‍රියාත්මක නොකරනු ඇතැයි උදක්ම පතමු.

දකුණ අද ජනගහනයෙන්  පිරි ඉතිරි ගොස්ය. මිනිසුන් පර්චස් 2 ඉඩම්වල පවා ගෙවල් සාදා ගනිති. තදබදය ඒ තරමට වැඩිය. අලි-මිනිස් අර්බුදය උච්චම තත්වයට පත්ව ඇත. කැලෑ වලින් පිරි ජන ශුන්‍ය ප්‍රදේශයක් වූ හම්බන්තොටද (ලෙනාඩ් වුල්ෆ්ගේ අති සුන්දර වනාන්තර ගමක් වූ බැද්දෙගමහි සිළිඳු, පුන්චි මැණිකා සහ හින්නිහාමි චරිත මතක්වේ) වරායක්, ගුවන් තොටුපලක්, ක්‍රිකට් ක්‍රිඩාංගනයක්, සම්මන්ත්‍රණ ශාලාවක්, සිනමා ගම්මානයක්, කෘතිම සංචාරක සෆාරි උද්‍යානයක් වැනි දේ බිහිවිම නිසා බෙහෙවින් වෙනස් වී ඇත. (මේ සියල්ලම වාගේ ජාත්‍යාන්තර මට්ටමේ ඒවාය, අධි පොලියට විදේශ ණය ලබා නිම කරන ලද තේරුමක් නැති ව්‍යාපෘතිය). හම්බන්තොට තව තවත් නාගරීකරණය වෙමින් පවතී.

හම්බන්තොට සුන්දරත්වය කෙළසා එය කොන්ක්‍රීට් වනාන්තරයක් බවට පත් කිරීමට මෝඩ දේශපාලනඥයනට උවමනා විය. වරායක් සෑදීමටය කියා ශ්‍රී ලංකාවේ තිබු හොඳම සහ සුන්දරම මුහුදු වෙරළ (කලින් හම්බන්තොට තානායම  අවට පිහිටි ප්‍රදේශය) නැති කර ගත්තෙමු. 

අද හම්බන්තොට වරාය තුල කිනම් දේ (කටයුතු) සිද්ධ වේ දැයි රජයවත් නොදනී. එය රාජ්‍යක් තුල වෙනම ‘රාජ්‍යකි’. 

ගුවන් යානා නොඑන ගුවන් තොටුපොළක් සාදා, ක්‍රිකට් නොගසන ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා පිටියක් සාදා, චිත්‍රපට නොහදන සිනමා ගමක් සාදා, සම්මන්ත්‍රණ නැති ජාත්‍යන්තර සම්මන්ත්‍රණ ශාලාවක් සාදා, සංචාරාකයන් නොඑන සෆාරි උද්‍යානයක් සාදා ඩොලර් බිලියන ගණනින් මේ රට දේශපාලුවෝ ණය භරිත කළහ.

හම්බන්තොට වටිනා  කැලෑ කැපීමෙන් එහි සිටි වටිනා අලි, කොටි (දිවි), වලස්, ගෝන, මුවන්, රිලවුන්, මොනරුන් වැනි සතුන් අද යන එන මං නොමැතිව අන්ත අසරණ ව සිටිති. කැලෑ වල ලී දේශපාලුවෝ සහ නිලධාරීන් විකුණා ගත්හ.

මත්තල ගුවන් තොටුපොළට යන මාර්ගයේ මොණරු පැමිණ මෝටර් රථයේ ඉදිරිපස වීදුරුවේ වැදී මැරී වැටෙති (විශේෂයෙන්ම උදේ පාන්දර). වාහනවලට අසුවූ උරග සතුන්ගේ මල සිරුරු වාහනවලටම තැලී පාරේ මැදය. වල් අලි යන එන මං නොමැතිව පාර දෙපසට වී බලා සිටිති. ක්‍රිකට් තරඟ වේලාවල පවා (ඉතා කලාතුරකින් පැවැත්වෙන) වල් අලි ක්‍රීඩාංගනයට පැමිණ ඇති බව වාර්ථා විය.  සුරියවැව ඝන කැලයේ සිටී වඳුරන් අසරණව කෑම සොයා හුංගම. අම්බලන්තොට ටවුමට පවා පැමිනෙත්. සුරියවැව මොණරුන් කෑම සොයා අහංගමට ඉගිලී පැමිණෙත්.

මේ අයගේ අමන වැඩ නිසා රටේ ඉතා වටිනා වනජීවී සම්පත ඉතා ඉක්මනින් ක්ෂය වෙමින් යයි.

මේ ව්‍යාපෘති වලින් මුදල් ගසා ගත් දේශපාලුවෝ සහ උසස් රාජ්‍ය නිලධාරින් අද ආසියාවේ සුපිරි ධනවතුන් බවට පත්වී සිටිති. ඔවුන් අදත් කිසිදු බියක් නොමැතිව රිසිසේ වැජභෙත්. ඔවුන් අදටත් මේ රටේ ප්‍රභූ වරුය.

ගාල්ල වරාය සමහර විට කොළඹ වරයාටත් වඩා පැරණි විය හැක. තොටගමුවේ ශ්‍රී රාහුල හිමියන් සිය පරෙවි සංදේශයේ 84වැනි කවියෙන් (15වන  සියවසේ  අවසන් භාගයේ) ගාලු පුරය වර්ණනා කර තිබුනේ එහි සාප්පුවල මුතු, මැණික්, රත්‍තරන් ප්‍රදර්ශනයට තබා තිබු අයුරින් කෙනෙකුට සිතෙනුයේ මුළු මහත් මුහුදු පත්ලම හරා ඇද්දෝයි කියායි.

පවත්නා ගාලු වරාය සංවර්ධනය කරනු වෙනුවට (එය හම්බන්තොටට වඩා ජාත්‍යාන්තර මුහුදු මාර්ගයට ළඟය), එවක තිබු රජයන්හි ‘සියල්ල හම්බන්තොටය’ යන අමනෝඥ ප්‍රතිපත්තිය යටතේය හම්බන්තොට නව වරායක් ගොඩ නැඟීම ආරම්භ කලේ. ඩොලර් බිලියන් ගණනින් චීනයෙන් ණය ගනු ලැබීය. මේවා ගෙවා දැමීමට තව පරම්පරා 5ට  වත් බැරිය. අද හම්බන්තොට වරායට සිදුවී ඇති දේ ගැන අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත.

ඉතා සජීවී ජාත්‍යාන්තර වරායක් වූ ගාල්ල අද මැරී ගොස්ය. එයට විදේශ නැව් නොපැමිණේ.

කාලකණ්නි වරායක් හම්බන්තොට සැදීම නිසා එහි බොහෝ ඉඩම් චීන  ආයෝජකයන් සඳහා ලබා දීමට සිදුවී තිබේ.   ඔවුනට ඉතා පිරිසිඳු ජලය පමණක් අවශ්‍යය යනුවෙන් නඟන මැසිවිලි නිසා සිංහරාජ  කැලය කපා ඇල මාර්ගයක් ඔස්සේ හම්බන්තොටට ජලය සැපයීමේ ව්‍යාපෘතියක් ඇත.  මෙම ලියුම්කරුගේ දැනුම අනුව දැනට මෙම ව්‍යාපෘතිය නතර වී ඇත. නමුත් මේ නිසා සිංහරාජයට කරන ලද විනාශය එලෙසමය.

ඉතා  අසාර්ථක වූ, උමා ඔය ව්‍යාපෘතියෙන් එකළ රජය අදහස් කලේ අවසානයේදී හම්බන්තොටට ජලය සැපයීමය. මේ වැඩ පටන් ගත්තේ කිසිම විධිමත් පාරිසරික අධ්‍යනයක් නොකරය. උමා ඔය නිසා ඇල්ල, බණ්ඩාරවෙල ප්‍රදේශවල ඉඩම් හිමියනට වූ විශාල හානි දැන් සැවොම දනී.

උමා ඔය වෙනුවෙන් විනාශ කර දමන ලද්දේ කෝටි ගණන් මහජන මුදල් පමණක් නොවේ, ඌවේ ඉතා වටිනා, සශ්‍රීක ඉඩම්ය. උමා ඔයාට ගත් ණය ගෙවා අවසන් කිරීම අනාගත පරපුරණට බාරය (දැනට ඉපදුනු සහ නොඉපදුනු).

උමා ඔය සඳහා නිවාස සහ දෙපළ විශාල පරිහානියක්  කර කෙසේ හෝ උමග බොහෝ දුරට තනා අවසන් කළහ. දැන් මුළු ක්‍රියාන්විතයම නවතා දමා ඇත (හානිය සිදු කර ඉවර වු පසු). සෑදු උමග කන්නද?

(රටේම තිබෙන කළු ගල් කඩා පෝර්ට් සිටියට මුහුද ගොඩ කල පසු, තමන් බලයට පත්වූ පසු එම ව්‍යාපෘතිය නතර කරනවා කියා ඒ දිනවල කරන ලද කීම වැන්නකි මෙහි සිදුවී තිබෙන්නේ).

හම්බන්තොට සහ රටේ අනෙක් නව ව්‍යාපෘති නිසා මේ රටේ, දකුණේද ඇතුළුව,  නව චීන ජනගහනයක් ඇරඹි ඇත. මෙහි ආදීනව ගැන සවිස්තර එලභෙන ලිපියක. 

හම්බන්තොට වරාය වසර 99ට චීනයට බදු දීම ඉතා අමනෝඥ ක්‍රියාවකි. (මේ නිසා රටේස්වෛරිත්වයට සහ භෞමික අඛන්ඩතාවයට හානි සිදුවේ).

99 අවුරුද්දක බද්දක් යනු දේපලක් සින්නකර විකිණීම හා සමානය. බ්‍රිතාන්‍යයෝ චීනයට අයත් හොංකොන් භුමිය ගොඩ නැගුවේ 99 වසරකට එය බදු අර ගෙනය.

වසර 99 ඇවෑමෙන් බ්‍රිතාන්‍යයෝ ගියාක් මෙන් චීනය 2114 දී හම්බන්තොට ආපසු අපට භාර දී ආපසු යාවිද? ඔබම සිතා බලන්න.

2114 දී (අපේ මී මුණුබුරන්ගේ) ශ්‍රී ලංකාව? –  

එවිට එය කෑලි කෑලි වලට කැඩී ගිය රාජ්‍ය සමුහයක් (සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්) බවට පත් ව තිබිය හැකිද? නැතනම් මුළු රටම ඊලාම් රාජ්‍යක් වී තිබිය හැකිද?

දෙවැන්න සිදුවීමට වඩාත් ඉඩ කඩ වැඩිය.  

මහ ජාතිය වුවත්, ඔවුන් දුර්වල නම්, රටේ සිටින සුළු ජාතියට රාජ්‍ය බලය අල්ලා ගත හැක.                                                                          

උදා: රුවන්ඩාවේ මහ ජාතිය හුටුන්ය-  90% පමණ, නමුත් දැන් ඒ රට පාලනය කරන්නේ 10% පමණ වන ටුට්සින්ය. සදාම් හුසේන් යුගයේ සුළු ජාතිය වූ සුනී මුස්ලිම් වරුන් විසින් (ජනගහනයෙන් 20%ට අඩු ) ඉරාකය පාලනය් කරන ලදී. මහා ජාතිය වන ශිආ මුස්ලිම් වරුන් 75%ට අධික වේ.  

අඩුම තරමින් ඩොලර් බිලියන 5ක් වත් හම්බන්තොට වරාය බදු දිම සඳහා චීනයෙන් ලබා ගත යුතුව තිබුණි, ලබා ගත්තේ ඩොලර් බිලියන 1ක් පමණි.

එය කල හැකිව තිබු දෙයකි. එම වරාය සෑදීමට පමණක් චීනය ශ්‍රී ලංකාවට ඩොලර් බිලියන 2.5ක් හෝ 3ක් පමණ ණය දුන්නා විය හැකියි. හම්බන්තොට චීනයට නැතිවම බැරි වරායකි. එය ඔවුනට සිය දෑස මෙනි. ඔවුන්ගේ නව මුහුදු සේද මාවතට ඔවුන් හම්බන්තොට ද එක් කර ඇත.

හම්බන්තොට වරාය වෙනුවෙන් ඕනෑම ඩොලර් බිලියන ගණනක් වියදම් කිරිමට චීනය  ලෑස්තිය. චීනය යනු සල්ලි  ආකරයකි.

අපි අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන නොගත්තෙමු.

රටට සැබැවින් ආදරය කරන දක්ෂ දේශපාලනඥයයෝ රාජ්‍ය පරිපාලනය කරන්නේ එලෙසිනි. තම රටට උපරිමව වාසි ලැබෙන සේ ඔවුහු රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික ගනුදෙනු කරති.

පෝර්ට් සිටිය නවත්වනවා කියා ගොස් එය චීනයට දෙගුණයකින් වැඩි කර දීමට කැමති වුයේද අපේ අයයි.

දැන් රටට (මහජනයාට) අයත් ඉතිරි දේපළ ටිකද විකුණා එයින් ඉදිරියේ කෙටි කාලයක් හෝ ජීවත් වීමට රජය උත්සහ දරයි. අභාග්‍ය නම් මේ දේපළද මොවුන් විකුණනු ඇත්තේ කුණු කොල්ලයටය.

මෙවර දේපළ බොහොමයක් මිලදී ගනු ඇත්තේ දෙමළ ඩයස්පෝරාවය. ඔවුන් විවිධ විදේශ කොම්පැනි නම් වලින් මේවා කුණු කොල්ලයට මිලදී ගනු ඇත. ඇතැම් විදේශිකයන්ද පැමිණ මිලදී ගනු ඇත. ‘රජ පවුලද’ විවිධ නම් වලින් මිලදී ගනු ඇත.

  ‘සිංහලයා මෝඩයා’ කියා මේ දෙමළ ඩයස්පෝරාව,  විදේශිකයෝ සහ ‘රජ පවුල’ හොඳට දනිති.

ජීවත්විමට ඉතිරිව ඇති හොඳම ඉඩම්

රටේ ජනතාවට ජීවත්විමට හොඳම ඉඩම් දැන් ඉතිරිව ඇත්තේ උතුරේ සහ නැගෙනහිරය. මෙය මේ රටේ 1/3 ක භුමි භාගයකි. මුහුදු තීරයෙන් 2/3ක් පමණ වේ. නමුත්, අදත් සිංහල ජාතිකයෙකුට උතුරේ සහ ඇතැම් නැගෙනහිර ඉඩම් කොටසක් මිලදී ගැනීමට, බද්දට ගැනීමට, ගොවිපලක් ආරම්භ කිරීමට නොහැකිය/ඉතා අපහසුය. මේවා මේ රටේ දැවැන්ත, දැවෙන ප්‍රශ්ණය. නමුත් ඒවා ප්‍රශ්ණ නොවන ආකාරයෙන් පෙන්වා රජයන් කටයුතු කරයි. වර්ගවාදී ජාතික ප්‍රතිපත්තියක් අදහන TNA සහ බෙදුම්වාදී ද්‍රවිඩ දේශපාලඥයනට අවශ්‍ය ලෙස උතුරේ සහ නැගෙනහිර කටයුතු සිදු කිරීමට රජයන් ඉඩ දීම නොකළ යුත්තකි.

අප රණ විරුවන් තම ජීවත පරදුවට දී සටන් කලේ මුළු ශ්‍රී ලංකාවම සැවොටම භුක්ති විඳිය හැකි තැනක් බවට පත් කිරීමටය. රට යුද්ධයෙන් දිනුවේය. නමුත් සිංහලයාට අදත් උතුර සහ නැගෙනහිර අහිමිය. ද්‍රවිඩ ජාතිකයෙකුට කිලිනොච්චි අත්හැර තංගල්ලේ පදිංචි විමට හැකියාවක් ඇත. මුස්ලිම් ජාතිකයෙකුට අක්කරෙයිපත්තු අත්හැර ගම්පහ පදිංචි විය හැක. මෙය රටේ දෙමළ, මුස්ලිම් ජනගහණයන් වර්ධනයට ඉමහත් රුකුලකි. නමුත් තංගල්ලේ හෝ ගම්පහ වෙසෙන සිංහලයෙකුට කිලිනොච්චි හෝ අක්කරෙයිපත්තු ඉඩමක් මිලදී ගෙන ගෙයක් සදා ගැනීමේ හැකියාව නැත.

ඒවාට යම් අවහිරයන් වේ නම් රජයන් ඒවා දුරලිය යුතුය. එය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 14වෙනි වගන්තියෙන් රටවැසියන්ට ලබාදී ඇති අයිතියකි. (freedom of movement).  නියම සන්හිඳියාව වන්නේ සෑම රටවැසියෙකුට තමන් කැමති ඕනෑම පලාතක ජීවත්වීමේ අයිතිය හිමිවිමයි.

සිංහලයා මුහුණ දී ඇති මෙම දරුණු අසාධාරණය දැන් පවත්නා සුළු ජාතීනට බලය බෙදීම සඳහා වූ සර්ව පාක්ෂික සමුළුවේ ( 2022 දෙසැම්බර් – 2023 පෙබරවාරි) මුලික මාතෘකාවක් විය යුතුයි.  නමුත්, කවදාවත් එය එසේ සිදු නොවනු ඇත.

සුමන්තිරන්, විග්නේස්වරන්, සිවාජිලිංගම්  එවන් යෝජනාවක් න්‍යාය පත්‍රයටවත් ඇතුළු කිරීමට ඉඩ නොදෙනු ඇත. ඉදින්, රටේ තිබෙන ප්‍රධානතම ජන වාර්ගික ප්‍රශ්නයක් සාකච්චා නොකරන සර්ව පාක්ෂික සමුළුවකින් ඇති පලය කුමක්ද?

අද කොළඹ

එදා බොරැල්ලේ වනාතමුල්ල, මට්ටක්කුලියේ සමිට්පුර 95% පමණ සිංහල බෞද්ධ වූ විශාල නාගරික ගම්මානයන්ය. පන්සල් වලින් නැඟුන සාධු නාදය, පිරිත් සජ්ජායනා වලින් ඒ ප්‍රදේශ සුපිරිසිඳුවත් විය. අද ඒවායෙහි සිංහල බෞද්ධයන් 50%ක් වත් නැති තරම්ය.

ජාතික නිදහස ගැන කෑ මොර දුන්, ඒ නමින් පක්ෂයක් හදා ගත්,  නිවාස ඇමතිවරයෙක් යටතේ සහශ්‍ර පුර, මුවදොර උයන වැනි යෝධ නාගරික ව්‍යාපෘති වල (7,000- 8,000 එහා ජනයා ජීවත්වෙන) සෑම විටම වාගේ සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් 1/3 අනුපාතයට බෙදෙන පරිදි ජනයා පදිිංචි කරවනු ලැබිය (33% පමණ වන  බැගින්). ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිතුමා මිනිසුන් පදිංචි කලේ රජයේ  පත්වීම් දුන්නේ රටේ ජාතික ජනගහන අනුපාතයටය (72%, 20%, 8% වැනි. එතුමාට නායකත්ව ලක්ෂණ තිබුන නිසා ඔහු සමඟ කිසිවෙක් කට ගැසීමට නොපැමිණියේය. කරුණු යථා තත්ත්වයෙන් තෝරා බේරා දීමේ හැකියාව ඔහුට තිබුණි.

1970 දශකයේදී (1983 පමණ දක්වා), බම්බලපිටිය මහල් නිවාස සංකීර්ණයේ (Bambalapitiya Flats) (මෙය රජය සතු වූ ඉහල මධ්‍යම පංතිකයන් වාසය කරන ඉතා සාර්ථක මහල් නිවාස පද්ධතියකි) 80% පමණ වාසය කලේ සිංහලයන්ය. අද (2022), එහි 80% පමණ වාසය කරන්නේ ද්‍රවිඩ ජනයාය. මෙය ඔවුනට දොසක් කියනවා නොවේ. කොළඹ නගරයේ සිංහලයාට සිදුවී ඇති පසුබෑම පෙන්වීමට උදාහරණයක් වශයෙන් පෙන්වනවා පමණි.

කොළඹ නගරය තුල සිංහලයා අද සුළු ජාතියක් බවට පත්වී හමාරද?

එදා (මීට වසර 40 – 50ට පෙර) කොළඹ මහ නගර සභා බල ප්‍රදේශය තුල (කොළඹ 1 – 15)  සිංහලයන් අඩුම තරමින් 65% – 70% ක් සිටින්නට ඇත. අද මේ ගණන 35% හෝ 40% තරම් විය යුතුය. මේවා පිළිබඳව නිවැරදි සංඛ්‍යා ලේඛන සොයා ගැනීමේ අපහසුතා ඇත.

කොළඹ නව සුළු ජාතික ජනාවාස ප්‍රදේශවල බොහෝ නව පල්ලි (ක්‍රිස්තියානි, මුස්ලිම්), හින්දු කෝවිල් ඉදිවී තිබේ. එම සුළු ජනයාගේ අවශ්‍යතාවයනට ඒවා අවශ්‍යය. නමුත්, උතුරේ සිංහලයාට ප්‍රසිද්ධ ස්ථානයක බුද්ධ ප්‍රතිමාවක් තනා වන්දනාමාන කිරීමට ඇති නිදහසට උතුරේ මහ ඇමති විග්නේස්වරන් විරුද්ධ විය. මධ්‍යම රජයන් එවිට නිහඬ විය.  යාපනය විශ්ව විද්‍යාලයේ බුදු පිළිමයේ සිරස මීට වසර කිහිපයකට පෙර විටින් විට  කඩා දමා තිබු බව යාපනයේ වෙසෙන සිංහල වැසියෙක් මෙම ලියුම්කරු සමඟ පැවසීය.  මෙහි සත්‍ය අසත්‍ය බව මෙම ලිපිකරු නොදනී.

උතුරේ ඉඩම් මිලදී ගැනීමට සිංහලයා යොමු විය යුතුයි; තේසවලාමේ – ඉඩම් පිලිබඳ වූ නිතීය – තදබල  බාධාවක් නොවේ

බොහෝ සිංහලයන් විශ්වාස කරන්නේ තේසවලාමේ  නීතිය නිසා උතුරේ දේපළ මිලදී ගැනීමට හෝ බදු දීමට ඔවුනට නොහැකි බවයි. මෙය ඔවුන් තුල ඇති  වැරදි මතයකි.

තේසවලාමේ  ආඥාපනත  (1947 අංක 59)මගින් ප්‍රතිලාභ ලබන පුද්ගලයන් සිටින්නේ පන්ති දෙකක් පමණි. ඔවුන්ට පමණක් පූර්වයෙන් නිදහස් කිරීමේ අයිතිය (right of pre-emption) නිතීයෙන් ලබා දී ඇත:

• දේපලක සම-හිමිකරුවන් වන පුද්ගලයින්

මෙයින් අදහස් කරන්නේ විෂය ඉඩම නොබෙදුනු  – පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකුට හෝ වැඩි දෙනෙකුට හවුල් විය යුතු එකක් බවයි.

දේපල විකිණීමේදී වෙනත් කිසිවෙකුට පෙර එය වෙළඳපල මිලට අනෙකුත් සම හිමිකරුට/කරුවන්ට පිරිනැමිය යුතුවේ.

උතුර ඇතුළු ශ්‍රී  ලංකාවේ ඉඩම්වලින් වැඩි ප්‍රමාණයක්  තනි අයිතිය (sole ownership) යටතේ පවතීන අතර මෙම ආඥාපනත ඒවාට  අදාළ නොවේ.

• නීත්‍යානුකූල අන්තිම කැමැත්තක් නොසාදා අයිතිකරු මිය යාමේදී මියගිය පුද්ගලයාගේ උරුමක්කාරයින්ට (ඊළඟ ඥාතීන්ට)  එම දේපල  මිලයට ගැනීමේ  අයිතිය ඇත

උදා: දකුණේ සිංහලයන් ඇතුළු අනෙක් අයට විෂය ඉඩම මිලදී ගත හැක්කේ උරුමක්කාරයින්ට වෙළඳපොල මිලට මිලදී ගැනීම සඳහා වන  යෝජනාව අසාර්ථක වුවහොත් පමණි.

මෙම යෝජනාව උරුමක්කාරයනට ඉදිරිපත් කිරීම ඉතාම තාක්ෂණශීලීව කල යුත්තකි. එසේ නොකළහොත් මුළු ක්‍රියාදාමයම බිඳ වැටේ. එවිට සිංහලයන් ඇතුළු ඕනෑම කෙනෙකුට ඉඩම මිලදී ගැනීමට හැකි වනු ඇත.

17 වන ශතවර්ෂයේ අග සහ 18 වන සියවසේ මුල් භාගයේදී දකුණු ඉන්දියාවේ කොරමැන්ඩල් (තේසවලාමේ) වෙරළ තීරයේ සිට දෙමළ ජාතිකයන් විශාල ප්‍රමාණයක් ශ්‍රී ලංකාවට සංක්‍රමණය වූ අතර අලුතින් පිහිටුවන ලද දුම්කොළ වතු වල වැඩ කිරීමට ඔවුන් ගෙන්වන ලද්දේ පෘතුගීසින්ගේ අවසාන කාලයේ සහ ප්‍රධාන වශයෙන් ලන්දේසීන් විසිනි. උතුරේ දෙමළ ජනගහනය මේ නිසා සීග්‍රයෙන් ව්‍යාප්ත විය (එළාර, මාඝ, චෝල යුගයේ පැමිණි ද්‍රවිඩ ආක්‍රමණිකයන් ආපසු දකුණු ඉන්දියාවටම පලවා හැරීමට එකළ සිටී සිංහල රජවරුන් සමත් වුහ).

ද්‍රවිඩ ජනයා මේ රටේ වසර 3,000ට වඩා පැරණියයි යන විග්නේස්වරන්ගේ 14/12/22 දේශනය පුස්සකි. රටේ නැති ප්‍රශ්ණ ඇති කිරීමකි. ඉතිහාසය විකෘති කිරීමකි.

මේ නව ද්‍රවිඩයන් සතුටු කිරීම සඳහා එවකට වූ ලන්දේසි ආණ්ඩුකාර සිමන්ස් මෙම තේසවලාමේ නීති සංග්‍රහය 1706  දී පිළියෙළ කළේය.

ලන්දේසි ජාතික ජෑන් පයිරස් මෙය දෙමළ භාෂාවට පරිවර්තනය කරන ලදී.

මෙම නව’ මලබාර් නීති’ පිළියෙළ කිරීමේදී ලන්දේසීන් යාපනයේ (යාපා පටුනේ) එවකට පැවතී දෙමළ සිරිත් විරිත් සහ තේසවලාමේ විවාහ සහ බුදල් නිතී ද එයට  එකතු කළහ.   

බ්‍රිතාන්‍ය පාලන සමයේදී මෙම තේසවලාමේ නිතිය දිගටම ක්‍රියාත්මක විය. ශ්‍රීමත් ඇලෙක්සැන්ඩර් ජොන්ස්ටන් තේසවලාමේ නිතී සංග්‍රහය ඉංග්‍රීසී බසට පරිවර්තනය කරන ලදී. 

මුල් යුගයේ තේසවලාමේ නිතීය යාපනයට පමණක් ක්‍රියාත්මක වූ බවක් පෙනේ. එවිට යාපනය යන වචනය එම නිතී සංග්‍රහයේ ප්‍රධාන යෙදුම වූ අතර උතුරු පළාත යන්න එහි සඳහන් නොවීය.

සිවගනලිංගම් එදිරිව සුන්දරලිංගන් (1988)සුවිශේෂී නඩුවකි. එවකට අගවිනිසුරු ශර්වානන්ද  (ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ) තීන්දු කළේ මෙම නීතිය (තේසවලාමේ) යාපනයට පමණක් නොව මුළු උතුරු පළාතටම අදාළ වන බවයි.

ශ්‍රී ලංකාවේ කොතැනක ජීවත් වුවද  උතුරු පළාතේ වැසියෙක් නම් ඔහුට හෝ ඇයට මෙම  නීතිය බලාත්මක වන බව එතුමා වැඩිදුරටත් සඳහන් කළේය.

උතුරු පළාත සමඟ සමීප සබඳතාවක් පවත්වාගෙන ගිය බොහෝ කොළඹ පදිංචි දෙමළ ජනයාට (උදා: වැල්ලවත්තේ, මට්ටක්කුලියේ) මෙය ප්‍රතිලාභයක් විය.

මෙය ගරු අධිකරණය මඟින් නව නිතී සැකසීමක් යයි කෙනෙකුට සාර්ථක ලෙස වාද කල හැක.

නිතී සෑදීමේ වරම ඇත්තේ උත්තරීතර පාර්ලිමේන්තුවට පමණි.

මෑත නඩු නීති තීන්දු,  1988 න් පසු  පෙන්නුම් කරන්නේ සමහර විට තේසවලාමේ  නීතිය චංචල දේපළවලට අදාළ වන බවයි.  මානික්කසාගර් එරෙහිව කන්දසාමි නඩුවෙහි මෝටර් රථයක්  පවා මෙම නිතීයට නතු කරන ලදී.

පුර්ව නිදහස් කිරීමේ අයිතිය (right of pre-emption) දැන් යාබද ඉඩම් හිමියන්ට ද අදාළ වේ.

ඕනෑම නඩු නීතිවල ඇති දෝෂ/විෂමතා ඇත්නම් ඒවා අභිබවා යාමේ බලය ඇත්තේ රජයට පමණි.

නව පනත් සම්මත කිරීමෙන් හෝ පවත්නා පනත් සංශෝධනය කිරීමෙන් දැනට පවත්නා නිතී වල ඇති අඩුපාඩු, අසාධාරණකම් රජයනට වෙනස් කල හැක.

තේසවලාමේ නිතීය අහෝසි  කිරීමට TNA සහ විග්නේස්වරන් එකඟ විය යුතුයි. දැන් ක්‍රියාත්මක වන බලය බෙදීමේ සර්ව පාක්ෂික සමුළුවේදී ඔවුන් මේ බව ප්‍රසිද්ධියේ කිව යුතුයි. නැතනම්, ඔවුන් මේ රටේ සිංහල, මුස්ලිම් සහ ඇතැම් දෙමළ ජනයාට (විශේෂයන්ම වතුකරයේ) ජනයාට ද්‍රෝහී වුවන් ලෙස ඉතිහාසගත වනු ඇත.

අඩුම තරමින් එකී 1988 නඩු තීන්දුවට පෙර පැවති ලන්දේසි/ඉංග්‍රීසි පාලන කාලවල ක්‍රියාත්මක වූ තේසවලාමේ නීතියට නැවත යාමට හෝ ඔවුන් එකඟ විය යුතුය. ගරු ශර්වානන්ද විනිසුරුතුමා විසින් 1988 හඳුන්වා දුන් තේසවලාමේ අර්ථකථනය මහ ජාතිය වන සිංහලයාට සහ සුළු ජාතියක් වන මුස්ලිමානුවනට ඉතා තදබල අසාධාරණයකි.

නැඟෙනහිර පළාතට තේසවලාමේ  නීතිය අදාළ නොවේ. එබැවින් නැගෙනහිර පළාතේ ඕනෑම නිශ්චල දේපලක් සිංහලයන්ට නිදහසේ සහ පහසුවෙන්, කෙලින්ම මිලදී ගත හැකිය. ඔවුන් මඩකලපුවේ, ත්‍රිකුණාමලයේ ඉඩම් මිලදී නොගන්නේ මන්ද?

කෙසේ වෙතත්, සීමිත අවස්ථා වලදී හැර – ඉහත තේසවලාමේ අවස්ථා 2, උතුරේ ඉඩම් මිලදී ගැනීමට සිංහලයන්ට විශාල බාධාවක් නොමැති බව මෙම නිතී හැදැරීමේදී පෙනේ. බාධාවක් තිබේ  නම් එය සිංහලයාට පමණක් නොව තේසවලාමේ  ප්‍රතිලාභ නොලබෙන ද්‍රවිඩයනට ද, මුස්ලිමානුවනටද බලපායි.

තේසවලාමේ ලන්දේසීන් ගෙනාවේ සිංහලයන් යාපනයට ඒම වැලක්වීම අරමුණු කර ගෙන නොවේ.

සිංහලයන් යාපනයේ ඕනෑ තරම් ජීවත්ව හිඳ ඇත. දෙවානම්පියතිස්ස රජතුමාගේ ශිලා ලිපි, ගල් කුළුණු උතුරෙන් හමුවී තිබේ. උතුරෙන් හමුවූ බෞද්ධ පුරාවස්තු නැගෙනහිරටත් වඩා වැඩියයි ඇතැම් තතු දත්තෝ පවසත්.

උතුරේ ඇති සියළුම  කෘතීම වැව් සදා ඇත්තේ සිංහල රජවරුන් විසිනි. මන්නාරමේ යෝධ වැව, කිලිනොච්චියේ ඉරණමඩු වැව ධාතුසේන රජුගේ ශ්‍රේෂ්ට  නිර්මාණයි. ගරු සංඝමිත්තා මෙහෙණින් වහන්සේ යාපනයේ දඹකොළ පටුනේ සිට මාන්තොට (වර්තමාන මන්නාරම) හරහා  අනුරාධපුරයට සිය පිරිවර සමඟ පයින් වැඩියේ පණ්ඩුකාභය රජතුමා සහ ඉන් පසු රජවරුන් සෑදු (දේවානම් පියතිස්ස ඇතුළු)  මල්වතු ඔය ආශ්‍රිත මාර්ගයේය.

බෞද්ධ නටඹුන්, ඉපැරණි සිද්ධස්ථාන, කැඩුණු ඉපැරණි බුද්ධ රූප   අදත් මුලතිව්, කිලිනොච්චි, මන්නාරම ආශ්‍රිත ප්‍රදේශවලින්  හමුවේ.  

ඊනියා දෙමළ රජුන්ගේ එකම ශිලා ලිපියක්, ගල් කුළුණක් හෝ වෙනයම් පුරා විද්‍යාත්මක සාක්ෂියක් උතුරේ හෝ නැගෙනහිර හමුවී නොමැත.

ප්‍රභාකරන් සිංහලුන් උතුරෙන් එලවන විට යාපනයේ අඩු තරමින් සිංහලයෝ 35,000ක් වත් ස්ථිරව සිට ඇත. ඒ අය බොහෝ දෙනෙක් ඉතා සාර්ථක ව්‍යාපාරිකයෝ විය – එළවලු, පලතුරු, මාළු වැනි. සමහරු උතුරේ රැකියා කර යාපනයේ පදිංචි වූ විශ්‍රාමික සිංහලයෝය. දෙමළ අය සමඟ විවාහ වූ සිංහලයෝද වුහ.  මුළු යාපනයටම වාගේ පාන් සැපයුවේ යාපනයේ විසු සිංහල බේකරි හිමියන්ය යන කථාවක් තිබේ,

උතුරේ ඇති අධික රශ්මිය, ජලය හිඟතාවය ආදිය  සමහරවිට විශාල සිංහල ජනාවාස එහි ඉදි නොවීමට හේතු වුවා විය හැක. දකුණේ ඇති වඩා සෞම්‍ය දේශගුණය නිසා (උතුරට සාපේක්ෂව)  සිංහලයෝ එම ප්‍රදේශවල වැඩිපුර රාශි භූත වුවා විය හැක.

සිමන්ස් තුල කිසිදු ජාතිවාදී අදහසක් නොවීය. ඔහුට අවශ්‍ය වුයේ තව තවත් ද්‍රවිඩ ජනයා කොරමැන්ඩල් වලින් යාපනයට ආගමනය කර වීමටය – යාපනයේ සාරවත් දුම්කල වගාවන් සඳහා. ඔවුන් දිරිමත් කිරීමට ඔවුනගේ එම දකුණු ඉන්දීය නිතී කොටස්  හෙතෙම ශ්‍රී ලංකාවේ ස්ථාපිත කළේය.

නැවතත් – වතුකරයේ ද්‍රවිඩයනට කිසිදු තේසවලාමේ ප්‍රතිලාභයක් හිමි නොවේ.  මේ සම්බන්ධව CWC, NUW මෙම සර්ව පාක්ෂික සමුළුවේදී  හඬ නැඟීය යුතුය.

මේ නිතීය ගෙනෙන විට (1706) උඩරට ද්‍රවිඩයන් (Up Country Tamils) කියා කොටසක් මෙහි නොවීය. ඔවුන්ව ශ්‍රී ලංකාවට ගෙන්වන ලද්දේ (නැවතවරක් දකුණු ඉන්දියාවෙන්) බ්‍රිතාන්‍යයෝය. ඒ 1815 උඩරට ගිවුසුමෙන්ද අනතුරුවය; 1860 න් පමණ පසු මේ දකුණු ඉන්දීය ද්‍රවිඩ ආගමනය විශාල ලෙසින් ඇරඹුණි. 

ශ්‍රී ලංකාවේ කෝපි වගාව අසාර්ථක වීමෙන් පසු ඇරඹි තේ වගාව සඳහා (ක්‍රිස්ටිනා විල්සන්  ස්පිට්ල්ගේ ‘The Bitter Berry ‘ නවකථාව හෝ එහි  සිංහල අනුවාදය, අනුල ද සිල්වා ගේ  ‘තිත්ත කෝපි’ නවකථාව කියවන්න) දකුණු ඉන්දියාවෙන් ද්‍රවිඩ සේවකයන් ගෙන්වීම සුදුසු යයි සුද්දන් සිතීය. 1818, 1848 කැරලි නිසා සිංහල – බ්‍රිතාන්‍ය හොඳ හිත පළුදු වී තිබුණි. තවද, නව තේ වතු සඳහා විශාල ප්‍රමාණයෙන් නව සේවකයන් බඳවා ගැනීමට අවශ්‍ය ව තිබුණි. දකුණු ඉන්දීය සේවකයන් ඉතා කඩිසර, කීකරු, යටහත්, ඉතා හොඳින් අවනත වන අය බව සුද්දෝ දැන සිටියහ.

නමුත් උඩරට දුම්රිය මාර්ගයේ වැඩ සඳහා ඒ පළාත්වල සිංහලයන් යෙදවිණි. ලෝක ප්‍රසිද්ධ දෙමෝදර ආරුක්කු 9 පාලම සිංහලයන්ගේ නිර්මාණයකි.

පාලම සෑදීමට අවශ්‍ය වානේ සොයා ගැනීමට නොහැකිව එම කාර්යය සුද්දෝ අත් හැර දමා තිබුණි. වානේ භාවිතා නොකර ඉතා ශක්තිමත් ලෙස එම පාලම නිර්මාණය කලේ සිංහලයෝය (මෙම කථාවේ සත්‍ය අසත්‍ය භාවය මෙම ලියුම්කරු නොදනී).

අදත් මෙය ඉතා හොඳින් සිය කාර්යය ඉටු කරයි.

දස දහස් ගණනින් මෙම පාලම බැලීමට යන සංචාරකයනට (විදේශි සහ දේශීය) දුම්රිය පාර අසල තිබෙන එයට  යාමට හරි හැටි පාරක් නැත. පාලමට යන, කැඩුණු පස් ඇති අඩි පාරේ කිසිම මාර්ග සංඥවන් සවිකර නැත. කඳු, පල්ලම් බසිමින්,පාර වරද්දා ගනිමින්, ගම්වසින්ගෙන් පාර අසමින්,  විදේශිකයෝ ඉතා අමාරුවෙන් මේ ස්ථානය සොයා යති.

සවස කළුවර වැටුණු පසු ඒ පැත්තට යෑමට කොහෙත්ම හැකියාවක් නැත. හරි හැටි පාරක් නැති තැන විදුලි ආලෝක පහන් ගැන කුමන කථාද?

සංචාරකයන් නිසා ඇල්ල ප්‍රදේශයට විශාල නව ආදායම් මාර්ග ලැබී තිබේ.

පාලමද දැන් කළු පැහැ වී ගරා වැටී මෙන් ඇත (ව්‍ය්ව්හාත්මකව එය තවම ඉතා හොඳය). පාලමට තීන්ත අලේප කර (අවට පරිසරයට ගැලපෙන සේ) එය දර්ශනීය තත්ත්වයට ගෙන ඒමට, පාලම නරඹන්නන්ට (කෝච්චිය එන තෙක් ඉඳ ගෙන සිටීමට වැනි) බංකු  කිහිපයක් තැනීමට තරම් වත්කමක් ඇල්ල ප්‍රාදේශීය සභාවට නොමැති විය නොහැක.

ලෝකයේ ඉන්ස්ටර්ග්‍රෑම් ‘හොට් ස්පොට්ස්’ අතරින් ඉහලම ස්ථානයක ඇත්තකි මේ දෙමෝදර ආරක්කු 9 පාලම. ශ්‍රී ලංකාවේ සංචාරක ස්ථාන අතරින් එය 1වෙනි ස්ථානයේ සිටී.

තේ වතු වල වැඩ කිරීම සඳහා මේ ද්‍රවිඩ අය පැමිණියේ ‘උසස් යයි සැලකෙන’ ද්‍රවිඩයන් විසු  කොරමැන්ඩල් වෙරළ තීරයෙන් නොවේ. ඔවුන්ව ගෙන්වන ලද්දේ තමිල්නාඩුවේ දුප්පත් කළාප වලිනි.

මේ අනුව නිවැරදි නීති උපදෙස් ලබාගෙන, තේසවලමේ  නීතියට කෙලින්ම හසු නොවන, උතුරේ ඉඩම් මිලදී ගෙන ඉදිරියට යාමට සිංහලයා කටයුතු කල යුතුවේ.     

TNA සහ අනෙක් ද්‍රවිඩ දේශපාලනඥයන්

සන්හිඳියාව කර පිට තබා කෑ ගසන TNA සහ අනෙක් ද්‍රවිඩ දේශපාලනඥයන්   මේ රටේ සිංහලයනට  උතුරේ සහ නැගෙනහිර ඕනෑම තැනක ජීවත්වීමේ අයිතිය ඇති බව ඉතා පැහැදිලිව, ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ කල යුතුයි. එම කාර්යය සඳහා ඔවුන් තමන්ගේ සහ තම පක්ෂවල  (TNA ඇතුළු) පුර්ණ සහාය ලබා දිය යුතුයි.

උතුරු, නැගෙනහිර පදිංචියට එන සිහලුනට (රාජ්‍ය අනුග්‍රහයෙන් නොව සිය ස්වෝත්සාහයෙන්) ජාතිවාදී නොවී ඔවුනගේ රාජකාරිය නිසි ලෙස ඉටු කරන ලෙසට එම පළාත්වල සේවය කරන රාජ්‍ය නිලධාරීන්ට නිර්දේශ නිකුත් කිරීමට එකඟ වන බවට මේ අය ප්‍රතීඥා දිය යුතුයි. 

TNA (සම්බන්ධන්, සුමන්තිරන්, ධර්මලිංගම්, රාසමාකික්කම් වැනි) සහ වෙනත් ද්‍රවිඩ දේශපාලනඥයන්  (විග්නේස්වරන්, පොන්නම්බලම් වැනි) මේ දේට සර්ව පාක්ෂික සමුළුවේදී එකඟ වුවහොත් සහ එය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා පැහැදිලි මාර්ග සැලැස්මකට ඔවුන් රජය සමඟ අවතීර්ණ වුවහොත් (road map),  ඔවුන් අවංක, සාධාරණ,  සියළුම  ශ්‍රී ලාංකිකයනට ගරු කරන ගෞරවනීය දේශපාලනඥයන් යයි හැඳින්වීමට සියළු රට වැසියන්, විශේෂන්ම සිංහලයන් සුදානම් බව ඔවුන් දැන සිටීම වටී. ඔවුන්ගේ පක්ෂ මේ තාක් කල් සිංහලයනට කර  ඇති සියළු ‘පව්’ මේ සත්ක්‍රියාවෙන් සෝදා, පිරිසිඳු කර ගත හැකි වනු ඇත.

අරගලය

සිංහලයාට මේ ප්‍රදේශවලට ගොස් පදිංචි වීමේ අයිතිය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ඔවුනට ලැබී තිබේ.

මෙම මූලික අයිතිය – සිංහලයන්ට උතුරේ සහ නැගෙනහිර නිදහසේ පදිංචි වීමේ අයිතිය – ඉල්ලා අරගලකරුවන් සටන් පාට කිව යුතුය.

එය අරගලයේ ප්‍රධානතම  ඉල්ලීමක් විය යුතුය.

මෙම සාධාරණ ප්‍රතිපත්තියට විරුද්ධ වන්නෝ එක්කෝ එය නොතේරන මෝඩයෝය, නැත්නම් ජාතීවාදීන්ය (racists).  

මතු සම්බන්ධයි ….

Courtesy The Daily Mirror

Mihintale Raja Maha Vihara Chief Prelate Valahagunawewa Dhammarathana likened monks in universities to the Taliban.

The Thera made these comments stating that laws should be drafted to limit the number of years students can engage in academic activities at universities.

They can engage in politics, but in a way that doesn’t harm others. Their actions are despised by the people and it reflects badly on the entire Sangha community,” he said. (Kanchana Kumara Ariyadasa)

Courtesy Adaderana

China will donate 90 million RMB (5 billion LKR) worth of school uniform material to Sri Lankan students to meet 70% of the whole country’s requirement in 2023, the Chinese Embassy in Colombo said.

Accordingly, the first batch of finished material of 3 mln meters of finished material in 38, 000 boxes via 20 containers has already left China for Sri Lanka, according to the Chinese Embassy in Colombo.

In a tweet, the Chinese Embassy has mentioned that the first batch of school uniform donation contains 2374427.5 meters of white shirt/ frock materials, 350031.5 meters of white trouser materials, 150003.5 meters of blue trouser materials and 138134 meters of orange robe materials bringing the total donation into 3012596.5 meters of uniform material.

All together 3012596.5 meters of material, about 10 times the distance from Colombo to Jaffna”, it added.

Courtesy Adaderana

The Cabinet of Ministers has decided to discuss with all the Mahanayake Theros to come to an agreement on the academic and administrative affairs of the Buddhist and Pali University of Sri Lanka.

Accordingly, the Cabinet has also decided to close the university until then, the President’s Media Division (PMD) said.

Courtesy Adaderana

As part of ongoing investigations into the murder of prominent businessperson Dinesh Schaffter under mysterious circumstances, authorities have uncovered several new leads.

Following the murder of Janashakthi PLC Director, Dinesh Schafter on the December 15, the Homicide and Organised Crimes Division of the Criminal Investigations Department (CID) had launched an investigation in collaboration with the Borella police.

Footage from the CCTV cameras which were inspected by authorities today has established that Mr. Schaffter had travelled alone from his residence to the Borella Public Cemetery, where he was later found tied up inside his car.

Authorities have further informed that the mobile phones of Dinesh Schaffter and Brian Thomas have been handed over for forensic reports.

While investigators have already started to go through the data from the mobile phone of Dinesh Schaffter, it is reported that the examination process will take time due to the large volume of data stored.

However, the Criminal Investigation Department stated that the examination of the data from the mobile phone of Mr. Brian Thomas has still not commenced.

Shenali D Waduge

There are some harsh realities that Sri Lankans need to accept. We have enjoyed nominal independence since 1948 and artificially celebrate that every year. We ignore that we became a republic only in 1972. We have had 18 Prime Ministers & 8 Presidents since 1948. We have had countless manifestos, policies but the country is in massive debt & now declared default. We have had national plans which get overturned or overruled with each government while subversive oppositions are used to derail good initiatives adopted. We have had a business community who are happy to fund any party that brings xmas goodies for them if they win & we have quite a number of people who fail to think of what suits the nation & get agitated only when their comforts zones get affected. In all this a group of people who get no dividends from any government are getting larger and larger because they have been used only to bring parties to power & saddled with debt.

Every govt from post-independence have failed to draw up industrial/manufacturing plans utilizing our resources for development. This would have set the foundation from education to build a proud nation.

The above failure was due to our colonial mindset & lack of desire to think & act in national interest resulting in following a policy of appeasement which over time external forces manipulated to their advantage. This appeasement policy has turned Sri Lanka into a begging state led to believe we cannot do anything on our own without seeking permission from outsiders. From political parties downwards we are playing to the gallery only. Even many among the rich & educated think from the prism of political bias. Their understanding of world politics, history, external subversive ploys & international monetary systems is such that their opinions are always politicized (pro-party friendly or anti-country)

As a result Sri Lanka finds itself in dire stratis.

• Our imports are more than exports
• Our revenues are less than our expenses
• Our creditors are increasing with every loan taken
• On top of this we have issued bonds & we need to make these payments on maturity

This means we have a piling loan deficit to meet.

Any new loans is not only going to add to this loan but is likely to be used to pay off creditors (those we have taken loans from)

Let us not forget we have to also pay interest for the loans taken.

But some are ready with champagne awaiting IMF LOAN.

They have not given thought to what will happen to the loan money

They fail to see that the loan money will first be used to repay past loans with interest

They don’t bother to wonder how much is left for Sri Lankans.

Many are even exploring taking another new loan.

Every new loan means – adding to an already piling number of loans

Is taking loan after loan the answer?

Sri Lankans must realize that our problems will get only worse with every new loan.

So the next question is – what is the solution?

We certainly need to repay loans, but why have we not approached the ISB holders (all investment entities) & see how they can assist Sri Lanka by investing in order for them to recover their money as well as enable Sri Lanka to also make profits.

Instead of privatizing SOEs why not divest a component of the state entity & invite investors to turn it around as a joint effort.

Prior to taking any decision on SOEs – it is advised to know what its core strengths & weaknesses are, what is needed to generate profits & productivity. Having identified this & the costs & other requirements, invite investors to join the project to turn it around sharing profits. In this manner the SOE remains under state ownership & both State & Private Party can make & share profits. This mechanism prevents the entire state entity from being privatized. State must ensure it does not foot bill for loses & proper legal advisors & officials are needed. At present public officials appear more corrupt than politicians.

SOEs can create one separate entity or several for the purpose of divesting a target activity. This is called Special Purpose Vehicle created for a specific business objective. Where there is a collaboration with a private company (PPP model) is it best to follow SPV.

SPV’s can be used 

• Secure assets under SOE
• Security for debt so investors are assured of repayment
• Pool capital to invest to reduce negative financial impact to SOE & its investors
• Create joint ventures

SPVs should not be used to hide company information (financial situation) or company debt (ex Enron misused SPV by transferring stocks to it taking cash in return while the Enron SPV used stock for hedging assets kept on Enron balance sheet using SPV as guarantee. Stocks price dropped & guarantee came into effect, resulting in Enron being unable to pay creditors & investors)

Austerity – not how IMF/WB or CBSL wants

Sri Lanka’s economic crisis has widened gap between rich & poor. The rich refuse to cut down any of their comforts & happy to heap burden on the rest. Their voices emerge only when their comforts are impacted as seen during fuel, gas shortages that affected them personally. How other people were living mattered only so long as they too stood in queues – the moment their comforts were provided, not too many bothered about others. It is the middle class that always feels the pinch many as a result of living beyond their means.

Therefore Sri Lanka needs to identify what is essential-non-essential for all first & prioritize at next levels.

The austerity” that is prescribed by IMF/WB & its promoters is not the austerity that should be adopted.

Let us understand why – taking Europe as example.

Countries taking loans & undergoing IMF/WB bailouts after default or bankruptcy have much in common which warrants Third World governments to demand flaws in international financial system be addressed for equitable development & growth.

Governments must stop agreeing to austerity measures but start questioning the likely outcome having studied other nations in similar situation & forecasting what is likely to happen to Sri Lanka!

This role is being completely ignored by Central Bank & decision makers.

When 15-25m Europeans are likely to end up in poverty by 2025 due to austerity measures, why is Sri Lanka’s leaders not concerned about our people? Tight fiscal austerity & tough labor reforms have failed in Europe & elsewhere & is going to land Sri Lanka in a bigger fix.

Economic policy cannot simply be taking loans, repay debt, & take more loans and agree to adopt extreme austerity that lands citizens in extreme poverty. This is where Sri Lanka is heading & not many seem to be reading the alarm bells.

The connotation of austerity & its mechanisms only serve a handful of rich while majority citizens end up poorer. Austerity measures cannot result in more people in poverty, no growth & no development while a handful distribute wealth amongst themselves with rest as servants.

IMF/WB austerity being rolled out has failed in Latin America, Africa, South East Asia & even Europe.

What should be happening is determining austerity for the rich & providing stimulus for the rest. This mechanism will reduce inequalities & start the engine of growth & development. 

A nation’s economy declines when private sector demand-supply engine stops, when investors don’t invest, when consumers lose jobs & have no money to consume.

A government must intervene not to make the conditions worse but to provide a stimulus for the needy / give incentives to economic & social infrastructure that creates jobs to start engine.

We must awake to reality.

Politicians & Officials have declared Sri Lanka as bankrupt. Our growth & development are at a standstill.

International agencies are demanding austerity” – why is it always applicable for only the middle class & poor? – why do IMF/WB never recommend cuts for the rich & ultra rich?

A closer look at the austerity measures applied across continents & their outcome that reversed social gains, increased poverty & destroyed productivity is not the option for Sri Lanka.

Europe’s banking system was saved by a IMF bailout but at what cost to the ordinary Europeans? Their governments reduced spending on education, health & social services. These resulted in dismantling entities that reduced social inequality. Millions are virtually falling into poverty. Do we want this happening in Sri Lanka?

The solution to coming out of an economic crisis is investing in People & giving them Jobs. A Govt must serve interest of public at the minimum level. That is its first duty. A crisis shows imbalance of power & exposes dysfunctional systems as well as inefficiencies & ineffectiveness of people. This means all those who were part of the problem cannot continue to be part of the solution. It will never result in a solution. So if any hard decisions and actions have to be taken, it should be to first remove all those who contributed to the problem & not tax the people who end up footing the bill.

The austerity that seeks to reduce people into further poverty is no restructuring solution. Austerity must be for the rich & stimulus must be given to the Middle Class & Poor.

Shenali D Waduge

By Rohana R. Wasala

Consequent to Siridhamma Thera’s insulting comments on the Dalada and his critical outbursts against the (in his opinion) foolish relic worshiping lay Buddhists, and  against the Ven. Mahanayakes, the Karaka Sangha Sabha of the Malwatte Chapter to which he belongs wrote to him ordering him to tender a formal apology for his outrageous conduct. They warned him that he would be expelled from the nikaya if he failed to obey this ruling. (Threatened excommunication was a serious matter, for had it been imposed, it would have deprived him of the legitimacy of his monkhood and put an end to his credibility and influence among the general Buddhist public. Even at present, most Buddhists do not take him seriously.) Accordingly, the monk went to Kandy and tendered his abject apology to the Ven. Mahanayake Thera on October 1, 2017. I wrote a comment on this event as a sequel to the article you have just read, two weeks later on October 16. Lankaweb carried it the same day, and The Island published it a day or two later. As evident today, however, the anticipated closure has still not been achieved. Following is the piece I wrote about what I then thought was a real settlement of the matter:

Closure of the modern day Arhant case?

By Rohana R. Wasala

The media reported today (October 16, 2017) that Ven. Pitiduwe Siridhamma Thera  (self-styled  Arahant Siri Samanthabhadra)  called on the Ven. Mahanayake Thera of the Malwatte Chapter and formally apologized to him over his recent offensive conduct, and insulting remarks attacking the Dalada and criticizing the Mahanayake Theras. He said he sincerely regretted it if he knowingly or unknowingly offended those Theras or others by his conduct. The controversial monk, it was revealed, had been written to by the Karaka Sangha Sabha of the Malwatte Chapter of the Siyam Maha Nikaya on October 1^st warning him that he would be excommunicated from the Nikaya if he failed to abide by its ruling, according to which he had to tender this formal apology. The Ven. Mahanayake Thera stressed that this was the second time he was pardoned, and that there would no leniency if he committed the same offence a third time. Ven. Siridhamma Thera pledged to obey those injunctions. The Ven. Mahanayake Thera pardoned him and wished him success in his religious life. However, the Karaka Sangha Sabha members had decided that a verbal apology was not enough, and that a written undertaking had to be made. Accordingly, they produced a written declaration and had  Ven. Siri Dhamma Thera sign it. We offer our respectful thanks to the Ven. Mahanayake Thera and members of the Karaka Sangha Sabha for their compassionate but firm assertion of their legitimate authority in this case. It is too early for one to be sure that Ven. Siridhamma is not going to make a similar volte-face in the future .

Addressing the media soon after, he said that he was not ashamed about making apologies to the Ven. Mahanayake Thera. But there is no doubt that the majority of his followers, fans and well wishers were thoroughly embarrassed that their Arahant Samanthabhadra has all along been an impostor. Arahants are not known to commit mistakes like those that he offered apologies for. He asserted unashamedly that he never uttered any insults against the Dalada or the Ven. Mahanayake Thera of Malwatte (He may be technically true concerning the charge of insulting the Ven. Mahanayake Thera, for he didn’t mention him by name though he made a contextually explicit reference to the Asgiriya Mahanayake Thera). He further said it was a section of the media that took something he said out of context and made a video to implicate him in such an offence. But the truth we know is that it was a video posted on the You Tube by his temple Sirisadaham Ashramaya at Naedimala, Dehiwala; the authenticity of the video is not in question; the voice of the monk is unmistakable. So, for him to deny those allegations is plainly mendacious. He has forfeited all his credibility.

It will be an uphill task for Ven. Pitiduwe Siridhamma Thera to refurbish his image, but he doesn’t have to worry if he is sincere in his efforts to cultivate the special virtues that characterize the disciples of the Buddha that make them worthy of offerings, hospitality, gifts and reverential salutation from the laity. The compassionate teaching of the Buddha will show him the way. He won’t face capital charges of blasphemy or apostasy, for these are non-existent, even unthinkable, in Buddhism, which allows maximum freedom of thought for the individual, and perfect democracy for the Sangha (community), and these are applicable to the laity as well (however, these must be accompanied by wisdom). There is ample opportunity for reform. The traditional lay Buddhist community whom he too harshly denounced as foolish and superstitious over their ritual practices have been very patient with him. But there has been a growing suspicion among the discerning Buddhist public including the monks that he is probably being made use of by some anti-Buddhist subversive agents to create internecine conflicts within the Buddhist establishment.

The wise Malwatte hierarchy seems to have decided on a kind of rehabilitation regimen for Siridhamma Thera under the learned Nayake Theras of the Chapter. The Mahanayake Thera said that luckily for him one of them, Ven. Diviyagaha Yasassi Nayake Thera, was present on that occasion. Those who are concerned about the future of the Buddhasasana in Sri Lanka will be pleased by this. At the same time, it is to be hoped that the legitimate criticisms that Ven. Siridhamma Thera raised, in his role as Arahant Samanthabhadra, both about obvious deviations from the rational pristine teaching of the Buddha found in the present day popular practice of Buddhism and in the unBuddhistic behaviours of some members of the Sanga will also receive serious attention from the Maha Sangha hierarchy and the lay Buddhist leadership of the country.  However, they must be even more mindful of the fact that seeking Nibbana is not the real burning issue before the Sinhalese Buddhist majority community, but the internal and external conspiracies that threaten the very survival of their homeland as a unitary state and their distinguished cultural identity. Because of this, it needs to be impressed on Ven. Siridhamma Thera that though his criticisms of some established Buddhist cultural norms and practices (which  clearly clash with the authentic Buddhist teaching) are valid, the problems have to be addressed in a way that does not render the majority community even more vulnerable to attack and aggression from outside and to internal disharmony and disintegration.

Sugath Kulatunga

A few days back the President Ranil Wickremesinghe said that new laws are expected to be introduced in the future to ensure food security. The President also emphasized the need to obtain accurate data in establishing food security and the nutritional status of the people and stressed that there have been disparities in the data available at the national level and at the regional level which should be rectified immediately. This is crucial as the past experience with lack of precise information had led to wrong decisions and political fiasco. Gentleman Dudley Senanayake who led a previous grow more food campaign earned the sobriquet as Pacha Bahu due to cooked up information fed to him by the bureaucracy. It would be useful if an operations center is established in the office of the President to monitor, evaluate and direct the national campaign.

In the month of May this year the President when he was the Prime Minister predicted a famine in August and proposed an urgent food production drive. The country survived August without a famine. Although six months have passed since the PM’s exhortation to launch a food production drive, food has become scarce, and prices have escalated which means the planned food drive has not accomplished its objectives.

The government has intervened through the Sathosa to manage prices, but the supply has not improved appreciably. Case in point of the abject failure of the present drive is the scarcity and high prices in eggs and chicken. It is a sad situation when egg prices have to be determined before courts. Now the President seems to have shifted from growing food on the ground to grow food by statute.

In the month of May this writer pointed out that there were many such drives previously which fizzled out quickly. This time it has not even started fully. There will be real hunger and it will not be possible to import food stuff from abroad as the food shortage is global. It is imperative to contend with both production of food and making the food available to the consumer at an affordable price.

We have over 20 distinct agroclimatic zones with their distinctive advantages. Of course, the farmers are quite knowledgeable about them. But for optimal results a holistic view pf the problem is imperative. This should take into account not only the production of vegetables and fruits but also animal husbandry and fisheries.

The urgency for addressing the whole basket of food has arisen with the detection of malnutrition in children. It has been disclosed that due to the high price of meat and eggs and non-availability of fish even at a high price, the problem has aggravated.

The large-scale battery type poultry industry has suffered due to short supply of poultry food, especially maize and soya. In deep litter type small scale household poultry, the producers depend more on kitchen refuse as feed. Where it is possible the birds can be allowed free range feeding as well. A ten-by-ten deep litter coop can house 10 hens producing an average of 7 eggs a day for household use and sale to generate some extra income. Deep litter compost is also an excellent fertilizer. Just as done in the groundbreaking campaign in 1960, the government must organize a well-coordinated effort to provide model projects, arrange with Banks for financing, expand incubator capacity, increase the issue of day-old chicks and offer an efficient veterinary service to overcome the shortage of eggs and poultry meat.

Fish has become scarce and expensive and with the fuel shortage it will become worse. Sri Lanka is blessed with numerous inland water bodies where inland fisheries can be developed. Inland fisheries do not require expensive boats and fuel and are located spread throughout the Island. It is reported that the extent of inland waters in major rivers is 375 thousand hectares and the area covered by man-made water bodies exceeds 170,000 ha. in about 10,000 tanks. All these water bodies can be used for inland fisheries. Some of these in isolated locations can be leased out to the private sector.

In fact, the good work done by the Fisheries Dept to establish fingerling nurseries was cut short by a typical fiat of PM Premadasa. But now the scheme has been revived and freshwater fish like Tilapia has become popular. One wonders why catfish which is so abundant in countries like Vietnam and Thailand and is the most consumed freshwater fish in USA is not cultivated in Sri Lanka. Catfish is a hardy fast breeding fish which can survive when water bodies dry up could be bred in mud ponds and tanks to supplement protein needs. It is a hardy fish which can survive drought conditions and is a fast breeder. ” Catfish is the king” of U.S. aquaculture in terms of pounds produced and total value. The fish is raised in earthen ponds filled with well water and fed a floating, grain-based diet. Farmers receive an average price of $0.861 per pound (386.72 Sri Lankan Rupees). If properly managed, catfish should be ready for table after six months.. If they are well fed, they should reach an average of 1kg within the 6months.” In US, Annual harvests in ponds ranged from 4,000 to 7,000 lb per acre.

https://thefishsite.com/articles/us-catfish-industry-enters-a-new-era

Vietnam exports around 2 billion dollars’ worth catfish mainly to USA.

A high protein vegetable that should be promoted is Murunga. Here again it is not known whether there is extensive cultivation of the very productive, short duration hybrid varieties in Sri Lanka. Murunga pods have a high protein content, and the leaves have the highest protein content out of herbs. Hybrid murunga can be harvested after 160 to 170 days after planting and on average, each tree bears 200-225 fruits/year. Pods are 65 to 70 cm long with 6.3 cm girth and 150 g weight. A hybrid varieties can be grown even in pots. Hybrid seeds can be imported from South India.

Food scarcities are already there and will become acute within the next few months. Planting long duration crops will not help to relieve the short-term problem. For instance, Manioc is a12 months crop. If the Dept of Agriculture has not developed short term varieties, it would be useful to be in touch with the International Cassava Center in Nigeria and obtain seeds of recently improved short term varieties.

The Department should also encourage people to cultivate yams. Sri Lanka has so many varieties of yam, but we should also consider introducing the varieties of yams popular in sub–Saharan Africa which also have an export market.

Another product which can be propagated overnight is straw mushroom which can be grown in the field by farmers.

Another food item not made popular in Sri Lanka is the hardy cereal sorghum which is a substitute for maize and is the staple food of 500 million people in 30 countries. It is drought resistant and grow on all types of soil conditions. Sorghum has better nutritional value than rice or maize and is richer in protein, minerals, and vitamins. Sorghum would improve the mix of cereals and enhance food security.

There are 24 agro-ecological regions in the country which represent combination of particular characteristics of climate, relief and soil and farming systems (C.R.Panabokke). This advantage should be made use of to get optimal results. There has to be ground level planning to prevent gluts in the market. Media should give more space for dissemination of information on agriculture. It will be useful to make home gardening a compulsory subject in Schools and promote school gardens. It is also useful to introduce new crops which are popular in other tropical countries.  To add value and to absorb surplus production during periods of gluts processing facilities must be installed.

There is copious lip service given to food security and self-sufficiency in rice. Our self-sufficiency in food is dependent on the increasing import of wheat flour. The free supply of wheat flour/grain under PL 480 changed our food habits and made us addicted to wheat flour products. The problem has got aggravated with the entry of the Prima project where we provide them with the grain which is milled by them and sold to us minus the nutritious wheat germ. Prima investment was perhaps the best investment in Sri Lanka by Singapore on a BOT basis for twenty years. It was to be transferred back to Sri Lanka during the time of CBK. But CBK sold it back to Singapore for a paltry sum making Prima a dominant duopoly in the supply of wheat flour in Sri Lanka. Food security in Sri Lanka of staple cereals is based not only on rice but also on wheat flour which contributes over 40 percent of the food requirement. That is now in the hands of Prima.

In other countries, there are financial awards at the District level to reward the best gardens and farmers. In Thailand, there is a special farmers’ radio service. We can learn from the integrated farming system popular in Thailand where mutually supporting farming of cereals, livestock, poultry and fish and fruit trees is practiced in a limited area. We also had the same mix in the old villages other than in cereals and fishponds.

Scarcities during off season and gluts during good season is a common feature particularly in vegetable like tomatoes and fruits like papaya. It is necessary to increase canning capacities to meet excess production. This will also stabilize prices.

There are at least 15 field officers attached to each Divisional Secretariat. This personnel and Samurdi officers should now be mobilized along with Agricultural staff to launch a comprehensive Food Production Drive involving every household and giving them advise on what could be grown and providing seeds etc.

The journey from the farmgate to the consumer is convoluted and inefficient.

In the past there were two important links between the producer and consumer in the Department of Marketing and the Paddy Marketing Board. In the scurry of the post 77 to cut back state activities the Marketing Department was privatized, and the PMB was scaled down and the chain of paddy stores were handed over to private parties. Well-equipped rice mills of the PMB were abandoned. The result is vegetable and fruit farmers are at the mercy of private sector buyers and in the case of paddy they are exploited by private sector millers. The mafia of large millers today dictate the buying and selling price of rice.  

It has been estimated that the post-harvest loss in fruits and vegetables is over 40 percent which is due mainly to faulty packaging and transport. It is not an uncommon sight to see workmen seated on jute sacks of vegetable transported in lorries. As the transport cost is based on the number of bags they are packed tightly. Some time back, the government made an attempt to encourage farmers and middlemen to use nestable crates but it was abandoned due to lack of interest. One problem in this system is the cost of transporting the empties back to the production areas. This can be eased if the Railway system is used as a collection, packing, and warehousing facility. They have the land and cheap transport. The empties can be transported back in open wagons to the collection centers.

Sri Lanka Railway is vastly underutilized. The track and the stations are hardly used during the night. Railway has plenty of land located centrally but unused.  

Railway land, in the centers of  production of fruits and vegetables could be used with as collection and packing centers of fruits and vegetables. Thereafter the products could be transported in nestable crates to wholesale distribution centers in  consumption areas in wagons with cooling facility. Railway also has the advantage of transporting back the empty crates. It is suggested that the Railway learn from the Assam Rail which uses Reefer wagons to transport perishable products all the way to Calcutta from Assam. GMR is perhaps the biggest landowner of developed land in the country. All that idle land from Dematagoda to Fort could be used for a central wholesale center. It will be a profitable venture for the Railway.

A strategy that has tremendous potential to increase the production of vegetables and fruits is home gardening. It has been promoted in fits and starts but not on a continuous and comprehensive scale. One does need a vast space of land to grow a few papaya trees or a few chili and brinjal plants which can be grown in pots. A papaya tree does not need more than 4 sq meters of space. Of course, it is not dramatic as exhibiting the exorbitant price of a single chili in Parliament. There is no efficient system for the supply of seeds and provide instructions. The present government had a program for the distribution of quality seeds, but it has fizzled out. The well-run seed farms of the Dept. of Agriculture were privatized. Maha Illuppalama Research Station produced many new varieties of seed and crops including a substitute for masoor dhal. We should not only be self-sufficient in seed production but export them. India has a comprehensive network on seed production which we should tap for material and information. It is not understood how we import potatoes from India but do not import Seed potatoes from them, which would be cheaper. There is a seed import mafia which control seed imports which should be dismantled. It is also essential to propagate home preservation techniques of food items among housewives. In the olden days villagers preserved food by sun drying and smoking and pickling. We could introduce large scale pickling of vegetables like the cabbage pickle kimchi of Korea .

The Department of Agriculture has not shown much initiative on research on crops other than on rice where they have done well. Their performance in horticulture has been dismal. Most improved fruit varieties now in Sri Lanka like Rambutan and Guava have been smuggled from Thailand by private enthusiasts.  A new variety of Mango and cavendish type of bananas have been introduced by the private sector. While our authorities have been inactive, I have seen karatha colomban mango in Thailand. The Department of Agriculture could not propagate mushrooms cultivation for the last 60 years while EDB was able to commercialize mushroom in bags within 3 years and is fast spreading now.

There is a strong potential to expand greenhouses systems in urban areas for production of fresh vegetables. Unused low-lying land around urban areas could be leased out to supermarket chains to produce their own supplies.

(It is encouraging to see the recent launch of the World Bank funded Agriculture Modernization Project for Value Chain Development and Productivity Enhancement and Diversification) It should have been the bread-and-butter operation of the

Department since Independence.

Growing more food has multiple benefits. It increases the food supply, reduces malnutrition, and provides productive employment. In addition, it also reduces imports and saves foreign exchange. Home gardening is also an excellent hobby.

If we are to avoid the predicted apocalypse, what we should focus on is innovation, systems improvement, incentives, and application. A legalistic approach is not an adequate solution.

It will be useful for authorities to look at the Agriculture Plan 1958 of Minister Philip Gunawardhana.

Ambassador Sarath Wijesinghe President’s Counsel (Former Ambassador to UAE and Israel, Former Chair of the Consumer Affairs Authority) and Miss. B.M. Prineetha Bandaranayake AAL

The Egg Producers Association informed the Court of Appeal on December 15^th that they disagree with the Consumer Affairs Authority’s new prices of Rs.42 rupees for a white egg and Rs.44 rupees for a red egg. This was informed during the hearing of a petition filed against a Gazette Notification issued last August setting a control price for eggs. The Court of Appeal granted the petition and scheduled the next hearing for February 6. In addition, the bench decided to issue an interim order suspending the Consumer Services Authority’s Gazette Notice, issued on August 19, setting a control price for eggs, until the hearing on this petition is completed.

Accordingly, now the price of the egg has taken the centre stage in the pricing index where the egg has become the topic of ordinary consumers who are struggling with the high cost of living. It is known that the prices of all consumer items and services have gone up at an unprecedented scale, unbearable to the ordinary citizen. The egg is no exception to this, being the affordable consumer item in place of meat and fish which are expensive and not accessible to ordinary citizens.

The egg is easy to produce by everybody on large and small scales. Nevertheless, like any other consumer item egg remains monopolized by the errand trader who decides the price of the egg despite rules and regulations about consumerism in Sri Lanka based on the Consumer Affairs Authority Act No. 09 of 2003, enacted on 17^th March 2003 replacing the traditional consumer laws namely Consumer Protection Act No. 37 of 1980, Fair Trading Commission Act No. 57 of 1993 and the Control of Prices Act No. 33 of 1979 which decided and regulated the consumer items, maintenance and the prices based on the pricing of items found in the English Law, which has been the system of governance in Sri Lanka until the introduction of the Consumer Affairs Authority which is a regulatory body with the Chairman and the other regulatory systems.

Now as the system of price control is done away with, it is uncertain who decides the price of the consumer items and the services. It seems that it is regulated by regulatory procedure and in some cases only the Consumer Affairs Authority gives the maximum or minimum prices as shown in Section 18 (1) of the Consumer Affairs Authority Act which stipulates that where the Minister is of opinion that any goods or any service is essential to the life of the community or part thereof, the Minister in consultation with the Authority may by Order published in the Gazette prescribe such goods or such service as specified goods or specified service as the case may be.

In the case of eggs, the Minister has taken steps to introduce indirect price control considering it essential to the citizen’s life. According to a statement issued by the Ministry of Trade of Sri Lanka recently, the Minister has advised the officials to grant loans for the egg producers under a minimum interest rate to reduce production costs and has asked the officials to look into the possibility of granting a loan for the egg producers to increase the supply of eggs to the market.  Thus, it appears how complex the situation now is in consumerism and pricing and that the citizen or the consumer is uncertain in all areas and all respects. Unfortunately, the Consumer Affairs Authority Act enacted with a lot of hopes has not been successful in meeting the aspirations of the citizen who is pressed with uncertainty, price increase, and economic downturn.

We had a good system under English Law which was unfortunately replaced by the current law which is smoothly functioning in the UK based on Competition Law and also due to activism of consumer organizations headed by the organization WHICH and other consumer organizations linked worldwide acting as a pleasure group safeguarding the consumer and monitoring the trader. This shows that we require a change of law and the system in parallel with the improvement of the economy which is also a part of the coin. The intention of the legislature was the establishment of the Consumer Affairs Authority for the promotion of effective competition and the protection of consumers for the regulation of internal trade establishment of the Consumer Affairs Council and all matters connected herewith which is the policy of the government to provide for better protection of consumers through the regulation of trade and prices of goods and services and to protect the traders and manufacturers against unfair trade practices, and restrictive trade practices.

Unfortunately, the consumer and the citizen are completely disappointed as the system has not met the requirement of the objectives of the authority to protect consumers against the marketing of goods hazardous to life, protect from unfair trade practices adequate taxes and seek redress against unfair trade practices. The functions of the Consumer Affairs Authority are exhaustive and ambitious, which has not been met, unfortunately by the authority. The main function of the authority is regulation of trade in the interest of the citizen, struggling today from all sectors and all sites. Because the price control system is done away with the trader having the freeway. The egg is only the tip of the iceberg, where the governance, regulation, or those who are responsible are ineffective or unknown of a solution to the issue when the inflation is increasing at an unprecedented rate with the high prices of consumer items, which is almost to be blown off.

Now ordinary citizens have no other way, but to watch with utter disappointment. The organizations, trade unions, consumer associations, and Non-Governmental Organizations are silent with no solutions, no criticism, and no suggestions to the government, also live in the citizens, stray and helpless. Now it is the time to find a solution to this issue of rising prices of consumer items and the economic downturn are two different issues. The government in governance now and before is responsible for economic downturns, which is a collective decision taken by the citizens during successive government changes.

It is known that corruption and bribery are spread like air with no control, and the government in power is indecisive, helpless, and has no control. The decision is with the citizens to change the system. At the same time before changing off any government, at least the current legal structure must be effective and improved to meet the present challenges for which a complete and overall change of legal structure is necessary. We have previously conducted seminars and suggested changes to the Consumer Affairs Authority, which has not been taken into consideration by the government. If no proper steps are taken, an explosion is inevitable At the rate the prices are going up with the inflation.

We as concerned citizens are of the view that this is an area where all the sectors and parties must get together and discuss at lengths aiming at constructive propositions, to be effective and implemented by any government in power all the looking into other areas, such as economy, education, development, and connected areas without looking into any differences, political or otherwise. This current issue of eggs will not last long because of the problems all growing around mobilizing helpless citizens to appoint their leaders. They will not go through this any longer. Therefore, it is time for the governance to take immediate steps to take this egg issue as a warning and remedy it as soon as possible.

manusha media

මේ වසරේදී ශ්‍රි ලංකා විදේශ සේවා නියුන්කති කාර්යාංශයේ ලියාපදිංචිය ලබා විදේශ රැකියා සඳහා පිටත්ව ගිය සංඛ්‍යාව ලක්ෂ 3 ඉක්මවා ගොස් ඇති බවත් ඉතිහාසයේ විදේශ රැකියා සඳහා වැඩිම පිරිසක් විදේශ ගතවූ වසර ලෙස මෙම වසර වාර්තා ගත වන බවත් කම්කරු හා විදේශ රැකියා අමාත්‍ය මනුෂ නානායක්කාර මහතා ප්‍රකාශ කළේය.

අමාත්‍යවරයා මෙම අදහස් පළකළේ, ජාත්‍යන්තර සංක්‍රමනික දිනය සැමරීම නිමිත්තෙන් අද දින (12/18) ශ්‍රී ලංකා විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශයේ පැවති සැමරුම් උත්සවයකට එක්වෙමිනි.

තමන් කම්කරු හා විදේශ රැකියා අමාත්‍යවරයා වශයෙන් රාජකාරි ආරම්භ කරන විට එක් මසකට දකුණු කොරියාවේ රැකියා සඳහා පිටව ගිය ප්‍රමාණය 300- 400 අතර ප්‍රමාණයක් වුවත්, තමන් මෙම අමාත්‍යාංශය භාරගත් පසුව එක් මසකට ශ්‍රි ලාංකිකයින් දහසකට ආසන්න පිරිසක් දකුණු කොරියාවේ රැකියා සඳහා පිටත් කිරීමට අවශ්‍ය පියවර ගත් බව අමාත්‍යවරයා ප්‍රකාශ කලේය. ඒ අනුව අද දිනය වන විට 6120 ක පිරිසක් කොරියාවේ රැකියා සඳහා පිටත්ව ගොස් තිබේ. එය 2004 වර්ෂයෙන් පසු දකුණු කොරියාව බලා පිටව ගිය ශ්‍රි ලාංකිකයින් පිරිසයි. මේ වසරේ විදේශ රැකියා සඳහා පිටත්ව ගිය පිරිස අතරින් වැඩිම පිරිසක් පිටත්ව ගොස් ඇත්තේ කුවේට් රාජ්‍යයටයි. එය 76,579කි. කටාර් රාජ්‍යයට 69,992 දෙනෙක්ද, සෞදි අරාබිය සඳහා 51,421 දෙනෙකුද පිටත්ව ගොස් තිබේ. ජපානය සඳහා ශ්‍රමිකයින් 4,410 දෙනෙකු පිටත්ව ගොස් ඇත.

විදේශ රැකියා සඳහා ශ්‍රමිකයින් පිටත්කර යැවීම මෙන්ම ඔවුන් උපයන මුදල් නීත්‍යානුකූලව මෙරටට ගෙන්වා ගැනීම සඳහාද පියවර ගෙන ඇති බව අමාත්‍යවරයා කීවේය. විදේශගත ශ්‍රමිකයින් සඳහා වාහන ආනයන බලපත්‍රයක් හඳුන්වාදීම, මනුසවි විශ්‍රාම වැටුප් ක්‍රමය හඳුන්වාදීමට පියවර ගෙන ඇති බවද අමාත්‍යවරයා කීය. විදේශ ගතවන ශ්‍රමිකයාට ගුවන් තොටුපොලේදී පිළිගැනීමක් ලබාදීම සඳහා Hope Gate” නමින් විශේෂ දොරටුවක් විවෘත කළ බවද අමාත්‍යවරයා පැවසීය.

තවද ලබන වසරේ මාර්තු මාසයේ සිට ගෘහ සේවිකාවන් විදේශ ගතකිරීම නතර කරන බවත්, ඒ වෙනුවට ජාත්‍යන්තර ප්‍රමිතියෙන් යුත් උසස් ගෘහපාලන සහකාරවරියන් (Advance House Keepers) රැකියා සඳහා පිටත් කිරීමට අවශ්‍ය පියවර ගන්නා බවත් ප්‍රකාශ කලේය.

විදේශ රැකියාවක නිරතව සිට අපහසුවෙන් උපයාගත් මුදලින් තමන්ගේම ව්‍යාපාර ආරම්භ කර ව්‍යවසායකයින් වශයෙන් ජීවිතය ජයගත් ශ්‍රි ලාංකිකයින් පස් දෙනෙකු ඇගයීමද මෙම අවස්ථාවේදී අමාත්‍යතුමා විසින් සිදුකරන ලදී.

Voice of Migrants (VOM) හා Solidarity Foundation සංවිධාන එක්ව සංවිධානය කළ මෙම අවස්ථාවට කම්කරු හා විදේශ රැකියා අමාත්‍යාංශයේ අතිරේක ලේකම් ප්‍රදීප් හපුතන්ත්‍රි, ශ්‍රි ලංකා විදේශ සේවා නියුක්ති කාර්යාංශයේ සභාපති මහේන්ද්‍ර කුමාරසිංහ මහතා ඇතුළු සම්භාවනීය අමුත්තන් රැසක් සහභාගි විය.

Factually Explained

Courtesy Business Insider

Representational imageUnsplashSri Lanka and India  will start a passenger ferry service next month between Kankesanthurai port in Jaffna district and Pondicherry, according to media reports. Ports, Shipping, and Civil Aviation Minister Nimal Siripala de Silva  said arrangements were made to start the ferry service in mid-January next year, Colombo Page reported.

The minister said the Indian government had extended consent for the service, Daily Mirror reported.

“A large number of Indian citizens are engaged in business activities in the Jaffna Peninsula. With such engagement, the new service is expected to generate a large portion of foreign revenue. It will also be of immense convenience for Buddhist pilgrims to India,” the minister said.

The minister said that passenger transport services will also be started from south India to Trincomalee and Colombo in Sri Lanka.

He pointed out that till now no firm conclusion has been reached about starting the ferry service between Thalaimannar and India.

According to the minister, during the discussion with ferry owners, they emphasised that the existing facilities at the ports should be upgraded further to continue providing passenger service.

The minister instructed the Ports, Shipping, and Civil Aviation Ministry Secretary to take immediate steps to develop infrastructure related to customs, immigration and emigration, and other facilities at the Sri Lankan ports according to government procurement procedures.

The vessels under the new service will carry 300 to 400 passengers on a trip that will take about three and half hours between destinations, according to ferry owners.

Ferry owners suggested that they would have to charge USD 60 (About LKR 21,000) per passenger for a single journey and that each passenger could carry up to 100 kg of luggage.

Courtesy Adaderana

The University Grants Commission (UGC) has issued a special notice for students who sat for the 2021 G.C.E. Advanced Level examination and are selected for state universities. 

UGC Chairman Prof. Sampath Amaratunga said that students selected for universities will receive an SMS and email tomorrow (19), following which they can register for their selected course of study and university. 

Courtesy Adaderana

Sri Lanka is to sell four plots of land in Colombo Port City for an investor to establish a facility for bunkering, a Minister told journalists.

Minister of Ports, Shipping and Aviation, Nimal Siripala de Silva said that they have also called for expression of interest to start an aviation fuel storage facility.

The Minister added that providing fuel for ships and aircraft can play a big role in developing Sri Lanka’s economy, Xinhua news agency reported.

Colombo Port City can bring in more than $5 billion as foreign direct investment in the first five years of operation, he said.

He told the parliament earlier this week that the government will soon gazette laws that govern the port city.

Spanning 269 hectares of reclaimed land from the sea, the port city will comprise five different precincts, including the financial district, central park living, island living, the marina and international island.

Source: IANS

–Agencies

චානක බණ්ඩාරගේ

සිංහල ඉතිහාසය විකෘති කිරීම සහ ඒ පිළිබඳව සිංහලයා නිහඬව සිටීම

සිංහලයාගේ සම්භවය දෙමළ බවත්, සිංහලයාට ප්‍රථමව මේ රටේ ද්‍රවිඩයන් සිටී බවත්, කුවේණීය  දෙමළ බවත්, මහින්දාගමනයට පෙර මේ රටේ ‘දෙමළ බෞද්ධයන්’ සිටී බවත්, මහාවංශය බොරු බවත්, සැමදා යාපනයේ ස්ථිර දෙමළ රජුන් සිටී බවත්, පන්ඩුකාභය රජු දෙමළ බවත්, සීගිරිය කාශ්‍යප රජුගේ නිර්මාණයක් නොවිය හැකි බවත්  වැනි ජනතාවට බොරු අදහස් සහිත කථා පවත්වන එක් ප්‍රසිද්ධ පුරාවිද්‍යාඥයෙක් සිටී. මොහුගේ ‘නොනවතින ඉතිහාසය’ වැනි නමකින් හඳුන්වන යු ටියුබ් වැඩ සටහන රටේ ඉතාම ප්‍රචලිත යු ටියුබ් වැඩසටහනකි.

රටේ අවාසනාවට මොහු පාසැල් ළමුන්ගේ ඉතිහාසය පෙළ පොත් සැදීමේ සම්පාදක මණ්ඩලයේ ප්‍රමුඛ සාමාජිකයෙකි. මොහුට ස්තුතිවන්ත වෙන්න පාසැල් වල 6, 7, 10 ශ්‍රේණි වල පෙළ පොත් වල ඇත්තේ සිංහල බෞද්ධයා පහත හෙලන බොරු ඉතිහාසයකි (මොහු සම්බන්ධ නැති 8, 9 ශ්‍රේණි වල ඉතිහාසය පෙළ පොත් වල කිසිදු වැරදි ඉතිහාසයක් නොමැත).

සිංහල ජාතිය ආරම්භ වුයේ උතුරු ඉන්දියාවෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ තම්බපන්නියට ආ විජය කුමරු ගෙන් නොව මීට අවුරුදු ලක්ෂ ගණනකට උඩදී ශ්‍රී ලංකාවට යාලෙන් ගොඩ බට හෝමෝ සපියන් වරුන්ගෙන් වශයෙන් ඉතිහාසය පෙළ පොත් වෙනස් කිරීමට හැකි වීම තමන්ගේ පුද්ගලික ජයග්‍රණයක් ලෙස මොහු පාරම් බායි.

ශ්‍රී ලංකාව සැමදාම ඉන්දියාවේ කොටසක් බවත් එය ඉන්දියාවෙන් ගැලවුනේ මීට වසර 7000 ට පෙර (එනම්, ඉතාම මෑතදී)  බවත් මොහු නිතර කියයි.

මොහුගේ පරස්පර විරෝධී ඉතිහාසය ගැන තවත් කුමන කථාද?

නාරාහේන්පිට මිල්කෝ කම්හලෙන් දිනපතා වාගේ කල් කිරි බෝතල් පිට කරයි. ඒ අයුරින්, මොහුගේ යු ටියුබ් වැඩ සටහනෙන්  සතිපතා වාගේ ශ්‍රී ලංකා ඉතිහාසය ගැන නවතම කතාවන් පිටකරයි. 

එය ඉතිහාස ෆැක්ටරියකි. විශේෂත්වය නම් ඔහු අද කියන ඉතිහාසය නොවෙයි ඊළඟ සතිවල/මාසවල කියනුයේ.  

මානව පරිනාමයේදී මීට වසර ලක්ෂ ගණනකට පෙර නියැන්ඩතල් (මනුෂ්‍යම නොවේ) හෝමෝ සපියන් (මනුෂ්‍ය) බවට පත්වුයේ නැගෙනහිර හෝ දකුණු අප්‍රිකාවේදීය. ඔවුහු ආසියා මහාදිවීපයටද, ඒ අයුරින් ලොව පුරාද  පැතිර ගියහ.

හෝමෝ සපියන්වරු ජාතියක් (nationality) ලෙස ගණන් ගත නොහැක. ඇමීබා වැනි එක් සෛලයකින් ජීවය සැදුනා නම් (පරිනාමවාදයට අදාලව), හෝමෝ සපියන් වරුන්ගෙන්  පුර්ණ මනුෂ්‍ය ප්‍රජාව බිහි විය.

තමන්ගේ ජාතියේ ආරම්භකයා හෝමෝසපියන් වරු බව උජාරුවෙන් පවසන, තම රටේ දරුවන්ට ඉතිහාසය පෙළ පොත් මඟින් ඒ බව කියාදෙන, ලොව එකම ජාතිය සිංහලයා විය හැකියි.  ඒ මෙම මහාචාර්ය/පුරාවිද්‍යාඥයාට ස්තුති වන්ත වෙන්නටය.

මෙම නව හෝමෝ සපියන් සොයා ගැනීම ගැනීම සහ එය පාසැල් ඉතිහාසය සිසුනට එලෙසින් ඉගැන්වීම ගැන බෙදුම්වාදීන් ඉතා සතුටින් සිටිත්.

හුදු මිත්‍යාවක් වන රාවණා ශ්‍රී ලංකාවේ රජ කෙනෙක් ව සිටී බව කියන උගත් බෞද්ධ භික්ෂුන්වහන්සේලා ද එමටය. දෙමළ ආධිපත්‍ය ඇති රුපවාහිනි මාධ්‍ය (ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රධානතම පුද්ගලික මාධ්‍ය මේවාය), සංකර FM නාළිකා ඉතා රසවත් වැඩසටහන් මඟින් මේ අදහස ජනතාව තුලට කාවද්දන ලදී. එසේ කරන ලද්දේ අප රටේ ඇති පැහැදිලි ඉතිහාසය අවුල් කිරීමටය. ද්‍රවිඩ අන්තවාදීන්ට නව අත් වැලක් සැපයීමටය.

රාවණා ද්‍රවිඩ බව මුළු බටහිර ලොවම, දකුණු ඉන්දියාවම සහ උතුරු ඉන්දියාවේ ඇතැම් අය පිළිගන්නා බව රාවණා සංකල්පය උච්ච ලෙස ප්‍රචලිත කරන අපේ ගරුතර සංඝයාවහන්සේලා සැලකීමට නොගන්නේ මන්ද? 

ත්‍රිකුණාමලයේ කෝනේෂ්වරන්, නාගධීපයේ හින්දු  කෝවිල් දැන් උග්‍ර ලෙස රාවණා වෙනුවෙන් කැප වුනු හින්දු දේවාලයි.

දැන් ශ්‍රී ලංකාවේ වතුකරයේ දෙමළ අයද මේ දේම කියති – රාවණා තමන්ගේ කෙනෙක්ය කියා. 

මේ නිසා ඇතිවිය හැක්කේ ඝට්ටනයකි, රාවණා ගේ අයිතිය උදෙසා – මේ රටේ සමගිව ජීවත්වන  සිංහලයන් සහ ද්‍රවිඩයන් අතර. මෙවැනි ඝට්ටනයක් අපට අනවශ්‍යය.

වර්ෂ 1000 එහා පමණ සිට මේ රටේ පිළිගත් මතය වුයේ රාවණා යනු මහාභාරත ග්‍රන්ථයේ රාමායණය පරිච්චේදයේ එන හුදු කථාවක් පමණක් ලෙසිනි. අප කළ යුත්තේ එම පදනමේම සිටීමයි.

බලගතු ඉන්දියාව රාවණා ගැන මොන අර්තකථන දුන්නත් අප ඔවුන් සමඟ යා යුතු නොවේ. අපටම ආවේනික වූ සිංහල බෞද්ධ ඉතිහාසයක් ඇත. අපේ ප්‍රාරම්භකයා විජයයි.

විජය රජු වැනි සල්ලාල  ‘සෙල්ලක්කාරයෙක්ගෙන්’  සිංහලයා පැවතෙන්නේය යන්න පිළිගැනීම අපට මදි කමක් ලෙස බොහෝ සිංහලයෝ දැන් සලකත් (ඇතැම් සංඝයාවහන්සේලා පවා.  මේවා කලින් කී රුපවාහිනි මාධ්‍ය, සංකර FM නාළිකා විසින් අප තුලට දමන ලද විෂම අදහස්ය.

රටක ඉතිහාසය එක් එක් කෙනාට උවමනා විධියට වෙනස් කර ගත හැකි දෙයක් නොවේ.

නවීන සුදු ඕස්ත්‍රේලියාව බිහි කිරීමට පුරෝගාමී වුයේ මහා බ්‍රිතාන්‍යයෙන් එම රටට යවන ලද සිරකරුවෝය, 1788  පමණ සිට.  සිඩ්නි, මෙල්බර්න්, බ්‍රිස්බන් නගර තනිකරම  බිහි කලේ මේ අයයි.  ඔවුන් පැමිණීමෙන් වසර 50 ට පමණ පසුවය සිරකරුවන් නොවන බ්‍රිතාන්‍යයන් ඕස්ත්‍රේලියාවට යවනු ලැබුවේ. නමුත්, තම රට ගොඩ නැගු මුතුන් මිත්තෝ බ්‍රිතාන්‍යයෙන් එවන ලද සිරකරුවන් බව සුදු ඕස්ත්‍රේලියානුවෝ අදත් සතුටින් පිළිගනිත්. සත්‍ය වසන් කිරීමට ඔවුනට නුවමනාය.

රාවණයෙක් මෙහි සිටියේ නම් එය විජය ඒමට වසර 2000 ට පමණ පෙරය.

මේ නිසා, සිංහලයාට වඩා මේ රටේ ද්‍රවිඩයන් පැරණිය යන විග්නේස්වරන්ගේ මතය ස්ථාපිත කිරීම සඳහා ද්‍රවිඩ අන්තවාදීහු රාවණාව භාවිතා කරති.

පසුගිය 2022 දෙසැම්බර් 14වෙනිදා ජනාධිපති කාර්යාලයේදී ‘ද්‍රවිඩයන් මේ රටේ වසර 3000ට වඩා පැරණියයි’ යනුවෙන් ගල් පැලෙන බොරු විග්නේස්වරන් උජාරුවෙන් ඉංග්‍රීසියෙන් කීවේ රටේ බොහෝ ව්‍යවස්ථාදායකයන් ඉදිරියේය.  එනම් ‘නුභාලාට වඩා අයිතියක් අපට මේ රටේ ඇත යන්නය’. මේ ප්‍රකාශ මුළු ලොව පුරා විහිදී යනු ඇත.

ඔහුගේ බොරුව ඉංග්‍රීසි බසින් නිවැරදි කිරීමට පිට කොන්දක් ඇති එකම මන්ත්‍රීවරයෙකු හෝ එතන නොසිටීම කණගාටුදායකය.

මේ සමුළුව පාර්ලිමේන්තුවේ නොපවත්වන්නේ ඇයි?

රාවණා ද්‍රවිඩය යන ලෝක මතය ඔවුනට වාසි බව ඔවුන් දනිති.

බුදු රජාණන් වහන්සේ ශ්‍රී ලංකාවට වැඩම කරන විට මෙහි සිටියේ යක්ෂ, දේව, නාගයෝය (කුවේණි යක්ෂය). මේ තුන් කොටස හෙළයන්ය. වසර 40,000ට පෙර මෙහි සිටී බවට සාක්ෂි හමු වී ඇති බලන්ගොඩ මානවකයා ද හෙළයෙකි.

මේ හෙළයන් විජයගේ සිංහ කාණ්ඩය සමඟ මුසුවී සිංහල ජාතිය බිහි විය (සිංහ + හෙළ = සිංහල).

විජය සහ කුවේණිගේ දරු දෙදෙනා (ජීවහත්ත සහ දිසාලා) ගෙන් වැදී පරපුර පටන් ගැනිණ යයි මහාවංශය දක්වයි.  මේ දෙදෙනා රාජ්‍ය බලය අල්ලා ගැනීම සඳහා සටන් නොකළහ; වැද්දන් ලෙසම මැරී ගියහ.

විග්නේස්වරන් න්‍යායට අනුව නම්  මේ සියල්ලෝ (හෙළයෝ සහ වැද්දෝ) ද්‍රවිඩ විය යුතුය.

සිංහලයා බිහිවුයේ විජයගෙන් නිසා  රාවණා සිංහල නොව හෙළයෙක් බව අප කීවත් ජාත්‍යාන්තරය එය පිළි නොගනී.

ලොව පිළිගත් විකිපීඩියා වෙබ් අඩවිය මෑතකදී සඳහනක් යොමු කර ඇත්තේ ලොව මෙතෙක් සිටි භක්තිවන්තම ශිව භක්තිකයා ශ්‍රී ලංකාවේ රාවණා  රජු කියායි, එනම් රාවණා ද්‍රවිඩයෙක් බවයි. රාවණා විෂ්ණු දෙවියන්ගේ දොරටුපාලකයා බව ද වීකිපීඩීයා සඳහන් කරයි. BBC, Encyclopedia of World History, Oxford Dictionery ද මේ මතයම දරත්.

‘සිංහලයා මෝඩයා කැවුම් කන්න යෝධයා’ කියා රොබර්ට් නොක්ස් කීවේ නිකමට නොවේ:

නැව් 9ක් මඟින් ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණි අල්මේදා ට කිසිම යුද්ධයක් නොකර මුළු රටම (කන්ද උඩරට හැර) පෘතුගාලයට හිමි කර ගැනීමේ උපක්‍රමය ක්‍රියාත්මක කිරීමට ගත වුයේ දින කිහිපයක් පමණි.

කෝට්ටේ රජුගේ එම අමන තීරණය නිසා මුළු රටම වසර 150ට එහා කාලයක් ප්‍රතිකාල් වරුන්ගෙන් දරුණුම ලෙස බැට කෑය. අපේ බුදු දහමට ප්‍රතිකාලුන් තරම් ප්‍රහාර එල්ල කල  වෙනත් අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයක් නොවීය (ආදී දෙමළ ආක්‍රමණිකයන් ද අපේ බුදු දහම විනාශ කිරීමට කටයුතු කළහ).

ලංකා ඉතිහාසය පිළිබඳව ලියවූ එක් පැරණි ග්‍රන්තයක මෙසේ පළවේ:

අකාරුණික ලෙස රජ මාලිගාවට ඇතුළුවූ මොවුහු (පෘතුගීසින්) රජුන්ගේ පරම්පරාගත නොයෙක් රත්න ජාති බලාත්කාරයෙන් පැහැර ගත්තෝය. රාජ්‍ය භාණ්ඩාගාරයන්හි පමණක් නොව ධර්මපාල රජුගේ යහන් ගබඩාවලටද වැද අගනා භාන්ඩ පැහැර ගත්හ. පෘතුගීසි ආණ්ඩුකාරයා ගේ වස්තු ලෝභය කෙතෙක්ද? යත්-රතු කැට ආදී මැණික් වර්ග පමණක් නොව පඩික්කම් පවා පැහැර ගත්තේය. මේ පැහැරගත් වස්තුවේ වටිනාකම රන් පගෝදි ලක්ෂ අටකට අධික වේ යයි තත්ත්වඥයෝ කීහ.”

…. නොරෝඥ නමැති ආණ්ඩුකාරයා සීතාවක යුද්ධය පිළිබඳව වූ ගිවුසුමේ සඳහන් ඉතිරි මුදල වූ රන් පගෝදි 20,000 නැවත නැවතත් ඉල්ලීය. ධර්මපාල රජු ධනයෙන් හීන ව සිටි හෙයින් එය ගෙවාගත නොහැකි විය.

…. සපුමල් කුමාරයා පෘතුගාලයට සිරභාරයට යැවීමට සුදානම් වන බව දැන හෙතෙම තම රන් හව්ඩිය විකුණා පගෝදි 500ක් ගෙවා ඉතිරි මුදල අවුරුද්දකින් දෙන බවට පොරොන්දු විය. 

පෘතුගීසින් එලෙව්වේ ලන්දේසින්ගේ සහාය ලබා ගෙනය. ‘ඉඟුරු දී මිරිස් ගත්තා’ කියා 2 රාජසිංහ රජු (1634 – 1687) පසුව කීය. ඒ කීවේ ලන්දේසීන්ගේ හපන්කම් නිසාය.

රාවණා ඇල්ල, රාවණා කන්ද, රාවණා දේවාල වැනි නම් වලින් ස්ථාන ඇත. මේවා මෑතකදී දමන ලද නම් විය හැක. කෙසේ වෙතත්, රාවණයෙක් මේ රටේ සිටියේය යන්න සනාථ කෙරෙන කිසිම පුරා විද්‍යා සාක්ෂියක් මේ දක්වා හමුවී නොමැත. ඒ නිසාය රාවණාවාදීන් කාශ්‍යප රජ විසින් තනන ලද සීගිරිය රාවණාගේ නිර්මාණයක්ය යන බොරුව ප්‍රචාරය කරනුයේ.

බුදුරාජාණන් වහන්සේ උපන්නේ දඹදිව නොව ශ්‍රී ලංකාවේය යන අසත්‍ය මතයක් ගොඩ නඟමින් සිටින පිරිසක් ඇත. මෙය අප සම්බුදු අමා මෑණියන්ට ද කරන අපහාසයකි. ඉන්දියාව, නේපාලය වැනි මිත්‍ර රටවල් තරහ කර ගැනීමේ උත්සහයක්ද විය හැක.

මෙම මහාචාර්ය/පුරාවිද්‍යාඥයා අසත්‍යක් වූ රාවණා සංකල්පය පිළිනොගන්නා අතර බුදුන්ගේ ශ්‍රී ලංකාවේ උපත සත්‍යයක් යන මතයේ නොසිටින කෙනෙක් බවයි මෙම ලියුම්කරුගේ දැනුම.

ශ්‍රී ලංකාවේ තරම් ඉතිහාසය ඉතා හොඳින් ග්‍රන්ථාරූට කරන ලද වෙනත් කිසිම රටක් ලොව නැතැයි කිවේ 20වෙනි ශත වර්ෂයේ මුල් භාගයේදී පොන්නම්බලම් රාමනාදන් මහතාය.

නමුත් මෙම මහාචාර්ය/පුරාවිද්‍යාඥයා (සහ ඔහුගේ අනුගාමික නුතන ඉතිහාසඥයන්) උත්සහ දරන්නේ එම පැහැදිලි ඉතිහාසය අවුල් ජාලාවක් බවට පත් කිරීමටය. එහිදී, අපේ දරුවන් නොමඟ යැවීමට තැත් කිරීම සමාව නොදිය හැකි වරදකි.

මොහු පවසන්නේ ලොව සියල්ලන්ටම පෙර වාගේ මීට වසර 49000ට පෙර වී  වගාව පටන් ගත්තේ අපයි (නැත චීනයයි, (යකඩ සොයා ගැනීම සිදු කලේ අපයි (නැත චීනයයි),  ශ්‍රී ලංකාවේ සිංහයෝ සැරි සැරූහ (මෙය සිංහලයා යනු සිංහබාහුගේ  පරපුරය  යන විශ්වාසය බිඳ හෙලීමට ගොතන ලද බොරුවක් විය යුතුය), මීට වසර දස දහසකට පමණ පෙර සිංහලයෝ හෝර්ටන් තැන්නේ බාර්ලි, ඕට්ස් වැවුහ (මේවා වගා කිරීම ආරම්භ වුයේ ඊජිප්තුව, වර්තමාන ඊශ්‍රායලය  වැනි ප්‍රදේශ වල  දැනට වසර 8000 කට පමණ පෙරය). මෙවැනි බොරු විශ්වාස කරන සිංහලයාද උනන්දුවෙන්, ප්‍රීති ප්‍රමෝදයෙන් ඔහුට සවන් දෙත්.

මොනයම් අහේතුවකට වසර  2500කට වඩා පැරණි අපේ ඉතිහාසය දැන් අපට මදී වී ඇත.  අන් සියළු රටවලට වඩා අප ශ්‍රේෂ්ට ව සිටියෙමුයි යන මිත්‍යාවක්  ජනතාව අතර පතුරවමින් අප මෙතෙක් පිළිගත් ඉතිහාසය කසළ ගොඩට දමමින් සිටින්නෙමු. ඒ සඳහා ඇතැම්විට රාජානුග්‍රහය  ද ලැබී තිබේ.

මේ නිසා, මෙතෙක් මුළු ලොවම පිළිගත් අපේ ශ්‍රේෂ්ට ඉතිහාසයට අප විසින්ම පහර දී ඇත්තෙමු

මෙයින් වන්නේ තියෙන ඉතිහාසයත් අපට නැතිවී යාමය.

ප්‍රභාකරන්, ඇන්ටන් බාලසිංහම් හැකි තරම් උත්සහ කලේ මේ දේ කිරීමටය. අද දෙමළ බෙදුම්වාදීන් උත්සහ කරන්නෙත් මේ දේමයි.

සිංහලයන් වශයෙන් අපගේ උරුමය අනන්‍යතාවය අපට ලැබී ඇත්තේ වසර 2,500 ඉක්මවා යන අපේ   ප්‍රෞඩ ඉතිහාසයෙනි.  මේ බොරු ඉතිහාස කථා නිසා අද එය ලෝක වාසීන්ගේ පවා සැකයට ලක්වීමට පුළුවන.

ඉතිහාසය/පුරාවිද්‍යාව පිළිබඳව නව සොයාගැනීම් ඇත්නම් ඒවා සනාථ කරන විධිමත් ක්‍රම වේද තිබේ. ‘Peer review’ නැමති සිද්ධාන්තය තුලින් ලෝකයේ පිළිගත් ඉතිහාසඥයන්/සඟරා/ග්‍රන්ථ ඒවා පිළිගත යුතුය. අප දන්නා පරිදි මොහුගේ නව/නුතන සොයාගැනීම් කිසිවක් ජාත්‍යාන්තරය විසින් පිලිගෙන නොමැත. අප දන්නා පරිදි, අප හිතවාදී, අසල්වාසි ආසියානු රටක පවා පිළිගත් එක්  ඉතිහාසඥයෙක්/පුරාවිද්‍යාඥයෙක්වත්  මොහුගේ අති මහත් වූ මෙම නව සොයාගැනීම් කිසිවක් පිළිගෙන නැත,

තමන්ද මුලිකවම සම්බන්ධව සකස් කරන ලද නව පුරාවිද්‍යා ජාතික ප්‍රතිපත්තියක් දැන් ඇති බවත් එහි  මෙසේ ඇති බවත් මෙම මහාචාර්ය/පුරාවිද්‍යාඥයා උජාරුවෙන් මෙසේ කියයි:

‘නවප්‍රතිපත්ති යටතේ විදේශිකයන් මෙහි කරන පුරා විද්‍යා ගවේෂණ අපේ අධීක්ෂණය යටතේ පවත්වා ගෙන යාම නිසා ඒවායේ කර්තෘත්වය ඇත්තේ විදේශිකයාට නොවේ.  විදේශිකයා ශ්‍රී ලංකාවේ පිළිගත් පුරාවිද්‍යාඥයයෙක් යටතේ වැඩ කල යුතුයි. විදේශිකයා ඔහුගේ මුදල් රැගෙන පුරාවිද්‍යා කටයුතු සඳහා මෙරටට පැමිණිය යුතුයි. අපෙන් අවසර ලබා ගත යුතුයි. අපේ ශිෂ්‍යයන් පුහුණු කල යුතුයි. ඔහු යන විට ඔහුගේ සියළු තාක්ෂණික උපකරණ ශ්‍රී ලංකාවට දී යා යුතුයි.‘

මෙවැනි පුරාවිද්‍යා ප්‍රතිපත්තියක් තිබෙන තාක් එකදු ලොව පිළිගත් විදේශ පුරාවිද්‍යාඥයයෙක් ගවේෂණ කටයුතු සඳහා මෙරටට පැමිනේද? මෙම ලියුම්කරු දන්නා පරිදි විදේශිකයන්ට මේ රටේ පුරා විද්‍යා ගවේෂණ සඳහා අවසර ඉල්ලීමේ අධීක්ෂණයනටද  මෙම මහාචාර්ය/පුරාවිද්‍යාඥයා සම්බන්ධය (මෙම දැනගැනීම සමහර විට වැරදි වියහැක).

මේ ජාතික ප්‍රතිපත්තිය සකසා ඇත්තේ ඔවුන්ගේ මෙරටට ඒම නැවත්වීමට නොවේද? ඔවුන් පැමිණ මේ අයගේ  ‘බොරු සොයාගැනීම්’ හෙලිකරනු ඇතැයි යන බිය නිසා නොවේද? ඔවුන්ගේ තාක්‍ෂණික උපකරණ ටික ‘සොරකම්’ කර ගැනීමට නොවේද?

මොවුන් ඉතිහාසය විකෘති කරනුයේ වැඩිහිටි අප රැවටීම අරමුණු කිරීමට වඩා අපේ අනාගත පරපුරේ මනස වෙනස් කිරීමටය. මෙය දැනටමත් ඉතා සාර්ථක ලෙස ඔවුන් කර ඇත.

තමන්  ‘කවුරුන්ද’ කියා අප කුඩා කාලයේ අපට ඉතා හොඳින් ඉගැන්වූ නිසා (දෙමව්පියන්, පාසැල්) අප ඒ බව දන්නෙමු. මෙවැනි ලිපි ලිවීමට ධෛර්යය, ශක්තිය ලැබෙන්නේ ඒ කුඩා කාලයේ අපට දැමු  අගනා, නොසැලෙන අත්තිවාරම නිසාය. එය මත අප අපගේ ජීවිත ගොඩ නඟා ගතිමු. අද දරුවන් තමන් ‘කවුරුන්ද’ කියා නොදනිති. විජය වෙනුවට හෝමෝ සපියන් තම ‘මී මුත්තාය’ යන ප්‍රවේශයක් ළමුන් තුල නිර්මාණය කර ඇත. දුෂිත රුපවාහිනී මාධ්‍යන්, සංකර FM නාළිකා සහ ඉතිහාසඥයන් ඔවුන්ගේ ක්‍රියාව මැනවින් කර ඇත.    

මොහු කියන කථා සහ විග්නේස්වරන් පවසන ඉතිහාසයේ වැඩි වෙනසක් නැත. මෙවැනි විකෘති කිරීම් වලට ඉඩදී, මෙවැනි ‘හොර’ පුරාවිද්‍යාඥයින් වැඩි වැඩියෙන් ප්‍රවර්ධනය කරන මෝඩ දේශපාලනඥයන්ටයි අප වැඩියෙන්ම දොස් පැවරිය යුත්තේ.

ඉතා සුක්ෂම ලෙස මොහු සිංහල බෞද්ධයා යටපත් කර ද්‍රවිඩත්වයට උඩ ගෙඩි දෙන බව වටහා ගැනීමේ ඥානය රටේ වැඩි පිරිසිකට නොමැති වීම රටේ අවාසනාවකි.

සිංහලයනට පමණක් සිදුවන තවත් අසාධාරණ කිහිපයක්       

මෑත කාලවල දකුණේ – කළුතර, මාතර, හම්බන්තොට, කුරුනෑගල, මීගමුව වැනි සිංහලයන් උපරිමව ජීවත්ම වන ප්‍රදේශවල පවා දෙමළ කථා කරන නව ජනපද/වාසස්ථාන බිහිවූ අතර පොලිසි/උසාවි වල අවශ්‍ය නම් දෙමලෙන් කටයුතු කිරීමේ අවස්ථා ඒ ජනයාට ලැබුණි. නමුත්, උතුරේ රජයේ කාර්යාලවල සිංහලෙන් කිසිදු වැඩක් කර ගැනිමට නොහැකි බව උතුරේ වෙසෙන සිංහල වැසියන් (මොවුන් ඉතාම අල්ප දෙනෙකි) මේ ලියුම්කරුට පවසයි. මේ  පිළිබඳව පසුගිය රජයේ (යහපාලන) සන්හිඳියාව භාර ඇමති හට පැවසූ විට ඔහු ඔවුන් මඟ හැර ගිය බව ඔවුහු පවසත්.

උතුරට ගිය විට එය ශ්‍රී ලංකාවේ කොටසක් ද කියා සිතෙන තරමට වෙනස්ය. වව්නියාවෙන් උතුරට A9 මාර්ගයේ සවිකර තිබෙන අති දැවැන්ත බිල්බොර්ඩ් වල සඳහන් වනුයේ දෙමළ (සහ සමහරවිට ඉංග්‍රීසී) භාෂාව පමණි, උවමනාවෙන්ම සිංහල කිසිත් නැත. මේවා විග්නේස්වරන්ගේ පාලන කාලයේ ඔහුගේ රජය විසින් ගත් ප්‍රතිපත්තිමය තීරණය.

යාපනය දුම්රිය ස්ථානයට කොළඹ සිට නගරාන්ත දුම්රිය සැපත් වූ බව සිංහලෙන් ශබ්ද විකාශනය නොකෙරිණි. (නමුත් කොළඹින් ජාඇලට, බෙලිඅත්තට, වේයන්ගොඩට යන දුම්රිය ගැන භාෂා 3න්ම කියයි). උතුරේ පාරවල සිංහල නාම පුවරු ඇත්තේ අල්පවය. කඩ, සාප්පු නාමපුවරුවල සිංහල ඇත්තේම නැති ගානය.

කිසිදා ශ්‍රී ලංකාවේ සිටියා යයි වාර්තා වී නැති දෙමළ රජවරුන්ගේ පිළිම මෑතකදී යාපනය නගර මධ්‍යයේ සහ එක් ප්‍රධාන කෝවිලක් ඉදිරියේ ඉදිකර තිබෙනු දක්නට ඇත (මහාවංශයට අනුව පෘතුගීසීන් පැමිණෙන විට (1505) යාපනය පාලනය වුයේ කෝට්ටේ රාජධානිය යටතේ වූ යුව රජෙක් මඟිනි.)

මේ ඊනියා දෙමළ රජවරුන්ගේ පිළිම සෑදුවේ විග්නේස්වරන්ගේ පළාත් සභාවයි; ඒවාට මුදල් ලබා දුන්නේ කොළඹ මධ්‍යම රජයයි.

අද යාපනයට යන විදේශ සංචාරකයන් නොවරදවාම බලන්න යන ස්ථානයි මේ. ඔවුහු අප රටේ ඉතිහාසය වැරදියට වටහා ගනිත්. උතුරට සිංහලයාට කිසිම සම්බන්ධයක් නැති බව පෙන්වීමට උතුරේ  දේශපාලනඥයෝ ව්‍යාජ ලෙස කටයුතු කර ඇත.

1550/60 දශකවල සපුමල් කුමරු (සෙනෙවිරත්න මුදියන්සේ) යාපනය පාලනය කල බව පිළිගත් සත්‍යයකි. මොහු ධර්මපාල කුමරාගේ (දොන් ජුඅන් ධර්මපාල නමින් බෞතීස්ම ලබා, වැඩිම කාලයක් කෝට්ටේ රාජධානිය රාජ්‍ය කල රජ, 1551 – 1597), සුළු පියාය. විග්නේස්වරන් සපුමල් කුමරුගේ පිළිමයක් යාපනයේ වැසියනට දැන ගැනීම පිණිස එහි  නොසෑදුවේ මන්ද?

කන්ද උඩරට සෙනරත් රජුගේ අභාවයෙන් පසු (1634) ඔහු තම දෙටු පුත් කුමාරසිංහව යාපනයේ (යුව) රජ වශයෙන් පත් කල බව පිළිගත් ඉතිහාසය ග්‍රන්ථයක (1956 ප්‍රකාශිත) දැක්වේ. එවිට පෘතුගීසින් විසින් යාපනය අල්වා ගෙන තිබු බව සැබවි. විග්නේස්වරන් කුමාරසිංහ රජුගේ පිළිරුවක් යාපනයේ වැසියනට දැන ගැනීම පිණිස එහි  නොසෑදුවේ මන්ද?

යාපනයේ සිංහල මහා විද්‍යාලය යලි ස්ථාපිත කිරීම කෙසේ වෙතත් (එම භුමිය අදද හිස්ව ඇත), සන්හිඳියා කාලයේදී (2017 දී) මන්නාරමේ තිබු වසර 40ක් පමණ පැරණි සිංහල පාසැල ද වැසි ගියේය. මෙය කලේ විග්නේස්වරන්ය.

1988 සිට 2018 පමණ වනතුරු (වසර 40ක්) උතුරේ ආණ්ඩුකාරයා වුයේ සිංහලයෙකි. එයින් එම පළාත තුල සිංහලයන්ගේ අයිතීන් යම් ප්‍රමාණයකට රැකුණි. රටේ ස්වෛය්රීභාවය රැකේය යන විශ්වාශයක් රට වැසියා තුල තිබුණි. නමුත් පසුගිය ආණ්ඩුකාරයන් 3 දෙනාම (අද ද ඇතුළු) ද්‍රවිඩ ජාතිකයෝ වුහ. උතුරේ ආණ්ඩුකාරවරයා ද්‍රවිඩ ජාතිකයෙක් විය යුතු බවට සම්ප්‍රදායක් බිහි වෙමින් පවතීද? මේ තත්ත්වය හඳුන්වා දුන්නේ සිරිසේන ජනාධිපතිවරයායි. අද සිංහලයන්ගේ අයිතිය පිළිබඳව කථා කිරීමට එකදු සිංහල දේශපාලනඥයෙක්වත් උතුරේ නොමැත.

2015 දී ත්‍රිකුණාමලයේ දෙහිවත්තේ සිංහලයන් ගොවිතැන් කල කුඹුරු අක්කර 1000ක් පමණ ඔවුනට අහිමි විය; ජාතික වීරයෙක් තත්වයට අද රටේ පිළිගත් නැගෙනහිර පළාතේ මන්ත්‍රීවරයෙක් වන ප්‍රබල, ඉතා වයෝවෘධ, ද්‍රවිඩ දේශපාලනඥයෙක්ගේ උවමනාවට (TNA) එම ඉඩම් එම පලාතට අලුතින් පැමිණ ස්ථාපිත කල ද්‍රවිඩ ජන කොටසකට හිමි විය. එතුමා එම පළාතේ දිසා ලේකම් තුමාට දුන් ‘ඕඩරයෙන්’ මේ දේ වුවා යයි දෙහිවත්ත පන්සලේ විහාරාධිපති හිමියන් මේ ලියුම්කරු සමඟ පැවසුහ. දෙහිවත්ත ප්‍රදේශවාසීහු ද එයම කීහ. මේවා පිළිබඳව පැවතී රජයනට කොතෙක් පැමිණිලි කලත් කිසි වැඩක් නොවිය. ඇමතිවරුන් හමුවී පුද්ගලිකව සිංහලයන්ට සිදුවන අසාධාරණකම් ගැන කී විට ඒවා ගැන බැලීමට පැමිණි ඇමැතිවරුද, ඒ පිළිබඳව කම්පා වූ ඇමැතිවරුද වුහ.  නමුත් අවසානයේ කිසිත් සිදු නොවිය. මේ, වැඩිපුරම, 13වන සංශෝධනයේ ඇති බලවත් කම නිසාය. 

2015දී මධ්‍යම රජයේ සෞඛ්‍ය ඇමතිතුමාට උතුරේ සිංහලයන්ට එරෙහිව ඉතාම ජාතිවාදීව හැසිරිනු උතුරේ PHI කෙනකුට වත් දඬුවම් දිය නොහැකි වූ අවස්ථාවක් විය. මන්ද, PHI පාලනය වුයේ විග්නේස්වරන්ගේ පළාත් සභාවෙනි. එවකට සිටී ගරු කථානායක  තුමාට පවා මේ බව පැමිණිළි කලත් එතුමාටද කල හැකි දෙයක් නොවීය. නමුත් යමක් කිරීමට එතුමාට බොහෝ උවමනාව තිබුණි.

13 ඒ තරම්ම බලසම්පන්න කර ඇත්තේ අපේම දේශපාලනඥයෝය.

13වන සංශෝධනයෙන් මේ රටට සිදු වී ඇති හානිය වෙනත් කිසිදු ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකින් හෝ පනතකින් සිදු වී නැත. ඒ ගැන විග්‍රහයක් වෙනම ලිපියකිනි.

දැන් 13 මුළුමනින්ම බලාත්මක කරන්නේ යයි කියති.

ඇත්ත වශයෙන්ම් දෙන්න යන්නේ 13+ නොවේද?

පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින 225ම වාගේ මෙයට පක්ෂ බවයි දැනට පෙනී යන්නේ.  සිංහල චන්දවලින් පමණක් බලයට එන, දැන් පැවැත්වෙන සර්ව පාක්ෂික සමුළුවට  සහභාගි වන දේශපාලනඥයෝ පසුව ‘බොරු’ විරුධත්වයක් ප්‍රකාශ කල හැක. එවිට සියල්ල සිදුවී අවසාන, සහ ප්‍රමාද වී වැඩි විය හැක.

අද රටේ තිබෙන ප්‍රශ්ණය බලගතු ආර්ථික අර්බුදයයි. සර්ව පාක්ෂික සමුළුවක් පැවැත්විය යුත්තේ එය විසඳීමටයි.

සති 6ක් තුල ‘දෙමළ ප්‍රශ්ණය විසඳා හමාර කරන්නෙමු’ වශයෙන් මේ 225 එකතුව ඇත්තේ ඉදිරියේ එන මැතිවරණවලදී TNA, මුස්ලිම් පක්ෂ තමන්ගේ පැත්තට ගැනීමට හෝ අඩුම තරමින්  දෙමළ/මුස්ලිම් චන්ද කිහිපයක් තම ගොඩටද දමා ගත හැකි වේය යන ආත්මාර්ථකාමී විශ්වාසයෙනි.  (මොවුන්ගේ මේ මිත්‍යා විශ්වාසය ගැන සාකච්චාවක් මී ළඟ ලිපියක).

මෙයින් තැලෙන්නේ සිංහලයාය.

රටේ ස්වෛය්රීත්වය, භෞමික අඛණ්ඩතාවය ගැන මේ ව්‍යවස්ථාදායකයනට වගේ වගක් නැත. නැත්නම් ජාතියට පිළිලයක් වූ 13 අහෝසි කරනු වෙනුවට 13 තවත් ශක්තිමත් කිරීම හෝ 13+ වැන්නක් දෙන්න සැරසෙන්න මන්ද?

මෙවර සියල්ල කරන්න යන්නේ ජනමත විචාරණයක් ද  මඟ හැර පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි චන්දයෙනි.

ජනතාවද මර නින්දේ නිසා (භාගයකට වඩා නිරාහාරව බඩ ගින්නේය) ප්‍රභාකරන් ඉල්ලු දේ නිත්‍යානුකූලව ලඟා කර දෙන වසර 2023 පෙබරවාරි වේද? 

 අභීත රණවිරුවන් ජීවිත පුජා කරමින් රැක දුන් මේ පිං බිම! 

යුධ ජයග්‍රණයෙන් පසු උතුරේ සහ නැගෙනහිර සිංහල බෞද්ධ පුරාවස්තු භුමි වල හින්දු කෝවිල් අලුතින් ස්ථාපනය විණ. ඉපැරණි ගල් කුළුණුවල (සිංහල රාජධානි යුගයේ – උදා: දෙවෙනි පෑතිස් රජ සමයේ) ත්‍රී ශුල කොටා ඒවා නව හින්දු කෝවිල් ඉදිකිරිමට භාවිතා කර ඇත. මන්නාරමේ ඉපැරණි බුදු පිළිමවල සිරස කඩා දමා එම ඉඩමේ දෙමළ කෙසෙල් කොටුවක් ඉදිකර තිබුණු බව එක් බෞද්ධ භික්ෂුවක් මෙම ලියුම්කරු සමඟ කීහ. එම ජායාරුප මෙම ලියුම්කරු දැක ඇත. 2017දී  පුරාවිද්‍යාව භාර ඇමතිවරයාට ඔහු මේවා පෙන්වීය; එතුමා කම්පා විය. නමුත්, අවසානයේ කිසිදු වැඩක් සිදු නොවීය. අඩුම තරමින් එම ස්ථානය පුරා විද්‍යා සිද්ධස්ථානයක් ලෙසට වත් මේ දක්වා ගැසට් මඟින් ආරක්ෂා කර නැත.

මේවා සිදුවුයේ දෙමළ පලාත් සභාවක් උතුරේ බිහි කිරිමට ස්තුතිවන්ත වෙන්නය.

යුධ ජයග්‍රහණයෙන් පසුව 2009 – 2011 කාලයේ කල යුතුව තිබුනේ 13වන සංශෝධනය අවලංගු කර පළාත් සභා මුළුමනින්ම (සියළු) අහෝසි කර දැමිමය. එය ජනමත විචාරණයක් තුලින් ඉතා පහසුවෙන් කල හැකිව තිබුණි. උතුරට උග්‍ර ජාතිවාදී  විග්නේස්වරන් එන බව 2012දි පමණ සිට සියල්ලෝ දැන සිටියහ. නමුත්, විග්නේස්වරන් වැන්නන්ගෙන් වන විනාශය නොසලකා 2013 වසරේ ශෝගම් (CHOGM) සමුළුව පවත්වා බ්‍රිතාන්‍යයේ සුද්දා සතුටු කිරිමට එවකට වූ රජයට වඩා අවශ්‍යව තිබුණි. රජයට පළාත් සභා සියල්ල අහෝසි කරනවාට වඩා (13වන සංශෝධනය අහෝසි කිරීම) ශෝගම් පැවැත්විම වඩා වැදගත් විය.

බ්‍රිතාන්‍යයේ කැමරන් අගමැති ශ්‍රී ලංකාවට පැමිණ ශෝගම් සමුළුව ‘කඩාකප්පල්’ කළා පමණක් නොව ගුවන් හමුදා හෙලිකොප්ටරයක් බලෙන්ම මෙන් ලබාගෙන උතුරට ගොස් විග්නේස්වරන් සහ වෙනත් ජාතිවාදීන් සමඟ ශ්‍රී ලංකාවට විරුද්ධව සාකච්චා පැවැත්විය. ඔහු ශ්‍රී ලංකාවේ සිටි දින කිහිපය මේ රටේ රාජ්‍ය නායකයාටත් වඩා ඉහලින් හැසිරුනේ අපේ අයගේ තිබෙන දීන කම නිසාය. ශ්‍රී ලංකාවේ යුද්ධය පිළිබඳව අසත්‍ය වාර්තා චිත්‍රපට කිහිපයක් සැදු Channel 4 TV කණ්ඩායමට මෙරටට එම්ට ඉඩ සැලසීමට තරම් එවකට තිබු ආණ්ඩුව නිවට විය.

පසුගිය පොසොන් පොහොයදා (2022) මුලතිව්හි කුරුදුමලේ ඓතිහාසික කුරුන්දි විහාරයේ සර්වඥ ධාතු තැන්පත් කිරීමද TNA මැදිහත් වීමක් නිසා කඩාකප්පල්කාරී විය. උත්සවයට දිවයිනේ නන් දෙසින් පැමිණි බෞද්ධ භික්ෂූන් වහන්සේලා අන්තිම මොහොතේ ‘හිස් අතින්’ ආපසු වැඩම කළහ. මේ සිද්ධිය කිසිම විද්‍යුත් මාධ්‍යක් මඟින් ප්‍රචාරය නොකිරීමට ඔවුන් ප්‍රවේශම් වී තිබුණි. සමාජ මාධ්‍යද සිද්ධිය ආවරණය කර නොතිබුණි. දකුණේ හින්දු ආගමික උත්සවයක් මෙලෙසින් කඩාකප්පල් කරනු ලැබුවේ නම්?

යුද්ධයට ප්‍රථම, 1970 ගණන් වල,  යාපනයේ සිංහලයන් 35,000ක් වත් සිට ඇත (ස්ථිර පදිංචිය). නියම සංඛ්‍යාව මෙම ලියුම්කරු නොදනී. අද එයින් 5%ක් වත් එහි සිටීද? එසේ නොවිමට හේතුව කුමක්ද?

ප්‍රභාකරන් විසින් උතුරෙන් එලවා දමන ලද සිංහලයන්, මුස්ලිමානුවන් නැවතත් එම ප්‍රදේශවලට යාමට ඉතා අශාවෙන් සිටිත්. නමුත් ඔවුන්ව එම ප්‍රදේශවල නැවත පදිිංචි කිරිම පිළිබඳව  යුද්ධයෙන් පසු රජයන් සැලකිල්ලක් දැක්වුවේ නැත.  ප්‍රභාකරන් විසින් පන්නා දමන ලද උතුරේ සිංහල පවුල් 50ක් පමණ, යුධ ජයග්‍රහණයෙන් පසු තම යාපනයේ ඉඩම් ආපසු ලබා දෙන ලෙස ඉල්ලා යාපනය (පැරණි) දුම්රිය ස්ථානයේ දින ගණනාවක් රැඳී සිටියදී (2010), ඔවුන්ව ශ්‍රී ලංගම බස් වලට පටවා බලෙන්ම ආපසු මිහින්තලේට යවනු ලැබුවේ එවකට තිබු රජය මඟිනි. ඔවුන් නොගියේ නම් අත්අඩංගුවට ගන්නා බවට එක් සිංහල පොලිස් ASP වරයෙක් ඔවුන් ඉදිරියට පැමිණ තර්ජනය කර කියා සිටියේය. නමුත්, ඒ අතර සිටී විරෝධාර සිංහලයන් කිහිප දෙනක් තමන් කිසිම ලෙසකින් ආපසු දකුණට නොයන බවට ශපත කරමින් උතුරේම රැඳී සිටියහ. රජයේ කිසිම ආධාරයක් නොමැතිව නාවට්කුලි සිංහල ගම්මානය බිහි කර ගත්තේ ඒ උදාර සිංහලයන් විසිනි. මේ අයව එම ගමින් එළවීමට TNA/දෙමළ පක්ෂ සහ දෙමළ පළාත් සභාව නොකළ දෙයක් නැත. මේ ගමට අදත් සෑම රජයකින්ම (මධ්‍යම ඇතුළු) ලැබෙන්නේ කුඩම්මාගේ සැලකිලිය. ඇතැම් මිනිසුන් තවමත් සිටින්නේ ටකරං මඩු වලය.

මේ ටකරං මඩු ගෙවල් සහ නාවට්කුලි ගමේ වෙනත් අඩුපාඩු යහපාලන රජයේ ප්‍රබල ඇමතිවරයෙක්ට (ක්‍රීඩාවකින් රටට ජය ලබා දුන්) මේ ලියුම්කරු පෞද්ගලිකවම පෙන්වීය (2016). ඔහු සමඟ මෙම ලියුම්කරු මුළු නාවට්කුලි ගම පුරාම ඇවිද්දේය – සියළු අඩුපාඩු පෙන්වීය. අප ඉල්ලන දෙය ලිඛිතව ඉදිරිපත් කරන මෙන් එතුමා දැන්වීය. ඒ දෙය ඔහුගේ එකී උතුරු සංචාරයෙන් දින 2ක් තුල ලබා දුනිමි.  නමුත් අද වනතුරු පිළිතුරක් නැත, ගමට කරපු දෙයක් ද නැත.

එතුමා නාවට්කුලි පැමිණි කාලයේම එම රජයේ එවකට සිටී බුද්ධ ශාසන සහ අධිකරණ ඇමති නාවට්කුලි ගමට පුද්ගලික සංචාරයක් සේ පැමිණ, එහි පන්සලට රජයෙන් මුල්‍යමය අධාරයක් ලබා දී ගිය බව ද මෙහි පැවසිය යුතුය.

මෑතකදී අනුරාධපුරයේ සිට සිංහලයෙක් තම කිට්ටු ඥාතියෙක් වෙසෙන නිසා උතුරට පැමිණ නාවට්කුලී සිංහල ගම්මානයේ පදිංචි වීමට උත්සහ දැරීය.  එහි ඉඩමක් මිලදී ගෙන නිවසක් තනා ගැනීම හෝ තියෙන නිවසක් මිලදී ගැනීම නොව, සිය ඥාතියා සමඟ එම නිවසෙහිම  ජීවත්වීමයි ඒ අයගේ අරමුණ වුයේ.

ග්‍රාම සේවක මට්ටමේ සිට එම අයට පැමිණියේ කැපිළිය. කිසිම රජයේ දෙපාර්තමේන්තුවක් ඒ අයගේ නව පදිංචිය ලියාපදිංචි කිරීමට සහාය නොදුණි. උවමනාවෙන්ම දෙමළෙන් දෙමළ නොතේරන ඒ අය සමඟ කථා කළහ.

අවසානයේ සියළු බලාපොරොත්තු අත් හැර ඒ අය නැවත අනුරාධපුරය බලා ගියහ.  එසේ යාම පිණිස බලධාරීන් කටයුතු කළහ.

සිංහලයාට තමන් උපන් බිමේ උතුරේ සහ නැගෙනහිර ජීවත්වීමේ අයිතිය නැතීවීම අද මේ රටේ තිබෙන ප්‍රධානතම මානව හිමිකම් කඩ වීමයි (දුප්පත්කම, ආහාර අහේනිය, මනා සෞඛ්‍ය පහසුකම් නොමැතිවීම ආදිය ද ඉතා වැදගත්ය).  මේ පිළිබඳව සියළු සිංහල දේශපාලන පක්ෂ සහ එහි නායකයන් නිහඬය.

දැන් රැස්වෙන සර්ව පාක්ෂික සමුළුව ඒ ගැන සාකච්චා නොකරනු ඇත.

ඒ මන්ද, TNA වැනි චන්ඩි සහගත බෙදුම්වාදී පක්ෂ වලට ඔවුනගේ ඇති බිය නිසාය. අනික, සුළු ජාතික චන්ද තමනට නොලැබේය යන බිය නිසාය.

ඉන්දියාවේ බලපෑම් නිසා මේ දේවල් කල යුතු යයි කියන්නේ (13 පුර්ණව බලාත්මක කිරීම, 13+ දීම වැනි) තමනට එන අපවාදයෙන් ගැලවීමටය.

මේ හේතුන් ජනතාවට දෙසා බාන මෝඩ සිංහල දේශප්‍රේමීන්ද ඇත.

කෙටියෙන්, ඉන්දියාව පෙන්වා මේ අය හදන්නේ 13+ දීමටය.

ඉන්දියාව බල කළා කියා ජනතාවගෙන් ‘ශේප්’ වීමට පුළුවන් බව ඔවුන් දනිති.

ඉන්දියාවෙන් එවැනි දැඩි බලපෑම්/බලහත්කාරකම් අද එන්නේ නැත. ආවත්, ඒ අය සමඟ සාකච්චා කර ශ්‍රී ලංකාවට හිතකර ලෙස ප්‍රශ්ණ විසඳා ගැනීමට දක්ෂ නායකයෝ සමත් විය යුතුය.

නැවතත් – ඉන්දියාව ඇපයට තබා, ‘සර්ව පාක්ෂික සමුළුවක්’ මඟින් උතුරු නැගෙනහිර පළාත් සභාවලට උපරිමව බලය බෙදීමේ ක්‍රියාව (සම්පූර්ණ උතුරු/නැගෙනහිර ඉඩම්!, පොලිස්, ඇතුළු සියළු බලතල ) දැන් පාර්ලිමේන්තුවේ 225 ම වාගේ එකතු වී ඉටු කිරීමට යත්.  ජාතික පාසැල් අහෝසි කිරීමට යාම, අතුරුදහන් වුවන්ගේ පවුල්වලට නැවත සහණ ලබා දීම ආදිය නිසා මෙය 13+ දීමේ සුක්ෂම වැඩපිළිවෙලක් බව ප්‍රත්‍යක්ෂය.  

සිංහල අතුරුදහන් වුවන්ද බොහෝ ඇත යන්න බොහෝ දෙනෙකුට අමතකය.

මේ කරන්නේ ප්‍රභාකරන්ට යුද්ධයෙන් ජයගත නොහැකි වූ ඊළම පෑනෙන් ලබා දීම නොවේද?

JR ජයවර්දන කාලකණ්නි 13ට කැමති වුයේ ඉන්දියාව විසින් ඔහුට කරන ලද තර්ජන නිසා නොවේ. ඔහුට නායකත්ව ලක්ෂණ නොමැතිවීම වීම නිසාය.

නායකත්ව ලක්ෂණ තිබුණ නිසා R ප්‍රේමදාස ‘නෝටිස්’ දී ඉන්දියන් හමුදාවට ‘(IPKF) දින කිහිපයක් ඇතුලත මේ රටින් බැහැර වනු’ කියා කීමට පිට කොන්දක් තිබීය. ප්‍රේමදාසගේ විධානයට ඉන්දියාව අවනත විය. එයින් ප්‍රේමදාස ගැන ඉන්දියාවට තරහක් නොව ඔහු කෙරෙහි වූ ගෞරවය වැඩි විය. ඔහු මිය ගිය පසු ඔහු වෙනුවෙන් විශේෂ සභා වාරයක් ඉන්දියාව රාජ්‍ය සභාවේ පැවැත්විණ.

නරසිම්හ රාඕ අගමැති තුමා ප්‍රේමදාස මහතා ගැන කදිම ගුණ කථනයක් එදා පාර්ලි මෙන්තුවේදී පැවැත්විය.

ජාතියේ පියා – DS සේනානායක – දුර දක්නා ඥානයෙන් යුත් නායකයා ද (visionary leader) ගෞරවයෙන් සිහිපත් කල යුතුය.

නැවතත් – සාමාන්‍ය සිවිල් සිංහල නායකයන් සහ බොහෝ ගරුතර ස්වාමින්වහන්සේලා  රටේ මෙවැනි බලගතු ප්‍රශ්නයක් තිබෙන බව (සිංහලයාට උතුරු/නැගෙනහිර පදිංචි වීමට ඇති නොහැකියාව) ගැන  ප්‍රාමාණික එකඟතාවයක් නොමැති බවයි පෙනෙන්නේ.  නැත්නම්,  සිංහලයනට ඉතා අසාධාරණ වූ මෙම කරුණ ගැන ඔවුන් හඬක් නොනඟන්නේ ඇයි?

මතු සම්බන්ධයි …..

By Rohana R. Wasala

In almost all the videos I watched on the internet, Ven. Samanthabhadra refers to Buddhists he judges to lack the level of intellect that he thinks a rational thinking Buddhist should have, using  very derogatory terms such as fools, donkeys, animals, etc. He has no empathy  for people with perceived weaknesses. He also betrays an inability to listen to others even when they want to confirm his point of view. Often, he puts a question to the audience (usually, he adopts what appears to me to be an intimidating tone, and most listeners, on their part, seem hopelessly uncomprehending and confused), and if a rare soul boldly offers to answer, Ven. Samanthabhadra Thera interrupts that person, and takes over even before the answerer has had enough time to make a proper start, and completes the answer for him, which apparently sounds incomprehensible even to the person who offered to answer! 

We know some people exhibit a penchant for constant adulation and recognition for their achievements. It looks as if this monk is making a special effort to make himself acceptable to and popular among the young. I think he may be genuinely interested in making Buddhism popular among the young. He seems to be adopting unconventional methods for the purpose. Arhant Samantabhadra has even appeared in a song video of a popular young musician and singer (actually a music entrepreneur with a keen sense of marketing) with near explicit sexually suggestive scenes, where a disillusioned young man previously given to a hedonistic lifestyle comes to him seeking ultimate solace. The sage waits with a calm smiling face to admit the young rake into the ambit of his spiritual grace. Samantabhadra Thera was also seen defending another controversial video of the same singer featuring a male homosexual couple wallowing in a stream indulging themselves without a care in the world. The monk’s argument was, as I remember, that one should concentrate on the central artistic merit of a work of art, but not on those peripheral factors. Of course, the young musician is a successful businessman in the musical field in Sri Lanka, and probably more extensively abroad. He is a devout young Buddhist, who is trying to bring about some social reform through his art in a novel innovative way. So, though they represent two widely divergent domains (spiritual and mundane) one common goal unites them: Both the monk and the musician have declared their altruistic intentions in respect of the average Sinhala-Buddhist-culture-dominated  Sri Lankan society which, including the youth, they think, tends to be backward, change-resistant, superstitious, hypocritical and immoral, and hence is in need of immediate reformation. Though their goal is the same, that of curing a sick society, it may be that either is trying to promote himself through the other among their supposedly captive young fans. Both seem to have reached the acme of unconventionality while promoting themselves in their respective fields. 

The saying that necessity makes strange bedfellows is usually more applicable to politics and business than to the spiritual domain. Who is more likely to be at the receiving end of this (seemingly) unholy alliance between a monk and a musician is clear. Ven. Samanthabhadra is probably being used as a stalking horse to approach the fashionably lumpen, immature sections of Sri Lanka’s youth who come from a relatively affluent economic background. The targeted individuals are, however, not representative of the majority of young Sri Lankans, who are, no doubt, educated, cultured and uncommonly creative.  The duo are promoting each other. Of them, the monk jokingly admits that he is marketing his ideology through this sort of thing. At the same time, a strong suspicion lurks in our minds regarding role of the Arhant: How can we be sure that Ven. Samanthabhadra is not being used as an unwitting battering ram against Sri Lanka by vested interests in other more important contexts, with extremely serious negative  implications for the majority Sinhala Buddhist community? 

A recently published You Tube video (September 25, 2017) shows  Samanthabhadra Himi’s violent verbal reaction to the Ven. Mahanayakes’ alleged reluctance to officially allow the maverick monk to conduct a religious program at the Sri Dalada Maligawa in Kandy around that date. According to the lay organizer of the event, self introduced as a former SM of the Kandy Railway station, who appears in that video, even the GA (Provincial Secretary) and the Municipal Commissioner of Kandy,  when approached by him about Samanthabhadra Himi’s intended schedule at the Maligawa, showed the same disinclination to have anything to do with Samanthabhadra Himi. The unwillingness of the two Ven. Mahanayakes who are joint custodians of the foremost Buddhist shrine in the island and in the whole Buddhist world, and the answering hesitation of the government officials mentioned (because they are subordinate to the Ven. Mahanayakes in the context) are not surprising, given the particular monk’s frequent controversial utterances about  the much venerated sacred relics, and his contemptuous comments on the alleged gullibility and low intellectual capacity of ordinary lay Buddhists, and his searing critical remarks about fellow members of the Order including the Nayake monks for their alleged indolence and lack of virtue. Most of all, there was the case of this monk calling the Tooth Relic a wild boar tooth. 

When they were informed of Samanthabhadra Himi’s planned program at the Maligawa so soon after his outrageous speech, the religious and lay guardians of the shrine and the relevant government authorities must have naturally entertained genuine misgivings about his real intentions, which could have led to undesirable consequences. The heavy precautionary police presence with barricades at the Maligawa (as seen in the video) suggests that the authorities  didn’t want to take chances. Obviously, they were not going to allow any untoward incident to take place there between supporters and opponents of the self-proclaimed Arahant. 

This is a most unfortunate situation to arise at a time when the majority Sinhalese Buddhists are urging the Maha Sangha to unite and speak with one voice providing them with much needed guidance and protection against internal and external, implicit and explicit, political and religious aggression. The realization of Nibbana or attainment of Arahanthood or lesser spiritual status cannot be further from their minds than now for the besieged community. Samanthabhadra Himi’s escapade might be read as an unfortunate distraction.

The Maha Sangha are an absolutely democratic religious community whose members are completely independent of each other as individual bhikkhus, except where teacher pupil relationships are concerned. This mainly facilitates the apparent proliferation of mavericks among them, pursuing their own agendas, not a healthy state of affairs for Sangha unity. But not all these maverick monks are bad.  A number of them are fulfilling their social obligations while not forgetting their higher spiritual goal. They are acting as individual monks because they have no choice but to get involved in tackling political problems that affect the Buddhasasana, mainly due the perceived failure of the Mahanayakes to provide the necessary leadership. Meanwhile, a number of other maverick monks are an embarrassment and a problem to the Buddhist laity as well as to the whole Sangha community as they are engaged in party politics, business, and even  in occult practices. Samanthabhadra Himi quite rightly criticizes the latter. However, the Mahanayake Theras do not belong to that category.  It is in fact the Ven. Mahanayake Theras leading a united Maha Sangha who must ultimately bring these errant monks to heel. One maverick monk, however well intentioned he may be, is not equal to that task. If such a monk tries to launch one-man reform movement, he will only create dissension among the Sangha, which is considered a grave papakamma or unwholesome act or ‘sin’ with equally grave consequences for the perpetrator.

In this video of September 25, 2017, an enraged Siri Samanthabhadra Himi works himself up to a frenzy and launches into a passionate denunciation of the Mahanayake Theras, even casting aspersions on their moral  character. He implicitly likens them to old dogs, monkeys, and jackals; he charges them with avarice and dissoluteness. If we understand this (the truth about these leading monks as he alleges)”, he states, then they have not understood the Dhamma. What have they done? They have only been minding the estate, and undressing the women around”. The Mahanayake Thera of Asgiriya was a special target. Doesn’t that Mahanayake of Asgiriya”, he rhetorically asks, chant pirith to bless a Muslim or a Tamil? Then, why is he ‘allergic’ only to me?”.  The implication of this charge is clear: Samanthabhadra Himi thinks that it is improper or worse for a Buddhist monk to chant pirith and invoke blessings on a Muslim or a Tamil. Any ordinary Buddhist will say that it is not wrong for a Buddhist monk to do that; Buddhist compassion embraces all. Samanthabhadra Himi uses the contextually derogatory words thambiya” and demala” to refer respectively to a Muslim and a Tamil. He is thus betraying his racist prejudice against those persons, something we do not expect of even an ordinary monk, let alone Arhants. He also praises himself as a ‘Southerner’ (Southerners according to him are good at ‘grinding chillies’ which I think he is using to mean criticizing or attacking opponents). So, he seems to be prejudiced against some sections of his own ethnic community.

In referring to the Ven.  Mahanayake Thera, he uses a very pejorative form of the Sinhala equivalent of the English pronoun ‘he’, which is oo”, usually reserved in the Sinhala language for an animal or a person considered low. Samanthabhadra Himi casually recalls the earlier Mahanayake Thera (presumably of the same Asgiriya Vihara) as having advised the monks who want to eat meat to do so in secret. Then, Samanthabhadra Himi claims, he retorted, ”Why? Are we cats?” (He says cats are known for stealing meat.) Apparently, he implies that it is OK for Buddhist monks to eat animal flesh, and if they want to eat meat, they should do so openly. (His opinion about the acceptability of meat eating is likely to be challenged by at least some ordinary Buddhists as ultimately incompatible with the first precept of the Five Precepts (panca sila): abstaining from killing. Incidentally, in a different and earlier video I watched, Samanthabhadra Himi argues that Sinhalese Buddhists have become ‘moda’ (intellectually deficient) as a result of avoiding ‘mas maalu’ (meat and fish)! Luckily for him, none of his listeners asked him to explain why the Veddahs, who are of the same antiquity as the Sinhalese failed to this day to exhibit any  intellectual prowess superior to that of the latter in some acceptable way, despite the fact they (the Veddahs) have mostly stuck to their stone age or hunter gatherer mode of living and have not still abandoned their dependence on meat eating. 

Returning to the alleged general ignorance and hypocrisy of those whom he condemns as errant monks, he quotes from ‘Maggadhusaka sutta’. It is about monk imposters, in which category he includes the leading monks  whom he attacks, apparently incensed by what he seems to take as an affront they committed towards him by refusing to extend special recognition to him. It is when the lay organizer tells him that the Anunayake Thera of Asgiriya Vihara allegedly threatened him, that Samanthabhadra Himi gets worked up to insult the Anunayake Thera in the most abusive terms as already mentioned. In the same context he says that  if a yellow robed person threatens (another) thus, he is an empty headed ‘gobbaya’ (idiot) without any sense of dharma vinaya (discipline taught in the dhamma), thereby unwittingly condemning himself! 

Towards the end of the video , he talks about the desirability, nay, the imperativeness of keeping religion and state as separate institutions (i.e., the principle of secularism as it is usually called), something that assumes a unique complexity and significance for Sri Lanka as a whole in relation to the current vital political crises engulfing it. Evidently, he is not equipped with enough political knowledge or practical experience in the field to advise anyone on the subject of secularism, though he is entitled to do so on the ethical aspect of statecraft. Even then,  broaching the sensitive subject of secularism in the course of his criticism of what passes for Buddhism and the various lapses he finds in popular Buddhist religious practice both among the monks and the lay Buddhists can invite adverse reactions from the people. This is because there is a strong perception among them that the Sinhalese Buddhist cultural heritage, the Sinhalese race, and their historic homeland as a unitary state are under threat today as never before.  They greatly fear that both the unitary status of the Sri Lankan state and the prominence hitherto given to Buddhism are going to be completely abolished or seriously modified. Verbal attacks on the leaderless Sinhalese Buddhists and Buddhist monks have become the order of the day. Samanthabhadra Himi is effectively making a vital contribution to the threatened transformation or disintegration of Sri Lanka through his scorching criticism of traditional Buddhist practices, ordinary Buddhist laity and the Sangha Order, especially the Ven.  Mahanayakes.

There is nothing new in his criticisms. As shown before, Colonel Olcott, who embraced Buddhism through conviction, did not accept the authenticity of the Tooth Relic, but understood and respected its symbolic value for Buddhists. Anagarika Dharmapala’s withering attacks on indolent monks are still remembered. He also talked about the compatibility of Buddhism with modern science. Even before the Anagarika’s time, Western scholars such as Rhys Davids and Edwin Arnold had been attracted to Buddhism by its scientific attitude expressed in its advocacy of free thought (e.g., the Kalama Sutta) and its quality of Ehi passiko” ‘Come and see” (Don’t accept the Dhamma on faith. Come and realize/experience its truth for yourself). Unlike Samanthabhadra Himi, Anagarika Dharmapala reestablished the Buddhasasana, reinforced the local Buddhist culture, and laid the foundation for the freedom agitation that eventually led to the departure of the colonial British..

තිස්ස ගුණතිලක 

ආත්මීය නොවන, අපට කිසිදා විදිය නොහැකි, භාහිර ලෝකයේ (රූප) ප්‍රතිබිම්භය පංචේන්ද්‍රියන් හරහා ප්‍රසාද වන වේගය සංඥා අභිසංකරනයක් ඇතිකරයි. භාහිරය දෙයක්/යමක් බවට පරිවර්තනය කරන මායාව සිතෙහි ඇතිකරන්නේ මේ සංඥා අභිසංකරනයයි.

සිතුවිල්ල තුල මායාවක් සේ දෙයක්/යමක් ඇතිවීම (සක්කාය දිට්ඨිය) ගින්නකි, ඉමහත් ආතතියකි. සංඥාව පෙර මතකය විතක්ක විචාර කරගෙන සංකාරය නැතහොත් අරූපාවචර (නාම) ලෝකය සකස්කරයි. නිවන්මග අහුරන්නේ මෙසේ ඇතිවන නාම/අරූප ලෝකයයි. ක්‍රමයෙන් විතක්ක විචාර සංසිදීම යනු අරූපාවචර නාම ලෝකය ක්‍රමයෙන් සංසිදීමයි – සුකුම වීමයි. එවිට සිතේ ගින්නක්, ආතතියක් ඇති නොවේ. ගින්න නිවෙන තැන ඇත්තේ ප්‍රීතියකි. ආතතිය නැති තැන ඇත්තේ සැහැල්ලුවකි, එනම් සුඛයකි. ප්‍රීතියයි සුඛයයි ඇති තැන ඒකාග්‍රතාවයක් නැතහොත් සමාධියක් ඇතිවීමට පහසුය.

සමාධිය යනු පියවරෙන් පියවර නාම රූප වෙන්වෙන්ව දැකීමෙන් (නාම රූප පරිච්ඡේදය) දෙයක්/යමක් (භව) නැතිබව අවබෝධවීමයි. දෙයක් නැතිබව දැකීම යනු යථාර්තයේ (භාහිරයේ/ස්වභාව ධර්මයේ) ආත්මීය බවක් නැති ස්වභාවය ප්‍රත්‍යක්‍ෂ විමයි. නිවනයි. 

ආත්මීය බවක් නැති තැන ‘කෙනෙක්/මමෙක්ද නැත. එවිට මරණ බියක් ඇතිවන්නෙක්ද නැත. මරණය අතික්‍රමනය කරන්නේය යනු මෙම සංසිද්ධියයි. 

තතාගතයන් වහන්සේ ‘සබ්බේ සංකාරා අනිච්චාති’ යනුවෙන් දේශනාකලේ මෙම ධර්මතාවයයි. එනම් ස්වභාවධර්මයට අයත් සියළුම දේ (හිරු සදු යට පවතින සියළුම රූප) ‘සංකාරා’ වන අතර, සියළුම (සබ්බේ) සංකාරා වලට පොදු සාධකය වන්නේ ඒවායේ දෙයක්/යමක් නොවන, ආත්මීය නොවන ස්වභාවයවන ‘අනිච්ච ස්වභාවය‘  (අනිච්චාති) ලෙස හදුනාගත හොත් සද්ධර්ම අවබෝධය පහසුවනවා නිසැකය.

ස්ඛන්ධය (රූප, වේදනා, සංඥා. සංකාර, විඤ්ඤාණ) තුල ඇති ‘සංකාර’ ය ඉහත සදහන් ‘සංකාරා’ වලින් වෙනස් බවත් ‘සංකාර’ චෛයිතසිකය/සිත තුලත් ‘සංකාරා’ භාහිර ලෝකයේ ඇති ස්වභාවධර්මය තුලත් පවතින්නක් බව දැනගැනීම ඉතාමත් ප්‍රයෝජනවත් වෙයි.

මෙය සද්ධර්මය පිළිබද ලිපි පෙලේ අවසන් ලිපියයි.

ඹබට සුභ පැතුම් 

තිස්ස ගුණතිලක 

Malinda Seneviratne

The early versions of Udayasiri Wickramaratne’s celebrated theatrical piece ‘Suddek Oba Amathai (A white man addresses you) contained a short soliloquy, ‘Baya Vunu Minisek Oba Amathai (A scared man addresses you).’ The man was essentially scared of two things: a) that he would speak the truth even when he wanted to deceive, and b) that he would do the right thing by mistake.

This delightful piece came to mind when reading an exchange between Lord Naseby and Lord Tariq Ahmad in the House of Lords a few weeks ago. Naseby wanted the UK government to do two things: a) release to any commission the un-redacted dispatches from the UK’s respected and experienced military attaché, Colonel Gash, who was on the battlefield every day from 1 January to 18 May 2009, proving beyond doubt in his dispatches that there was no genocide, and b) persuade the United Nations to remove the 20-year restriction on the source of the evidence in the Darusman report of 2011.

We know that the Darusman report was a sham, that it was illegally constituted and contained hilarious errors. We know two that those who wanted a particular narrative to stand did a lot of mutual back-scratching and cross quoting to give credence to that laughable document where the claims were based on anonymous testimony, mostly likely from highly dubious sources.

Come 2031, though, the truth will be out. We will know who said what. We will be able to peruse the political track records of those who offered testimony. Reliability will be assessed. My hunch is that the story wouldn’t be too pretty and that it would embarrass the former UN Secretary General, Ban Ki-moon, the panelists Marzuki Darusman, Steven R. Ratner  and Yasmin Sooka, and all those who have since treated their report as though they had faithfully transcribed the observations of some omniscient entity.

Truth is important. Reconciliation is important. These two words are tossed around freely, sometimes (from the Sri Lankan side) grudgingly and from the side of Sri Lanka’s detractors (USA and her minions including the UK and EU) in threatening tones.

But when do they want the truth? If people want to swear by the Darusman Report then they are honour-bound to open it to scrutiny. If they don’t want sources disclosed then we need to ask, ‘what are you scared of?’ The truth? Perhaps!

It’s the same with the Gash dispatches. Either he was being truthful or he was lying. If he was, for whatever strange reason, dispatching falsehoods, then the relevant authorities should call him out. If he was not, then is it that the UK is terrified that his contentions would contradict those of the Darusman Panel?

Ahmad, the Minister of State for the Middle East, North Africa, South Asia and the United Nations at the Foreign, Commonwealth & Development Office, responded to Naseby. The response is cagey and thumb-twiddling.

‘I cannot agree with all aspects of my noble friend’s questions because it is very clear that the whole point of standing up a truth and reconciliation commission in 2015 was that there was a real recognition, even by the Sri Lankan Government of that time, of the importance of bringing communities together to ensure that atrocities could be fully investigated and, more importantly, perpetrators could be held to account. That is why we have pursued the issue at the UN Human Rights Council, which is the right approach. Of course, in time, there is a need for domestic mechanisms, but the sad truth is that, since 2015, despite successive changes of Government, we have seen little progress with the truth and justice commission in Sri Lanka.’

He’s stated the obvious. No one disputes the importance of truth and reconciliation. Perpetrators of any and all wrongdoing from Day One (that’s way back in 1975) should be held accountable. That would include, probably, security forces of the Sri Lankan Government, the Indian Peace Keeping Force, the LTTE and other Tamil militant groups such as the EPRLF, PLOTE, EROS, EPDP and TELO. The aiders and abetters of terrorism, i.e. those who provided funds, smuggled weapons and disseminated falsehoods, and those who tried to bail out the LTTE’s military leadership including Velupillai Prabhakaran at the last minute (that would be the USA) will also received a shout in all probability. Ahmed doesn’t get into these uncomfortable and possibly disconcerting details and one cannot fault him; after all the ‘long’ and ‘comprehensive’ of the matter is a touch-me-not of those targeting Sri Lanka.  

But Ahmed is clearly a not-so-artful dodger. Not a word about the Gash dispatches or the sources Darusman and his team depended on. That’s what Naseby raised. What’s he scared about? Is he terrified, on behalf of the UK Government, that the truth would prove some people have blatantly lied?  
 
Nevertheless, he’s correct about the importance of bringing communities together. That’s ‘reconciliation’ at some level. Well, at some level people have come together. Elections have been regularly held. There’s commerce among communities. There are no open or veiled hostilities any more. The demand for a separate state has been unceremoniously abandoned. Heck, the diehard Eelamists and their liberal backers in Colombo have not uttered a word about provincial elections not being held. Provincial Councils, Ahmed needs to know, were supposed to ‘resolve’ and ‘reconcile.’ The 13th Amendment which gave us these political entities, was seen as a useful stop on the way to Eelam. It was forced down Sri Lanka’s throat by Rajiv Gandhi who saw the move ‘as the beginning of the Bhutanization of Sri Lanka.’  

So when people talk of ‘resolution’ if they are adamant that it cannot stop short of wild aspirations that have nothing to do with true grievances and completely disregard historical, demographic and geographic realities, they just cannot be serious. We don’t know what Ahmed was thinking. All we know is that he is, as mentioned, an artful dodger, that he seems to be scared of the truth. So when he or anyone else indulges in reconciliation-speak while insisting that the truth be concealed, we cannot but conclude that they are joking. Political clowns can entertain, but they do not have the right to chair or wax eloquent on any process associated with obtaining truth and reconciliation.

Well, we’ve been lectured for more than a decade by people who are scared of the truth. That notwithstanding, Sri Lanka certainly cannot afford, politically or economically, to shy away from the truth. Sri Lanka cannot and certainly shouldn’t submit to kangaroo courts of any kind such as have been proposed by the likes of Ahmed. Sri Lanka has to set up a mechanism peopled with men and women of impeccable integrity (unlike the members of Ban Ki-moon’s clown-jury), mandated to obtain as comprehensive a narrative as possible of all atrocities from 1975 to 2009.  

In all likelihood, a lot of bad mouths will get shut come 2031. In all likelihood, the likes of Ahmed will fight tooth and nail to keep the Gash dispatches hidden. There is more than one way to obtain the truth. That’s a ‘for Sri Lanka, with Sri Lanka and by Sri Lanka’ matter, simply because the key governments of foreign countries don’t seem to be interested in the truth. [P.S. They never were and not just about Sri Lanka: remember the narrative about weapons of mass destruction?]

[Malinda Seneviratne is a freelance columnist who can be reached at malindadocs@gmail.com]

Courtesy Adaderana

President Ranil Wickremesinghe highlighted Sri Lanka’s potential to better itself within the international sphere by adopting a non-aligned foreign policy.

Speaking at the 97th Passing out Parade of the cadet officers of the Diyatalawa Military Academy, Wickremesinghe stated that Sri Lanka’s position within the international forum can be elevated to a higher level by adopting a non-aligned foreign policy.

He proposed that a non-aligned policy be adopted, as opposed to supporting or being dependent on any powerful country or group of countries.

As a country, we are not aligned or in any agreement with the world powers as we are an island nation. We should be friendly with all countries”, the President said in this regard.

A total of 351 cadet officers, including four foreign cadets, who completed their training at the Diyatalawa Military Academy were commissioned at the passing out ceremony.

Courtesy Adaderana

Chinese officials have agreed to participate in a global sovereign debt roundtable” that would include a wide variety of stakeholders, including private sector creditors, International Monetary Fund chief Kristalina Georgieva said on Thursday.

Georgieva told an event hosted by the IMF that she was feeling a bit more optimistic” about the prospects for dealing with major debt issues facing low- and middle-income countries after high-level meetings with Chinese authorities last week.

The IMF chief last week she had a fruitful exchange” with her Chinese counterparts on the need to accelerate debt relief for countries like Zambia and Sri Lanka, adding that she saw space for a platform for more systematic engagement on debt issues, where China can play an active role.”

On Thursday, Georgieva said she had a very constructive engagement” with Chinese leaders on the debt issue during her meetings after repeated calls for reforms to accelerate debt treatments under the Group of 20 common framework and expand it to include middle-income countries.

U.S. Treasury Secretary Janet Yellen and other Western officials have expressed mounting frustration about what they see as foot-dragging by China, now the world’s largest sovereign creditor, in providing relief under the G20 framework.

China has argued that private creditors and multilateral development banks should be required to accept debt haircuts” to make the process fair.

by Garvin Karunaratne

The SMOG kept us indoors for a few days and the never ending POWER CUTS have caused problems for the people as well as industrialists. Many a garment factory is closed. There has to be an end to this.

As an administrator in the SLAS my work included building massive stores- the largest one can find, small bridges and irrigation anicuts, small tanks and thus though not being an engineer I hold experience in making concrete structures. My knowledge though not on transcripts caused some qualified engineering staff to kiss goodbye to their jobs. Thus my words do carry some weight.

My administrative work in the hilly areas in Sri Lanka made me look at small hydro plants that turned the wheels of massive tea factories. I can vouch for the fact that small hydro plants can be made within months. There are many many sites I have found on my never ending irrigation inspections in the hilly sections of Kegalla, Kandy and Nuwara Eliya.

My own uncle’s factory was once working on electricity from a small stream flowing to the Mahaweli from Atabage and I have been though every inch of how water became electricity for the factory and bungalow. . Anyhow the electricity board people convinced him to abandon it and get electricity from them. He was gullible and against my advice embraced electricity from the national grid and a decade later when I met him was complaining that the electricity board jacked up their rates and he regretted that he had abandoned his water mill. Now my uncle is no more and a German investor has leased out that section of land and is building the watermill and eventually he will sell electricity and his profits earned in rupees will get out of Sri Lanka in hard earned dollars. .

The West sold us the neoliberal economics and sold us the idea of investors bringing their dollars and investing here. One definite case is this German investor. Investors do come to take away our resources and it is sad that we do not yet realize this fact. We are that gullible!

I am told that the environmental body in Sri Lanka has given a ruling that small hydro plants harm the environment. I can make a firm statement that that environmental body needs to have its head examined. Small hydro plants use the water that flow in streams and the water flows back to the streams. Perhaps the environmentalists have listened to some foreign advice- I have in later life been an International Advisor and am familiar with how advisors have screwed the economies of our countries by giving the wrong advice.

Let me enter into a different allied subject. Touring California in my son’s racing car an Z 300 Nissan, two decades ago,. I could not believe my eyes what I saw climbing the Altamont Pass. On a few hills there were a mass of wind turbines- there were 5041 turbines Those were the days when wind turbines produced around 1 to 2 MW. Now there are wind turbines turning out 4 to 5MW. I stopped my car and was gazing at the wind turbines for over ten minutes thinking how Sri Lanka can produce all its requirements of electricity because we have many hilly areas. The hills in the Altamont Pass are far smaller than the hills at Kadugannawa. Take the mountains at Ramboda, Madugoda, Hakgala, Ella, Ooduwara- places personally known to me, and if only we harness the energy we can easily produce all our requirements of electricity. I have made studies of this subject and my book: Wind Power for Sri Lanka’s Energy Requirements proves that we can easily harness the wind to provide all our electricity.

However we are made to believe that wind turbines should only be built on the coast. The coast has only a coastal breeze and I have lived by the coast at Matara and Hambantota and have also lived in the hilly Kandy and Nuwara Eliya Districts and can make a firm statement that we have real wind power in the hills than on the coast. However Sri Lanka has been building wind turbines only by the sea at Hambantota, Mannar and Kalpitiya. I have been to these places and can state firmly that these places have only the coastal breeze. One must note that the USA the leader in wind turbines has never built any wind turbines on its coast. Instead the turbines are sited at the Altamont Pass, San Gorgonia Pass and Techapi Pass, all in the mountains.

Someone is trying to prove that wind turbines do not work. Perhaps it is the Oil Lobby at work.

One has to only read a book by John Perkins, Confessions of an Economic Hitman to know how major organizations of the USA have sent in specialists to give the wrong advice. John Perkins was even told to fabricate statistics and to write projects where the loan funds would somehow end back in the hands of the donors, while the loan burdens the country – increases its foreign debt. John Perkins could not live with what he had done and came out with his book- Confessions. It was a real confession.

I can make a firm statement that we can easily live without power cuts and also save foreign exchange incurred to import oil-if only the Land Development Department that made all the colonization schemes in the Forties and Fifties is again set up to fix a few hundred wind turbines. We have to import only the turbine unit and the rest the wings, towers can all be built locally. On my visits to Spain I have seen many garages making these columns and wings and large lorries transporting them. Spain has done wonders in constructing wind turbines- some are even perched on angle iron pylons which I myself can easily build up. Spain today even sells electricity to France, all achieved in a few years through thousands of wind turbines.

If our leaders are interested we can set up a few hundred turbines not on the coast where there is no wind power but in our hills, which abound in wind power and we can kiss good bye to power cuts within one year. The cost of importing the turbine mechanism can be recouped within three months’ of what we spend to import oil.

This only requires a Land Development Department equipped with a massive labour force of a thousand welders and masons and the Graham Dissanayakes and Bada Pereras- the Land Development Officers of the late Fifties at Padaviya, who are sadly not with us today.

Once His Excellency Milinda Moragoda, our Ambassador in India, in his Manifesto: Moragoda for Mayor of Colombo” in 2011 stated that if he wins he will seek to implement the Youth Self Employment Programme of Bangladesh which incidentally was an amazingly successful scheme introduced to that country by a distinguished son of Sri Lanka, Dr Garvin Karunaratne, when he served Bangladesh as an international consultant.”(The Nation:11/9/2011)  That Programme has by now guided over three million to become entrepreneurs. 

I can make a firm statement that building a few hundred turbines within one year is a task far easier than my establishing the Self Employment Programme in  Bangladesh.

Garvin Karunaratne, former SLAS- GA Matara, 16/12/2022

By Rohana R. Wasala

Incidentally, disparagement or what appears to be attempted desacralization of the Tooth Relic by various individuals is not new. The famous Colonel Olcott (1832-1907), who greatly contributed to the revival of Buddhism in Sri Lanka and who initiated a school system for the education of the children of Sinhalese Buddhists (something denied them under the British), showed little respect for the Tooth Relic. When Anagarika Dharmapala, Olcott’s junior colleague in his Buddhist work, quarreled with him over this, Olcott abandoned his longstanding friendship with him. A well-known Buddhist teacher of the time associated with the activities of Buddhist Theosophical Society, and later made head of a school founded by Olcott, who probably shared the latter’s skepticism regarding the authenticity of the Tooth Relic, caused great displeasure and consternation among the Buddhist public when he used the same comparison that Ven. Samanthabhadra Thera used a few weeks ago to describe the Tooth Relic. Colonel Olcott’s knowledge of Buddhism and his practice had so impressed Anagarika Dharmapala that he had originally claimed that the former was an Arahant!  In spite of his reluctance to accept the genuineness of the Tooth Relic , Olcott had a clear understanding of its inestimable importance for the Sinhalese as a historical and cultural symbol, which has not changed to this day. 

The Dalada Maligawa or the Temple of the Tooth Relic is regarded as the palladium of the Buddhist world. There was also the time-honoured royal tradition that the Sinhalese monarch had to have the custodianship of the Tooth Relic to gain legitimacy as sovereign over the country, of which the British were so powerfully convinced during the famous 1818 Rebellion. Authentic or not, the Tooth Relic has not lost its symbolic value for the Sinhalese Buddhists. (There is an interesting account of the opposing views of the genuineness of the Tooth Relic during that period on pp. 192-5 of senior scholar politician Dr Sarath Amunugama’s book titled THE LION’S ROAR Anagarika Dharmapala & the Making of Modern Buddhism” {Vijitha Yapa, 2016} to which I owe most of the information in this paragraph; but the bit about the sacred relic being  dishonoured by a Buddhist teacher of the Anagarika’s day is not from that source.)

Ordinary Buddhists  know about the symbolism involved in Buddhist ritual worship. Objects of veneration such as sacred relics, the Bodhi tree, dagabas enshrining relics or things believed to have been used by the Buddha, statues of the Buddha hewn out of rock or sculpted using other materials symbolize the Buddha. Buddhists express devotion to the Buddha who resides in their hearts. In fact, their veneration extends to the Dhamma and Sangha as well, all three together known as the Triple Gem. Buddhist worship does not include praying to the Triple Gem or to any deity. Whereas devotees of theistic religions pray to the god they believe in, particularly in times of distress, Buddhists turn to the Triple Gem. ‘May the Triple Gem Protect You’ corresponds to similar formulas in theistic religions. But Buddhists only pay homage to the Buddha, Dhamma and Sangha, reflecting on their virtues and express their devotion to them. This is in order to morally strengthen themselves through the ‘power’ of the Triple Gem. Actually, the power that protects them is within themselves, which Buddhism teaches them to tap (by following the Dhamma, without succumbing to superstitious beliefs). So, when Buddhists worship at the Temple of the Tooth Relic, or at a dagaba enshrining the Frontal Bone Relic, or other sacred relics, they are not indulging in superstition; they are not committing an akusala kamma (an unwholesome volitional activity) that will lead to birth in a distressful plane of existence, as Ven. Samanthabhadra Thera erroneously warns.

Buddhists know   that the essence of Buddhism is expressed as the Four Noble Truths. Mere worship of something considered sacred is not central to Buddhism. However, this knowledge is not necessarily apparent when Buddhists engage in normal devotional observances. Of course, in ritual worship the (really extraneous) liturgical aspect is given prominence. But, with regard to offerings or puja, Buddhists are regularly reminded that offerings in Buddhism are of two types: amisha puja and pratipatti puja. (This we were taught when we were small kids.) The first means showing respect to the Buddha by offering flowers, food, lighting lamps or burning incense before a Buddha statue, a sacred relic, or some object believed to have been sanctified by physical association with him. The better way to show respect/pay homage to the Buddha, however, is the second, which involves cultivating sila (virtue or morality), Samadhi (concentration achieved through mental discipline) and panna (wisdom). The Buddha’s teaching went ‘against the current’ (patisotagami) in that it deviated from the normal religious traditions of the day, which, he explained, were designed to feed  the egoistic desires of human beings (e.g., imagining a supreme power that is supposed to protect one like a father does his children, perhaps, and believing in an eternal soul, that ensures one’s preservation for eternity). It appears that the Buddha devoted all his life to the task of curing people of the affliction called religion. 

This idea of religion as an affliction I owe to Richard Dawkins (b. 1941), University of Oxford  professor, who is a noble human being I greatly admire. He is famed as the world’s foremost evolutionary biologist; his speciality is the study of evolution from a gene-centred perspective, in which he has introduced to the world of science, among other contributions, the concept of the meme, which he elaborates in Chapter 11 of his THE SELFISH GENE (Oxford University Press, 1^st pub. 1976). The meme idea is implicit in his statement, Cultural transmission is analogous to genetic transmission……it can give rise to a form of evolution,” something relevant to our topic. He is a prolific writer, a promoter of scientific knowledge and science based ethics among common people, and a passionate critic of religion.  In the Author’s introduction (which he wrote soon after a ‘breathtaking’ visit to Arizona’s Grand Canyon, sacred to native American tribes) to the anthology of his writings entitled SCIENCE IN THE SOUL: Selected writings of a passionate rationalist” (Transworld Publishers, UK, 2017), which is dedicated to the memory of Christopher Hitchens (1949-2011), another distinguished author and critic of religion, Dawkins writes: The Grand Canyon confers stature on a religion, outclassing the petty smallness of Abrahamics, the three squabbling cults which, through historical accident, still afflict the world.” (This brings to mind Dr Sam Harris’s idea of spirituality without religion”. See part I of this article.)

I imagine that Ven. Samanthabhadra would endorse the idea of faith-based religion as a disease.  Though he has not, I think, described it that way, a principal defect that he has identified and seems to work to remedy is that most ordinary Buddhists have turned Buddhism into your average religion. According to the Buddha’s teaching, emancipation from the unsatisfactoriness of samsaric existence cannot be secured by  praying to or propitiating some external divine agent or agency; those who profess Buddhism turn inside instead, and engage in mental culture or meditation.  The Fourth Noble Truth is that of the Path. There are eight steps which are collectively known as the Noble Eightfold Path. These eight steps are divided into the aforementioned three categories, i.e., sila, samadhi, panna.(See part II of this article.)

If there is anything wrong with his interpretation of the Dhamma, monks and lay Buddhists who are well versed in it (I am not in this category; it would be ridiculous even to suggest such a thing), ought to point it out to him in a suitable way, for he always invites questioning or debate. He challenges those who disagree with him to come and argue. Most probably, they will find that what he is saying is true. (Yet, the way he reacts to any sort of disagreement with his views is utterly questionable). However, considering the fact  that the Buddhasasana (meaning the Buddhist religious establishment comprising the bhikkhus, laity, Buddhist places of worship, temporalities, educational institutes, rituals such as peraheras, and everything else connected with Buddhism professed by 70% of the Lankan populationI is under threat, this is a time when all Buddhists must remain united and strong, and powerful enough to fend off attacks in the ideological field as well as in the socio-political interface where we have to peacefully interact with persons of other faiths. The way Ven. Samanthabhadra Thera behaves himself is not supportive of the aforementioned crucial aims of Buddhism (social harmony and individual happiness), and belies his Arahanthood claim.

His preaching seems to still have its popular appeal, but his actions generally do not seem to match his words (i.e., there is a mismatch between his talk and his walk: simply, he talks the talk, but doesn’t walk the walk). Some reasons for saying this: While claiming to have attained Arahanthood, Ven. Samanthabhadra Thera sometimes implicitly refers to himself in the third person, as when he talks about those noble ones who have become Arahants, anagamis or non-returners”, etc. There is no re-becoming for him, he claims. When asked about the suitability of making such claims, he answered that the Buddha himself did that! Doesn’t this amount to comparing himself to the Supreme Buddha?  When he is shown quietly descending the stairs of his palatial residence like a designedly holy man, one feels that he cares too much about his public image. Once he was heard praising his own imposing looks. He gave the impression that he imagined that he was one like a medieval ‘prophet’ (he didn’t explicitly use this word, though) expressly ‘sent to this world’ for the benefit of ordinary worldlings. The question arises ‘Who sent him to the world?’ God? Brahma? Such a belief is alien to Buddhism. He describes himself as a ‘Dharmaraja’. Aren’t these utterances contrary to his claims of renunciation, asceticism, etc.? Does he sit in a throne because he is Dharmaraja (King of the Dhamma)? (Again, the name ‘Dharmaraja’ is traditionally applied to the Buddha.)

The video recently posted by his Siri Sadaham Ashramaya in which he is shown insulting the sacred relics, he is in a robe that is stitched in a way that is entirely new. A Buddhist monk’s robe is not pleated, but his is pleated as seen in the video mentioned. I imagine that if someone drew attention to this he would at once say something like Don’t look  at my robe; see whether my words are true”! Of course, he would be right. But can he deviate from the hallowed traditions that give legitimacy to his identity as a Buddhist monk in the first place? In the same video one can see that he seats himself in a throne-like chair as he has been normally doing  presumably from the time of his alleged ascension to Arahanthood. He describes himself as a Dharmaraja. What is the point of this showing off? It is not only a showing off, but a way of distancing himself from others he considers to be lower than himself. How can an Arahant be so preoccupied with self? An Arahant is supposed to have overcome that illusory notion (something that Richard Dawkins scientifically explains in the first of the two of his books mentioned here).

 Is the genuinely learned Ven.  Samanthabhadra Thera unaware of the fact that there are religious fraudsters in the country today who claim that they have become Buddhas? They have substantial numbers of followers among innocent,  ignorant, gullible  ordinary Buddhists in rural areas. Often anti-Buddhist subversives are behind them. I heard one of them named Siriwardana explaining (in a video) that a monk’s yellow robe is called ‘sivura’ because it has siv ura, four ‘ura’, so siv+ura  = sivura! I can’t remember exactly how he explained ‘ura’. Probably, he said it meant a ‘corner’. But the word ‘uraya’ in Sinhala means a cloth cover as in ‘kotta uraya’ (pillowcase). Be that as it may, it is common knowledge that the Sinhala word sivura derives from the Pali word ‘civara’ (robe). There is another fake monk, who is also regarded as an Arhant by his misguided followers (apparently a retired engineer turned Buddhist monk after retirement in old age when his faculties cannot usually be expected to function well) propagating the ridiculous myth that Gautama Buddha was born in Sri Lanka and he is preaching a heretical version of Buddhism. These rogues in robes appear to be well supported financially by various foreign anti-Buddhist religious outfits. (The ridiculous Ravana myth promoters (who argue that an ancient imperial ruler called Ravana possessing immense scientific and technological knowledge, with aviation skills) belong to the same category of treacherous heretics.)  There are others writing books misinterpreting/misrepresenting the Dhamma in various fantastic ways that threaten to divide the Buddhist community internally. There appear to be concerted efforts by certain non-Buddhist sects to dilute the distinct Buddhist cultural identity of the country. In such a context, it is natural that even the most genuine Buddhist reformists, being misled by these charlatans, sometimes question the established order. Ven. Samanthabhadra cannot be thus misled. But he should give priority to saving the Buddhasasanaya from religious subversives, before trying to rescue it from its traditional custodians who may not be perfect in their knowledge and practice of Buddhism, but somehow protect the Buddhist establishment. 

To be completed in part IV 

චානක බණ්ඩාරගේ

සන්හිඳියාව යටතේ දකුණේ සිංහලයන් විශාල ලෙසින් උතුරු නැගෙනහිර පළාත්වල සංචාරය කළ යුතු වුවත් එවැනි අවස්ථා බොහෝ අඩු විය. පැවති ආණ්ඩු ඒවාට අනුබල නොදුණි. යුද ජයග්‍රහණයෙන් පසු 2009/2010 වසරවල දිනකට සාමන්‍යයක් ලෙස සිංහලයින් රැගත් බස් 4/5 පමණවත් දකුණෙන් උතුරට ගියහ. ඔවුන් බොහෝ විට නැවතුනේ යාපනයේ නාග විහාරයේය. සමහරු නාවට්කුලිය සිංහල ගම්මානයේ (යාපනයට කිලෝ මීටර් 8ක් මෙපිටින්) නැවතුනහ.

ඒ දිනවල සිංහලයන්ට උතුරේ බලන්නට බොහෝ දේ තිබුණේය. ප්‍රභාකරන්ගේ  මාලිගා, පිහිනුම් තටාක, සුසෙයිගේ මාලිගා, LTTE සබ්මැරින, LTTE විශාල කාලතුවක්කු වැනි ආයුධ/ගුවන්යානා, තමිල් චෙල්වම් ඝාතනය වුණු ස්ථානය ආදිය එයින් කීපයකි. සන්හිඳියාව නාමයෙන් මේ සියල්ල ඉවත් කෙරිණ. මේ ස්ථාන යුද හමුදා භාරය යටතේ මේ රටේ ජනතාවට බැලීමට සැලැස්විය යුතුව තිබුණි. LTTE යනු මොන තරම් කෲර, ම්ලේච්ඡ ත්‍රස්තවාදී සංවිධානයක්ද යන්න අනාගත දරුවනට පෙන්වීමට ඒවා භාවිත කළ හැකිව තිබුණි. උතුරේ ද්‍රවිඩයන්ද ඒවායින් පාඩම් උගෙන ගත හැකිව තිබුණි. විශේෂයෙන්ම, LTTE කෲරත්වය  පිළිබඳව.

හිට්ලර්ගේ කෲරත්වය පෙන්වීම සඳහා ජර්මනයේ හිට්ලර් කෞතුකාගාරයක් (බර්ලීන්), නාට්සි යුධ උපකරණ කෞතුකාගාරයක් (මියුනික්) ඉදිකර ඇත. Auschwitz නාට්සි වධකාගාරය සුරක්ෂිත කර ඇත.  මේවා නැරඹීමට එන අය නිසා ජර්මන් රජය කෝටි ගණන් අදායම් උපයයි.  1945දී රුසියන් හමුදා විසින් හිට්ලර්ගේ බර්ලින් බංකරය විනාශ කර දැමීම ගැන ජර්මනිය අදත් ඔවුනට දොස් පවරයි.

යාපනය නගරයේ සිටි හමුදා භටයන් සැලකිය යුතු සංඛ්‍යාවක් ඉවත් කෙරුණි. ඔවුන් හමුදා බල ඇණි තුළ කොටු කෙරිණි. 2013 පමණ වනවිට සිංහල කථා කරන පොලිස් නිලධාරීන්ද උතුරෙන් බොහෝ සෙයින් අඩු කර දමන ලදී. යුද්ධය අවසන් වූ පසු A9 පාර පුරා සෑම නගරයකම හමුදා ආපනශාලා/හෝටල විය. අද ඒ එකක් වත් නොමැත. යහපාලන රජයේ  ජනාධිපතිවරයා හමුදා කඳවුරු ගොඩනැගිලිවලට පමණක් මෙන් සීමා කරමින්, විවිධ හේතු දක්වමින්, ඒවාට අයත්ව තිබූ විශාල ඉඩම්/ගොවිපළවල් හමුදාවට අහිමි කළේය. සමහර හමුදා ඉඩම් උතුරු පළාත් සභාවට පවරා ගැනුණි. හමුදාව අයත් කරගෙන තිබූ පුද්ගලික අය සතු යයි කියන ලද ඉඩම් වලින් 90%කටත් වැඩි ප්‍රමාණයක් තමා හමුදාවට අහිමි කළ බව කියා ඔහු පාරම් බෑවේය (මෙම ක්‍රියාදාමය පටන් ගත්තේ ඊට පෙර පැවති රජය විසිනි). ඉඩම් නොමැතිව ගොඩනැගිලි වලින් පමණක් හමුදා කඳවුරු පවත්වා ගෙන යා හැකිද?

2019 ජනාධිපතිවරණයෙන් ද්‍රවිඩ චන්ද අපේක්ෂාවෙන් එකී චන්දයට දින කිහිපයකට පෙර ගුවන් හමුදාව යටතේ සැමදා තිබු පළාලි ගුවන් තොටුපල ජාත්‍යාන්තර ගුවන් තොටුපලක් බවට එවකට තිබු රජය විසින් කඩිමුඩියේ ප්‍රකාශයට පත් කරන ලදී. එවකට සිටි විෂය භාර ඇමතිවරයා තමා හොඳ සිංහල බෞද්ධයෙක් යයි කියා ගනී.

මෙය රට පාවා දුන් වැනි වැඩකි. මේවායේ අයහපත් ප්‍රතිඵලවලට මුහුණ දීමට සිදුවන්නේ අනාගත පරපුරයන්ටය. ඉදිරියේදී, අවශ්‍ය නම් තමිල්නාඩුවේ පමණක් නොව ලොව ඕනෑම රටක සිට දෙමළ අන්තවාදීන්, හිටපු දරුණු LTTE ත්‍රස්තවාදීන්, ලංකාවට ඒමට නොහැකිව සිටින අදත් රට බෙදීමේ කාර්යයේ තදින්ම නියැලී සිටින උග්‍ර දෙමළ ඩයස්පෝරා, තමිල්නාඩුවේ වයිකෝ වැන්නන්  සහිත ගුවන් යානා වලට   කොළඹ මඟ හැර කෙලින්ම යාපනයට පැමිණිය හැක. මෙය Channel 4, ඩෙිවිඩ්  කැමරන් වැන්නන්ට පියාපත් දීමකි.

ජාත්‍යාන්තර ගුවන් තොටුපලක් තිබීම ජාත්‍යාන්තර නිතීය යටතේ ඉදිරියේදී වෙනම දෙමළ රාජ්‍යක් ඉල්ලා සිටීමට ඉතාම හොඳ සුදුසු කමකි.

ශ්‍රී ලංකාව ඒකීය රාජයක් නම් මෙවැනි දේ කරන්නේ ඇයි?

උතුරේ, නැගෙනහිර ඇතැම් හමුදා කඳවුරු සුද්දා විසින් ඔවුන්ගේ කාලයේ තනන ලද ඒවාය. ඒ, ඒවා රටේ භෞමික අඛණ්ඩඩතාවයට අත්‍යාවශ්‍යය ඒවා නිසාය.

දකුණේ සිංහලයෝ උතුර බලන්න පැමිණිම උතුරේ සමාන්‍ය දෙමළ ජනයා සහ සිංහලයා අතර යම් මිත්‍රත්වයක් ගොඩ නැගීමේ සාධකයක් බවට විය. එයින් උතුරේ/යාපනයේ ආර්ථිකය දියුණු විය.

ජාතිවාදී අදහස් දරන සම්බන්ධන්, සුමන්තිරන්, සීවාජිලිංගම්, විග්නේසේවරන්, පොන්නම්බලම් වැන්නන් මෙවැනි දේට විරුද්ධ වන බව  ප්‍රසිද්ධ කරුණකි. රජයන් ඔවුන්ගේ වදන් වලට පමනක් අනුකුලතාවය දැක්විම, ඔවුනට අනියත ලෙස බිය විම ප්‍රබල වරදන්ය.

ජාත්‍යාන්තර වශයෙන් දෙමළ බෙදුම්වාදීන් සහ ඔවුන්ගේ බටහිර අනුගාමිකයන් සිංහලයනට/ශ්‍රී ලංකාවට විරුද්ධව ගෙන යන වැඩපිළිවෙලනට දැඩිව සහ දැනෙන ලෙස (ථලදායි) ප්‍රති-ප්‍රහාර එල්ල කිරීමට බොහෝ රජයන් සමත් වී නැත. ජිනිවා ඇතුළු ජාත්‍යාන්තරයේ අප නන්නත්තාර වී ඇත්තේ එහෙයිනි.

2020 කොරෝනාවට පෙර මෙම බස් සංඛ්‍යාව සතියකට බස් 4/5 වැනි ප්‍රමාණයක් පමණ දක්වා අඩු වී තිබුණි. අද සිංහලයන්ට උතුරේ ආසාවෙන් බලන්න තිබෙන ස්ථාන අල්පයි. 

එලිෆන්ට්පාස්හි හසලක වීරයාගේ ස්මාරකය (මෙයද ඉවත්කළ යුතුයයි මහා ඝෝෂාවක් ඇතැම් සිංහලයෝ නැගුහ). නාවට්කුලි සිංහල ගම සහ පන්සල (එහි දර්ශනීය නව කොත් වහන්සේ), නාග විහාරය, නාගධීපය, දඹකොළ පටුන, කොටුව, පුස්ථකාලය, නල්ලුර් කෝවිල, කීරමලේ උණුවතුර  ලිං ආදී. අද සිටින සිංහල දරුවන්ගෙන් 90%කට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් කිසිදා උතුරු නැගෙනහිර ප්‍රදේශවලට නොගොස් ඇති බවයි මෙම ලියුම්කරුගේ විශ්වාසය. ඉදිරියේ දී වුවද පාසැල් නිවාඩු සමයන්හි තම දරුවන්ට උතුර, නැගෙනහිර පෙන්වන්න දෙමාපියන් රැගෙන යනු ඇතැයි කියා සිතීිමට අපහසුය.

කොටින්ම මේ රටේ ඇත්තේ පළාත් 9ක් නොව 7ක් යයි සිතන තරමට සිංහලයෝ උතුර, නැගෙනහිර පිළිබඳව ආශාවන් අත්හැර ඇත්තා සේය. එම පළාත් දෙක පිළිබඳව ඔවුන් තුල ආධ්‍යාත්මික වූ බැඳීමක්/ඇල්මක් නොමැත. ඔවුන්ගේ සම්පුර්ණ අවධානය යොමු වී ඇත්තේ තමන් ජීවත්වෙන පළාත් 7 පිළිබඳවය. උතුර, නැගෙනහිර (මෙය මේ රටේ 1/3 ක භුමි කොටසකි, මුහුදු තීරයෙන් 2/3ක් පමණ වේ) ඉඩම්/දේපල තමන්ට කිසිදා ලබා ගැනීමට නොහැකි දේ ලෙස ඔවුන් සලකත්. මැලේසියාවේ, ඕස්ත්‍රේලියාවේ පුරවැසියන් එම රටවල ඕනෑම ප්‍රදේශයක වාසය කිරීමේ නිදහස භුක්ති විඳී. සීඩ්නි වල පදිංචි ඔනෑම ඕස්ත්‍රේලියානුවෙක් ‘හෙට සිට මම උතුරේ ඩාර්වින් වල පදිංචියට යනවා’ කියා තීරණය කල හොත් එම තීරණය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ නිදහස ඔහුට ඇත. ඔහුට ඒ පිළිබඳව එම රටේ උතුරේ මහ ඇමතිගෙන් අවසර ලබා ගත යුතු නැත. ඩාර්වින්වල කිසිම බලධාරියෙක් ඔහුට එසේ පැමිණ ජීවත්වීම ගැන තහංචි දමන්නේ නැත. කොළඹ පදිංචි සිංහලයෙක් ‘හෙට සිට මම යාපනයේ පදිංචියට යනවා’ කියා තීරණය කළහොත්?.  එවැන්නක් සිදුවීමේ වාතාවරණය මේ රටේ නැත.

තේසවලාමේ නිසා සිංහලයන්ට උතුරේ ඉඩම් මිලදී ගත නොහැකිය යන බොරු තර්කයක් TNA පවසයි.  උතුරේ තේසවලාමේ නිතීයට අයත් වනුයේ සීමිත ඉඩම් කාණ්ඩයක් පමණි. එකී ඉඩම් වුවද නිවැරදි නිතීමය ක්‍රමවේදයක් එකී ඉඩම් හිමියන් විසින් අනුගමනය කිරීමෙන් පසු තේසවලාමේ පැවරීමකට ලක් නොවුනහොත්, ඒවා ඉන් පසු සිංහලයනට වුවද මිලදී ගත හැක (තේසවලාමේ පිළිබඳව ඇති වැරදි අර්ථකථනයන්  ගැන වැඩි තොරතුරු මීළඟ ලිපියක).

සන්හිඳියා කාලය තුල (2010 -2019) සහ ඊට පෙර සිට පවා ද්‍රවිඩ ආධිපත්‍යය දරන රුපවාහිනී සමාගම් (අද වැඩිහරියක් ඇත්තේ මෙවායි) සිංහල රුපවාහිනී ප්‍රවෘත්ති ප්‍රකාශයන් සහ වෙනත් වැදගත් වැඩසටහන් භාෂා 3න්ම විකාශනය කිරීමේ ක්‍රමයක් ආරම්භ කරන ලදී (විශේෂයෙන්ම ‘breaking news’, ක්‍රීකට් ක්‍රීඩා ප්‍රචාර ආදී). අදද මෙය එලෙසින්ම ක්‍රියාත්මක වේ. මෙය සිංහලයාට හිසරදයකි. රුපවාහිනිය රස විදිමට බාධාවකි. ඔවුන්ගේ පරාසය තුලට වෙනත් භාෂාවන් බලෙන් රිංගා දැමිමකි. නමුත් ඔවුහු මෙය ඉවසති. මෙය බලවත් අසාධාරණයක් වන්නේ දෙමළ නාලිකාවල සිංහල භාෂාවෙන් විවිධ ප්‍රවෘත්ති, ‘breaking news’, සිංහල ක්‍රිකට් ක්‍රිඩා විචාර නොකරන නිසාය.

කලින් සිංහලයෝ සිංහල රුපවාහිනි නාලිකා වලින් ඉන්දියන් චිත්‍රපටි නැරඹුවේ නම් ඒවා හින්දි ඒවාය. නමුත් දැන් සිංහල උප ශිර්ෂ (subtitles) යොදා දෙමළ චිත්‍රපටි, දෙමළ ටෙලි ඩ්‍රාමා සිංහල නාලිකාවල ප්‍රධාන කාලයන්හි (prime time) වල විකාශනය වේ. එනම්, සිංහලයෝ දිවා සහ රාත්‍රී ආහාර ගැනීමෙන් පසු විවේකිව ඉන්නා කාලවල. මේ වෑයම ඉතා සාර්ථක බව පෙනෙන්නේ සිංහලයෝ දැන් මෙවැනි දෙමළ වැඩ සටහන් වලට ඉතාමත් ඇබ්බැහි වී ඇති නිසාය. මේ දෙමළ චිත්‍රපටි, දෙමළ ටෙලි ඩ්‍රාමා වලින් ශ්‍රී ලාංකික සමාජයට සේවයක් වුවාද නැද්ද යන්න වෙනම ප්‍රශ්නයකි. නමුත් මෙය, සිංහලයන්ට දෙමළ සංස්කෘතිය ආරෝපණය කිරිමට ගන්නා ලද උත්සාහයකි. එය සාර්ථක වී ඇත.

මේ බොහොමයක් දෙමළ චිත්‍රපටි, දෙමළ ටෙලි ඩ්‍රාමා පෙන්වනුයේ දකුණු ඉන්දියාවේ විදි සටන්, දන හිසින් උඩට සරම් නවා රාශිගතවු පිරිමින්ගේ විදි නැටුම්, සිංහලයන්ට නුපුරුදු විවිධාකාර අපරාධ (මරා, සුට්කේස් තුල රැගෙන යන මළමිනී වැනි), මිනිමැරුම්, නොමනා ලිංගික සබඳතා සහ පවුල් ආරවුල් වැනි වූ කථාය. නාභිය නිරාවරණයව සාරි ඇඳම දකුණු ඉන්දියාවේ සාමාන්‍ය දෙයකි; ශීලාචාරයයි කිව නොහැකි මේ දෙය අද ශ්‍රී ලංකාවේද සාමාන්‍ය දෙයක් වී ඇත. සන්හිඳියාව වෙනුවෙන් එකදු සිංහල චිත්‍රපටියක්/ටෙලි ඩ්‍රාමාවක් සිංහල උප ශීර්ෂ යොදා දෙමළ නාලිකාවක විකාශනය වීද? මෙම ලියුම්කරුට ඒ සම්බන්ධව ලැබුණු පිළිතුර නම් නැත යන්නය.

යුද්ධයෙන් පසු ‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාවය ප්‍රගුණ කිරිමට රජයන් අති විශාල මුදල් සම්භාරයක් වැය කළහ. නමුත් කලින් සඳහන් කලාක් මෙන් සන්හිඳියා ක්‍රියාමාර්ගයේ ප්‍රධාන ඉලක්කය වූයේ සිංහල මහ ජාතියය. සිංහලයා වෙනස් විය යුතු බවට උදේ හවස මතක් කිරීම්/ඉල්ලීම් සිංහල මාධ්‍ය මඟින් සිදු කෙරිණි. එසේනම්, ඔවුන් මෙතෙක් කල් කල දේ වැරදිද කියා රජයන් ගෙන් ඇසිය යුතුය.

සන්හිඳියාව සංකල්පය මන්ත්‍රයක් මෙන් උදේ හවස ජන මාධ්‍ය හරහා සිංහලයෙන් ජප කිරිම සිදු විය. පොදු ප්‍රවාහන පහසුකම් (බස්, දුම්රිය), මධ්‍යම බස් නැවතුම් පොළවල්, දුම්රිය ස්ථාන, රජයේ රෝහල්, පාසැල්, තැපැල් ස්ථානවල සන්හිඳියා පණිවුඩය තදින්ම ප්‍රචාරය කෙරිණි (දෙමළ සහ ඉංග්‍රීසි භාෂා වලින් සන්හිඳියාව ප්‍රවර්ධනය නොකලාය කියා කියනවා නොවේ).

සන්හිඳියාව කසාය ඉතා පහසුවෙන් සිංහලයන්ගේ උගුරෙන් පහලට රජයන් බැස්සවුහ. පාසැල් ළමුන්ගේ ඇට මිදුළු වලට පවා එය ඇතුල් විය. 1990න් පමණ පසු උපන් බොහෝ  ළමුන්/තරුණයින් නිදහසින් පසු සිංහලයින් අහිංසක ද්‍රවිඩයනට වධ හිංසා දුන්, ද්‍රවිඩයන් සමුල ඝාතනය කල ජාතියක් බවට සිතයි. LTTEය ත්‍රස්තවාදීන් නොව නිදහස උදෙසා වූ සටන්කාමින් (freedom fighters) ලෙස සිතන බොහෝ සිංහල දරුවන්/තරුණයන් ඇත. 1983 ජුලි වලදී අහිංසක දෙමළ ජාතිකයන් හිංසා වලින් බේරාගත්තේද සිංහලයන් බව ඔවුන් නොදනී; මන්ද ඒවා ඔවුනට උගන්වා නැති හෙයිනි.

2019 අවසන් වූ යහපාලන රජයේ සන්හිඳියාව භාර ඇමතිවරයාට තිබුනේ අසීමිත වූ බලයකි. සන්හිඳියාව ක්‍රියාත්මක කිරිමටය කියා ඔහු අන් අමාත්‍යංශවල වැඩ වලටද ඇඟලි ගැසුවේය.

සන්හිඳියාව නිසා සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියේ කිසියම් මොට විමක් සිදු වුවත්, පොදුවේ ගත්කල, කිසිම ජාති භේදයක් නොමැති දරුවන් සන්හිඳියාව නිසා දකුණෙන් බිහිවුණි. එය ධනාත්මක දෙයකි. නමුත් සන්හිඳියාව දකුණේ ව්‍යාප්ත කිරිමට රජයන් දැරු වෑයම සුළු ජාතින් වැඩි වශයෙන් ජීවත්වෙන ප්‍රදේශවලද (වැඩියෙන් උතුරු පළාතේ) සිදු නොකිරිම වරදකි. දකුණේ සිංහලයන් ද්‍රවිඩ, මුස්ලිමානුවන්ට දක්වන දැඩි ආදරය, කරුණාව ඔවුනට උතුරේදී හෝ නැගෙනහිරදී නොලැබෙන්නේ නම් සන්හිඳියා යාන්ත්‍රණය හරි හැටි ක්‍රියාත්මක වී නොමැති බව, එය එක් පැත්තකට පමණක් ක්‍රියාත්මක වී ඇති බව ඕනෑම කෙනෙක් පිළිගත යුතුය.

මතු සම්බන්ධයි …

MIKE WHITNEY  Courtesy The Unz Review

The primary purpose of the Nuclear Posture Review(NPR) is to deceptively rebrand” the offensive use of nuclear weapons as a justifiable act of defense. The new criteria for using these lethal WMD has been deliberately maligned with the clear intention of providing Washington with a green light for their use and proliferation. Accordingly, US foreign policy warhawks have established the institutional and ideological framework needed launch a nuclear war without fear of legal reprisal. These arduous preparations were carried out with one objective in mind, to preserve America’s steadily-eroding position in the global order through the application of extreme violence.

Vladimir Putin is worried. Very worried.

In a recent press conference, the Russian President expressed his concern that the United States might be planning a nuclear strike on Russia. Naturally, Putin did not state the matter in such crude terms, but his comments left little doubt that that’s what he was talking about. Here’s part of what he said:

The United States has a theory of a ‘preventive strike’…Now they are developing a system for a ‘disarming strike’. What does that mean? It means striking at control centres with modern high-tech weapons to destroy the opponent’s ability to counterattack.”

Why would Putin waste time on the various theories circulating among foreign policy wonks in the United States if he wasn’t concerned that these ideas were actionable?

The only explanation is that Putin is worried, and the reason he is worried is because he knows that these ideas (preemption and ‘disarming strike’) hold-sway among the elite cadres of powerbrokers who decide these matters in Washington. Putin probably realizes that there is a sizable constituency in Washington that support the use of nuclear weapons and who believe they are essential to preserving the rules-based order”. In short, Putin believes these ideas are actionable” which is why he expressed concern.

So, let’s think about the point Putin is trying to make. He’s saying that the US tacitly supports a preemptive first strike” policy, that is, if the US feels sufficiently threatened, then it claims the right to launch nuclear missiles at an enemy whether that enemy has attacked the United States or not.

Does that sound reasonable to you?

And what about Russia; does Russia support the same policy?

No, it doesn’t. Russia’s Nuclear Doctrine explicitly precludes the first use of nukes. Russia will not launch a first strike. Period. Russia will only use Nuclear weapons in retaliation and only in the event that the nation faces an ‘existential threat’. In other words, Russia will only use nuclear weapons as a last resort.

Full Report
Putin’s Conundrum, by Mike Whitney – The Unz Review

German Dharmaduta Society

The 70th anniversary of the German Dharmaduta Society founded by Asoka Weeraratna (later known as Ven. Mitirigala Dhammanissanti Thero) was commemorated on September 21, 2022, at a Public Meeting held at the Auditorium of the Sri Vajiraramaya Temple at Bambalapitiya, Colombo 04.

Ven. Thalpavila Kusalagnana Thero delivered the keynote address.

The proceedings were recorded on Video Camera.

The weblinks to the three video clips are appended below.

Part 1

Part 2

Part 3

German Dharmaduta Society

මහජන ආරක්ෂක අමාත්‍ය ටිරාන් අලස් මහතා

මිනීමැරුම් හා මත්ද්‍රව්‍ය මැඩලීම් සඳහා උපරිම ක්‍රියාමාර්ග ගන්නැයි මහජන ආරක්ෂක අමාත්‍ය ටිරාන් අලස් මහතා පොලිස්පතිවරයා ඇතුළු පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවේ ජ්‍යෙෂ්ඨ නිලධාරීන් කැඳවා උපදෙස් දෙනු  ලැබිය.

ජනශක්ති සමූහ ව්‍යාපාරයේ සභාපති දිනේෂ් ෂාෆ්ටර් මහතා ගේ කුරිරු සහ අභිරහස් ඝාතනය සම්බන්ධයෙන් සිදුකෙරෙන විමර්ශන මෙන්ම මත්ද්‍රව්‍ය මැඩලීම සම්බන්ධව කෙරෙන පොලිස් විමර්ශන වල ප්‍රගතිය විමසා බැලීම සඳහා අමාත්‍යවරයා විසින් එම නිලධාරීන් මහජන ආරක්ෂක අමාත්‍යංශය වෙත අද (16) පෙරවරුවේ කැඳවා තිබිණ.

පොලිස්පති සී.ඩී.වික්‍රමරත්න, බස්නාහිර පළාත් භාර ජේෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති දේශබන්දු තෙන්නකෝන් , පොලිස් විශේෂ කාර්ය බලකායේ අණදෙන නිලධාරි නියෝජ්‍ය පොලිස්පති වරුණ ජයසුන්දර, විශේෂ කාර්යංශයේ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති ධනපාල, අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තුමේන්තුවේ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති ප්‍රසාද් රණසිංහ, කොළඹ අපරාධ කොට්ඨාසයේ අධ්‍යක්ෂක සහාකාර පොලිස් අධිකාරී නෙවිල් ද සිල්වා මහතා සහ අමාත්‍යංශ සම්බන්ධීකරණ කොට්ඨාසයේ සහාකාර පොලිස් අධිකාරී සුමිත් ගුණරත්න ඇතුළු ශ්‍රී ලංකා පොලිසියේ ජේෂ්ඨ නිලධාරීන්ද රැසක් මෙම රැස්වීමට සහභාගී වී සිටියහ.

සංවිධානාත්මක අපරාධ කල්ලි මගින් සිදුකරන මිනිමැරුම් හා මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම් සමස්ත සමාජයටම බරක් වී ඇති බැවින් මෙම ව්‍යසනකාරී තත්ත්වය මර්ධනය කිරීම සඳහා ඊට අදාල පුද්ගලයින්ගේ තරාතිරම නොබලා එවැනි අපරාධකරුවන් සමාජයෙන් ඉවත් කිරීමට කටයුතු කරන්නැයි අමාත්‍ය ටිරාන් අලස් මහතා මෙහිදී ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් නිලධාරීන්ට නියෝග කළේය.

අග්‍රාමාත්‍ය මාධ්‍ය අංශය

.දෙහිවල ගල්කිස්ස මහ නගර සභාවේදී 2022/12/15 දින පැවති පක්ෂ විපක්ෂ  මහජන නියෝජිත හමුවකදී අග්‍රාමාත්‍යවරයා සඳහන් කළේ සමාජ ආරක්ෂණ දැල ශක්තිමත් කිරීම සඳහා ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ආයතන සහයෝගය දෙන බවට ස්ථිර ප්‍රතිඥාවක්   දැනටමත් ලබාදී  ඇති බවයි.

කොපමණ දුෂ්කරතා තිබුණත් සමාජ ආරක්ෂණ වළල්ලේ පහසුකම් අඩු නොකොට පවත්වාගෙන යාමට රජය අයවැයේදී  ක්‍රියා කළා. පසුගිය කාලයේ  පොදු ලක්ෂණය වූයේ ආදායම් ඉපයීමේ මාර්ග අඩුවීමයි. රැකිරක්ෂා අහිමිවීම,ආයෝජන සඳහා ඇති සැලසුම් ක්‍රියාත්මක කිරීමට නොහැකි වීම සහ ඒ සඳහා උනන්දුව අඩු වීම, ඉදිකිරීම් ක්ෂේත්‍රයේ සංවර්ධන කටයුතු ඇනහිටීම මෙම තත්වයට බලපෑ අතර පසුගිය මාස ගණනාව තුළ අප මුහුණදුන් මූල්‍ය හා ආර්ථික පසුබෑම තුළ පළාත් පාලන ආයතන පමණක් නොව මුළු රටම පොදු තීරණයකට පරිවර්තනය කිරීමට රජයට සිදුවිය.

 ඒ අනුව මූල්‍ය ආයෝජනයන් දැඩි පාලනයකට නතු කෙරුණි. එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ බොහෝ ආයතනවලට ලැබිය යුතු ආදායම් මාර්ග අවහිර වීමයි. ඇතැම් විට තමන් ජනිත කරගන්නා ආදායම් මාර්ග සංවර්ධනය සඳහා යොදා ගැනීමේ සීමාවකට පරිවර්තනය කෙරිණී. එය රජයක් ලෙසත් දෙපාර්තමේන්තු සංස්ථා ලෙසත් පළාත් පාලන ආයතන වලටත් බලපෑම් ඇති කරනු ලැබීය.

 එළැඹෙන ජනවාරි මාසයේ සිට මෙම තත්ත්වයේ යම් කිසි ලිහිල් බවක් ඇති කිරීමට රජය අපේක්ෂා කරයි. ජනාධිපතිතුමා ඇතුළු රජය ඒ සම්බන්ධයෙන් දැනටමත් තීන්දු තීරණ කිහිපයක් ගෙන තිබේ. එහිදී පළාත් පාලන ආයතනවලට ද තමන්ගේ කටයුතු කරගෙන යෑමට තිබූ බාධාවන් බොහොමයක් ඉවත් කිරීමට හැකිවනු ඇතැයි විශ්වාස කරණ බව ද අග්‍රාමාත්‍යවරයා මෙහිදී වැඩිදුරටත් සඳහන් කළේය.  දෙහිවල ගල්කිස්ස මහ නගර සභාවේ නගරාධිපති නාවලගේ ස්ටැන්ලි ඩයස්,   විපක්ෂ නායක සුනේත්‍රා රණසිංහ, නියෝජ්‍ය නගරාධිපති කීර්ති උඩවත්ත ඇතුළු නාගරික මන්ත්‍රීවරු  සහ  රජයේ නිලධාරීහු ද මෙම අවස්ථාවට සහභාගි වූහ

Courtesy Adaderana

Foreign travels of former English cricket commentator Brian Thomas have been barred pursuant to an order given by Colombo Additional Magistrate Harshana Kekunawala.

The travel ban was imposed in support of the investigations into the murder of top businessman Dinesh Schaffter, the director of a leading insurance company in the country.

Borella Police presented facts to the court regarding the ongoing investigations into the incident.

Following the death of Mr. Schafter, it was revealed that a popular cricket commentator had obtained millions of rupees on loan from the businessman and that the latter had made three complaints to the CID regarding this.

By Garvin Karunaratne

Our Central Bank chief has said that , with or without the IMF Sri Lanka needs to bring in reforms to correct the economy.”(Daily FT:15/12). Our President has pledged to build an economy that is free from debt.” Both aims are worthwhile and it is in the interest of a sovereign Sri Lanka to achieve both aims.

For this purpose what is essential is a development programme aimed at producing , what we imported which we cannot import due to the lack of dollars, and in that process to get our unemployed work force working/ This will be alleviating poverty. Sri Lanka has done it earlier in the days before we embraced neoliberal economic living that has unfortunately let us to become an indebted country. That is essentially the only path to liberation and it is hoped that this Government can unfold a new programme immediately.

Under the Divisional Development Councils Programme(DDCP) of the Sirimavo days we did it fast. Then the Government called the most eminent economist of the day, Professor HAdeS Gunasekera to a process of action, created a separate ministry under the Prime Minister herself, even placed a helicopter at his disposal to travel to the districts to get the programme going. I can yet remember rushing to his helicopter at Matara to greet him, bending down not to be decapitated because at that time a soldier had been decapitated by a helicopter blade.

It was all go at that time- the country had just recovered from the 1971 April insurrection of the JVP, when sadly the then JVP leaders tried to hand over Sri Lanka lock stock and barrel to North Korea. Luckily it was unearthed that the North Korean Embassy had spent a massive amount of money and the Embassy was closed down at once and the staff banished. Then foreign ships were in our waters, one unloaded something into some boats and it was our airforce that unleashed shots from the air at the boats near Dondra which make the ship vanish.

Professor Gunasekera got off the ground in style with a large number of small farms where around thirty thousand youths were trained in agriculture. In my district, Matara we within a few weeks opened up a number of small scale farms where the youths were trained and they got down to produce vegetables, yams etc. They drew incomes and ended as trained farmers. This was done in every district on a priority basis. Many small scale industries were opened up and daily stipends were paid till the farms and small industries got to the income generation stage. This was a great success in the creation of essential vegetables, and small scale industries where many items were made for sale.

We administrators wanted to do better and suggested more worthwhile projects. The Divisional Secretary at Kotmale got going with making paper and cardboard out of waste paper that he got collected waste paper from the government offices in the Nuwara Eliya District. That was a great success and it is sad to note that today we do not make paper out of waste paper but have found the art of collecting the waste paper and selling it to India, earning a few cents in Indian currency and think great about it and after that import glazed paper from India and pay them in dollars. It is sad that the brains that the Kotmale Divisional Secretary had were not inherited by anyone for the past four decades in Sri Lanka.

In my District, at Matara I agitated and had to fight to get approval to set up a Mechanized Boatyard. It took months of arguments with the Ministry as well as the Director of Fisheries to obtain approval. Once the green light was given my officers got going. Within a month the building was put up on the shores of Nilvala Ganga. An allocation was received from the Ministry for the purchase of the machinery and had we called for tenders it would take too long and we may not get what we wanted. There was a major problem. I selected officers from the katcheri who could be totally trusted and the Executive Engineer and gave them the authority to proceed to Colombo, inspect the machines available, select the best, negotiate for a discount, pay and purchase. It was done in a day. Then the Divisional Secretary Ran Ariyadasa and Development Assistant Kumarasiri got the machinery installed within a month and every year from 1971to 1997 some thirty five seaworthy fishing boats were made and sold to fishery cooperatives to ply on the seas, fishing. The industry, the first and last cooperative boatyard was axed by President Jayawardena in 1978. He did not want to give any credit to the work done during the previous rule of Sirimavo.

Our work never stopped there. I suggested that we should make Water Colours. This was not approved on the ground that the District did not have any of the ingredients that went to make water colours. My argument that Japan did purchase cotton from as far as Egypt , took the cotton to Japan, made textiles and sold the textiles back in Egypt and we would do better because we wanted to make water colours to stave off imports was not accepted. I suggested a Creamery and that we would step up growing grass on neglected and fallow land and develop animal husbandry was rejected.

Yet undaunted I wanted to prove that we could do something worthwhile. I had a Planning Officer who had graduated in chemistry and I told him what I had seen of an industry making water colours. I had once been a Deputy Director of Small Industry. The Planning Officer Vetus Fernando started experiments at my Residency to find the art of making crayons. He was helped by Rahula College science teachers. We soon wanted equipment and obtained approval to use the Science lab at Rahula College Matara for our experiments after school hours. Experimenting from five in the evening to midnight for two months we got nowhere, made something like crayons., crude and unsaleable. Then the Planning Officer who had graduated in chemistry from the University of Colombo wanted to go to the Chemistry Department of the University of Colombo and get the help from his professors- those that had taught him a few years earlier. Sad to say he was turned down on the grounds that the professors were busy teaching and correcting answer scripts. We recommenced our experiments at Rahula College and finally in another month of experiments found the art of making crayons as good as the Reeves Crayons of 1972. Then Reeves was the best.

Then the question cropped up of how we were going to produce crayons. I could have summoned one of the business magnates in Matara like SK or Harischandra and given the recipe to one of them. But I wanted it to belong to the people at large so we decided that it should be a cooperative. The Member of Parliament for Deniyaya Sumanapala Dahanayakle was the President of the Morawak Korale Cooperative Union and he had on several occasions proved to be an able and dependable maverick. I summoned him and authorized him to use cooperative funds to establish a cooperative crayon factory. He moved fast and in two days my staff- Vetus the Planning Officer who unearthed the art of making crayons, Development Assistant Paliakkara, Ranjith the Head quarters Assistant Government Agent and Chandra Silva District Land Officer,my team moved in . The selected youth entrepreneurs over twenty were guided by my staff to boil the ingredients, pour them into glass tubes etc. all done- every crayon had to be checked and this process went on for 14 days non stop till crayons were made, labels pasted and packets made to fill two large rooms. We were all working 24 hours a day- it was a non stop organization, I was there at Morawaka on most days. In fifteen day Sumanapala and I took off to show what we had done to Minister Subasinghe , the Minister of Industries. He was shocked to see the quality of the crayons and agreed to open sales that week end. A small ceremony was held at Morawaka when the Hon Minister opened sales.

These details of what we actually did will prove to anyone that we can fix the economy.

These words come to you from a son of Mother Lanka who as an International Consultant in 1981-1983 designed and established the Youth Self Employment Programme in Bangladesh and trained its Bangladesh Civil Service members to continue it, a programme that in the last four decades guided over three million youths to become entrepreneurs producing food and mechanical items that Bangladesh needs. That  is the largest and most successful employment creation programme the World has known. 

Garvin Karunaratne. 15/12/2022