By Rohana R. Wasala

Ven. Samanthabhadra Thera used to be a very popular preacher in the past as Pitiduwe Siridhamma Himi. He has been claiming for a few years now that he has attained Arahanthood which is the highest stage of spiritual attainment in Buddhism and it is identical to the attainment of the ultimate Nibbanic bliss. Nibbana is the summum bonum of Buddhism.  Unlike in other religions, one does not have to die before one can attain that state of perfect happiness that the realization of the Ultimate Reality brings. Ven. Samanthabhadra Thera also says in a YouTube video that I watched that he is ‘inebriated with the Dhamma’, meaning that he has studied it thoroughly and imbibed all the doctrinal information it contains. It is more than obvious that he sincerely believes that he has achieved a perfect understanding of the Dhamma. For sure many other monks and lay Buddhists can justifiably make the same claim. Yet his extraordinary Arahanthood claim is problematic because his behavior shows signs, which, in an ordinary lay person, would be interpreted as symptoms of a serious personality disorder. But in the case of Ven. Samanthabhadra Thera, I hasten to add, such a diagnosis is out of the question, in fact, utterly unthinkable.

Buddhism can be variously defined as a form of practical psychology, an ethical philosophy, a science-based conceptual analysis of human existence, and a religion free from god belief and mysticism. Buddhism is Buddhism. It is unique. It cannot be totally identified with any of the above. In popular practice, though, it has the three basic distinguishing elements of a religion: a unique worldview, a system of rituals, and a prescribed way of achieving spiritual perfection. The last characteristic of a religion (the way to perfection) in Buddhism takes the form of transformative enlightenment about the truth of change and suchness…”. Here I am appropriating American Professor Robert Cummings Neville’s ideas about religion, arbitrarily applying them to Buddhism. The phrase quoted is from him. Professor Neville (b. 1939), Emeritus, Boston University School of Theology, is a philosopher, theologian, and Confucian scholar among other things. Ven. Ajahn Sumedho Thera, the American monk of the Thai Forest Tradition of Theravada Buddhism, defines suchness on Buddhism Now website (November 21, 2014) as follows: Suchness, or Tathata, the Tathagata, is right now. This is the way it is. But sometimes, when I say, ‘This is the way it is,’ somebody will say, ‘You mean this is the way it is forever?’ No! RIGHT NOW — this is the way it is. The only way it can be is the way it is right now! It’s changing, but at this moment, the Suchness of this moment is just this way. The thinking mind has to stop. Otherwise, you will want to ask, ‘Where is it? What is he saying?’ You just have to stop your mind and listen or watch. Then you will be relating to Suchness, the Suchness of the moment, the as-is-ness”.

Though the essence of Buddhism – the Four Noble Truths – is the same across the Buddhist world, there are numerous divisions of Buddhism as a religion, the three main ones being Theravada, Mahayana, and Vajrayana. (Even a Western version of Buddhism has developed over the recent decades.) Of these three, Theravada (which is found in such countries as Sri Lanka, Myanmar, and Thailand) is considered to be closest to the pristine form of Buddhism. These various sects developed in different lands over the centuries as Buddhism got acculturated to those alien societies. Now, Buddhist devotional rituals are culturally shaped. These must be maintained for the perpetuation or survival of Buddhism. A mere religious ideology, however rational, and noble it may be, will not survive for long unless it is packaged in ritual observances. Ritual worship serves as a vehicle (medium) for the relevant religious ideology. Buddhism itself is safe from attack. What is to be protected is the Buddhasasana. 

(The Island published two very interesting articles by Professor M.M.J. Marasinghe, formerly of the Department of Pali and Buddhist Studies, University of Kelaniya,  about the adulteration of Buddhism by Mahayana under the titles:  ‘The great betrayal of Theravada Buddhism?’ and ‘The transition from Buddhism to Beggism’ respectively on May 21, 2014, and August 3, 2016. I think one could quote these in support of Ven. Samanthabhadra’s arguments against certain elements of Buddhist ritual worship.)

Ritual worship (enacted through devotional offerings or Amisha puja, marking holy days, celebrating festivals, conducting Peraheras, almsgiving, and observing age-old traditions, etc.) contributes to making a religion a force for unifying a community, besides giving it a sense of emotional security. They also sustain and increase the piety of the adherents. It is due to amisha puja that Ven. Samanthabhadra conducts alms givings at his temple, is able to send his disciples on alms rounds so devotees perform Amisha puja. The same is responsible for the huge donations that the devout make towards the monk’s charitable projects. We are told that he is going to build the biggest Buddhist temple complex on a 50-acre land that has been donated by a philanthropist. At the same time, he attacks relic worship as a big superstition, which makes him unhelpfully ambivalent. (The last of the Four Noble Truths or the Noble Eightfold Path does not contain worship, which is an essential feature of any religion; but worship is an inevitable element in Buddhist religion/cultural practices, like in any other religion.)

The twin goal of Buddhism is creating empowering harmony for society and enduring happiness for the individual. In ultimate terms, any religion is concerned with the ultimate fate of the individual. But what is the happiness of a single individual relative to that of a whole society? Ven. Samanthabhadra Thera’s outrageous attack on an important aspect of essential Buddhist devotional worship will be counterproductive. Instead of promoting Buddhism as the beautiful ethical-philosophical system it is (what the ordinary adherents follow, part as ritual, part as serious practice), the venerable thera’s sudden onslaught on relic worship is likely to endanger its very existence, particularly at a time like this when the country’s ancient Buddhist cultural heritage is being threatened in various ways. 

The attainment of spiritual goals including the highest is strictly a personal matter that does not concern others, like regaining good health after an illness. If Ven. Samanthabhadra Thera has attained Arahanthood, it is for himself. It is none of our business. Other Buddhists need not initiate a personality cult centering on him, as he seems to be encouraging them to do (e.g., by erecting a statue of himself at his temple. This is something that most Buddhists cannot rationalize). Each individual must realize the Ultimate Truth for himself or herself.  But a person of high spiritual attainments can and usually does play a useful social role. Such a person inspires others to follow his or her example and to make the same achievements; he or she can teach and guide others, but the teacher and guide cannot make spiritual attainments for others. In Buddhism, there are no saviours, but only compassionate teachers and guides. Ven. Samanthabhadra Thera acts as if he has attained the status of the highest type of such teacher, but his subtly egotistic, characteristically exuberant demeanour belies his claims. 

Yet, even if his self-assessment is true, he cannot be any more important to others than as a teacher and a mentor. However thoroughly steeped in the Dhamma he may be, however spiritually accomplished he may claim himself to be, and however sincere in his intentions he could be, what he felt provoked to say about the Tooth Relic and the Frontal Bone Relic is absolutely frivolous and unimaginably foolhardy. Ordinary Buddhists are not concerned about the authenticity of the relics they worship. If Ven. Samanthabhadra Thera was taken seriously by the average Buddhists (when he insulted both those objects of veneration and the worshippers who venerate them), he would have been consumed by their outrage at what would be universally condemned as a sacrilegious speech, for such an apparently baseless attack on the long-established Buddhist devotional ritual of relic worship would be like touching an exposed high voltage electric cable with his bare hands. Fortunately for him, the average Buddhists are still patient with him. Buddhists traditionally respect the civaraya (robe) that the Buddha used to wear” (Don’t they call it the Arahat dhajaya or Flag of Arahanthood”?).  

However, on several occasions, groups of Buddhists staged protests against him, not because of their fault. They are now familiar with the subversive anti-Buddhist activities of certain fanatical religious groups that employ corrupt individuals with a smattering knowledge of Buddhism disguised as Buddhist monks, particularly active in remote village areas where poverty makes spirituality a secondary concern. It is natural that people tend to believe that this monk is also one of them, though personally I do not subscribe to that view at all (for his explanation of the Dhamma is compatible with a rational approach to it in spite of his controversial utterances, which are not unfounded, criticizing traditional Buddhist practices.) A couple of months ago, there was an incident at Piliyandala involving Ven. Samanthabhadra Thera, where the Buddha  civaraya he was wearing could barely save him from being manhandled. Some protesters who disapproved of his unorthodox style of preaching threw eggs at him, and nearly assaulted him, before the organizers of the Dharmadeshana (preaching) event managed to get him out of the place.I am painfully concerned that such things should happen in my predominantly Buddhist country. Wouldn’t  it be better if our venerable monk be wiser in his ministry? (To be continued)

චානක බණ්ඩාරගේ

ගරුතර සංඝරත්නයට කරන පහරදීම

අප ඉමහත් සේ ගරු කරන මහා සංඝරත්නයට චීවරධාරීන්, ශ්‍රමණ වේශධාරීන්, හොර ගණයෝ, යෙලෝ පෙට්ස්, සංඝ මුදලාලි  වැනි අපහාසාත්මක වදන් වලින් ප්‍රධාන මාධ්‍ය නාලිකා තුලින් සහ ඇතැම් සමාජ මාධ්‍ය මාධ්‍යකරුවන් විසින් නිරන්තරයෙන් ආමන්ත්‍රණය කරනු ඇසීම ඉතාම කණගාටුවට කරුණකි.

අද මාධ්‍ය මඟින් දැඩිව පහර නොගසන ලද රටේ එකදු ප්‍රසිද්ධ  බෞද්ධ භික්ෂුවක් හෝ සොයා ගැනීම අපහසුය. තත්ත්වය ඒ තරම්ම බරපතලය.

මේවා අසන කුඩා දරුවනට ගරු සංඝරත්නය පිළිබඳව තරහක් ඇතිවේ; බුද්ධාගම එපාවේ. ඔවුහු බුද්ධාගමෙන් ක්‍රමයෙන් ඉවත් වෙත්. බෝර්න් අගේන්, එවාන්ජලිස්ට්  වැනි අති සංවිධානාත්මක ක්‍රිස්තියානි කල්ලිවල ගොදුරු බවට ඔවුහු ඉතා පහසුවෙන් පත් වෙත්.

අප ගිහියන් 100%ක් ප්‍රත්‍යක්ෂ නොවේ; නමුත් අප ගරු සංඝයාවහන්සේලාගෙන් 100%ක ප්‍රත්‍යක්ෂ බවක් අපේක්ෂා කරමු. මෙය සාධාරණද?

අප ස්වාමින්වහන්සේලා ඉතාම වානිජකරණය වූ සහ ඉතා සීග්‍රයෙන් නාගරීකරණය වන සමාජයක සිවුර දරා සිටින්නේ ඉමහත් අපහසුවෙනි.  ගිහියන් ද අති දුෂිත නොවේද?

උන්වහන්සේලාට හැකි සෑම අයුරකින්ම සහයෝගය දී, ඔවුනගේ අපහසුතාවනට උදව් කරනවා වෙනුවට අප දිගට හරහට එතුමන් වහන්සේලාට පහර දෙන්නෙමු.  උන්වහන්සේලා කොන් කරන්නෙමු. පරුෂ වදනින් බනින්නෙමු.  ඉතා දරුණු ලෙස අපහාස කරන්නෙමු.

මේ නයින් මේ රටේ පවතින අපේ වටිනා බුද්ධාගමට  අප විසින්ම පහර ගසා ගන්නෙමු.

අප පිස්සුවෙන් මෙන් කරන මේ දේ ගැන අන්‍යාගමිකයන්  විමතියෙන් බලා සිටිත්. සමහරවිට බෞද්ධයන්ගෙන් ස්වාමීන්වහන්සේලාට නොලැබෙන අනුකම්පාව එකී අන්‍යාගමිකයන්ගෙන් ස්වාමීන්වහන්සේලාට ලැබෙනු දක්නට ලැබේ.

රජ කාලයේ සිටම ගරු සංඝයා වහන්සේලා රාජ්‍ය නායකයනට උපදෙස්, අනුශාසනා කළහ. අප සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය මේ දක්වා ගොඩ නැඟී ඇත්තේ ඒ අයුරිනි. වසර දහස් ගණනක් පැවති මේ ක්‍රමය එක් වරම වෙනස් කල නොහැක.

අද බොහෝ කොළඹ පන්සල් තුලම  දානය උයා අනුභව කිරීම සිදුවේ. මීට වසර කිහිපයකට පෙර දානය සැපයීම සඳහා පන්සල් වල දානය දීම සඳහා ලියාපදිංචි ලැයිස්තු පෝලිම් විය. එදා පන්සලක සතියකට දිනක් හෝ දෙකක් බණ මඩුවේ බණ දේශනා විය. බදාදා අනිවාර්යයෙන්ම බණ දවසක් විය. අද ඒවා නැත හෝ ඉතා අඩුය. බණ මඩුද නැත; ඒ වෙනුවට බිහි කර ඇති බණ ශාලා ද හිස්ය. නිවෙස්වල මහා පිරිත් දේශනයක් අද සංවිධානය කෙරෙන්නේ ඉතාම කලාතුරෙනි.  මීට වසර 40 -50 පෙර සර්ව රාත්‍රික පිරිත් සංගායනාවක්  එක් වරක් හෝ නොපැවැත්වූ මැද පන්තියේ සිංහල බෞද්ධ  නිවසක් සොයා ගත නොහැකි තරම් විය.

නමුත් අද මුළු රාත්‍රිය පුරාම පැවැත්වෙන මත්පැන් සාද නම් කිසිදු අඩුවක් නැත.

බුද්ධාගමේ මෙවැනි පරිහානිය ගැන ගිහියන් ද ප්‍රධාන වශයෙන්  වග කිව යුතුය.

ගරු සංඝයාවහන්සේලා අතර දුශ්ශීලයන් ඇත. නමුත් මාධ්‍ය, සමහරවිට දේශපාලනඥයන්  පවා, ගරු සංඝයාවහන්සේලාට කරනුයේ පොදු නින්දා, අපහාසය.  මේවා විඳ දරා සිටින උන්වහන්සේලාට යහපතක්ම වේවා!

ගරු සංඝයාවහන්සේලාට එදිරිව ඇති ප්‍රධානතම චෝදනා අතර V8 වැනි සුඛෝපභෝගී  වාහන  පරිහරණය කිරීම (මේ වාහන බොහෝ විට උන්වහන්සේලාට පුජා කරන්නේද ගිහියන්මය), එක්තරා ‘රජ පවුලකට’ උවමනාවට වඩා ‘කඩේ යාම’, මත්පැන් බීම, කුණු හරුප කීම, මහත්  ලෙස මුදල් පරිහරණ වැඩවල යෙදීම  ආදියයි.   මේ සමහරක් ඒවා ඉතා නරක දේය. නමුත්, සසුනෙන් පහ කිරීමට තරම් වූ දැඩි විනය ක්‍රියාමාර්ග ගැනීමට තරම් බරපතල වරදවල් නොවේ.  අවවාද, අනුශාසනා ලබාදී දුශ්ශීල භික්ෂුන් නිවැරදි මාවතට, හරි මඟට ගත හැක.

අධි සුඛෝපභෝගී යාහන වල යන තදින්ම දේශපාලනය කරන හින්දු, මුස්ලිම්, ක්‍රිස්තියානු පුජකවරු නැද්ද? ඔවුනට දොස් නොනගන්නේ ඇයි?

කෙසේ වෙතත්,  බුදු දහම විකෘති කර බණ දේශනා කිරීම, බොරුවට රහත් යයි කීම, සංඝ බේධ ඇතිකිරීම,  බුද්ධාගමට අපහාස කරන  දේශන පැවැත්වීම,  ලිංගිකමය ක්‍රියාවල සෙසු අයෙක්/අය සමඟ යෙදීම, මහා පරිමාන සහ භික්ෂුන්ට අකැප වූ ව්‍යාපාරික කටයුතු වල යෙදීම, සොරකම්වල නියැලීම, ගුටි බැට වල නිතර නිරතවීම වැනි චෝදනා සංඝයාවහන්සේලාට ඇත්නම්, ඒවා ඉතා බරපතලය.

මේවා සිදුකරන දුශ්ශීලයනට එරෙහිව විනය ක්‍රියාමාර්ග නායක හිමි වරුන් නොගැනීම බෞද්ධාගමේ වත්මන් පිරිහීමට ප්‍රධානතම හේතුවකි.  දුශ්සීලයන් දෙතුන් දෙනෙක් හෝ සසුනෙන් පහ කලේ නම් හෝ වෙනයම් දැඩි දඬුවම් දුන්නේ නම් වැරදි වැඩ කරන සංඝයා වහන්සේලා බිය වනු ඇත.  වැරදි වැඩ නතරවනු ඇත.

නැවතත් – ක්‍රිස්තියානු, මුස්ලිම්, හින්දු පුජකයන් අතර දුශ්ශීලයන් නැද්ද? බොහෝ ඇත. නමුත් මේ අයගේ වැරදි ගැන  මාධ්‍ය කථිකාවක් නොමැත. ලෝකයේ කතෝලික පල්ලිවල ළමා අපචාර පිළිබඳව ගරු පාප් තුමා ප්‍රසිද්ධියේ සමාව ඉල්ලා ඇත.

තැලෙන යකඩය තව තවත් තැලීම පහසුය.

ගරු සංඝයාවහන්සේලාද නියම බුද්ධ පුත්‍රයන් ලෙස සියළු බැනුම්. ගැරහුම් අසා, විඳ දරා සිටිත්. නමුත් විනාශ වන්නේ අපේ වටිනා බුදු දහම බව මේ පහර ගසන ‘ඊනියා සිංහල බෞද්ධයනට නොතේරේ. එසේ නැත්නම් ඔවුනටද අවශ්‍යව ඇත්තේ මේ රටින් බුදු දහම අතුගා දැමීමටය (මාලදිවයින, පකිස්තානය, ඇෆ්ගනිස්තානය, මැලේසියාව, ඉන්දුනීසියාව, චීනය කලක් බෞද්ධව තිබු රටවල්ය. තව වසර 150න් ශ්‍රී ලංකාව?).

ශ්‍රී ලාංකිකයෝ කිසිම ආගමක් ඇදහිය නොයුතුය යනුවෙන් දේශනා කරන්නෝ ව්‍යංගාර්ථයෙන්  කියන්නේ සිංහල බෞද්ධයන් එම ආගමෙන් ඉවත් විය යුතු බවයි. මේ පණිවුඩය ද්‍රවිඩයනට සහ මුස්ලිමානුවනට දැඩි සේ බල නොපායි, මන්ද ඔවුන් ව ඉල්ලක්ක කර කරන සමාජ මාධ්‍ය දේශණ ඉතා අඩුය.

බියකරු දෙය නම් මෙවැනි අදහස් නිරන්තරයෙන් මිනිසුන්ගේ මනසට කා වැද්දීම නිසා මේ උපදෙස් හරි යයි ජනතාව සිතීමයි. විශේෂයෙන්ම කුඩා දරුවන්ගේ මනසේ බුද්ධාගම, සංඝයාවහන්සේලා පිළිබඳව ඇති ආදරය වෙනුවට තරහක් ඇතිවේ.

මෙවැනි විෂම අදහස් නිසා මුළු සිංහල බෞද්ධ සමාජයම කඩා වැටීමකට ලක් විය හැක. අප වනාහි සම්ප්‍රදායනට ගරු කරන, ශ්‍රේෂ්ට ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියන උසස් සිරිත් විරිත් ඇති, ගතානුගතිකත්වයෙන් බර  ප්‍රෞඩ රටකි.

දියුණු බටහිර රටවල ආගම් විනාශ කර කරන කථා වලට ඉඩ නැත. මැදපෙරදිග වැනි රටවල එවැනි දේට මරණ දඬුවම පවා හිමිවේ. මේවාට කියන්නේ ආගමික අපහාස නිතී (blasphemy laws) කියාය. ලංකාවේද මේවා ඇත, නමට පමණක්.

බලි, තොවිල්, ජ්‍යෙතිෂ්‍ය, නොයෙක් දේව ඇදහිලිවලට ට සිංහලයා විසින්ම ගැරහීම, අපහාස කිරීම

බලි, තොවිල්, නොයෙක් දේව ඇදහිලි, ජ්‍යෙතිෂ්‍ය, කේන්දර ආදිය වසර 2500 පැරණි සිංහල බෞද්ධ  සංස්කෘතියේ අංග ලක්ෂණය. අප මේ දේ සමඟ මෙතෙක් ජීවත් වූවෙමු. අපගේ ජීවිත හැඩ ගැසී ඇත්තේ ඒවා ආශ්‍රයෙනි. මේ සියළු දේවල් බොරුය, ඒවා සියල්ල බැහර කල යුතු යයි  සිංහල බෞද්ධ යයි කියා ගන්නා නියෝ-ලිබරල් වාදීන් වැන්නෝ, කිසිම ආගමක්/ඇදහිල්ලක්  විශ්වාස නොකරන්නෝ කියති.  මෙය අසාධාරණය.

මනුෂ්‍ය විශ්වාසයන් මත අවුරුදු දහස් ගණනක් තිස්සේ අප කරගෙන ආ මේ දේ  කිසිවක් නිතී විරෝධී ගණයට වැටෙන ක්‍රියාවලින් නොවේ.

නිර්මල බුදු දහමේ දෙවියන් ඇදහියිමක් නොමැත කියා කෙනෙකුට වාද කල හැක.

නමුත් බලි, තොවිල්, ජ්‍යෙතිෂ්‍ය, දෙවි වරු, කේන්දර ඇත්තය කියා විශ්වාස කරන සිංහල බෞද්ධයාට  ඒ දේ කිරීමට සහ ඔවුනට සහ එකී සේවා සපයන්නන්ට එවැනි දේ කරගෙන යාමේ අයිතියට/ නිදහසට අන් අය ගරු කල යුතුය.

මෙය ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් පුරවැසියනට ලබා දී ඇති අයිතියකි.

‘බුද්ධාගමේ දෙවියන් නැත, ඒ නිසා, මම කියන නිසා, අද සිට ඒ සියලු ඇදහිලි (බලි, තොවිල්, ජ්‍යෙතිෂ්‍ය, කෙන්දර වැනි) නැවැත්විය යුතුය’ වශයෙන් පාරම් බෑමට කිසිවෙකුටවත් අයිතිය නොමැත.

මිනිසුනට විවිධ මාද්‍ය (විශේෂයන්ම සමාජ, ෆේස් බුක්) භාවිතයන් හරහා සිදු කරන, ඔවුනට එල්ල කරන නින්දා අපහාස නතර කල යුතුවේ.  මෙය බරපතල වරදකි.

විශේෂයෙන්ම – සෑම කතාවකටම දෙපැත්තක් ඇත. නියම මාධ්‍යකරණය නම් දෙපාර්ශවයේම මත විමසීමක් සිදු කිරීමයි. අද, බොහෝ විට බැනුමට, ගැරහුමට පාත්‍ර වන තැනැත්තාගේ  මත විමසීමක් නොකෙරේ.

මිනිසුන්ට ප්‍රසිද්ධියේ ගැරහීමට, අපහාස කිරීමට, අවඥාවෙන් සිනහවීමට අන් අයට ඇති අයිතිය කිම?

බුදු රජාණන් වහන්සේ විසින් දේශනා කරන ලද බුදු දහම තුල දෙවියනට පිං අනුමෝදන් කිරීමේ වත් පිළිවෙත් ආදිය ඇත.

ශ්‍රී ලංකාව යනු තවමත් කෘෂිකාර්මික (agrarian) සමාජයකි. අප ඇමරිකාව, කැනඩාව හෝ ඕස්ත්‍රේලියාව නොවේ.

බලි, තොවිල්, නොයෙක් දේව ඇදහිලි, ජ්‍යෙතිෂ්‍ය, කේන්දර වලට පහර ගසන්නන් එසේ කරන්නේ ඒ දේවල් මිත්‍යාවල්  කියාය.

බුද්ධාගම හැරුණු කල මේ රටේ තිබෙන අන් ප්‍රධාන ආගම් වල මිත්‍යා විශ්වාස/ඇදහිලි නොමැතිද? එකී ආගමිකයන් තම පල්ලි/දේවාලවලට ගොස් දෙවියන්, දෙවියන් වහන්සේ,  විවිධ දේව සහ රූප වර්ග, සාන්තු වරයනට,  වන්දනා මාන නොකරන්නේද? පහන්, ඉටිපන්දම්, හඳුන්කූරු ආදිය නොදල්වන්නේද?  ඒ දේ ද මිත්‍යාවන් යයි කියා ඔවුනට සහ ඔවුනට සේවා සපයන්නන්ට මේ අය අපහාස නොකරන්නේ ඇයි? ඇමරිකාව, එංගලන්තය, මැද පෙරදිග වැනි ධනවත්, ‘උසස් යයි සම්මත’ රටවල  ජාතිකයන්ද එවැනි රටවලද එවැනි දේවල් කරන නිසාද?

ගස් ගල් වලට වඳීන්නාද,දෙවියන්/ දෙවියන් වහන්සේ  යන කෙනෙක්ව අදහන්නාද කරන්නේ  එකම දේයි – අදෘශ්‍යමාන බලවේගයක් පිළිබඳව තමන් තුල ඇති විශ්වාසය මත කටයුතු කිරීමයි. මේ අයගේ ඇදහීම් වෙනස් වුවත් ඔවුනට එම වත් පිළිවෙත් කිරීමට එක හා සමාන අයිතියක් සහ නිදහසක් තිබිය යුතුය. එක් අයෙක් පමණක් කොන් කර නින්දා, අපහාස වලට බඳුන් කිරීම වැරදිය.  එසේ කරන්නේ නම්, එම කරන තැනැත්තාගේ ඔලුව පරීක්ෂා කර බැලිය යුතුය.

සිංහලයින් ‘ශ්‍රී ලාංකිකයින්’ බවට පත්වීම සහ 2009 – 2019, යුද්ධයෙන් පසුව ආ  සන්හිඳියා ක්‍රියාදාමය

දැනට දශක තුනක පමණ සිට සිට රටේ සැමදා තිබු ‘සිංහල’ ‘බෞද්ධ’ වෙනුවට ‘ශ්‍රී ලාංකික’ යන අනන්‍යතාවය දිය යුතුය යන රාජ්‍ය මතයක් ගොඩ නැඟුමට පටන් ගැණිනි. ‘එක් සුළු ජාතියකට මහ ජාතිය විසින් කරන ලද අසාධාරණය වෙනුවෙන් තමා ලැජ්ජාවට පත් වන්නේය’ වැනි අදහසක් එවක සිටි රාජ්‍ය නායිකාව ජාත්‍යන්තරය හමුවේ කියා තිබුණි.

එවක් පටන් අද දක්වා තිබුණු සියලු ආණ්ඩු ඉතා සූක්ෂම ලෙස මෙය ‘සිංහල බෞද්ධ’ රටක් ලෙස හැඳින්වීමට එදිරිව කටයුතු කළහ. සියලු රටවැසියන් සිය ආවේණික ජාතිය (සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්) අමතක කර, ‘ශ්‍රී ලාංකික’ විය යුතුයයි කියන රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තියක් ක්‍රමයෙන් මුල් බැසගති. බෙදුම්වාදීන්, ජාතික අන්තවාදීන් බහුල සහ ඉතා ප්‍රබල වූ මේ රට තුළ අඩු තරමින් ‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාවක් සියලු රට වැසියන් අතර ගොඩනැඟූනේ නම් එය හොඳය. නමුත් එය සිදු නොවිණි.

එම සන්හිඳියා ක්‍රියාදාමය මුළු රට පුරාම එක් ආකාරයකින් ක්‍රියාත්මක විය යුතුව තිබුණි- එය එසේ නොවීය.

සෑම ජාතියක්ම (සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්) එක ලෙසින් එම ‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාව වැළඳ ගත යුතුය.  නමුත් එවැන්නක් සිදු වූයේ නැත.

දකුණේ සිංහලයෝ සිය සිංහල බෞද්ධකම දෙවනුවට මෙන් තබා මෙම නව ‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාව ඉමහත් භක්ත්‍යාධරයෙන් වැළඳ ගත්හ. ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට් තරඟ වලදී, තම නිවසේ රූපවාහිනි තිරය ඉදිරිපිට සිට, අපි ‘ශ්‍රී ලන්කන්’කියා ඉතා උද්යෝගයෙන් ශ්‍රී ලාංකික පිලේ ජයග්‍රහණ පැතූහ. නිදහස් දිනය දා ජාතික කොඩිය නිවසේ ප්‍රදර්ශනය කළහ. සුළු ජාතීන්, විශේෂයෙන්ම උතුරේ, එවන් ආශාවක්/උද්‍යෝගයක් ප්‍රදර්ශනය නොවිණි. අද තත්ත්වය ද එසේය.

සිංහලයන් ශ්‍රී ලාංකික අනන්‍යතාව ආශාවෙන් වැළඳ ගැනීමට යාමෙන් සහ සුළු ජාතීන් එය ඒ තරමින් වැළඳ නොගැනීමෙන් සිංහලයෝ තමනට ආවේණික වූ ජාතිකත්වය (‘සිංහල බෞද්ධකම’) මොට කර ගත්හ. මෙහි අවාසනාවන්ත ප්‍රථිපල දැනටමත් දක්නට ලැබෙතත් වඩා බරපතල ප්‍රථිඵල විද්‍යමාන වනුයේ තවත් වසර 25ට පමණ පසුව යැයි මේ ලියුම්කරු විශ්වාස කරයි. ඒ පිළිබඳව මෙම ලිපියේ ඉදිරි කළබ වලින් විශේෂයෙන්ම පැහැදිලි කෙරේ.

ශ්‍රී ලංකාව, සිංහල බෞද්ධ රටක් නොවේය යන සංකල්පය රට තුළ ඇතිකළේ  බෙදුම්වාදීන්ට අමතරව ඇතැම් සිංහල බෞද්ධ යයි කියා ගන්නා දේශපාලනඥයන් විසින්මය. ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 9 වෙනි වගන්තියෙන් රජයන් විසින් බෞද්ධාගමට ප්‍රමුඛස්ථානය ලබාදී බෞද්ධාගම ආරක්ෂා කිරීමට සහ රැකගැනීමට ලබාදී ඇති ප්‍රතිඥාව ඉවත් කිරීමට ඇතැම් ආණ්ඩු සලකා බැලූ බව නොරහසකි. ගරු කාදීනල්තුමා තම මත ප්‍රකාශ කිරීමෙන් අනතුරුව ආණ්ඩු නිහඬ වූ බව පිළිගත යුතු සත්‍යයකි.

නැවතත්; සන්හිඳියාව යටතේ මහ ජාතිය වූ සිංහලයෝ තම සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය වර්ධනය කරනවා වෙනුවට ‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාව ප්‍රගුණ කිරීම වෙනුවෙන් ඇප කැපව වැඩ කළහ. බොහෝ දෙනෙක් දෙමළ ඉගෙන ගත්හ. කෝවිල් ගියහ, දෙමළ චිත්‍රපටි, සින්දු රස විඳින්නට වඩාත් යොමු වූහ. දෙමළ ක්‍රමයට ඇඳුම් (සරම්, සාරි, පොට්ටු, කරාබු) ඇන්ඳහ/පැලඳූහ, දෙමළ/මුස්ලිම් කෑම සෑදීමට/අනුභවයට, දෙමළ නෘත්‍යයන් ඉගෙනුමට වඩාත් යොමු වූහ. දෙමළ/ මුස්ලිම් අය තම සමීප මිතුරන්/අසල්වැසියන් බවට පත් කර ගත්හ. තම විවාහ සහකරු/සහකාරිය ලෙස පෙර නොවූ විරූ ලෙස සිංහල නොවන ද්‍රවිඩ/ මුස්ලිම් අයව තෝරා ගත්හ.

මේ දේවල් විවේචනය කරනවා නොවේ.

නමුත්, දකුණේ සිංහලයෝ ද්‍රවිඩ/මුස්ලිම් සංස්කෘතින් හා සමීප වීමට උත්සාහ කරද්දී උතුරේ හා නැගෙනහිර අය (දෙමළ, මුස්ලිම් – විශේෂයෙන්ම උතුරේ දෙමළ) සිංහල කථා කිරීම, බෞද්ධාගම, සිංහල සිරිත් විරිත් ඉගෙනුම ගැන සුවිශේෂ උනන්දුවක් දැක්වූ බවක් අසන්නට නොලැබුණි.

දෙමළ කථා කරන සුළු ජාතීන් – උතුරු නැගෙනහිර වෙසෙන ද්‍රවිඩ, මුස්ලිම් (වැඩියෙන්ම උතුරේ දෙමළ) ‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාව ප්‍රගුණ කිරීම/වැළඳ ගැනීමට වඩා ඔවුන්ටම ආවේණික වූ ජාතිකත්වය තවත් වර්ධනය කිරීමට අවධානය යොමු කළහ. එය වඩා වැදගත්ව සලකා ඒ අනුව ඔවුහු කටයුතු කළහ. නිදහස් දිනය දා ජාතික කොඩිය ප්‍රදර්ශනය කිරීම කෙසේ වෙතත් නොවැම්බර් 26 වෙනිදා මහාවීර දිනය කෙසේ හෝ සැමරීමට ඔවුහු යුහුසුළු වූහ. ද්‍රවිඩ බෙදුම්වාදීන් සිය ඊළාම් රාජ්‍ය සංකල්පය අත්හල බවක් පෙනුනේද නැත. 2010- 2019  සන්හිඳියා කාලයේ කිසිදා නොතිබුණු මුස්ලිම් අන්තවාදයක් ද මේ රටේ බිහි විය. 2019 අප්‍රේල් 21 වෙනි පාස්කු ඉරිදා රටේ ප්‍රදේශවල බෝම්බ පිපිරී ගියේය.

මේ තත්ත්වය පිළිබඳව නිවැරදි සමාජ කථිකාවක් නොමැත.

දකුණේ සංහිඳියාව ඉතා සාර්ථක වූ බවත්, උතුරේ එය අසාර්ථක වූ බවත් අප ප්‍රසිද්ධියේ කීමට බිය ඇයි?

‘සියළු කුණු බේරුවල් බොක්කට’ කීවාක් මෙන් රටේ සියළු ජාතික වැරදි සිංහලයන් මත පමණක් පැටවීම ඉතා වැරදිය, අසාධාරණය.

මතු සම්බන්ධයි …

ආචාර්ය සුදත් ගුණසේකර මහනුවර.

1815 දී අප ජාතියට අහිමිවූ කිසිවක් 1948 පෙබ 4 වනදා ආපසු නොලැබුණේනම් මේ රටේ දේශපාලනඥයින් තවමත් එදින නිදහස් දිනය වශයෙන් සමරන්නේ කුමන පදනමක් මතද?

                    මෙම ලිපිය ලිවීමට මා අදහස් කළේ පසුගිය දිනක මේ රජයද ලබන වසරේද උත්කර්ෂවත් අන්දමින් නිදහස් දිනය පෙබ 4 දාම පැවැත්වීමට තිරණය කොට ඇතැයි ප්‍රවුර්තියක් පලවී තිබුණු නිසාය

මේ රටේ නිදහස් දිනය පැවැත්විය යුත්තේ කවදාදැයි අපි තිරණය කළ යුත්තේ 1815 ආරම්භවූ ඉන්ග්‍රීසි අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයෙන් ශ්‍රී ලන්කාවට සැබෑ සහ සම්පූර්ණ දේශපාලන නිදහස ලැබුණු දිනය අනුවය.ඒ අනුව එම පාලනයෙන් පළමුවෙන්ම පූර්ණ නිදහස ලැබුණේ 1948 පෙබ 4 වනදාද එසේ නැත්නම් 1972 මැයි 22 දා ද යන්න පළමුව පැහැදිළිකොට ගත යුතුය.

1948 පෙබ 4 වනදා ඉන්ග්‍රීසි අධිරාජ්‍ය වාදීන්ගේ වසර 133 ක රිජු යටත් විජිත පාලනය අවසන්කොට එක්තරා දේශපාලන නිදහසක් මේ රටට ලැබුණු බව අපි කවුරුත් දනිමු.එහෙත් පහතින් විස්තරකොට ඇති පරිදි එය කිසිසේත්ම සම්පූර්ණ නිදහසක් නොවුන බවද අපි දනිමු. ඇත්ත වශයෙන්ම මේ රටට එන්ගලන්ත දේශපාලන යදම් ග්‍රහනයෙන් මිදී ස්වාධීන රටක් වශයෙන් ක්‍රියාකිරීමේ දේශපාලන නිදහස ලැබුණේ මේ රට නිදහස් ජනරජයක් වශයෙන් ප්‍රකාෂ කරණලද 1972 මැයි මස 22 දාය. තවදුරටත් 72 මැයි 22 දා සිදුවූයේ නිදහස ලැබීමකට වඩා ලබාගැනීමකි. ඒ බව අධිරාජ්‍යවාදී ගැතිකමින් හා පටු පක්ෂ දේශපාලනයෙන් දෑස් අන්ධ නොවූ සිහිමොලේ ඇති ඕනෑම නොදරුවකු වුවද හොඳාකාරවම දනී.

මා එසේ සඳහන් කළේ දැනට නිදහස් දිනය ගැන මත දෙකක් තිබෙණ නිසාය.ඉන් පළමුවැන්න දේශපාලන හා නයිතික වශයෙන් 1815 ට පසුව මේ රට පූර්ණ නිදහස් ස්වාධීන රාජ්‍යක් බවට පත්වූයේ ශ්‍රී ලන්කාවේ ජනතාවගේ ස්වාධීනත්වය තහවුරු කරගත් ජනරජයක් වශයෙන් ප්‍රකාෂිත 1972 මැයි මස 22 දාය යන ප්‍රබුද්ධ මතයයි. දෙවැන්න, මේ රටට නිදස ළැබුනේ 1948 පෙබ 4 දාය යන අධිරාජ්‍යවාදී ගැතිකමින් හා පටු පක්ෂ දේශපාලනයෙන් සිහි විකල්වූ එසේම  මේ රටට දේශපාලන නිදහස ලබා දුන්නේ සේනානායකලා මිස බන්ඩාරනායකලා නොවේ, එසේම  එ.ජා. ප. ය මිස ශ්‍රී. ලන්. නි. ප. නොවේ, යන මතයේ දැඩිව එල්බගෙන සිටින දේශපාලන මලබද්ධ කාරයින්ගේ දැඩි මතයයි.

ඒ අනුව මේ රටට 1972 මැයිම 22 ද සැබෑ නිදහස ලබාදුන් බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ රජය 1972 සිට 1978 දක්වාම මේ රටේ නිදහස් දිනය වශයෙන් පවත්වන ලද්දේද  ශ්‍රී ලන්කාවේ ජනරජ දිනය වූ මැයි මස 22 දාය

                     යථාර්තය එය වුවද 1977 සිදු වූ දේශපාලන පෙරළියෙන් පසු බලයට පත්වූ එ.ජ.ප. රජයේ අග්‍රාමාත්‍ය ජේ ආර්. ජයවර්ධන මහතාගේ බන්ඩාරනායක භීතිය සහ දැඩි බටහිර ගැතිකම අනුව ගත් තනි තීරණය මත 1978 නිදහස් දිනය නැවතත් සුද්දන් විසින් නියමකරණලද  දිනය වූ පෙබ 4 ටම ආපසු කැන්දාගෙන එන ලදී.මේ වු කළී සින්හල බෞද්ධයකු විසින් කිසිසේත්ම නොකළයුතු ඉතාමත්ම නින්දා සහගතවූද එසේම අමනොඥ වූද, දේශද්‍රෝහි වූද, ජාතිද්‍රෝහීවූද පහත් පෙලේ මෝඩ තීරණයකි.

1972 දී මේ රට පූර්ණ නිදහස් ස්වාධීන ජනරජයක් බවට පත්කොට 1948 සිට 1972 දක්වා වසර 24 ක කාලයක්තුල පිරිමි අගමැතිවරුන් 6 දෙනකුට ඉටුකිරීමට නොහැකිවූ අයිතිහාසික ජාතික මෙහෙවරක් ඉටුකකළ ලෝකයේ ප්‍රථම කාන්තා අගමැතිනිය වශයෙන් ලෝක වාර්තාවක්ද තබනලද එසේම 1976 නොබැඳි ජාතීන්ගේ සමුලුවෙන් ලෝක නායිකාවක් වෂයෙන්ද කිරුළු පලැඳි නූතන විහාරමහා දේවිය වෂයෙන් ප්‍රකටවූ ඒ ලක්මාතාවට  එතුමිය විසින් සිදුකරණලද ඒ මහඟු ජාතික මෙහෙවරට ලන්කා පුත්‍රයකු වූ ජේ ආර් ජයවර්ධ ජනාධිපතිවරයා සැළකූ හැටියි ඒ. 

ඉහතින් දවනලද කරුණු අනුව මේ රටේ සැබෑ ජාතික නිදහස් දිනය පැවැත්විය යුත්තේ කවදාදැයි තිරණය කළ යුත්තේ ශ්‍රී ලන්කාවට අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයෙන් සැබෑ සහ සම්පූර්ණ දේශපාලන නිදහස ලැබුණු දිනය අනුවය. එසේම එම තීරණය ගත හැක්කේ මේ රටේ පර්මාධිපත්‍ය හිමි මහජනතාවට පමණි. එම නිසා ජනතාවගේ අනුමැතියක් හෝ ජන වරමක් නැතිව කිසිවෙකුට එවැනි තීරණ ගත නොහැක. 1972 වසරේදී බන්ඩාරනායක මැතිනිය එම තීරණය ගණු ලැබුයේ ඒ සඳහා ලබාගත් 2/3 කජනවරමක් මතය. එහෙත් ජේ. ආර්. 1978 දි එය වෙනස්කොට නැවත පැරණි පෙබ 4 දාම නිදහස් දිනය පැවැත්වීමට තීරණය කලේ ඔහුගේ තනි තීරණය මතය.

එබැවින් වර්ථමාන රජය හෝ එම තිරණය වෙනස්කොට ලබන වසරේ සිට හෝ  මේ රටට සැබෑ නිදහස ලබාගත් මැයි මස 22 මේ රටේ ජාතික දිනය පැවැත්වීමට පියවර ගෙන1978 දි ගත් ඒ වැරැදි තීරණය නිවැරැදි කරන මෙන් සමස්ථ ලන්කාවාසි ජනතව වෙනුවෙන්ම මම ඉල්ලා සිටිමි. ඒ වූ කලී මේ රටේ දෑහිතැති මුළුමහත් ජනතාවගේම අපේක්ෂාව බවද ඔබ තුමන් වටහාගනු ඇතැයි මම විස්වාශ කරමි.

මේ රටේ නිදහසේ පුරාණය

            මේ රට බ්‍රිතාන්‍යයේ යටත් විජිතයක් වූයේ 1815 මාර්තු 2 දිනය. එදා සිට වසර 133 ක කුරිරු, පීඩාකාරී හා කොල්ලකාරී යටත් විජිත පාලනයකින් පසු 1947 සෝල්බරි ව්‍යවස්ථාව අනුව 1948 පෙබ. 4 දා සිට බ්‍රතාන්‍ය පාලනයෙන් ලන්කාවට නිදහස ප්‍රදානය කළේයයි කියයි. එහෙත් ඉන් පසුව වුවද 1972 දී දේශප්‍රේමි ජනතාවගේ මෙහෙයුම සහ බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ නායකත්වය යටතේ මේ රට පූර්ණ නිදහස් ජනරජයක් බවට පත් කරන තුරු මේ රට නිදහස් රාජ්‍යකැයි කීම අමු මුසාවකි. 

1948 දී එතෙක් පැවැති  ඉන්ග්‍රීසින්ගේ රිජු පාලනය වෙනුවට මේ රටේ චන්දදායකයින් විසින් පත්කරගනු ලැබූ නියෝජිතයින් ගෙන් සමන්විත පාර්ලිමේන්තුවක් මගින්, සෝල්බරී ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව රට පාලනය කරණ ක්‍රමවේදයක් අපට හඳුන්වාදුන් බව සැබෑ වූවද 1948 මේ රටට ලැබුණේ කිසිසේත්ම සම්පූර්ණ ස්වරාජ්‍යක් නොවේ.

එම ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය කළේ ජෙනින්ග්ස් නැමති බ්‍රිතාන්‍යය ඉන්ග්‍රීසි ජාතික ව්‍යවස්ථා විසාරධයාය.  එය මුල සිට අගටම බ්‍රතාන්‍යය. 1815 මාර්තු මස 2 දා ඉන්ග්‍රීසි අධිරාජ්‍යවාදීන් විසින්  කුමන්ත්‍රණයෙන් හා වන්චාවෙන් අපෙන් මේ රට උදුරාගෙන වසර 133 ක පීඩාකාරි හා මර්ධනකාරී කොල්ලකෑමෙන් පසු ඔවුන්ගේ අයිතිවාසිකම් තවදුරටත් ආරාක්ෂා කෙරෙන පරිදි  ඔවුන් විසින්ම සකස්කරණලද  ඔවුන්ගේම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් අනුව ක්‍රියාත්මක වියයුතු ආණ්ඩු ක්‍රමයක් ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා ඔවුන්ගේ කොන්ත්‍රක්කුව  ඔවුන් විසින්ම මැනවින් පුරුදු පුහුණු කරනළද නාගරික කලු සුද්දන් පිරිසකට 1948 පෙබ 4 දා භාරදුන් බව ද ඇත්තකි.

 සැබෑ තත්වය එසේ වුවද 2023 ද නිදහස් උත්සවය අති උත්කර්ෂවත් අන්දමින් ගාලු මුවදොර පිටියේදි පැවැත්වීමට ජනාධිපතිවරයා උපදෙස් දී ඇතැයිද ඒ සඳහා අනු කොමිටි 10ක්ද පත්කර ඇතැයිද පසුගියදා  වාර්තවූ බැවින්  තවදුරටත් 1978 සිටම  කල පරිදි යලිත් පෙබරවාරි 4 දාම මේ රටේ නිදහස් උත්සවය පැවැත්ව්ම කිසේත්ම අනුඅමත නොකරණ දේෂප්‍රේමියකු වෂයෙන් ප්‍රමාදවී හෝ මේ වරද නිවැරැදිකොට ගෙන 2023  වසරේ සිට හෝ  1972 සීට 1978 දක්වා සිදුකළ පරිදි මේ රට් ජනරජයක් බවට පත්වූ මැයිමස 22 ජාතික නිදහස් දිනය වශයෙන් යලිත් ප්‍රකාශකොට  එදිනට ජාතික නිදහස් දිනය පවත්වන මෙන් මම මේ රජයෙන් ඉල්ලා සිටිමි. රජය කෙරෙහි දැනට සීග්‍රයෙන් පිරිහෙමින් පවතින ජන ප්‍රසාදය ආරක්ෂාකර ගැනීමටද එවැනි තිරණයක් ගැනීම කාලෝචිත බවද කියනු කැමැත්තෙමි.

කෙසේ වුවද ගරු ජනාධිපති තුමාට පෙබ 4 දාටත් උත්සවයක් පැවැත්වීමට අවශ්‍යමනම් පෙබ 4 දාට රටේ පාලනය ඉන්ග්‍රීසින් විසින් අප රටට භාරදුන් දවස සන්කෙත්වත් කිරීමක් වෂයෙන් පමණක් ජනාධිපති කාර්‍යාලය තුලදී බ්‍රතාන්‍ය මහකොමසාරිස් වරයාගේද සාභාගිත්වයෙන් චාම් උත්සවයක්පැ වැත්විය හැක.

එසේ නොමැතිව රට දරුණු ආර්ථික අහේනියකට වැටී සිටින මෙවැනි අවස්ථාවක මේ රටට කිසිදාක නොලැබුණු නිදහසක් වෙනුවෙන් ත්‍රිවිධ  හමුදා පෙලපාලි, ගුවන් සන්දර්ෂන, පාසැල් ලමුන් දහස් ගානක්ද සාභාගීකෙරෙන සන්ස්කෘතික නැටුම් සන්දර්ශන වැනි බොරු ශෝභන සඳහා මහජන මුදල් කෝටි ගණනක් නාස්ති කිරිම සහ දසදහස් ගණනින් මිනිස් ශ්‍රමය නාස්ති කිරීමද කිසිසේත්ම  සුදුසු නැත

ප්‍රථමයෙන්ම මෙම ලිපියේ මාතෘකාවෙන් අසා ඇති ප්‍රශ්නයට ජාතියක් වශයෙන් අපි උත්තරයක් සොයා ගතයුතුය. එම උත්තරය අනුව මේ රටට නියම නිදහස ලැබුණු දිනය තෝරාගෙන එම දිනය මුල්කොටගෙනය, අපි ජාතික උත්සවය පැවැත්විය යුත්තේ. එම තීරනය කළයුත්තේ තාවකාලිකව රටේ නායකත්වයට පත්වන දේශපාලන පක්ශ නායකයින් නොවේ. එය කළයුත්තේ රටේ පරමාධිපත්ත්‍ය හිමි දේෂප්‍රේමී මහජනතාව විසිනි. ජනතාව එවැනි උත්සව වලට අසතුටුනම් එවැන්නක් නොපැවිත්වීම රජයේ වගකීමයි.

නිදහසේ ඉතිහාසය

1815 මාර්තුමස 2 දා චිර ප්‍රසිද්ධ උඩරට ගිවිසුමෙන් ඉන්ග්‍රීසීන් විසින් අල්ලාගත්/උඩරට නිළමේලා ගිවිසුමකින් ඉන්ග්‍රීසීන්ට භාරදුන් සින්හලේ රාජධානියේ ඉන්ග්‍රීසින්ගේ රිජු පාලනය අවසන්කොට මේ රට වැසියන්ගේ චන්දයෙන් තෝරාගත් මන්ත්‍රිවරුන් 95 ක් හා සුද්දන් විසින්ම පත්කළ ඔවුන්ගේ නියෝජිතයින් වූ මන්ත්‍රිවරුන් 6 දෙනකුද සමඟ 101 දෙනකුගේ පහල මන්ත්‍රණ සභාවකින් සහ 31 දෙනකුගෙන් යුත් උත්තර මන්ත්‍රණ සභාවක් සහිත පාර්ලිමේන්තුවකින් මේ රට පාලනය වන ක්‍රමයක් 1948 දී සෝල්බරී ව්‍යවස්වෙන් නිර්දේෂ කොට තිබිණ. 1948 නිදහස නමින් හැඳින්වූයේද ළැබුණේද එපමණි. ඒ අනුව රිජු හා වසර 133 ක අධිරාජ්‍යවාදී පීඩාකාරී ඉන්ග්‍රීසි පාලනයෙන් එක්තරා නිදහසක් සහ 1815 සිට 1948 පෙබ 4 වනදින තෙක් පැවති අධිරාජ්‍යවාදී සූරාකෑමේ පාලන ක්‍රමයේ වෙනසක් සිදුවූ බව අපි අවිවාදයෙන් පිළිගනිමු. එසේම වර්ෂ 1948 පෙ 4 වනදා මේ රටේ ජනතාවට තමන්ගේම නියෝජිතයින් මගින් තම රට පාලනය කරගැනීමට විධිවිධාන සලස්වා බ්‍රිතාන්‍ය ජාතිකයින් එතෙක් රිජුව කරනලද පාලනයෙන් ඉවත්ව ගිය බව සැබවි. ඒ තාක් දුරට වර්ෂ 133 කට පසු ඉන්ග්‍රීසින්ගේ රිජු පාලනයෙන් නාමිකව මේ රට නිදහස් වූ බවද  සැබවි. එහෙන් ඔවුන් 1948 දී මෙහි ස්ථාපිතකොට ගිය පාලන ක්‍රමයෙන් මේ රටට කිසිදු ස්වාධීන පාලනයක් හෝ නිදහසක් නම් කිසිසේත්ම නොලැබුණු බව 1948 සිට 1972 අතර රට පාලනය වූ සැටියෙන් මනාව පැහැදිලිවෙයි.

උදාහරණය වශයෙන් 1948 පෙබ 4 දා ලැබුණා කියන මේ ඊණියා නිදහස ගැන කළකිරුණු සින්හල බෞද්ධ බළවේගවල මෙහෙයුමෙන් බන්ඩාරනායක මහතාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් 1951 දි ශ්‍රී ලන්කා නිදහස් පක්ෂය නමින් නව දේශපාලන පක්ෂයක් බිහිවූයේද 1948 පෙබ 4 දා මේ රටට හෝ එහි වැසියන්ට ඔවුන් අපේක්ෂාකළ නිදහස අධිරාජ්‍යවාදින්ගෙන් නොලැබුණ නිසා අධිරාජ්‍යවාදී ග්‍රහනයෙන් ශ්‍රී ලන්කාව මුළුමනින්ම නිදහස්කර ගැනීමේ ඒ උතුම් අරමුණ පෙරදැරිකොට ගෙනයයි මම සිතමි.

1956 දි පළමුවරට දේශීය සන්ස්කෘතියේ පුනරුදයක්

ඒ අනුව දෙස, බස, හා රැස සහ බුදු දහම පදනම්කොට ගොඩනැගුණු දේශීය සන්ස්කෘතියේ පුනරුදයක සහ නිදහසක චායාවක් හෝ මේ රටේ මිනිසුන් 1815න් පසු පළමුවරට දුටුවේ 1956 දි සිදුවූ දේශපාලන වෙනසෙන් පසුවය.කෙසේ වුවද රට තුල මෙන්ම ඉන් බාහිරවද ගොඩ  නැගී තිබුණු අධිරාජ්‍යවාදී බලවේග නිසා ජෙනින්ග්ස්- ඩී එස් – සෝල්බරී තුන්කට්ටුව විසින් දමනලද අධිරාජ්‍යවාදී ව්‍යවස්ථා පදනම ප්‍රබලව දිගටම ක්‍රියාත්මක විය. 

මෙම අවාසනාවන්ත සහ අඳුරු යුගයේ නිමාව දක්නට ලැබුණේ 1972 වසරේ මැයි 22 වන දින 1815 න් පසු පළමුවරට මේ රටේ පිනට පහලවූ බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ රජය විසින් මේ රට පූර්ණ නිදහස්, නිවහල් ස්වාධීන ජනරජයක් බවට පත්කිරීමෙන් පසුවය. ඇත්ත වෂයෙන්ම ශ්‍රී ලන්කාව සැබෑ සහ එසේම පූර්ණ නිදහස් ජනරජ‍යක් බවට පත්විය යුතුව තිබුනේ ඊට වසර 24 කට පෙර 1948 පෙබ 4 දාය. නමුත් මේ රටට සැබෑ හා එසේම පූර්ණ දේශපාලන නිදහස ලබාගත්තේ 1972 මැයි මස 22 දාය. එමනිසා අනිවාර්‍යයෙන්ම අපි සැබෑ නිදහස් දින සමරු උලෙළ පැවැත්වියයුත්තේ ශ්‍රී ලන්කාව අධිරාජ්‍යවාදී පාලන ග්‍රහණයෙන් මුලුමනින්ම මිදී, පූර්ණ නිදහස් ජනරජයක් බවට පත්වූ 1972 මැයි මස 22 විය යුතුය. කෙසේ වුවද එය නිදහස් දිනය වශයෙන් නම් කිරිමට වියතුන් අසතුටුනම් ජනරජ දිනය වශයෙන් එය නම් කල හැක.

1972 ජනරජයේ උදාව නිමිත්තෙන් රාජ්‍ය උත්සවය 1815 සින්හලේ ජාතියේ නිදහස අහිමිවු කන්ද උඩරට සෙන්කඩගල නුවර ශ්‍රී දළදා මන්දිරය අභියස මහමලුවේ දීම මහත් උත්කර්ෂවත් අන්දමින් පැවැත්වින. එදිනම දිවයිනපුරා නගර ගම්දනව් වලද මෙම ප්‍රීතිය අරභයා නිදහස් උත්සව පවැත්වින ඉන් පසු 1977 දක්වා සෑම වසරකදීම මැයි 22 වන දින ජාතික නිදහස් දිනය වශයෙන් වසරක් පාසා ජනරජ දින උත්සවය දිවයින පුරා පැවැත්වින.එහෙත් ඒ තුලින් දේශානුරාගි ජනබලයක් සහ ජාතික පිබිදීමක් සමාජය තුල ගොඩනැන්වීමට ජන නායකයින් අසමත්විය. එවැනි ජනමතයක් ගොඩ නැගී තිබුණේනම්1977 පැවති මැතිවරණයෙන් බලයට පත්වූ බටහිර හිතවාදි ජේ. ආර්. ගේ රජය 1978 දී මැයි 22 ජනරජ දිනය වෙනුවට යලිත් ආධිරාජ්‍ය බලවේග පෙබ් 4 දිනම පැවැත්විමට තීරණය කළ අවස්ථාවේ ඊට වුරුද්ධව නැගී සිටිනු නොඅනුමානය. ඊනියා උගතුන් සහ බුද්ධිමතුන් කියන අයගෙන් හෝ යටත් පිරිසෙයින් ජාතියේ මුරදේවතාවුන්ගෙන් හෝ එම ජාති ද්‍රෝහි, දේශ ද්‍රෝහී, පුද්ගල ද්‍රෝහී, සහ මැතිනිය කෙරෙහි පැවති වයිරය පදනම්වු එම අසීලාචර තීරණයට කිසිදු විරෝධයක් මතු නොවීය.

එතැන් සිට 1994 එ.ජා.ප. රජය පරාජයවන තුරුම ලන්කා ජනරජය කිසිම දිනක වෙසක් මස වෙසක් පොහොයෙන් සහ වෙසක් සඳින් රට හා ජාතිය ආලෝකමත් වූ වෙසක් මස 22 ඒ උතුම් ජනරජදිනය උත්සවය නොපැවැත්වින. අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයෙන් මව්බිමට පූර්ණ නිදහස ලබාදුන් බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ ප්‍රජා අයිතිය පවා වසර 7 කට අහිමිකළ ජෙ.ආර්. මේ අන්දමින් එතුමියගෙන් පළිගැනීමේ චේතනාවෙන් එසේ කිරීම ගැන කිසිවෙක් පුදුම නොවනු ඇත. ඔහුට පසු ජනාධිපති වශයෙන් පත්වූ ප්‍රේමදාස ජනාධිපති වරයාද 1990, 91.92සහ 93 සිදුකළ පරිදිම විජේතුන්ග ජනාධිපති වරයාද1994 වසරේද එ.ජා, ප. ප්‍රතිපත්තිය අනුවම නිදස්දිනය පෙබ 4 දිනම පැවත්විය. ඊටත් වඩා පුදුමය වූයේ  විජේතුන්ගගෙන් පසු ජනාධිපතිකමට පත්වූ මැතිනියගේම සහජාත දුවනියක් වූ චන්ද්‍රිකා ජනාධිපති වරියද තම මව විසින්ම ඇතිකල ජනරජ දිනය වෙනස්කොට පෙබ 4 ම නිදහස් දිනය සැමරීය.එසේම ඉන් පසු ජනාධිපතිවූ  මහින්ද රාජපක්ෂ, මයිත්‍රීපාල සිරිසේන මෙන්ම ශ්‍රී ලන්කා නිදහස් පාක්ශිකයෙකුමවූ ගෝඨාභය රාජපක්ශද පෙබ 4 දිනම නිදහස් උත්සවය පැවැත්විය. රටක් ජාතියක් ගැන කිසිදු අභිමානයක් නැති මෙවැනි නායකයින් ගැන අපි ලජ්ජාවියයුතුය.

ලෝකයේ පළමු කන්තා අගමැතිවරිය වශයෙන් ලෝක වාර්තාවක්   තබා 1976 නොබැඳි ජාතීන්ගේ සමුළුව ලන්කාවේ තබා ලෝක සිතියමේ අපගේ දිවයිනේ නම  බබලවා මේ රටට අසීමිත ජාත්‍යන්තර කීර්තියක් ලබාදුන් එසේම 1948 සිට වසර 24 ක් ගතවනතුරුත් පිරිමි අගමැතිවරුන් 6 දෙනෙකුටත් ලබාගැනීමට නොහැකිවූ පූර්ණ නිදහස 1972 දි මේ රටට ලබාදී රටට,දැයට හා සමයට අසම සම සේවාවක් සිදුකොට වාර්තා පිට වාර්තා තැබූ ජාතියේ මාතාවට  කෙරෙන ගවුරවයක්  වශයෙන් හෝ මැයි 22 ජනරජ  දිනය ජාතියේ නිදහස් දිනය වෂයෙන් ප්‍රකාශකොට වසරක් පාසා එය අනුස්මරණය නොකෙරීම කෘතවේදි ලාන්කික ජනතාවටම කරණ මහත් නින්දාවකි. 

1972 මැයි මස 22 ජනරජ දිනටයට වඩා පෙබ 4 වන දින නිදහස් දිනය වශයෙන් සැලකිය යුතුයි කියන එසේම පෙබ 4 ජාතියේ නිදහස් දිනය වෂයෙන් සිහිකරන සියලුම කුහක දේශපාලකයින්ගෙන් ප්‍රථමයෙන්ම මම පහත සඳහන් ප්‍රස්න 10 අසමි.

1.1815 දී ඉන්ග්‍රීසින් විසින් උඩරට ගිවිසුමෙන් භාරගත්  මාලදිවදියින අතුලු සියලුම දූපත් 1948 දී ආපසු ලැබුනාද?

2. 1815 මාර් 2 උඩරට ගිවිසුමෙන් භාරදුන් රටේ නම වූ සින්හලේ කියන මේ රටේ නමවත් 1948 දී ලබාගත්තාද?

3.මේ රටේ හා ජාතියේ හදවත වූ කන්ද උඩරටින්, සුද්දන් විසින් තේ වගාව සඳහා බලහත්කාරයෙන් අල්ලාගත් ලක්ෂ 6 ක් පමණවූ මහපොලවේ නිරවුල් අයිතිය සහ භුක්තිය අපට ආපසු ලැබුනාද?

4.වසර 2500 ක් පුරා සින්හලයින් සතුව තිබුණු එම ඉඩම්වල සුද්දන්ගේ තේ වතුවල වහල් මෙහෙයට දකුණු ඉන්දියාවෙන් ගෙනවිත් පදින්ච්කළ ලක්ශ දොලහක් පමණවූ දෙමළ කම්කරු හමුදාව ආපසු ඉන්දියාවට හෝ එන්ගලන්තට රැගෙනගොස් සින්හල අපගේ ඒ මව්බිමේ නිරවුල්  භුක්තිය අපට ආපසු දුන්නාද   

5. වසර 2500 ක් පුරා පැවති එසේම 1815 දී ද පැවැති මේ රටේ රාජ්‍ය භාෂාව වූ සින්හල භෂාව සහ රාජ්‍ය ආගම වූ බුද්දාගම්, රාජ්‍ය භාෂාව සහ රාජ්‍ය ආගම වෂයෙන් ප්‍රකාෂ කලාද

6 වසර 2500 ක් පුරාර මේ රටේ පැවති සින්හල නීතියෙන් රට පාලනය කිරීමේ පරම අයිතිය ලබාගත්තාද? යටත් පිරිසෙයින් මේ රට තුලදීම අවසාන අභියාචන බලයක් හෝ ඇති අධිකරණ ක්‍රමයක් අපට ලැබුනාද

7. 1815 සිට ඔවුන් පාලනය කළ අපගේ මව්බිම නිදහස් නිවහල් ස්වාධීන රටක් වශයෙන් අපට අවශ්‍ය අන්දමට පාලනය කරගැනීමේ පූර්ණ අයිතිය අපට දුන්නාද?

8 එන්ගලන්තේ නීතිඥ්යෙක් විසින් ඒ රටේ සන්ස්කෘතියට අනුව නිර්මාණය කරනලද ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් වෙනුවට අපගේම රාෂ්ට්‍ර පාලන හා සන්ස්කෘතික පදනම අනුව සකස්වූ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක්තාවක් නිර්මාණය කරගැනිමේ අයිතිය හා නිදහසින් පසු මේ රට පාලනය කලයුතු ක්‍රමය අතුලු සියලු කරුනු ඇතුලත් අපේම ආන්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සකස්කරගැනීමේ අයිතිය ලබාගත්තාද

සිහිමොලේ ඇති ඕනෑම පුරවැසියෙකුට මෙයට දිය හැකි එකම පිලිතුර නම් කිසිසේත්ම නැත යන්නය.

පූර්ණ නිදහස් රාජ්‍යක් වශයෙන් ලබාගතයුතු කිසිම අයිතියක් එදා නොලැබුණේනම් ඇත්තවශයෙන්ම පෙබ 4 නිදහස් දිනය වශයෙන් සලකන ඔබලාට ලැබුණේ මොනවාද?

1815 දී අප ජාතියට අහිමිවූ මේ කිසිවක් 1948 පෙබ 4 වනදා නොලැබුණේනම් මේ රටට නිදහස ලැබුණු දිනය වශයෙන් ඔබ තවමත් එදින සමරන්නේ කුමන පදනමක් මතද එසේ නැතිනම් මොලේ ආරුවකින්දයි මම ඔබගෙන් අසමි.

1948 ලැබුණායයි කියන නිදහසේ හැටි මෙන්න.

1948 අපට ලැබුණේ අධිරාජ්‍යවාදි යදම්වළින් බැඳි තවමත් බ්‍රිතාන්‍ය මහරජ අපගේද මහරජ වශයෙන් පිළිගන්නා ඔවුන් විසින්ම සකස්කරණලද ආණ්ඩු ක්‍රමව්‍යවස්තාවක් යටතේ පාලනයවන බ්‍රතාන්‍ය පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලය තුල ඩොමිනියන් තත්වයක් හා මේ රටේ මිනිසුන්ගේ චන්දයෙන් පත්කරගත් කලුසුද්දන්ගෙන් සැදුම්ලත් පාර්ලිමේන්ත්ව සහ උත්තර මන්ත්‍රී මණ්ඩලයක් සහිත සීමිත නිදහසක් පමණි. ඒ බව   1948 පෙබරවාරි 10 වනදා පැවති පළමු නිදහසේ නිළ උත්සවයේ ප්‍රධාන අමුත්තා වූ ග්ලොසෙටර්හි ආදිපාදවරයා විසින්ම  එදින  ඔහුගේ කතාව ‘ message From His Majesties king of Ceylon”  යනුවෙන් ප්‍රකාශකිරීමෙන්ම තවදුරටත් සනාත වෙයි.

එසේම සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාවේ 45 වන වගන්තිය අනුව1948න් පසුවද මේ රටේ විධායක බලය රැඳී තිබුණේ බ්‍රතාන්න්‍ය මහරජ අතය. ඔහු වෙනුවට එම බලය මෙහි ක්‍රියාත්මක කළේ ඔහු විසින්ම පත්කරණු ලැබූ අග්‍රආණ්ඩුකාරයෙකු විසිනි.

1948 ඉන්ග්‍රීසීන් විසින් ලන්කාවට ඊනියා නිදහස දීමේ පසු බිම

1948 පෙබරවාරි 4දාසිදුවුයේ1947දී ඉන්දියාව බ්‍රතාන්ය ග්‍රහනයෙන් ඉවත්වීමත් සමග කඩාවැටුණු ඉන්ග්‍රීසි බල අධිකාරීය ආරක්ෂාකර ගැනීමට ලන්කාව හෝ හොඳින් තබාගැනීම වාසිදායක බව සිතු බැවින් ඔවුන්ගේ ඔනෑ එපාකම් ඉටුකර ගතහැකි සුවච කීකරු ගෝලබාල පිරිසක් අතට මෙහි පාලන බලය දී තෝන් ලණුව තමන් අතේ ම තබාගෙන යාම සදහා අග්නිදිග ආසියාවේ සුදුසුම රට ලන්කාව බව බව ඔවුන් කල්පනාකල බැවිනි. ඒ ඉන්දියාව නැති උනත් අග්නිදිග ආසියාවේ තම අධිරාජ්‍යයේ අනාගත වැදගත් කටයුතු කරගැනීම සදහා ශ්‍රී ලන්කාව උපාය මාර්ගික වශයෙන් තබාගතයුතු බව ඔවුන් උපකල්පනය කළ බැවිනි.

ගෝලීය පිහිටීම අනුව වානිජමය සහ යුධමය වශයෙන් ඉන්දීය සාගරයේ හරි මැද පිහිටීම, මානසික වශයෙන් බුද්ධිශෝධනය කළ තමන්ට අවනත පාලක පැලැන්තියක් එහි සිටිම, ඔවුන් රටින් පිටවී ගියද ඔවුන්ගේ අවශ්‍යතා අනුව ක්‍රියාකරන පිරිසක් ඒ වනවිටත් ඔවුන් විසින් මෙහි නිර්මාණය කොට තිබීම නිසා. හමින් කලු වුවද සුද්දන්ටත් වඩා හොදින් තමන්ගේ කටයුතු ඔවුන් සිදු කරන බව දිවැසින් මෙන් දැක ඇත. අදටත් මේ රටේ ක්‍රියත්මකවෙන දේශපාලනය දෙස බලන ඕනෑම කෙනෙකුට ඒ බව මැනවින් පැහැදිළි වේ.  

සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාව ජෙනින්ග්ස් සකස්කළේ ඊනියා නිදහසින් පසුව වුවද බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යයේ අරමුණු ඉටුකර ගැනීමේ උපාය මාර්ගයක් වශයෙනි.ඒ බව මෙම ව්‍යවස්ථාවේ එක් එක් වගන්තියක් පාසා ගැබ්ව ඇත.

සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාව ජෙනින්ස් විසින් නිර්මාණය කළේ ඉහත සඳහන් වැඩපිලිවෙල ක්‍රියාත්මක කරගැනීමේ තෝන්ලණුව වශයෙන් මිස අපගේ රට දියුණු කිර්‍රිමට සකස්කළ නිති ලේඛ්යණක් වශයෙන් නොවේ. අපේ මෝඩ දේශපාලකයින් සෝල්බරි විවස්ථාව ධාතු කරඬුවක් මෙන් පිළි ගත් බව පෙනේ.  එහි අන්තර්ගතය දෙස විමසිල්ලෙන් බලන ඔනෑම කෙනෙකුට, කපටි සුද්දන්ගේ එම යටි අරමුණ පැහැදිළිවම දැකගත හැක. ඔවුන්ගේම වෙස්ට්මින්ස්ටර් පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය, නිලතල ධූරාවළිය, අභියාචන කෙලවර ප්‍රිවිකෞන්සලේ (සාමිමණ්ඩලයේ) තබාගත් අධිකරණ යාන්ත්‍රණය, රාජ්ය පාලනක්‍රමය, භාෂාව, ආණ්ඩුකාරයා පත්කිරීමේ බලය, නීති අණපනත් සම්මත කිරීමේ විධි විධාන, අපගේ ආරක්ෂාවට වඩා අදිරාජ්‍යයේ අරක්ෂාව රැකෙන ක්‍රම සහ විධිවලින් එය පිරී ඇත.

  ඒ අතරම ඔවුන්ගේ බෙදා පාලනය කිරීමේ උපායක් වශයෙන් 1948 වන විට මේ රට තුල ජාතීන් කීපයක් සිටින බව ව්‍යවස්ථාවෙන්ම ප්‍රකාශකොට 29 වන වගන්තියෙන් ලන්කා ඉතිහාසයේ පළමු වතාවට කිසිම දවසක මෙහි නොසිටි සුලුජාතීන් නම් අමුතුම ජාතියක් ඇතිකොට ඇත. ඒ අනුව 1832 මේ රට බෙදා පාලනය කිරීම සදහා ඔවුන් රට බෙදු පලාත් පදනම් කරගෙන සින්හල දෙමල හා මුස්ලිම් ආදී වශයෙන් ජනකොටස් බෙදා රට අවුල්කිරීම සහ සින්හලයින්ද සතුරු කන්ඩායම්වලට බෙදීමට පක්ෂ දේශපාලන ක්‍රමයද හන්දුන්වා දෙමින් සෝල්බරී විවස්ථාව නම්වූ මලතොණ්ඩුව අපේ ගෙලේ එල්ලා එය මාරුවෙන් මාරුවට තමන් විසින්ම වසර 133 ක් තිස්සේ හදා වඩා මනස් ශෝධනය කල කලුසුද්දන් පිරිසක් ලවා දක්කා මේ රට විනාශකිරිමට අවශය සියළු විධිවිධාන යොදා ජාතියක පන්සකූලය දීමට පමණක් ඉතිරිකොටය, ඔවුන් ගියේ.

මීට අමතරවව මේ රට සදාකාලිකව අස්ථාවර කිරීම සදහා ඔවුන්ගේ ව්‍යාපාර සහ වතු අධිරාජ්‍යයේ වහල් මෙහෙයට දකුනු ඉන්දියාවෙන් මෙහි ගෙන ආ ලක්ෂ 12 කට වැඩි බ්‍රතාන්‍යය පුරවැසියන් ද මෙහි අතරමන්කොට යාමෙන් මේ රටේ අනාගත දේශපාලන, ආර්ථික, සාමාජික හා සන්ස්කෘතික වශයෙන් මහා ගිනිකන්දක් නිර්මාණයකොට යාමටද සුද්දා අමතක කළේ නැත. 1948 පසුවී 75 වසරක් ගතව ඇතත් රටක් වශයෙන් ජාතියක් වශයෙන් අප තවමත් හිර වී සිටින්නේ ඒ අධිරා ජ්‍යවාදී මාරාන්තික මළපුඩුවේම නොවේද.

එපමණක් නොව 1948 සුද්දන් මේ රට්න් පිටවී ගියත් ජාත්‍යන්තර මට්ටමින් රිජුව කෙරෙන විවිධ බලපෑම් වලට අමතරව ඊනියා ජාත්‍යන්තර සන්විධාන හරහාද ඔවුන් විසින් කරණුලබන තර්ජන ගර්ජන දෙස බැලීමෙන්ද අප තවමත් ඔවුන්ගේ යටත් විජිතයක්ය යන මානසිකත්වයෙන් ඔවුන් කටයුතු කරන බව ඉතා පහැදිලිය. මේ රටේ නිදහස් දිනය පැවැත්වෙන දවස පවා ඔවුන් අපට නියමකොටදී ගොස් ඇත. පෙබරවාරි 4 දින 1948 ව්‍යවස්ථාව ලියූ ජෙනින්ස්ගේ බිරිඳගේ උපන්දිනය යයිද කියවේ.

මේ රටට තවමත් කිසිදු නිදහසක් ලැබී නැතිබව මා ප්‍රකාශ කරණුයේ මේ නිසාය.මෙසේ පිට රැටියෙකුගේ බිරිඳකගේ උපන්දින සැමරීමට වසර 2500 කටත් වැඩි අභිමානවත් ඉතිහාශයක් ඇති කිතුවසින් පෙර 543 සිට රජුන් රැජිනියන් 193 දෙනෙකු විසින් පාලනය කරනලද ශ්‍රේෂ්ඨ ඉතිහාසයක් හා සම්ප්‍රදායක් ඇති මෙ රටේ ලෝකයේමකයේම ප්‍රථම කාන්තා අගමැතිවරීය  වෂයෙන් නිදහසින් වසර 24කට පසු අගමැතිවරු 6 දෙනෙකුටබැරිවූ නිදහස් ජනරජය බවට ප්‍රකාශකල 1972 මැයි 22 නිදහස් දිනය වෂයෙන් මේ රටේ කුහක දේශපාලක්යින් නොසලකන්නේ ඇයි?

අප ලබා ඇති නිදහසේ නියම තත්වය එසේ වුවද වසරක් පාසා  පෙබරවාරි 4 දා නිදහස සැමරීමට යයි කියා ජාතික ධනය කෝටිගනනින් මෙන්ම  රටේ  සන්වර්ධනයට ඵලදායක අන්දමින් යෙදියයුතු වටිනා මිනිස් සම්පත් ද නාස්ති කරමින් 75 වන වරටත් අපේ රටේ දේශපාලකයින් මේ පවත්වන්ට කඩි මුඩියේ සූදානම් වන්නේ කාට ලැබුණු නිදහසක් අරභයාදැයි මම අසමි.

මගේ අදහසේ හැටිය 48 නිදහස ලැබුනායයි කියන්ට අපට ඉතිරිව ඇත්තේ නමෝ නමෝ මාතා සින්දුව පමණි. එයද 2015 සිට දෙමලෙන්ද ගයයි.

1815 දී ජාතියට අහිමිවූ අපේ ජාතික කොඩියද 1948 දී නැවත් නොඉසවූ නිසා අපට ජාතියක් වශයෙන් කොඩියක්ද නැත. ඒ වෙනුවට දැනට ඇත්තේ 1953 දී පටිදෙකක් ගසා දේශපාලකයින් හදාගත් අපබ්බ්‍රන්ශ නිර්මාණයකි. මේ අතර යාන්තමින් වසර 24 කට පසු හෝ 1972 දී සිරිමා බන්ඩාරනායක මැතිනිය මේ රට ජනරජයක් බවට පත්කොට, බ්‍රතාන්‍ය ප්‍රිවිකවුසලයේ අභියාචනා ග්‍රහණයෙන් අධිකරණයද නිදහස්කොට එක්තරා අන්දමක ස්වාධීන බවක් ඇතිකලාය. එතුමිය එදා එසේ නොකළානම් අදටත් අපේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ අභියාචනා සියල්ල පසිඳලණු ලබන්නේ එන්ගලන්තයේ ප්‍රිවි කවුන්සලයේමය.

ඊනියා නිදහස ලබුණායයි කියන 1948 න් පසු 

පළමු වරට1972 මැයි මස 22 දා පහත සඳහන් දෑ සිදුවිය,

1ශ්‍රි ලන්කාව  ස්වාධීන ජනරජයක් වශයෙන් ප්‍රකාශ කිරීම

2ethek විධායකයේ ප්‍රධානියා වූ brithaanYa raja/rAjina   wenuwata apeima  අග්‍රාණ්ඩුකාරයා  මේ රටෙ මහජන චන්දයෙන් පත්වූ  රජයේ අගමැතිවරයා විසින් පත් කිරීම

3 ශ්‍රී ලන්කාපාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත වන අනපනත් බ්‍රිතාන්‍ය රැජිනගේ නමින් සම්මත කිරීම අහෝසිකොට ශ්‍රී ලන්කා පාර්ලිමේන්තුව විසින් සම්මත කිරීම

4 රජයේ ප්‍රධානියා වන අග්‍රාමාත්‍යවරයා මේ රටේ අග්‍රා ණ්ඩුකාරයා විසින් පත්රණු ලැබීම

5 1948 සිට බ්‍රිතාන්‍ය රජයට තිබුණු ආරක්ෂක බැඳීම් අහෝකිරීම.

6 1948 න් පසු පළමු වරට මේ රටේ වසර 2500 ක් පුරා පැවති සම්ප්‍රදාය අනුව බුද්ධාගමට ප්‍රමුඛස්ථානය දීම සහ බුද්ධ සාශසනය සුරක්ෂිත කිරීම සහ පෝෂනය කිරීම රජයේ වගකීම වශයෙන්ම  ව්‍යවස්ථාගතකොට නීතිගත කිරීම

7 ජනතාව විසින් පත්කොට ගත් නියෝජිතයින් විසින් විෂේශ ව්‍යවස්ථා ශභාවකින් නව ජනරජ ව්‍යවස්ථාවක් සම්මතකොට ගැනීම.

ඒ අනුව ඇත්තවසයෙන්ම මේ රටට දේශපාලන නිදහස ලබාගත්තේත්  පූර්ණ  නිදහස ළැබුණේත් 1948 පෙබ් 4 නොව, 1972 මැයි මස 22 දායයි මම අවධාරණයෙන් ප්‍රකාශ කරමි.

එමනිසා මේ ර රටේ නිදහසේ මාතාව වසයෙන් උපහාර කළයුත්තේ බන්ඩාරනායක මැතිනියටයයි යයි මම සිතමි.

එහෙත් තවමත් බටහිර ගැති අපේ දේශපාලකයින්ගේ කුහක කමේ මහත කොපමණදැයි කිවහොත් අද දක්වාම රටේ සුදුසු තැනක ඇයගේ පිළිරුවක්වත් පිහිටුවා නැත. මා හිතන අන්දමට 1948 ලබා නොගත්, එසේම 48 දී නොලැඹුණු නිදහසක් සිහිකිරීම සදහා ගොඩනැගූ ඊනියා නිදහස් මන්දිරය දැන්වත්   ජනරජයක් බවට පත්වූ දිනය සිහිකිරීම සදහා ජනරජ මන්දිරය වශයෙන් නම්කල යුතුය. ඒ අනුව එම චතුරස්ශ්‍රය ජනරජ චතුරස්ශ්‍රය වශයෙන් නම්කල යුතුයයිද මම යෝජනා කරමි. මේ  රටේ නියම නිදහසේ මාතාවවූ  බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ පිලිරුව සෑදිය යුත්තේද එහිමය. ඊට අමතරව  කටුනායක බන්ඩාරනයක ගුවන් තොටුපලේ ප්‍රධාන ඇතුල්වීම අබියසද මහනුවර නගරයේ මහමලුව වැනි ප්‍රසිද්ධ තැනකද රත්නපුර බලන්ගොඩ නගරයේ හෝ බලන්ගොඩ වලව්වට අතුල්වන තැන හෝ  පිහිටුවිය යුතුයයිද  මම යෝජනා කරමි. ඒ ශ්‍රේෂ්ඨ නායිකාව අප අතහරින් නික්මගොස් දැනට වසර 23කටම ආසන්නය.මේ රට කොල්ලක්කාපු එසේම දසදහස් ගණනින් මිනිසුන් මරාදාපු අධිරාජ්‍යවාදී සොල්දාදුවන්හ්ගේ මෙන්ම තුට්ටුදෙකේ දේශපාලඥ්යින්ගේද පිලිරූවලින් අඩුවක් නැති මේ රටේ මෙවැනි ශ්‍රේෂ්ඨ නායිකාවගේ පිළිරුවක් හෝ ඉදිකිරිමට අපොහොසත් වූ ශ්‍රී. ලන්කාකාරයින්ට දෑස් ඇරීම සඳහා හෝ ඇය වෙනුවෙන් ඊලඟ ජනරජ දිනයට් හෝ සුදුසු තැනක එක පිළිරුවක් හෝ ඉදිකර ඇයට ගරුකලයුතුයයි මම සිතමි.

නිදහසට පසුවදනක්

පුන්චි කාලයේ අපට කියා දී තිබුණේ ලන්කාවට නිදහස ලැබුණේ 1948 පෙබරවාරි 4 දා කියල. ඔහොම සුරන්ගනා කථා කියා අප රවටන්ට පුලුවන්කම ඒ කාලේ තිබුණා. නමුත් හය හතර තේරෙනකොට අපට තේරුනා 48 මේරටට හා ජනතාවට සැබෑ නිදහසක් නොලැබුණු බව. පාසැලේදීත් එහෙම එකක් 48 ලැබුනා කියා උගැන්ණුවා. ප්‍රජාචාර පොත්පත්වලත් තිබුණේත් එහෙමයි. වසරක් පාසා පත්තරවලත් මහත් උජාරුවට අතිරේක දැම්මා. වසරක් පාසා ඒ සදහා මහජන මුදල් කෝටිගණන් වැයකොට කලින්කළ බලයට ආපු දේශපාලකයින්ගේ පුහු උජාරුව පෙන්වීමට  ගෝල්පේස් එක පැත්තේ ත්‍රිවිධ හමුදා ආචාර, රථ පෙලපාලි. ගුවන් සන්දර්ශන, පාසැල් ලමුන් සියදහස් ගානක් කට්ට අව්වේ වේ ල වේලා පෙලපාලියේ ගෙන යමින් වසරක් පාසා අපේ රටේ දේශපාලකයින් කරන මේ නාඩගම ජාතික ධන විනාශයක් මෙන්ම හුදු සේතාම්බර පඨසලු සන්දර්ශනයක් බව තේරුනේ ලොකු මහත්වී රට තොට ගැන අවභෝධයක් ඇති උනාට පස්සෙ.

මම මේ ගැන පළමුවරට ලියන්ට පත්ටන්ගත්තේ 1997 දිවයිනේ නිදහස් දින අතිරේකයෙන්

එවකට දිවයින පුවත් පතේ ප්‍රධාන කතුවරයා වු මගේ මිත්‍ර උපාලී තෙන්නකෝන් මට ඇරයුමක් කලා ඒ වසරේ නිදහස් දින පුවත්පත් අතිරේකයට ලිපියක් ලියන්ට කියල. ඒ අනුව යැවූ ලිපියෙන් කරුණු දෙකක් මට කියන්ට ඔනෑකලා. පලමුකරුණ 1948 මේ රටට කිසිම නිදහසක් ලැබුනේ හෝ ලබාගත්තේ නැති බව.

මා පලමු වතාවට 1948 දී මේ රටට හෝ මහජන්තාවට කිසිදු නිදහසක් නොලැබුණු බව ප්‍රකාශකලේ එම ලිපියෙනි.  එදා සිට මේ දක්වා මට ලැබුණු හැම අවස්ථාවකදීම තවත් කරුණු ද එක් කොට මා මේ ගැන ලියා ඇත. විවිධ අවස්ථාවල රැස්වීම්වලදී කථාකොට ඇත. එහෙත් කිසිම රජයකට මා කියන පනිවිඩය තේරුම් ගැනීමට අද දක්වාම පුලුවන්වී නැත. අපේ රටේ ජාතිකත්වය හඳුනන, ඇත්ත තේරුම් ගන්ට හැකි එසේම ජනමතයට කන්දෙන දේශපාලකයින් නැතිබව එයින්ම පැහැදිළිවේ. 1948 වන විට ආසියාවේම ජපානයට පමණක් දෙවැනි වූ දියුනුම ආර්ථිකය තිබුණු මේ රට වර්තමානයේ ආර්ථික වශයෙන් ඇෆ්ගනිස්ථානයට පමණක් දෙවැනි වන තත්වයට වැටීම ගැන මේ අනුව අපි කිසිසේත්ම පුදුම විය යුතු නැත.

මෙවැනි අතිශයින්ම සෝචනීය තත්වයක් තිබියදී ලබන වසරේත් 75 වන වරටත් මේ ප්‍රෝඩාව සහ රජ විහිලු සන්ධර්ශනය පැවැත්වීමට යලිත් සුදානම් වීමෙන්ම දසක දෙකකුත් වසර තුනක්ම තිස්සේ මා කියන, ලියන මේ කථාව නායක දේශපාලන බීරි අලින්ගේ කන්වලට ඇසුණු බවක් නම් මට නොපෙනේ.

ලබන වසරේත් ඉනියා නිදහස් උත්සවය පැවැත්වීම්මට දැන් ලහි ලහියේ රජය කටයුතුකරන බව ඇසේ. මේ ලිපිය පලවන විට සමහරවිටත් ඒ සේතාම්බර පටසලු සන්ධර්ශනයට විශාල මුදලක් වැයකොට තිබිය හැක. එහෙත් මාගේ මේ තනි සටන කවදාහෝ දිනන බව මට ඉස්තිර වශයෙන්ම විස්වාශය. මන්ද මේ රට නිදහස් ජනරජයක් වූයේ 1972 මැයි මස 22 දා යන සත්‍ය කිසිවෙකුට කිසිදිනක ඉතිහාසයෙන් මැකිය නොහැකි බැවිනි.එබැවින් එය දිනන තුරු හෝ මා මැරෙනතුරු හෝ රට වෙනුවෙන්, ජාතිය වෙනුවෙන් සහ සාශනය වෙනුවෙන් මම මගේ මේ සටන දිගටම හුදකලාවම හෝ ඒකචාරි සින්කයකු මෙන් ගෙනයමි

මෙම ලිපිය අවසන් කිරීම සන්දහා අවසාන වශයෙන් මේ ඇස්නැති, කන් නැති, මොලයක් නැති එසේම රටට හා ජාතියට අබමල් රේණුවක ආදරයක් නැති දේශපාලකයින් සියලුදෙනාගෙන්ම පහත සදහන් ප්‍රශ්න කීපය මම අසමි.

1.විදේශ ආධිපත්‍යකින් කිසියම් රටකට නිදහස ලැබෙනවා කියන්නේ මොකක්ද.

1948 දී ලන්කාවට දුන්නායයි කියන කථාවෙන් පමණක් නිදහස්, නිවහල් නමුත් ක්‍රියාවෙන් අධිරාජ්‍ය වාදයේ යදම්වලින් දස අතට විළන්ගු දැමූ සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාවෙන් අපට ලබා දුන්නායයි කියන  නිදහස කුමක් ද?

2.1948 දී ලැබුණායයි කියන නිදහස එසේම එදා සිට මෙදා දක්වා ජාතියේ අපමණ ධනස්කන්දයක් වැයකොට මහත් උජාරුවෙන් සමරණ ජාතික නිදහස තියෙන්නෙ කොහෙද, එය ලැබී ඇත්තේ කාටද.මාරුවෙන් මාරුවට දේශපාලනය කරන අයට පමණක් නොවේද

3.වසර 2500 කට වැඩි කාලයක් අපට උරුමව තිබී 1815 දී අපට අහිමිවූ 1815 දි සුද්දාට භාරදෙනකොට සින්හලේ රාජධානිය සතුව තිබුණු, මාර්තු 2 උඩරට ගිවිසුමෙන් සුද්දාට භාර දුන් මාලදිවයින් ඇතුලු සිහලේ රාජධානිය 1948 දී අපට ආපසු ලැබුණාද.

4.1815 පැවති රටේ නම වූ සින්හලේ කියන නමවත් (සුද්දා සින්හලයින්ගේ රට යන අරුතෙන් එය සිලොන් කී) ආපසු 1948 දී ලබාගත්තාද.

5.1815 මේ රටේ රාජ්‍ය භාෂාව වූ සින්හල භාෂාව අද වනතුරුත් මේ රටේ රාජ්‍ය භාෂාව, පාලන හා අධිකරන භාෂාව වෂයෙන් ස්ථාපිත වුනාද.

6.කිතු වසට පෙර 307 සිට මේ රටේ රාජ්‍ය ආගම වූ බුද්ධාගමට  නිසිතැන ලබුණාද

7.1815 සුද්දට භාරදුන් ලක් පොලවේ නිරවුල් හිස් භුක්තිය 48 දී ලබාගත්තද, අදවනතුරුත් නැති බව ඔබ දන්නවාද

8.1815 වනතුරු රටේ ජාතිය වශයෙන් හැදින්වූ සින්හල ජාතිය යන නමවත් 1948 දී ලබාගත්තද.

9.ඉතිහාසයේ වරින් වර පැමිණි සහ සුද්දන් ඔවුන්ගේ වතුවල සහ ව්‍යාපාරවල වැඩට ඉන්දියාවෙන් ගෙනා සුද්දන්ගේ වහල්ලු මේ රටෙන් සුද්ද්දන් යනවිට ආපසු ගෙනියන්ට කියා බලකොට සින්හලයාගේ ජන්ම භූමිය නිදහස් කරගත්තද.

10.සුද්දාගේ පාලනය සදාලිකවම තවදුරටත් මේ රටේ පවත්වාගෙන යාම සදහා අයිවෝ ජෙනින් විසින්, මේ රට බෙදා පාලනය කිරිම, දෙම ළ සහ මුසල්මානු සුළුජන කොටස් 29 වන වගන්තියෙන් බලවත්කොට සින්හල ජාතිය සහ සම්බුද්ධ සාශනය මේ රටින් තුරන් කිරීමේ මරඋගුල වයෙන් සකස්කල සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාව අනුවම එන්ගලන්තයේ සුද්දන්ගේ නියෝජිතයින් වන කලු සුද්දන් විසින්ම තවදුරටත්  මේ රට පාලනය කරන බව ඔබ දන්නවාද.

11 ඒ මරඋගුලෙන් ගැලවී මේ රටේ පාලනයට පදනම වියයුතු රටට ගැලපෙන රටේ 2500 ශිෂ්ඨාචාරයේ පදනම මත ආණ්ඩුකරම විවස්ථාවක් හදාගත්තද. (ඉන්දියව තම විවස්ථාව හදන්ට පටන්ගත්තේ 1935. ඒක භාර කලේ ශ්‍රේෂ්ඨ භාරත පුත්‍රයෙක්වූ ඇම්බෙඩ්කාර්ට බව ඔබලා    දන්නවාද)

12.අපගේ දේශයට හා සන්ස්කෘතියට ආවේනික වු ශිෂ්ඨාරය මත පදනම්වූ නීති ක්‍රමයක හා පාලන ක්‍රමයක අවශ්‍යතාව ගැන ඔබ සිහිනෙන් හෝ සිතා තියෙනවාද

13.1948 ඊනියා නිදහස ලැබී වසර 75 ක් ගතවීත් 2500 පුරා මේ රටේ සිෂ්ඨාචාරය ගොඩනැගූ, ඉන්දීය සහ බටහිර ආක්‍රමනිකයින්ගෙන් සිය ජීවිත පුදා රට ජාතිය බේරාගත් උඩරට  සින්හල භූමිපුත්‍රයින්ගේ අහිමිවූ උරුමයන් හා අයිතිවාසිකම් ආපසු ලබා දුන්නාද.

14.ඊනියා නිදහසින් පසු 75 වසරක් ගතව ඇතත් ස්වාධීන, ස්වයිරී හා සැබෑ නිදහස් හා ආර්ථික වශයෙන් සමුර්ධිත රටක් ඔබලා මේ පොලව මත ස්ථාපිත කලාද

15.1948 දී නිදහසක් ලැබුනානම් 1961 දි රජයට විරුද්ධව ලියනගේ ඇතුලු කණ්ඩායම කළ කුමන්තරණය සහ 1971 දී J.වි. පී කැරැල්ලද රැජිනගේ ආණ්ඩුවට එරෙහිව කරනලද කුමන්ත්‍රණ වසයෙන් හැදින්වුයේ ඇයි?

16.1948 දී නිදහස ලබා තිබුනානම් 62 රාජ්‍ය විරෝධී කුමන්ත්‍රණයේ විත්තිකරුවන් බ්‍රිතාන්‍ය සාමිමණ්ඩලයට අභියායාචනයක් කලේ ඇයි

17.1947 දී ඉන්ග්‍රීසි පාලනයෙන් නිදහස ලබාගත් භාරතය 1951 දී ජනරජයක් වසයෙන් ප්‍රකාශ කලානම් 1972 දී බන්ඩාරනායක මැතිනිය කරනතුරු  වසර 24 ක් තිස්සේ කිසිවෙකු එය නොකලේ ඇයි?.

තවද,

අදටත් අපි කිසිදිනක නොලැබුණ නිදහසක් සැමරීමට මන්දිරයක් සහ චතුරස්‍රයක් අපි නම්කොට ඇත. එහි පළමු නම වූයේ 1848 මාතලේ නිදහස් සටනේදී වීර සින්හලයින් දහස් ගණනින් මරාදමා ඇතැම් අවස්ථා වලදි මළමිනී දින ගනන් මිනිසුන් භය ගැන්වීම සඳහා මහජන ප්‍රදර්ශනය සඳහා ප්‍රසිද්ධ ස්ථානවල එල්ලා තැබූ මිනිමරුවකුවූ ටොරින්ග්ටන් ආණ්ඩුකාරයාගේ නමය.1948න් පසු එය අද වනතුරුම කිසිදාක නොලැබූ නිදහසක් නමින් නිදහස් චතුරස්‍රය විය. එමනිසා දැන්වත් එය මේ රට පුර්ණ නිදහස් ජනරයක් බවට පත්වූ 1972 මැයි මස 22 දින ඒ අයිතිහාසික සිද්ධිය අනුස්මරණය කිරීම සඳහා වහාම එය ජනරජ චතුරශ්‍රසය වශයෙන් නම්කොට එහි ප්‍රමුඛ තැනෙක රට ජනරජයක් බවට පත්කළ ඒ වීර මාතාවගේ පිලිරුවක් නොපමාව ස්ථාපිත කිරීමට රජය පියවර ගතයුතුයයි මම යෝජනා කරමි

අග්‍රාමාත්‍ය දිනේෂ් ගුණවර්ධන

අනාගත පරම්පරාවට විශ්වාසනීය මඟක් ජනිත කළ හැක්කේ ඵලදායීතාවය ඉහළ නැංවීම මත යැයි අග්‍රාමාත්‍ය දිනේෂ් ගුණවර්ධන මහතා පැවසීය.
අග්‍රාමාත්‍යවරයා මෙසේ පැවසුවේ 2022.12.15 අරලිය ගහ මන්දිරයේ පැවැති ජාතික ඵලදායිතා සම්මාන උළෙල අමතමිනි. ජාතික ඵලදායිතා ලේකම් කාර්යාලය මගින් සංවිධානය කරන මෙම සම්මාන උළෙල මෙවර පැවැත්වුනේ 2020 වසරේ  ඵලදායිතාවය ඇඟයීමයි. මෙහිදී  රාජ්‍ය, සේවා, නිශ්පාදන, පාසල්, පිරිවෙන් ආදී අංශ ගණනාවක් ඔස්සේ ඵලදායීතාවය අගයමින් සම්මාන ප්‍රධානය කෙරිණි.
එහිදී වැඩිදුරටත් අදහස් දැක්වූ අග්‍රාමාත්‍යවරයා
ඵලදායීතාවය අපට අභියෝගයක්. රටක සංවර්ධනයේ ඉදිරි පියවර වගේම, අනාගත පරම්පරාවට විශ්වසනීය මඟක් ජනිත කළ හැකි වන්නේ ඵලදායිතාවය මතයි. අපේ රටේ නිෂ්පාදන ඵලදායිතා ඉහළ නැංවිය යුතුව තිබෙනවා. ඒ අභියෝගය ජයගැනීමේදී පුමුඛතාවයන් හඳුනා ගැනීම වැදගත්.
අපි අලුත් තරුණයින්ගේ නිර්මාණශීලීත්වයට ඉඩදෙන්න ඕනේ. මේ වෙනස තුළින් අලුත් දේවල් බිහි කරන්නට ඉඩකඩ දෙන්න ඕන. සාම්ප්‍රදායික කෝණයෙන් බැහැරව, අලුත් කාලපරිච්ඡේදයකට සමාජයත්, රටත් ගෙනයාමට උත්සාහයේ යෙදෙන පිරිස්වල ඵලදායිතාව හඳුනාගෙන මේ ආකාරයෙන් ගෞරව දැක්වීම විශාල ධෛර්යයක්.
රොනී ද මෙල් කියන්නේ අපේ රටේ විශිෂ්ටතම මුදල් අමාත්‍යවරයෙක්. එදා ඔහු කිව්වා හැම අයවැය ලේඛනයෙන්ම ගොඩනැගිලිවලට මුදල් වෙන්කලත් ගොඩනැගිලිවලින් ප්‍රයෝජනය ගන්නෙ පැය හයයි. ඊට පස්සේ උදේ පාන්දර වෙනකල් ගොඩනැගිලි වහනවා. වෙනත් රටවල අතිරේක දැනුම එකතු කිරීමේ ක්‍රියාවලියට, අතිරේක පර්යේෂණ සදහා ඒ ගොඩනැගිලි යොදා ගන්න බව.
ඵලදායිතාවයට බලපෑම් කරන රජයේ ආයතන හා මූල්‍ය රෙගුලාසි සමාලෝචනය කළ යුතු කාලයකයි අපි ඉන්නේ. එහෙම නොකලොත් සිද්ධවෙන්නේ කාලය නාස්තිවීමක්.
ගමේ සිට ඉහලටම රටක් වෙනස් කිරීමේ ක්‍රියාමාර්ගයට සෑම ක්ෂේත්‍රයක්ම පරිවර්තනය විය යුතුයි. සමහර ආයතනවලට මහාභාණ්ඩාගාරයෙන් මුදල් වෙන්කරනවා. මේ මහජනතාවගෙන් එකතු කරන බදු මුදල්.  නමුත් කියන්න කනගාටුයි. මේ ආයතනවලින් ජාතික ධනයට කිසිවක් එකතු වෙන්නේ නැහැ. ඒ වගේ ඵලදායීතාවයක් නැති රජයේ සංස්ථා දෙපාර්තමේන්තු රාශියක් තියෙනවා.
ඉදිරි කාලපරිච්චේදයේ විවිධ ක්ෂේත්‍ර සම්බන්ධව යම් යම් වෙනස්කම් සිදුකළ යුතුව තිබෙනවා. ඒ වෙනස්කම් මත අලුත් ජයග්‍රහණ වලට අපට පිවිසීමේ මාර්ගය උදාකරන්නේ ඔබයි.  රාජ්‍ය වියදම් පාලනය කරගැනීමට ගැනීමට නොහැකිව, ඵලදායිතාවයක් නොමැතිව අපේ රටේ මහා ධනස්කන්ධයක් වැය වෙනවා. සූර්ය තාපය හෝ විදුලියෙන් ගමන්කරන වාහනවලට ප්‍රමුඛත්වය දෙන්න අමාත්‍ය මණ්ඩලය තුළ සාකච්ඡා වුනා. අපේ රටට අල්ලපු රටේ විදුලි බලයෙන් දුම්රිය, ත්‍රී රෝද රථ ගමන් කරනවා. නාස්තිකාර වියදම්වලට ණය වෙනවා වෙනුවට අපිත්  එවැනි තත්ත්වයකට පරිවර්තනය විය යුතුයි.
වාහන තොගයක් දුවවන්න අපි කොයි තරම් අපි ණය ගන්නවද. ඒ වෙනුවට විදුලියෙන් හෝ සූර්ය තාපයෙන් ගමන් ගන්න වාහන යොදාගන්න පුලුවන්.  දවසේ පැය විසි හතරෙන් පැය දොළහක්ම  අපේ පිනට ලැබිලා තියෙන සූර්ය තාපය ප්‍රයෝජනයට ගන්න පුළුවන්. විශේෂයෙන් තරුණ පරම්පරාවගෙන් මම ඉල්ලා සිටින්නේ මේ වෙනසට උර දෙන ලෙසයි.
මෙම අවස්ථාවට කම්කරු හා විදේශ රැකියා අමාත්‍ය මනුෂ නානායක්කාර,  අග්‍රාමාත්‍ය ලේකම් අනුර දිසානායක, කම්කරු අමාත්‍යංශ ලේකම් ආර්.පී. ඒ විමලවීර, ඇතුළු පිරිසක් මේ අවස්ථාවට එක් වුහ. 

මාධ්‍යවේදී ජනක බලල්ල

විදේශ රැකියා සහ සංක්‍රමණ ක්ෂේත්‍රෙය් මේ වන විට වාර්තාවන ජාවාරම් සහ අක්‍රමිකතා වැලැක්වීම සදහා වහාම සංක්‍රමණයන්ට අදාල සියලු කටයුතු ඩිජිටල් වේදිකාවකට ගෙන ආ යුුත බවත්, මෙය ඩිජිටල්කරණයට ලක් නොකරන්නේ කාගේ බලපෑමක් නිසාදැයි ප්‍රශ්ණ කරන බවත් විදෙස් බලය සංවිධාන පවසයි.

විදේශ රැකියා සහ සංක්‍රමණ ක්ෂේත්‍රය ඩිජිටල්කරණයට ලක් නොවීම නිසා මේ වන විට විවිධ ජාවාරම්කරුවන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට මෙම ක්ෂේත්‍රෙය් කටයුතු මෙහෙයවීමට අවස්ථාව ලැබී ඇති බවද විදෙස් බලය අවධාරණය කරයි.

පසුගිය කාලයේදී විසිට් වීසා මගින් විදේශ රැකියා සදහා පිටත්ව යාම් සීග්‍රෙයන් වර්ධනය වී තිබුණි. විසිට් වීසා මගින් රැකියා සදහා ශ්‍රමිකයින් රැගෙන යාම ජාවාරම්කරුවන් අතටද පත්වී තිබූ අතර එම නිසා ශ්‍රී ලාංකික ශ්‍රමිකයින් බොහෝ පිරිසක් විවිධ දුෂ්කරතාවයන්ට මුහුණදී තිබුණි. රැකියා සොයාගෙන විසිට් වීසා මගින් ඩුබායි පැමිණි තරුණ තරුණියන් රැකියා සොයා ගත නොහැකිව මහ පාරේ තැනින් තැන දුක් විදීමට සිදුවූයේත්, ඕමානය සහ ලංකාව අතර පවතින රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික සම්බන්ධතාවයන්ට පවා බලපෑම් ඇතිකළ හැකි ආකාරයේ කළු පැල්ලමක් ඇතිවූයේත් මෙම ක්ෂේත්‍රය ඩිජිටල්කරණයෙන් ඈත් වීම නිසාය.

විදේශ රැකියා සහ සංක්‍රමණිකයින් සම්බන්ධයෙන් වන තොරතුරු එක් ඩිජිටල් වේදිකාවකට ගෙන ඒමට හැකියාව ලැබුණේ නම් මෙවැනි ජාවාරම්වලට තිත තැබීමට හැකියාව ලැබෙන බව විදෙස් බලය සංවිධානය අවධාරණය කර සිටී.

මේ නිසා වහාම මෙම ක්ෂේත්‍රය ඩිජිටල්කරණයට ලක් කළ යුතු බවත්, ඒ සදහා රාජ්‍ය පාර්ශවය සිය කැපවීම වහාම පෙන්නුම් කළ යුතු බවත් විදෙස් බලය සංවිධානය වැඩිදුරටත් සදහන් කරයි.

මාධ්‍යවේදී ජනක බලල්ල

කැදවුම්කරු

විදෙස් බලය

Courtesy NewsIn.Asia

Colombo, December 15 (newsin.asia): The Deputy Chief of the Chinese Embassy Hu Wei paid a visit to the Eastern Province from 8th to 10th December, to follow up the distribution of China’s recent donations to the island in various ways, including 10.6 million litres of diesel to farmers and fishermen, 9,000 metric tons of rice to students from underprivileged families and 100 sets of solar streetlights donated by China’s Yunnan Province to 38 schools across the Eastern Province.

A Chinese embassy press release said that on the afternoon of 8th December, DCM Hu Wei met with Anuradha Yahampath, Governor of Eastern Province at the latter’s secretariat in Trincomalee. Both sides exchanged ideas on further promoting cooperation between China and the Eastern Province and other topics of mutual interest. They also joined local principals in a hand-over ceremony of the 100 sets of solar streetlights donation.

DCM Hu Wei visited Abhayapura Primary School in Trincomalee and Korakallimadu Sri Ramana Maharishi School in Batticaloa, interacted with teachers and students and gifted rice packs donations and panda backpacks to the pupils. The diplomat also visited the paddy field at Nochchikulam, Trincomalee and the beach in Kaluwankerney, met with local farmers and fishermen and handed over a batch of diesel to them. It was highlighted that the 10.6 million litres of diesel provided by China to Sri Lanka free of cost will benefit 232,749 farmers for harvesting 342,266 hectares of paddy fields in Maha season 2022/23 and all the 3,796 fishing vessels below 40 feet in the island.

On the afternoon of the 9th, the Chinese Embassy delegation was invited by the Batticaloa District Civil Society to Kaluwankerni, an underdeveloped Tamil fishing village in Batticaloa, where the first phase of 10 houses had already been built to help most needy families by the Embassy. DCM Hu had a discussion with the villagers and Batticaloa District Civil Society representatives and officially launched Housing Project Phase II for the villagers.

During the visit, DCM Hu Wei broadly met with local government officials, civil society representatives, farmers, fishermen, housewives, teachers, students and deeply encouraged by their high praise and friendship towards China, especially for the support of PPEs, vaccines, housing, education, rice, medicines, and fuel donation in the past year. Hu reassured them of China’s continued assistance to Sri Lankan people of all communities in the coming months to overcome current challenges.

| Lanka Lead News

ඇමරිකානු තානාපතිනිය(Julie J. Chung) විසින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හිටපු ජනාධිපතිවරයාව පාලනය කළ ආකාරය ගැන ජාතික නිදහස් පෙරමුණේ නායක විමල් වීරවංශ මහතා මෙසේ පවසයි.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හිටපු ජනාධිපතිවරයා කරගත්තු ඊළඟ බලවත් වරද තමයි කොළඹ ඉන්න ඇමරිකානු තානාපතිනිය(Julie J. Chung) ‘ජුලියාගේ’ කීම අහලා ඔහේ වැනි වැනි හිටපු එක. ඒ ‘ජුලියා නෝනා’ මාස ගාණක් තිස්සේ ගෝඨාභය මහත්තයාව දිනපතා හමු වුණා. (මේවා කට්ටිය කියන්නේ නැහැ. කියන්න බයයි.) ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හිටපු ජනාධිපතිතුමාගේ මිරිහානේ ගෙදරට වට කරලා ගහපු දවසේ රෑ ඒ ගෙදරට එනවා ‘ජුලියා නෝනා’. ඇවිල්ලා කියනවා, ‘මට හරි කනගාටුයි ඔබට මේ සිදු වූ දේ ගැන. ඔබ බෞද්ධයෙක්. මම කතෝලිකයෙක්. මගේ විශ්වාසය අනුව ඔබ වෙනුවෙන් යාඥා කරන්න මට ඉඩ දෙන්න’ කියලා. එහෙම කියලා ඒ නෝනා පොළොවේ දණ ගහගෙන සර්වබලධාරී දෙවියන් වහන්සේගෙන් යාඥා කරලා ඉල්ලනවා, ‘ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මැතිතුමන්ට සහනය සලසන්න, ආමේන්’ කියලා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහත්තයා පසු දිනයේ හිටපු ඇමති කෙනෙකුට කියනවා, ‘බලන්න ඇමරිකන් තානාපතිතුමිය හරි හොඳයිනේ. ඊයේ ඇවිල්ලා මං වෙනුවෙන් යාඥා කළානේ. කවුද අප්පා එහෙම කරන්නේ?’ කියලා. ටොපිය නියමෙට කාලා. මේක මහන්සි වෙලා දිනාගත්තු ගේමක් නොවෙයි, පොඩි පොඩි ටොපි දීලා දිනාගත්තු ගේමක්. වෙන රටවල ඊට වඩා දේවල් දෙන්න වෙනවා මේ වගේ මැච් එකක් ගහන්න.

ජුලියා නෝනාගේ ගමන ඔන්න එදායින් පටන් ගත්තා. හෙටත් එනවා. අනිද්දත් එනවා. ඉන් අනිද්දාත් එනවා. මොකක් හරි තීරණයක් ගත්තා කියලා ආරංචි වෙනකොට ‘මෙහෙම කරන්න යනවා ද?’ කියලා අහනවා. ගෝඨාභය මහත්තයා ‘ඔව්’ කියනවා. ‘ඒක කරන්න එපා. ඒක කළොත් අයි. එම්. එෆ්. එකේ ප්‍රෝග්‍රෑම් එක අවුල් වෙයි’ කියනවා. ඒ නිසා ඒක නොකර ඉන්නවා. ‘අර ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය ඉස්සරහ ගේට්ටුව වහගෙන ඉන්න කට්ටිය යවන්නද හදන්නේ?’ කියලා අහනවා. ගෝඨාභය මහත්තයා කියනවා, ‘ඔව්’ කියලා. ‘ඒක කරන්න එපා. ඒක කළොත් අයි. එම්. එෆ්. ප්‍රෝග්‍රෑම් එක අවුල් වෙයි’ කියනවා. ආයේ ‘එහෙනම් කමක් නැහැ. නොකර ඉන්නම්’ කියනවා. ‘ජුලියා නෝනා’ එදා එක පැත්තකින් රටේ ජනාධිපතිව පාලනය කළා. අනිත් පැත්තෙන් අරගලය පාලනය කළා.

https://www.facebook.com/100044567280397/videos/4055140604711831/?so=watchlist&rv=video_home_www_playlist_video_list

https://www.facebook.com/plugins/video.php?height=476&href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2FWimalWeerawansa.sl%2Fvideos%2F4055140604711831%2F&show_text=false&width=476&t=0

e-Con e-News

‘Before you study the economics, study the economists!’

e-Con e-News 04-10 December 2022

‘Our’ President met with NATO Indo-Pacific QUAD alliance envoys, from the US, India, England, Japan & Australia, on December 6. In case the President didn’t understand their English, European Union envoys met the Prime Minister. All these whites (or ‘honorary whites’) are dying to lecture & threaten. Or so the media tells us.

     The President then promised a probe into corruption (which in WhiteHouse English is spelled ‘Rajapakse’). A Rs 10-billion local government election was promised. A capitalist wish list (or wet dream) of a budget was passed in its third reading, promising to sell off the real crown jewels so to speak. A capitalist thinktank says they could sell it all off in 48 hours! And there flickers the Laxapana that once powered the dreams of Wimalasurendra’s 100,000 lights… (see ee, 1 August & 5 September 2020, Who’s Afraid of Wimalasurendra?, etc.)

• Threatening to divide the country, they dish out lectures to us on human rights (what rights are not human?) and reconciliation. Meanwhile this week, the US passed another trillion dollar military spending bill (saying $858billion, and not a trillion – but you know how their invoicing works!)

     Anyway, England is calling in the army to smash strikes. English police, military & prison guards are the only sectors prevented by law from walking out. Yet PM Rishi Sunak now hints new legislation will ban strikes in (suddenly) ‘critical’ sectors such as transport, health, education. In Germany, 3,000 armed police & troops, captured 130 premises and arrested 25 individuals across 11 German federal states, as well as in Austria and Italy, to attack their internal enemies. While the frenzied media game continues, to turn the spotlight away from the real imperialists, through a process called ‘inversion’ & ‘projection’. This involves accusing others of NATO’s own great crimes.

Cull Storey

Mahaveli & Kelani: Selling Out Our Future in 48 Hours

Anusha Ondaatjie, Bloomberg News

,

(Bloomberg) — Sri Lanka’s economy likely fell deeper into recession, as tight monetary policy and Asia’s fastest inflation further dampened the nation’s economic health.

Gross domestic product probably contracted about 10% between July and September compared to the same period last year, according to a Bloomberg survey of economists. That’s the slowest reading in two years and compares with an 8.4% contraction in the April to June period.

Demand remained sluggish as high inflation and weak confidence kept consumption under pressure,” said Ankur Shukla of Bloomberg Economics. Sri Lanka’s statistics department is set to release fresh GDP data around 3 p.m. local time on Thursday.

Sri Lanka, which is weathering its worst economic meltdown in decades, tried to forestall further deterioration in the quarter, even as protests and fuel shortages ground activity to a halt. Authorities pledged to implement strong fiscal and reform measures to lock-down an initial bailout deal from the International Monetary Fund. 

The IMF agreement and restructuring talks with other creditors have stoked optimism that Sri Lanka is turning a corner. The South Asian nation is pursuing pacts with commercial and bilateral lenders to meet conditions for the IMF program, which could begin in January if debt assurances from China come through this month.

Central Bank of Sri Lanka governor Nandalal Weerasinghe said last month that the bailout will help the country replenish depleted foreign exchange reserves and stabilize finances. 

Once the IMF program is finalized, the risk premium on Sri Lanka will go down, bringing down interest rates with it,” said Sanjeewa Fernando, strategist at CT CLSA Securities Pvt. Further inflows will also have positive bearings on the currency, he added. 

The Sri Lankan rupee has stabilized since May, but it’s still down 80% this year against the dollar. Stocks declined 28% in 2022 and the nation’s 7.55% 2030 dollar bond is indicated at about 29 cents on the dollar. That compares to 51 cents at the start of the year.

In a sign of some respite, consumer price gains have started trending downward amid tight policy and falling global commodity costs. Prices hit a record 69.8% between July and September, forcing the central bank to raise borrowing costs to 15.5%. Since then, Sri Lanka’s inflation has slowed and is expected to drop next year.

by Neville Ladduwahetty Courtesy The Island

The headlines in the front page of the Daily News of December 7, 2022 states: GOVT. WILL FORMULATE LAWS TO REPATRIATE USD 53 BILLION”. Quoting Minister Dr. Wijedasa Rajapakse, the report states: Exporters who earn Dollars do not bring that earnings back to Sri Lanka but they deposit it in foreign banks. They bring limited amounts. We don’t have to face foreign exchange crisis if we can get this money back to Sri Lanka”.

Continuing, the headers state further: GOVT. LOOKING AT REMOVING LOOPHOLES IN THE LAW IN THIS REGARD”. The Minister had informed Parliament that In the last year alone, these exporters had not remitted their earnings worth USD 3 billion. The entire foreign loan component of Sri Lanka is USD 52 billion. This means, Sri Lanka could have been made debt free, if the country had received the above-mentioned forex income from the exporters”.

The material, relating to the report, is based on the findings of Global Financial Integrity (GFI), a Washington D.C.-based think tank that tracks illicit financial flows. Their report first appeared in the Sunday Times of Sri Lanka on July 10, 2022. According to GFI The sums of the ‘value gap’ in trade between Sri Lanka and all its trading partners, in USD billions, for the year 2009 was 2.65; year 2010 was 3.464; year 2011 was 4.398; year 2012 was 4.208; year 2013 was 3.345; year 2014 was 4.622; year 2015 was 4.855; year 2016 was 4.265; year 2017 was 5.026”. Thus, the total ‘value gap’ from 2009 to 2017 was USD 36.833 billion.

Another report, titled Call to repatriate illicit capital outflows and residual exports incomes immediately”, signed by over 15 prominent Trade Unions, Professor of Economics, Sumanasiri Liyanage, and two PhD students, was published in the Daily FT of 29 November 2022. This article states: In a recent statement, the Central Bank of Sri Lanka (CBSL) Governor, Dr. Nandalal Weerasinghe, accused exporters of refusing to repatriate residual export incomes. The Governor affirms that only 23 % of export incomes are currently repatriated by exporters, while 65% of export incomes were repatriated, up to July 2021…. The CBSL Governor also stated that there are accusations that the import and export sector corporate elite are stashing away $35 billion of foreign exchange inflows, in offshore accounts, since 2007, up to now”. Their primary demand is Immediately cease any move to privatize state assets and instead act in the national interest and take steps to repatriate foreign exchange flows, illicitly transferred out of the banking system…”.

DELAYED ACTION is UNACCEPTABLE

The ‘value gap’, as reported by GFI, up to 2017, was USD 36.833 billion It was on July 28, 2017, that the Foreign Exchange Control Act No. 12 was Certified. According to a report, in The Island of December 8, 2022, amendments were necessary to restore the authority exercised by the Central Bank in respect of regulations of foreign exchange before the enactment of the Exchange Control Act No. 12 of 2017”. If the intension is to restore the powers of the Central Bank to pre-2017 levels, as part of its response to the continuing financial crisis” (Ibid), how come the Central Bank permitted the outflow of USD 36.833 billion under the previous Exchange Control Act that was supposed to have had sufficient powers to prevent such outflows.

The only conclusion that the public could come to is that either the Central Bank failed miserably to exercise its authorized powers, or the previous Act was insufficient to prevent the USD 36.833 billion outflow. Either way, it is apparent to the public that the extent of the amendments needed should not stop at restoring to pre-2017 levels, but to go beyond, to what existed prior to the 2017 Act. This means that restoring the powers of Central Bank that had existed, prior to the 2017 Act, as intended by the Government, is totally inadequate. The Central Bank, therefore, should be the prime mover to recommend the needed amendments, in this regard, because the Central Bank, as the agent of the Government, is responsible for implementing the provisions of the Act the Government hopes to introduce.

Another unacceptable issue is that the findings of the GFI were published in the Sunday Times of July 10 2022. This means the extent of the outflow was known five (05) months ago. The Government, and in particular the Central Bank, owes an explanation to the public for the inaction relating to this issue. Over these five months, the Government, and the Central Bank, have spent an enormous amount of energy, engaging with the IMF to qualify for USD 2.9 billion, over four years. Additional energy and resources are being expended to restructure the debt. There is no indication whatsoever whether any of these efforts would be of benefit to overcoming the ongoing debt crisis. The priority of the Government, and the Central Bank, should, instead, have been to explore strategies to recover, if not the whole, at least part of the outflows, reported to be with the exporters. The fact that the Government hopes to remove the loopholes, that are exploited by the exporters, is a foolhardy exercise, because they are bound to find a way to work around them, as they have done in the past. The challenge for the Government and the Central Bank is to develop a strategy to recover as much of the outflows as possible, with which to meet debt commitments, instead of focusing on removing the loopholes as a priority.

CONCLUSION

Reports of the extent of funds from exports, retained in foreign instruments, were brought to Sri Lanka’s attention in an article in The Sunday Times of July 10, 2022, i.e., five months ago. The material in the article is based on the findings of a think-tank based in Washington D.C., named Global Financial Integrity. According to them, USD 36.833 billion are stashed away in foreign accounts by Sri Lankan exporters, over a period of nine (09) years, before the Foreign Exchange Act was revised and a new Act certified, in July 2017, wherein the powers of the Governor of the Central Bank are said to have been reduced.

The question for the Government, and the Central Bank, as the agent of the Government responsible for implementing provisions of the Foreign Exchange Control Act, is to decide the course of action that should be taken in respect of these funds. The government is planning to amend the existing legislation to remove loopholes”. This, however, would apply to future exports. What about the USD 53 billion that is reported by Minister Dr. Rajapakse already retained by Sri Lankan exporters, outside Sri Lanka? Since recovering whole or part of it would enable Sri Lanka to meet its immediate debt commitments, it would be prudent to prioritize the recovery of funds first, over amendments to the Foreign Exchange Act of 2017, to remove loopholes, because lessons learnt to recover funds would help legislation, relating to blocking loopholes.

A matter of deep regret is that the extent of funds, stashed offshore, was developed by a Washington D.C.-based think-tank and not by any of the many Sri Lanka-based think tanks, or a division within Sri Lanka’s Central Bank, or any other Institution, despite the fact that lack of foreign exchange is a reality that Sri Lanka lives with every day. Therefore, now that Sri Lanka has been shamed because it is not in a position to even check the accuracy of the facts cited by GFI, the need of the hour is to develop a strategy to recover as much of the funds, stashed in foreign accounts, with which to settle its debts, to amend existing Foreign Exchange Acts to remove the loopholes, and to create institutional changes to make procedures, relating to imports and exports, transparent. For all of this to function, for the benefit of the country, the Government, and the Central Bank, should work with the exporters and importers to develop an effective system change, with the capability to monitor itself.

By Shamindra Ferdinando Courtesy The Island

President Wickremesinghe speaking with Dharmalingham Siddarthan, Angajan Ramanathan, M. A. Sumanthiran and R. Sampanthan (seated) at the All Party Conference (pic courtesy PMD)

Environment Minister Nazeer Ahamed told an all-party conference chaired by President Ranil Wickremesinghe, at the Presidential Secretariat, on Tuesday (13), that the Muslims were opposed to the re-merger of the Eastern and Northern Provinces.

The former Chief Minister of the Eastern Province said, responding to several lawmakers, including Sri Lanka Muslim Congress (SLMC) leader, Rauf Hakeem, reiterating the urgent need to conduct the Provincial Council polls and the full implementation of the 13th Amendment to the Constitution.

The East was merged with the North in terms of the Indo-Lanka Accord, signed in July 1987. The Supreme Court, in a landmark ruling, invalidated the North-East merger, in Oct 2006.

Minister Ahamed recalled how the Muslim community suffered during the time of the merger. Ahamed, who contested the last General Election on the SLMC ticket, accepted the then President Gotabaya Rajapaksa’s offer of the Environment Portfolio, in April this year. The Batticaloa district lawmaker retained the same portfolio when President Ranil Wickremesinghe named his Cabinet in July.

Both Hakeem and Thamil Makkal Thesiya Kutani leader, C.V. Wigneswaran, strongly pressed for the implementation of the 13th Amendment to the Constitution.

Political party sources said that senior representatives discussed issues at hand after Foreign Minister Ali Sabry, PC, and Justice Minister Wijeyadasa Rajapakse, PC, briefed the grouping of ongoing efforts to reach consensus on post-war national reconciliation. Sabry has emphasized that recommendations meant at reconciliation should be in line with the Constitution whereas Rajapakse explained the progress in the payment of compensation et al. The gathering was also briefed of the moves to replace the Prevention of Terrorism Act (PTA) with a new security law acceptable to all.

Responding to The Island, sources said that the economic crisis hadn’t been addressed at this confab where President Wickremesinghe sought the views of political parties, represented in Parliament, regarding the national issue.

The JVP skipped the meeting. Among the notable absentees were Wimal Weerawansa and Udaya Gammanpila of Uththara Lanka Sabhagaya, while Prof. G. L. Peiris represented Nidahas Lanka Sabhawa. Opposition Leader Sajith Premadasa and several other MPs, including R. Sampanthan and M.A. Sumanthiran, were present.

Leader of civil society group, Yuthukama, Gevindu Cumaratunga, MP, has pointed out how those who had been demanding Provincial Council polls intentionally threw their weight behind the Yahapalana project to indefinitely put off the PC elections.

Reiterating his long standing opposition to PCs that had been introduced, via the 13th Amendment to the Constitution that was literally forced on Sri Lanka, along with the Indo-Lanka Accord of July 1987, rebel SLPP National List MP who has aligned with Uththara Lanka Sabhagaya, said they feared to face the electorate at that time.

Referring to the constant demand for devolution of powers and special status to the Northern and Eastern Provinces, lawmaker Cumaratunga expressed concern over denial of students the right to study law in Sinhala and Tamil.

The outspoken MP has also raised the contentious issue of President Wickremesinghe holding the Finance portfolio, in addition to Defence and a couple of other subjects, pending new Cabinet appointments. Referring to the discussions, chaired by Wickremesinghe, in his capacity as the Premier a couple of months ago, MP Cumaratunga said that some asserted that the President shouldn’t hold ministerial portfolios. But, some including the Yuthukama representative, felt the President should hold the Defence portfolio. MP Cumaratunga said that having reached some sort of consensus on the matter during talks on the 22nd Amendment, the President now held the vital Finance portfolio, a move that was contrary to the promise to strengthen Parliament.

Referring to the Supreme Court ruling that the President couldn’t be deprived of holding ministerial portfolios, without that action being sanctioned at a referendum, MP Cumaratunga said that ruling didn’t prevent the President from giving up ministerial portfolios.

SJB MP Patali Champika Ranawaka explained that the executive could address some of the issues raised by the Tamil National Alliance (TNA). The leader of the 43 Brigade said that problems relating to land, compensation and disappearances could be dealt with by the executive. However, the devolution of power should be addressed by the Parliament, the former Minister said.

Courtesy Adaderana

Russian Ambassador to Sri Lanka, Levan Dzhagaryan met with Minister of Power and Energy Kanchana Wijesekera this morning (15 Dec).

The meeting focused on the requirements of Sri Lanka’s energy sector, Wijesekera stated.

Accordingly, the fuel requirements, refinery operations, challenges in coal supply and the Memorandum of Understanding (MoU) signed for nuclear energy cooperation with Rosatom – a Russian state-owned corporation specializing in nuclear energy, nuclear non-energy goods and high-tech products –  were discussed

Courtesy Adaderana

The Department of Census and Statistics (DCS) Sri Lanka, has released the estimated Gross Domestic Product (GDP) at current price and at constant (2015) price in Production approach and the other macroeconomic indicators for the third quarter (July 01 – September 30) of 2022. 

The Gross Domestic Product for Sri Lanka for the third quarter of year 2022 at current price reported as Rs. 6,417,031 million. 

The Gross Domestic Product for Sri Lanka for the third quarter of year 2022 at constant price (2015) reported as Rs. 2,884,018 million. 

In the third quarter of year 2022, the percentage change of current price GDP reported as 45.2 percent and the year on year GDP growth rate reported as negative 11.8 percent. 

The overall Agriculture, Industry and Services activities declined by 8.7 percent, 21.2 percent and 2.6 percent respectively, in the third quarter of 2022.

Issuing a communiqué, on releasing National Accounts Estimates, the DCS states that the year on year GDP growth rate for the third quarter of 2022 has been estimated as 11.8 percent of negative growth rate. 

Accordingly, the Gross Domestic Product for Sri Lanka for the third quarter of year 2022 at constant price (2015) has declined up to Rs. 2,884,018 million from Rs. 3,269,510 million which recorded in the third quarter of year 2021. 

By Rohana R. Wasala

I wrote a long feature article (entitled ‘Case of a modern day arhant’) in September/October 2017 about a controversial Buddhist monk named Pitiduwe Siridhamma. This person (b. 1975) became a bhikkhu in his mid-twenties, as he claims, on leaving the university with a bachelor’s degree in science. In the course of time he earned a name among Sri Lankan Buddhists as a popular preacher. However, Siridhamma later gained a different kind of popularity and identity under the alias Siri Samantabadra from what was originally associated with him. He conferred this title on himself after allegedly achieving the rare spiritual state known as arhanthood. ‘Samantabadra’ being a special name or epithet exclusively reserved for the Gautama Buddha himself, Siridhamma’s irreverent assumption of that name as a self-proclaimed arhant is an abomination in itself to most ordinary Buddhists. The monk has done worse more recently. It’s begun to appear as if he is trying to replace the Buddha in the hearts of the pious Buddhists, though seemingly living in the lap of luxury as it were, which is quite contrary to the simple way of living that a bhikkhu (a mendicant monk) is expected to adopt.The renewed notoriety that the monk is apparently enjoying these days prompted me to have my article published again as a small contribution to efforts by concerned monks and lay Buddhists towards ensuring the unimpeded perpetuation of the country’s dominant Buddhist religious cultural establishment, which has an unbroken history of over two millennia, whose demise will be the death of our unique nation. I am offering you below my article published in Lankaweb and elsewhere five years ago. It is here divided into four sections for reading convenience under a slightly changed title. RRW

THE ENTERPRISING CASE OF A MODERN DAY ARHANT – I

There is no doubt that Buddhists were shocked and pained  and gravely upset by what Ven. Samanthabhadra  Thera recently said about two of the most venerated objects of Buddhist worship in the country: the Dantha Dhatu or the Sacred Tooth Relic and the Lalata Dhatu or the Sacred Frontal Bone Relic, both believed by them to be those of the Buddha. During acts of worship, these sacred relics make the devout Buddhist worshippers feel as if the Buddha were  before them in flesh and blood. But Ven. Samanthabhadra Thera remarked that the first is a tooth of a wild boar, and that the second is a seashell. He further said that the foolish devotees worshipping these things will be reborn as mala perethayo” (a class of manes in local Buddhist belief born into a state of misery) for what he called this foolish superstitious practice (of worshipping what he  alleges to be animal bones). He also referred the lay official in charge of the Tooth Relic as ‘mala perethaya’). This information is from a You Tube video recently posted by Siri Sadaham Ashramaya, where the maverick monk resides.

Ven. Samanthabhadra Thera styles himself as an Arahant.  It is well known that the monk who now appears by that name was ordained, and until a few years back known, as Pitiduwe Siridhamma. Of course, if he is really what he says he is, only he will know it. But are we obliged to take his word for it? Certainly not! Accepting anything on mere report or hearsay or scriptural authority without experiential evidence is not the Budddhist way as explained in the Kalama Sutta. In this case, Buddhists/or other interested observers must look for external signs (evidence) of his Arahanthood to convince themselves of the authenticity of his claim. I don’t mean that he must possess miraculous powers that some simple unsophisticated ordinary Buddhists attribute to Arahaths in popular tradition such as alleged abilities of clairvoyance, mind reading, magical aerial transportation etc. Instead, one should look for characteristic behaviours of his that convince us that he is a person who has annihilated the illusion of self and put a final end to samsaric suffering.  Though he could have attained that state for all we know, his recent actions and speeches in the course of his normal religious ministry leave at least some of us sceptical about his claims.

At the very outset, I’d like to kindly remind my readers that, as usual, my attitude as an essayist or newspaper columnist  can be simply expressed thus: ‘This is what I think about this matter, i.e.,  here, the case of Ven. Samanthabhadra Thera,  and these are my reasons for  my opinion. What do you think, if you happen to take an interest in the subject?’ My personal belief is that jointly searching after the truth in any situation is socially beneficial and individually satisfying, promoting the central goal of Buddhism: social harmony and individual happiness (an idea articulated to me by a Buddhist scholar I personally know, who, I believe will prefer not to be named, because he is least concerned with name and fame or selfhood). I am mindful of the fact that by some of my readers I could be reduced to the position of one among ‘Fools (who) rush in where angels fear to tread’ as the early 18^th century English poet Alexander Pope wrote. He was writing ‘An Essay on Criticism’ (1711) about good literary criticism and bad. I am here applying it to a critical characterization of a controversial personage who is important to us  which I am indulging in at present, but I don’t feel like a fool at all. 

I have the highest regard for Ven. Samanthabhadra’s scientific attitude to Buddhism. His incisive, analytical explanation of the Dhamma to the average Buddhist upasaka upasikas (male and female followers of the Buddha Dhamma) in simple clear language is admirable. His criticism of popular Buddhism in Sri Lanka as a false deviant version of the original teaching of the Buddha is a valid one. That there are avaricious, corrupt, worldly monks who resist a reestablishment of the true Buddhist way of life among themselves and their followers is also a fact. My focus here, however, is the undesirability of the monk’s bull in a china shop behavior (as seen in his indiscriminate attack on fellow bhikkhus  and the Mahanayake Theras among whom many, I believe, are as virtuous and as erudite as he is himself) which ultimately is bound to defeat his purpose. There is no question about the need to reform these aspects of the Buddhasasana. But it is up to the Maha Sangha themselves to set things right in a non-political religiously acceptable manner without letting well intentioned lone monks play the role of the skilled physician, called upon to cure a person suffering from indigestion, who boasted, when his patient died during his treatment: Although my patient died, he purged well”!  My friends who disagree with me are kindly invited to produce counter arguments to demolish mine. 

According to Ven. Dr Walpola Rahula Thera, an unrivalled authority on both Theravada and Mahayana Buddhism, an Arahant  is one who is free from all fetters, defilements and impurities through the realization of Nirvana in the fourth and final stage, and who is free from rebirth” (‘What the Buddha Taught’ {First published by Gordon Fraser, London, 1959; but I am using here the 2006 edition of the book published by the Buddhist Cultural Centre, Dehiwala, Sri Lanka} p. 142. This is the most comprehensive yet succinct treatise on Buddhism that I have read). Verse 92 of Dhammapada as translated by Indian monk Ven. Sri Archarya Buddharakkhita (1922-2013)describes ‘The Perfected Ones’ (Arahants) as

 ‘Those who do not accumulate

and are wise regarding food,

whose object is the Void,

the Unconditioned Freedom –

their track cannot be traced,

like that of birds in the air.’,

where the translator elucidates accumulate as also including accumulation of kamma, and food as referring to physical nutriment, sensory impressions, volitional activity and rebirth consciousness, all of which feed the process of continued existence. In his translation of the Dhammapada, German oriental scholar F. Max Muller (1823-1900) defines ‘the Void, the Unconditioned Freedom’  of Verse 92 as ‘Nirvana’.

The illusory I” consciousness, the illusion of self/soul/ego, is a great source of the unsatisfactoriness of life according to the Buddhist teaching. An Arahat has completely eliminated the erroneous sense of self. But, to me it appears (my observation could be wrong, of course) that Ven. Samanthabhadra constantly shows a deep preoccupation with himself (egoism), in fact, egotism, the notion that he is superior to all others. How could he celebrate his birthday, calling it an alms giving though, in the form of a buffet lunch with flower-bedecked uniform-clad young women in attendance, with a vast array of dishes to choose from including a ‘pork curry’ (to which he drew special attention), a far cry from a simple frugal meal that bhikkhus (mendicant monks) would be normally satisfied with, particularly at a time when many poor people of the country fail to properly feed their children most days? This is puzzling to me as it must to many others as well. If such behavior were found in an ordinary person, I’d have wondered: ‘Could there be something gone wrong here?’ But such a notion about Ven. Samanthabhadra Thera, of such spiritual attainments, is inconceivable.

The reason is this: My observation reminded me of something I read in neuroscientist and student of Buddhism Dr Sam Harris’s book ‘Waking Up: Searching for spirituality without religion’(Transworld Publishers, London, September 2014); he claims that he has done meditation, including vipassana meditation taught in Buddhism, for many years. (Incidentally, Ven. Samanthabhadra often stresses the importance of this form of Buddhist meditation for final Emancipation and communicates to us a lucid practical explanation of the subject.) The book has some valuable advice for serious practitioners of meditation. It warns them about the danger of pathological responses to meditation occurring, a field where little research has been done, as he points out. Dr Harris thinks that this is something that both teachers and students of meditation should guard against. Buddhist scholars are not unaware of this danger. Ven. Dr Walpola Rahula Thera devotes one whole chapter of the aforementioned book to the subject of meditation: Chapter VII ‘Meditation’ or Mental Culture: Bhavana’ (pp. 67-75). The chapter begins with a statement of the Buddha, which says that there are two kinds of illness in the world, physical and mental, and that although there seem to be people who stay physically healthy for one or two or even for a hundred or more years, few in this world are free from mental illness even for a moment, except those who are free from mental defilements (i.e., Arahants). The chapter spells out the prescribed way for meditation that forestall pathological responses (though of course, Dr Harris’s phraseology is not anticipated there).

To be continued.

චානක බණ්ඩාරගේ

සිංහල බෞද්ධත්වයේ දිගටම සිදුවන වැටීම

නිදහස ලැබීමෙන් අනතුරුව සිංහල බෞද්ධත්වයේ නැඟීමක් වෙනුවට වූයේ තව දුරටත් බිඳ වැටීමකි. ධර්මපාලතුමන් සඳහන් කළ පරිදිම සුද්දන් ගිය පසු කළු සුද්දෝ සිංහල බෞද්ධත්වය පාගා දැමීමට, ගැරහීමට ලක් කළහ. අද කළු සුද්දන්ට අමතරව වෙනත් බොහෝ අයද මේ දේට සම්මාදම් වෙත්.

බෞද්ධයන් දිගින් දිගටම ක්‍රිස්තියානිකරණය වූහ. මෙය අද ඉතා සීග්‍ර ලෙස නගරවල පමණක් නොව ගම් වලද පැතිර යයි. 1994ට පමණ පසුවයි මේ තත්ත්වය බොහෝ සෙයින් වැඩි වීමට පටන් ගත්තේ. 

නොයෙක් හේතුන් නිසා බෞද්ධයෝ අද ක්‍රිස්තියානි වෙත් (කතෝලික ආගමද අඩංගුය).

ඉංග්‍රීසි කථා කරන බටහිර රටවල (ඇමරිකාව, කැනඩාව, එංගලන්තය, ඕස්ත්‍රේලියාව, නවසීලන්තය) පල්ලිවලට අනුබද්ධ විවිධ ක්‍රිස්තියානි කණ්ඩායම් සිංහල කථා කරන  ස්වකීය ශ්‍රී ලාංකික ශාඛා මඟින්, අද ශ්‍රී ලංකාවේ තදින්ම ක්‍රියාත්මකය. ප්‍රංශ, ස්පාඥ්ය, ජර්මන්, පෘතුගීසි, මෙක්සිකෝ, බ්‍රසිල් වැනි  රටවල ක්‍රිස්තියානි  කණ්ඩායම්වල  බලපෑම් ද ඇත.  

මේ අය බෝර්න් අගේන්, පෙන්ටකොස්ටල්, ජිහොවා, ඇඩ්වෙන්ටිස්ට්, බැප්ටිස්ට්, මෝර්මන්  වැනි නොයෙක් නම් වලින් හැඳින්වෙති.

මේ ක්‍රිස්තියානි කණ්ඩායම් (මේ අයටම සම්බන්ධ සිංහල බෞද්ධ යයි කියා ගත් නාගරික නියෝ-ලිබරල් වාදීන් පිරිසක්ද බිහිව තිබේ) ඉතා බලවත්ය; ඔවුහු මුදල් (රුපියල්, ඩොලර්, පවුම්, යුරෝ ) ආකරය. අපට නොපෑහෙන  උග්‍ර බටහිර, සංකර ගති ලක්ෂණ මේ රටෙහි මේ අය ප්‍රගුණ කරත්.

මේ කණ්ඩායම්වල  මුලිකම ඉල්ලකය මොන යම් ක්‍රමයකින් හෝ තම ‘ගොඩ’ වැඩි කරගැනීමය.

වෘකයාට මැදිවූ අහිංසක බැටළු පැටවා මෙන් සිංහල බෞද්ධයන් (සෑම වයස් කාන්ඩයකම) පොකුරු  පිටින් මේ අයට ගොදුරු වෙත්. මේ ගොදුරු වීම බලා සිටීමට බැරි තරමට දුකය – විශේෂයෙන්ම දුප්පත් බෞද්ධ පවුල්වල කුඩා දරුවන් පල්ලිවලට ගෙන ගොස් බව්තීස්ම කිරීම වැනි දේ සිදුවන විට සිංහල බෞද්ධයාගේ අව්‍යාජත්වයෙන්, අහිංසක කමින්, හොඳ හිතින් මේ ගුණමකුවෝ අයුතු ප්‍රයෝජන ගනිති. දැන් දැන් දුප්පත් මිනිසුන් පමණක් නොව සිංහල බෞද්ධ සමාජයේ ‘ඉහලම පෙලේ’ ඇත්තන් පවා  මේ අයට හසුවෙති.

එසේ ගොදුරු කර ගත් පසු සිංහල බෞද්ධයා ඉන් මිදී නැවත ප්‍රකෘති තත්වයට ඒම වැලක්වීමට ඔවුහු කල හැකි සෑම දෙයම කරති – මුදල් දීම, ගෙවල්/රැකියා ලබා දීම, නොයෙක් බොරු කීම, තර්ජනය කිරීම, බය කිරීම, පසු පස හභා යාම වැනි.

මෙම ක්‍රිස්තියානිකරණ රැල්ල පිළිබඳව මෙසේ  බුද්ධාගම අත්හැර ක්‍රිස්තුධර්මය ඇදහීමට පෙළඹුණු  අයට පමණක් දොස් කීමෙන් පලක් නැත.

ඔවුන්ගේ මෙහි වෙසෙන විදේශීය/දේශීය පුජකවරු, ඒජන්තවරු  මුදල් සහ වෙනත් අයුතු බලපෑම් මඟින් මෙරට ජනතාව ක්‍රිස්තියානුකරණය කරන්නේ නම් එය නීති විරෝධී කටයුත්තකි.

නමුත් කිසිවෙකුට විරුද්ධව නිතීය මෙතෙක් ක්‍රියාත්මක වී නැත.

බෞද්ධයෙකු කිතුණුවෙකු හා විවාහ වූ පසු බොහෝ විට එම තැනැත්තා සහ ලැබෙන ළමුන් ක්‍රිස්තියානි භක්තිකයෝ වෙත්. මෙය සැමදා මේ රටේ තිබු ප්‍රවනතාවයකි.

සමහරු තමන් ක්‍රිස්තියානි පල්ලිවලට ගියත් තවමත් බෞද්ධ බව පවසත්. ඒ අය බෞද්ධයන් නොවනු ඇත. කෙනෙකුට ආගම් දෙකක් තිබිය නොහැක (විවාහ දෙකක් තිබිය නොහැකි සේ).  

කොළඹ බොහෝ බෞද්ධයෝ කොච්චිකඩේ පල්ලියට යන බව සත්‍යයකි (2019  පාස්කු ඉරිදා දින එම පල්ලියේ ඉතා අවාසනාවන්ත ලෙස මියගියවුන්ගෙන් සමහරෙක් බෞද්ධයෝය). වෙනත් ප්‍රධාන  නගරවලද  තත්ත්වය  මෙයමයි.

සිංහල ක්‍රිස්තුභක්තිකයෝ බෞද්ධ පන්සල් වලට යන බවක් අසන්නට නැත. බෞද්ධයෙකු සමඟ එසේ ගියත් ඔවුහු මල් පහන් පුජා කර භක්තියෙන් බුදුන් නොවඳිති.  පංසලේ සිරි නරභා පැමිණෙති. ඔවුන්ගේ 100% විශ්වාසය ඇත්තේ පල්ලියේය. නමුත් පල්ලි යන සිංහල බෞද්ධයා ජේසුන්, (මරිය තුමිය) වඳින්නේ ඉමහත් භක්තියෙනි.  ඔවුනට බුද්ධාගම, සිංහල බෞද්ධ ආශ්‍රිත දෙවිවරු එවිට අමතකය.

පෘතුගීසින් පැමිණීමට පෙර (1505) මේ රටේ සිටි සියළු සිංහලයෝ බෞද්ධයෝ වුහ. එවිට ක්‍රිස්තියානි යන ආගමක් මේ රටේ නොවීය.

එනම්, අද ක්‍රිස්තියානි සියළු සිංහලයන්ගේ ආදී මුතුන් මිත්තෝ බෞද්ධයෝය.

1505 ඔක්තෝබර් 15  දින පෘතුගීසි නාවික බලකාය කොළඹ වරායට සේන්දු විය (කපිතාන් ලොරෙන්සෝ ද අල්මේදාගේ නායකත්වයෙන් යුත් යුධ නැව් 9ක්).

එම ගමනේදී පෘතුගීසීන්ගේ ඉල්ලීමට ඉඩ දෙමින් එවකට කෝට්ටේ සිටී රජ, ධර්ම පරාක්‍රමබාහු (8වන පරාක්‍රමබාහු) – ඔහුගේ ඇමති මණ්ඩලෙන් හතර දෙනෙක්ම ඔහුගේ සොහොයුරෝ වුහ (මෑත ශ්‍රී ලංකාව මතක් වේ); එවක සිටී පෘතුගාල රජතුමාගේ (මැනුවෙල් 1495  – 1521) නිල මුද්‍රාව සහ ක්‍රිස්තු කුරුසය කොළඹ වරාය තුල ගලක කෙටීමට අවසර දෙනු ලැබිය

කොලඹ වරායේ මේවා අද දවසටත් දක්නා ඇතැයි කියත්. අල්මේදාගේ ‘කල්ලිය’ශ්‍රී ලංකාවෙන් පිටත්වීමට කලින් ඒ ස්ථානයේ කුඩා කතෝලික දේවස්ථානයක් සාදා එහි කතෝලික පුජාවක් පැවැත්වීමටත් අනුමැතිය දෙන ලදී.  මෙය ශ්‍රී  ලංකාවේ පැවැත්වූ ප්‍රථම ක්‍රිස්තියානි දිව්‍ය  පුජාව විය හැකයි.

පෘතුගීසීන් මෝඩ සිංහල රජතුමාට කීවේ තමනට අවශ්‍ය ශ්‍රී ලංකාවේ වාණිජ කටයුතු වලට සම්බන්ධවීම විනා රට අල්ලා ගැනීම නොවන බවයි. එයට ඉඩ දුනහොත් රජුට අවශ්‍ය සියළු යුධමය සහාය පෘතුගාලය විසින් සපයනු ලබන බවය.

අල්මෙදාගේ නැව් සමුහය පෘතුගාලයේ ලිස්බන් වරායේදී වීරවරයන් මෙන් මහත් වූ හරසරයෙන් පිලි ගනු ලැබුහ.  නැව් කාණ්ඩයේ අති මහත්වූ සාර්ථක ප්‍රතිපල පිළිබඳව පෘතුගාලය තුල ඒ වනවිට ඉමහත් ප්‍රසිද්ධියක් ලැබී තිබුණි.  අල්මේදා අද්මිරාල් තනතුරට උසස් කරන ලදී.  කෝට්ටේ රජු ත්‍යාග  කරන ලද දළ ඇතුන් 2 ගෙන් එක් ඇතෙක් මුහුදු ගමනේදී මියගොස් තිබුණි;  ඒ  පෘතුගාලයට පා තැබූ ප්‍රථම  අලියායි.

පෘතුගාලයේ මැනුවෙල් රජතුමා පුද්ගලිකව සහභාගී වූ දේව මෙහෙයක් ලිස්බන්හි දී 21/12/1507 දින පැවැත්විනි. එහිදී දෙවියන් වහන්සේ විසින් එරටට ලබාදුන් අනගී ත්‍යාගය (ශ්‍රී ලංකාව)  පිලිබඳ තුති පිදීමක් විය.  මැනුවෙල් රජතුමා 1507 වසරේදී එවකට සිටි පාප්තුමා වූ පාවුළු ජුලියස් තුමාට (1443 – 1513) තම රටට ලැබුණු මහඟු ත්‍යාගය  ගැන ලියා දැන්විය.

1519 දී ධර්ම පරාක්‍රමබාහු රජතුමා මිය යනවිට පෘතුගීසීහු ශ්‍රී ලංකාවේ සිය පියවර මැනවින් සටහන් කරගෙන තිබුණි.

ධර්මපරාක්‍රමබාහුගේ මුනුබුරු, සීතාවක රාජ්‍යය කල සීතාවක රාජසිංහ රජු (නොහොත් ටිකිරි කුමරු – ධර්මපරාක්‍රමබාහුගේ පුත්, මායාදුන්නේගේ පුතා) සහ පෘතුගීසින් අතර ඉතා දරුණු සටන් ඇති විය (‘මුල්ලේරියා සටන් බිමෙහි වතුර ලෙයට හැරවුනා’ ගීතය). 

 1619 වර්ෂයේදී පෘතුගීසීහු යාපනය ද අල්ලා, මෙම මුළු රටම වාගේ ඔවුනගේ ආධිපත්‍යට යටත් කර ගෙන සිටියහ; සෙනරත් රජු (1604 – 1634) පාලනය කල කන්ද උඩ රට හැර. සෙනරත් රජු මරණාසන්නයේදී තම රාජධානිය කොටස් 3ට බෙදා තම පුතුන් තිදෙනාට බෙදා දෙන ලදී. ඉතිහාසඥ පුජ්‍ය හාන්දුපැල්පොල පුඥ්යරතන හිමිගේ ‘ලංකා ඉතිහාසය ග්‍රන්ථය අනුව (MD ගුණසේන, 1956), රාජසිංහට මහනුවරද, කුමාරසිංහට යාපනයද, විජයපාලට මාතලේද රජවරුන් වශයෙන් ඒ ප්‍රදේශ  භාර දෙන ලදී. ශ්‍රී ලංකාවේ අවසන් සිංහල රජු නරේන්ද්‍රසිංහ (1706 – 1739) ගෙන් පසු නායක්කර් රජවරුන් 4 දෙනෙක් මහනුවර රාජධානිය 1739 සිට 1818 දක්වා පාලනය කළහ. මොවුන්ගේ මුලාරම්භය වර්තමාන බැන්ගලෝරයයි. මුළු දකුණු ඉන්දියාවම යටත් කර ගත් මොවුන්ගේ ‘විජයනගර්’ රාජධානියේ  අගනුවර වෙල්ලෝරයේ පිහිටා තිබුණු නිසා (අද තමිල්නාඩුවේ) එහි අභාෂය තිබු,  ශ්‍රී ලංකාව පාලනය කල මෙම වඩුග රජුන්, දෙමළ කථා කළහ.

කතෝලික ආගමට හැරුණු සිංහල බෞද්ධයනට විශේෂ සත්කාර, වරප්‍රසාද, පදවි තානාන්තර, බදු අඩු කිරීම් ප්‍රතිකාලුන් විසින් ලබා දෙන ලදී. කොළඹ සිට මුහුදු තීරයේ උතුරට හලාවත පමණ දක්වාත්, කොළඹින් දකුණට මුහුදු තීරයේ මොරටුව පමණ දක්වාත් අති විශාල සිංහල බෞද්ධ ජනතාවක් කතෝලික බවට පත් විය.

මෙම ප්‍රදේශවල වූ බෞද්ධ සිද්ධස්ථාන, පිරිවෙන්, බෞද්ධ පුස්තකාල ආදිය ප්‍රතිකාලුන් විසින් කඩා බිඳ, ගිනිබත් කර ඒ සමහර ස්ථානවල දැවැන්ත කතෝලික පල්ලි සෑදුහ.

බොහෝවිට පෘතුගීසින්ගේ බලකීරීම මත සිංහල බෞද්ධයෝ විශාල ලෙසින් ස්වකීය සිංහල නම් අත් හැර පෘතුගීසි නම් ලබා ගත්හ (පෙරේරා, ද  සිල්වා, සිල්වා, ප්‍රනාන්දු, මෙන්ඩිස්, පීරිස්, ගෝමස්, කොස්තා, ෆොන්සේකා වැනි).

1981 සංගණනයට අනුව රටේ මුළු ජනගහනයෙන් 7.6%ක් ක්‍රිස්තියානියෝය. (සිංහලයන්, ද්‍රවිඩයන් ඇතුළුව) – ජේසුස් වහන්සේ/දෙවියන් වහන්සේ අදහන්නන්. අද, මේ ප්‍රමාණය  අඩු තරමින්  12% තරම් වත් විය යුතුය. මේ සංඛ්‍යාව මෙසේ වැඩි වීමට ප්‍රධාන හේතුව වන්නේ බෞද්ධයන් (සහ ද්‍රවිඩ හින්දුන්) ක්‍රිස්තියානිකරණය වීමය.  මේ සම්බන්ධව මෑතක ලබා ගත් විශ්වාස කල හැකි සංඛ්‍යා ලේඛන නොමැත. ක්‍රිස්තියනිකරණයවූ බොහෝ බෞද්ධයෝ ඒ බව රහසිගතව තබා ගනිති; ඔවුහු සංඛ්‍යා ලේඛන වල අඩංගු නොවෙති.

මේ තත්ත්වය සැබෑ බෞද්ධ නායකයන් ඉතා සැලකිලිමත් විය යුතු කරුණකි. අප බෞද්ධයන් කිතුණු ආගම අදහන්නන් බවට පත් වන්නේ මන්දැයි හොඳින් සොයා බැලිය යුතුය. ඔවුන් ක්‍රිස්තියානිකරණය වන තත්ත්වයන් නැති/අඩු කිරීමට, ක්‍රිස්තියානිකරණය වූ අය නැවත බෞද්ධාගමට ගෙන්වා ගැනීමට වැඩපිළිවෙල් පන්සල් ආශ්‍රයෙන් සහ වෙනත් අයුරින් සකස් කළ යුතුයි. බෞද්ධ කටයුතු අමාත්‍යංශය, සමස්ත ලංකා බෞද්ධ මහා සම්මේලනය, YMBA වැනි ආයතන විශේෂයෙන්ම තිබෙන්නේ එවැනි දේටය.

අද දහම් පාසල් යන සිංහල බෞද්ධ දරුවන් ඉතා අල්පය.

අප සංඝයාවහන්සේලාට සැම අන්තයකින්ම නොනවතා පහර දෙන යුගයකි මේ (මේ පිළිබඳව සවිස්තරාත්මක කථනයක් මීළඟ කොටසේ (2).

ඉදින්, දෙමව්පියන් තම ළමුන්ව දහම් පාසල් යැවීමට අකමැත්ත පල කරත්. ඉරිදා උදේ ටියුෂන් පන්තිද මීට ප්‍රධාන සාධකයකි – දහම් පාසල් යන දරුවන් අඩු වීමට.

දැනට දශක තුනක පමණ සිට කිසිම ශීලාචාර කමක් නැති තක්කඩින්, මදාවියන්  සහ පල් හොරු පාර්ලිමේන්තුවට, පළාත් සභාවලට හා ප්‍රාදේශීය/නගර සභාවලට තේරී පත්වූහ. තිතට මත ප්‍රතිපත්තිය යටතේ අද රටේ බොහෝ බාර් ලයිසන් හිමිකරුවන් වන්නේ මේ මන්ත්‍රිවරුන්ය. රටේ මත්පැන්, මත් ද්‍රව්‍ය භාවිතය පුදුමාකාර ලෙස ස්ත්‍රී පුරුෂ දෙපක්ෂය තුළම වැඩි වී ඇත.

මේ සියල්ලට හේතුව අප බලාසිටියදීම රට තුළ හැදියාව, ගුණ ගරුක බව, සාරධර්ම ඉතා සීග්‍රයෙන් අතුරුදහන් වී යාමය.

(මතු සම්බන්ධයි) ….

මෙම ලියුම්කරු ජාත්‍යාන්තර නිතීඥවරයෙකි. ඔහු ඉතිහාසය/සමාජ විද්‍යාව පිලිබඳව ද උසස් ගණයේ උපාධිධරයෙකි (arwdc@bigpond.com).

MEDIA STATEMENT

The Auditor General has issued a Special Audit Report dated 17^th November 2022 on the above mentioned project proposal is now published in the National Audit Office website with the following link :

http://www.auditorgeneral.gov.lk/web/images/audit-reports/upload/2022/special/Light-Rail-Transit/Final-Report-LRT.pdf

We, the members of the Committee that had been appointed in 2020 to review public investment projects, wish to draw the attention of all media institutions to the Auditor General’s observations on page 37 in Sinhala and page 140 in English.

The paragraph 5.9.3 of the above-mentioned pages and the contents of the letter issued to the Auditor General by the Director General of the External Resources Department, which is annexed as page 405 of the Auditor General’s report, should be clear enough evidence for anyone to perceive that the Light Rail Transit project proposal was not submitted for our Committee’s review, because, the Government, even by then, had already decided to withdraw that project proposal.

As such, the above pages of the Auditor General’s report stand as proof to repudiate the false opinion that was created through social media and at various other places by numerous parties, including some personalities associated with several professional bodies, claiming that the Government has decided to cancel the Light Railway Transit project based on a recommendation of our Committee.

We wish to emphasise that our Committee handed over to the Secretary to the Ministry of Finance all our reports including our analytical observations and/or recommendations on the projects in Railway, Highway, Irrigation, Water Supply and Urban Development sectors that were submitted for our Committee’s review, including the Kelani Valley railway electrification proposal, which, apparently has been mistakenly considered by social media networks and many others who have expressed their views, as Light Rail Transit project, possibly in their confusion between the two different projects. We informed, by our letter of resignation from the Committee with effect from 30^th June 2021, that all such reports be treated as final reports”, and all those reports have now been submitted to the Auditor General as well. We take this opportunity to reiterate that all of us, who served as members of this Committee, continue to collectively stand by the observations and/or recommendations that were submitted to the Government through our reports.

With regard to public investment projects, irrespective of their sectors concerned, independent, professional and nationally undertaken appraisals are an imperative pre-requisite before making decisions on those prior to their implementation.  In such analyses, all available project alternatives to achieve the planned objectives have to be comparatively evaluated and those alternatives with least possible capital intensity and with highest possible benefit generation capacity have to be selected. Similarly, in addition to the output focus, maximum domestic effective demand creation, and thereby maximum domestic value addition, should be aimed at through project implementation; in view of which, the priority, to the extent possible, should be given to execute projects deploying domestic entrepreneurship. Even under the circumstances where execution of projects on foreign loans through employment of foreign contractors becomes unavoidable, we must ensure that such foreign loan funded projects should either generate or save foreign exchange at least to the extent required to pay the corresponding loan instalments and interests. We must underline that one significant cause behind the foreign debt crisis faced by Sri Lanka today is public investment projects implemented during the past few decades on foreign loans hiring foreign contractors without such professional, domestic and independent appraisal. We must prevent recurrence of such possibility at least in the future. For this purpose, it is extremely important that decisions pertaining to projects be taken based on observations and recommendations yielded through an independent, professional and domestic appraisal undertaken by the Department of National Planning, without relying exclusively on appraisals conducted by foreign funded consultants. We wish to emphasise that, not only the officials and authorities, but also the general public, should realise that achieving public investment efficacy, or curtailing corruption and waste, cannot be expected without ensuring such domestic and professional appraisal of projects.

We earnestly request your esteemed media institution to provide adequate media coverage to the full content of the Auditor General’s report, and also to this media statement, in view of delivering the correct information to the public and for the sake of reporting the true picture in this regard.

Members of the Committee that had been appointed to the Project Review Committee, Professor T Lalithasiri Gunaruwan, Former Transport Secretary D S Jayaweera, Chartered Engineer Janaka Kurukulasuriya, and Professor Sohan Wijesekera

14^th December, 2022

T Navajyoti

Geneva, 14 December 2022: Ukraine and Mexico emerge as  the most dangerous countries for media work this year, stated the Press Emblem Campaign (PEC) in its annual report published in Geneva on Wednesday.

Since January, 115 media workers have been killed in 29 countries around the world and the number of victims is increased by 45% compared to last year (79 journo-casualties).

It is the highest number of casualties since 2018 with a brutal deterioration in Europe due to the war in Ukraine. By region, Latin America is ahead with 39 journalists killed, followed by Europe with

37 victims, then Asia 30, Africa 7 and North America 2,” said PEC president Blaise Lempen. He strongly condemns these attacks and calls for those responsible for these crimes to be brought to justice as quickly as possible.

Europe experienced the worst deterioration in the safety of journalists since the wars in former Yugoslavia from 1992 to 1999. In Ukraine, it is very difficult to establish the exact circumstances of the deaths of journalists in the absence of an independent investigation. PEC counted 34 victims (including 8 foreign nationals) since the beginning of  24 February Russian invasion. At least 8 journalists were clearly killed in the line of duty, 12 others on Russian shelling attacks or other crimes and at least 14 as fighters in the Ukrainian army (Kyiv  institute of mass information).

After Ukraine, Mexico was the most dangerous country with 17 victims, the highest annual death toll since at least the beginning of the century in this country. They were the target of criminal gangs in a climate of violence and impunity. At the third place with 8 victims, Haiti has experienced significant deterioration due to growing insecurity. Six deaths were recorded in Pakistan, 5 in the Philippines, 4 in Colombia and 4 in India.

Three victims were registered in the following countries : Bangladesh, Honduras, Israël/Palestine, and Yemen. Two deaths were recorded in Brazil, Chad, Ecuador, Myanmar, Somalia, Syria, United States of America. Finally, one victim has been identified in the following countries : Central African Republic, Chile, Democratic Republic of Congo, Guatemala, Kazakhstan, Kenya, Paraguay, Russia, Sweden, Turkey, and Vietnam.

As a positive note, there was no casualties among journalists so far in Afghanistan in 2022 instead of 12 in 2021. However, many journalists were obliged to flee the country. On average more than 2 journalists killed each week. In the last decade (from 2013 to 2022),

1135 journalists were killed, or 113 per year, 2.2 per week, according to figures from the PEC. It hopes that the international community will start in 2023 the work for an international convention to enhance the safety of journalists. It would be a great step forward to better fight against impunity.

Pakistan and India continue to be dangerous countries for media professionals in the recent past, reveals PEC’s south Asia representative Nava Thakuria. Last year Pakistan witnessed the killing of  7 journalists (6 for  India) and in 2020  Pakistan lost  8 and India 15 media persons to assailants. This year, Pakistan reported the killing of  Sadaf Naeem, Arshad Sharif, Muhammad Younis, Iftikhar Ahmed, Hasnain Shah, Murtaza Shar and Athar Mateen. Naeem, a Pak television reporter  was crushed to death as she fell from a truck during the political march of former premier Imran Khan. Another broadcast journalist Sharif, who remained critical to Pak military agencies, was shot dead in Nairobi by Kenya police. India witnessed the murder of journalists Rohit Kumar Biswal, Sudhir Saini, Juned Khan Pathan and Subhash Kumar Mahato. Three journalists (Hashibur Rahaman Rubel, Mohiuddin Sarker Nayeem and Abdul Bari) were killed in India’s eastern neighbour Bangladesh, where Myanmar lost photojournalist Aye Kyaw and reporter Pu Tui Dim to the relentless military atrocities. India’s other neighbours namely  Bhutan, Nepal, Maldives and Sri Lanka did not report any incident of journo-murder during the year

Sugath Kulatunga

A few days back Derana TV in their Rebuild Lanka program had a very interesting episode on investment promotion. It was very positive. The contrast presented between the Singapore procedure and that of Sri Lanka was revealing. That discussion made me give some thought to the subject.

In the beginning, the GCEC made good progress under the leadership of Upali Wijewardhana who himself was an astute investor. The fact that the GCEC was under the President made all the ministers and state officials extend their unstinted cooperation to investment promotion. But there was a drawback the political director in the GCEC was keen to fill the zone and did not bother about the quality of investment. The result was GCEC became a haven for fly-by-night investors in garments, mainly from Hong Kong who were attracted by the US apparel quotas. We did not make an effort to attract technology. Upali discouraged the worst kind of fleeting investors by insisting that they build their own factories. It was a pleasure to see leading ministers like Ronnie de Mel, Lalith Athulathmudali, and Gamini Dissanayake speaking so convincingly at investment promotion events organized jointly by the GCEC and the EDB. It was the EDB that first promoted the GCEC in a full-page advertisement in the Financial Times. The first overseas promotion investment was also done by the EDB in a joint Trade and Investment event in New York. This was the first time our exporters ventured into the US market. They had to be induced to go there by giving them free Air tickets. Today the USA is the main market for our apparel.

One can learn a valuable lesson of experience from this event which was a remarkable success in export promotion and good initiation to investment promotion. This event led to the attraction of two garment factories to the GCEC and a new product of disposable cotton gloves outside the GCEC. It was a result of a concentrated endeavor over a month by a foreign consultancy firm and our director of marketing where they had one-to-one meetings with potential importers and investors, lifted product samples from the market to produce counter samples, and provided all the relevant country information to interested parties. The Sri Lanka community was actively involved in the effort.

This was a time when we had to do country promotion too. Our brochures highlighted the socio-political stability of the country, the high literacy and trainable labor, and the conducive living conditions. Today we have to go beyond that. We have to market potential projects. We should focus our efforts on a few flagship projects in high technology to act as magnets. One can imagine the outcome and the spread effect if we had held on to the Samsung proposal. Only the EDB realized the value of Samsung. The GCEC did not show much interest and not a minister was excited about it. When the Prima project had to be surrendered to SL according to the BOT agreement the Prime Minister of Singapore came here to prevent it. If I remember PM Thatcher visited Saudi to canvass a helicopter sale. The minister from Andhra Pradesh visited SL to lure Brandix Garments to Andhra. Now Government of Andhra Pradesh has recognized Brandix India with a Champion Award 2020 – 2021′. Our ministers show an interest only if there is a personal gain.

Now

A few major areas where we must have at least pre-feasibility studies presented are in graphene, urea, superphosphate, sulphuric acid, silica, ceramics, greenhouses, marine aquaculture, initial refining of silica for solar panels, and assembly of panels. This is only an off-the-cuff selection. A proper selection of projects should be done by a competent team of professionals. Along with this, it is imperative that a National Technology policy be defined which should identify the sectors where SL should focus and action that has to be taken to foster technology development. In this field technology, education is fundamental. Taiwan which is a leader in high-tech, which is an island smaller than Sri Lanka, had 77 Universities and colleges of science & technology by 2010. We must at least have one University on technology and many junior colleges.

On trade and investment promotion, our diplomatic representatives have not made any significant contribution. They consider that it is infra digging to deal with the business community. They can make better use of the Trade Commissioners under them whose major task is alleged to be to provide escort to visiting politicians. When the EDB protested the lack of cooperation in this field from our representatives they explained that they do not have the funds even to contribute to business publications. When EDB offered funds based on a well-defined program there was hardly any response. One response was to fund traveling from Beijing to Shanghai, but no program of action was given. Probably there was a belief that EDB was liberal in disbursing funds. A case in point was the insistence for funds to buy an expensive Nikon Camera by a professional of the CISIR to take photographs of the state of the first containerized shipment of pineapples when it reached Dubai. EDB refused and advised the party to borrow one.

It is necessary that our embassies/high commissions are given performance targets for attracting investments in target markets. To begin with, we could give them a target of one investment in each year. It is good to see our High Commissioner in Singapore playing an active role in investment promotion. Other than such rare cases and our representatives in China and India they have miserably failed in political representation which they claim as their exclusive function. This is amply demonstrated in the unending resolutions against SL at the UNHRC supported by many key members of the agency.

Some of our important embassies also had economic councilors whose job was specifically to support trade and investment in the home country. But they too did not pull their weight and bluffed their way through. The Export Promotion Secretariat used to get copies of their reports on the economy of the host country and the new trends. They impressed us until we discovered that they were accurate copies of reports named the three-bank report which is compiled by the three leading banks of the country.

With the disappointment we had from the officialdom of our foreign representatives the EDB tried out appointing agents to canvass trade. They were handpicked out of Sri Lankans living in the market. We had good results from them until the 1983 black July. One example was the effort of the former General Manager of the Ceramic Corporation then domiciled in Canada who arranged for a leading investor and dealer in ceramic products in Canada to visit Sri Lanka to discuss an investment in Sri Lanka. That too failed due to Black July. BOI should tap the Sri Lankans domiciled in the major markets to act as agents and promote FDI. The Indian diaspora living abroad contributes considerably to the success of trade and investment promotion in India.

A group the BOI should involve for support in FDI is the established multinational firms in the country. Firms like Unilever, Ceylon Tobacco, and Baur’s have developed monopolies and exploited the domestic market for decades. Their contribution to the transfer of technology and export earnings is zero. During the time of NM as Minister of Finance, Tobacco went into tissue culture and Unilever went into Prawn farming to demonstrate their broader interest in the development of the country. It was a sham. These firms should be induced to bring in funds for expansion and for production for export. With their worldwide connections, they should also bring in new FDI. While promoting FDI the BOI should encourage the Ministry of Industries to establish incubators for IT exports in collaboration with e.g. the Moratuwa University.

The importance of a one-stop shop for approval of FDI has been mooted for some time now. Such an arrangement should have political power behind it to overrule noncooperating agencies. In late 1970 the Foreign Investment Approval Committee of the Ministry of Finance played this role effectively. It was chaired by a director of the Ministry of Finance with the Director General of the EDB as a permanent representative. All applications for approval of foreign investments outside the BOI area were first received by the FIAC and were referred to the relevant ministry with an indication of what is expected from the ministry and giving a date when it would be taken up for discussion. There was always cooperation in most cases but when there were delays (never a rejection) the FIAC Chairman would tell the Ministry representative that he would request his Minister to take up with the Cabinet. In projects where substantial export contributions the EDB member would ask whether there is any objection to the item listed for a decision at the next meeting of the Export Development Council of Ministers. This strategy always worked, and approvals were expedited. Of course, the FIAC members were colleagues and acted as a team.  

Hitherto, SL had no policy on FDI and as beggars grabbed at any FDI. Perhaps the leading criteria would have been the size of the unofficial commission. We went on volume rather than the quality of the FDI. The East Asian countries gave priority to technology transfer. South Korea even preferred to buy the technology.   

As far back as 1951, an IBRD report indicated that” Perhaps the most important limiting factor in Ceylon for development at present, both in the formulation of coordinated programs and in its implementation, is the shortage of, trained and qualified personnel at all levels – superintendents, foremen, and skilled workers as well as technical, professional, and higher administrative personnel.” Some of these scarcities have been since addressed. But the shortage of skilled workers, as well as technical personnel, has escalated. High-tech FDI cannot be attracted without skilled labor. For this, the imperative of technology education has to be realized. Sadly, the short-sighted education authorities and the academics have utterly failed in changing the present system of producing educated un-employables who become a burden on society.

Now, these un-employables are employed in assaulting former Vice Chancellors.

Dr Sarath Obeysekera

An example of  failing a SOE is  Restructuring of     Dockyard Dockyard 

One of the main features of the privatization was to hand over 10% shares to workers in the restructured company  As mentioned in a tv talk President DBW and a few leaders of JSS which was the state-sponsored union helped to persuade management and the government to hand over shares in the nineties

The current minister of energy should seriously think about it and initiate crowdfunding for the public to infuse funds into SOE to make the people in  the country part of the national asset

Quote

Structural Reform Policy on Indonesia’s State-Owned Enterprises

https://www.djkn.kemenkeu.go.id/artikel/baca/13217/Structural-Reform-Policy-on-Indonesias-State-Owned-Enterprises.html

—

Regards

Dr Sarath Obeysekera

Courtesy Adaderana

President Ranil Wickremesinghe has reiterated that he would work towards resurrecting the country from bankruptcy.

Addressing an event in Kadawatha today (Dec. 14), the Head of State pledged to build a debt-free economy and to create a stable economy that is able to pay its debts.

He attributed the country’s bankruptcy to the lack of changes made to the economic program following the end of the civil war.

President Wickremesinghe is hopeful of bringing in investment opportunities in order to take the country’s economy forward by next year.

He went on to stress the need for an institutional system that can revive the country’s economy again and attract investment opportunities.

Speaking further, he revealed that measures would be taken to establish an economic corporation by merging the Investment Promotion Division of the Board of Investment (BOI) and the Export Development Board (EDB).

Courtesy Adaderana

Sri Lanka is expecting loans of up to USD 5 billion next year from multilateral agencies besides a deal with the IMF, Foreign Minister Ali Sabry told Reuters, adding that the government could raise up to USD 3 billion through the restructuring of state assets.

Apart from what we get from the IMF, we are looking at all others, the multilaterals put together another USD 4 – USD 5 billion …,” Ali Sabry said in an interview on Wednesday.

The president is interested in restructuring some of the (state) institutions, so through that if we can raise USD 2 – USD 3 billion, our treasury and reserves become strengthened.”

Struggling with its worst economic crisis in more than seven decades, Sri Lanka reached an IMF staff-level agreement in September for a loan of $2.9 billion, which could be approved for disbursal next year.

Source: Reuters

Courtesy Adaderana

The executive board of the International Monetary Fund is not expected to formally approve Sri Lanka’s $2.9 billion bailout before year-end, a key step required for the embattled country to receive funding, two sources familiar with the matter said.

Seeking a way out of its worst economic crisis in decades, Sri Lanka reached an IMF staff-level agreement in June with the deal subject to approval and contingent on Sri Lanka authorities following through with previously agreed measures.

Sri Lanka said in September it expected the board to approve the deal by year-end. Progress has been slow in recent months, and Sri Lanka’s finance minister acknowledged last month the request might extend into January.

Sri Lanka has to secure prior financing assurances from creditors, put its heavy debt burden on a sustainable path and increase public revenue before the global lender will disburse the funds. The IMF stressed the importance of joint talks involving three of Sri Lanka’s main bilateral creditors – China, Japan and India.

The IMF’s online board calendar, which has added meetings through Dec. 22 to discuss progress and new tranches for a number of emerging economies, makes no mention of Sri Lanka.

In response to an inquiry, Sri Lanka’s finance ministry said it was 100% focused” on securing IMF approval.

We are taking every necessary policy step to secure financing assurances from our bilateral creditors as quickly as possible,” the ministry said in an emailed statement.

IMF officials for Sri Lanka said in emailed comments to Reuters it was difficult to predict the timeline for the Board approval, as the process of debt discussions takes time.”

Sri Lanka said in October it aimed to nearly double its tax revenue to around 15% of gross domestic product by 2026 from 8.5% now – one essential step to unlock IMF funding.

Source: Reuters

Courtesy Hiru News

President Ranil Wickremesinghe stressed that he will definitely work towards resurrecting the country from bankruptcy and stressed that he will build an economy that is free from debt and create a stable economy that is able to pay its debts.

He said during the opening of the Toyota Lanka fulfilment Centre in Mahara, Kadawatha today (14), coinciding with 70 years of Japan-Sri Lanka relations.

The President said that today the country has become bankrupt due to the failure to change the economic program after the war, but said that he expects to increase the investment opportunities and move the economy forward by next year.

President Ranil Wickremesinghe emphasized the need for an institutional system that can revive the country’s economy and bring investment opportunities to the country and said that steps will be taken to create an economic corporation by merging the Investment Promotion Division of the Sri Lanka Board of Investment and the Export Development Board.

The President further said,”Vietnam’s economy today is like a Formula One racing car. Our economy is still like a three-wheeler. So how do we go about racing in Singapore? Other countries have Formula One racing cars. How can we go and compete in a three-wheeler? This is sufficient to meet the day-to-day traveling of the people. There is no issue. I say again that this is good. But, it does not suit the race. How can we win? If we are to win, we must also find ourselves a racing car. It should have a good engine. This means we must have a strong economy. This is the economy that were are in the process of making.

We are constructing that engine by creating an open economy in this country. This racing car is made to compete with the world by creating a competitive export economy. I believe you all have the ability to win.

First of all, we need to create a digital economy in the country, an environmentally friendly economy, as well as a socially just economy, and a very competitive export economy. This restructuring is done for that. People who are used to the old ways may be against this. But we have to go on a new path. Tell me, do you want to go in a racing car or a bicycle? Because the future belongs to all of you.

The president, unveiled the plaque and declared open the Toyota fulfilment centre and also went on an inspection tour.

Senior Advisor to the President on National Security and Chief of Staff to the President Sagala Ratnayake, Japanese Ambassador to Sri Lanka Mizukoshi Hideaki, Chairman of Toyota Lanka Company Sachio Yotsukura and a group of staff members of Toyota Lanka Company attended the event.

by Justice for Animals and Nature

The scene today in the month of December is somber.

The unseen sight is that countless millions of innocent animals destined for slaughter are being shipped in large container ships with multiple decks from country to country over long distances in the sea. 

Huge trucks with several decks can be seen busily moving on the street roads carrying packed exhausted animals in crates to slaughterhouses.

Screams of defenseless animals in fear of death penetrate the atmosphere nonstop day and night in this month of December. To animals, it is a cursed month.

The planet Earth becomes wet & red with their blood streaming down like rivers in this December month.

The owners of supermarkets and stores become accomplices to murder after the fact by filling the shelves with animal body parts and the various shaped products made from their flesh. 

Decorated live animals i.e., chickens, pigs, goats, and even cows are delivered alive to houses to be killed and flesh consumed in celebration of the birth anniversary of the so-called ‘Prince of Peace.

Private homes are turned into slaughterhouses in violation of the laws prohibiting blood shedding and Home Slaughter i.e., the illegal killing of animals in residences.

The tables in decorated homes will be filled with the flesh and slaughter products of defenseless animals whose precious lives have been ended prematurely by the inhumanity of man long before the end of the animal’s natural life.

People celebrate the anniversary of the birth of the founder of their religion by merry-making with alcohol (wine) & dining (eating meat).

Furthermore, Supermarkets, Radio and TV Channels, and Banks force feed their captive customers with music drawn from only one religious tradition beginning on the 1^st of December every year. One can hear the unceasing sounds of jingle bells ringing around the world wishing Merry Christmas to everyone, ad nauseam, irrespective of the religious beliefs of the listeners. This is unsolicited and high-handed conduct worthy of intervention by the Human Rights Commission of Sri Lanka to protect the rights of Supermarket consumers. No one has a constitutional right to push the sounds of their religion down the throats of people belonging to other religions not for one or two days but for one whole month.  

Christmas – a day lacking compassion

Christmas has turned out to be a day of hypocrisy. There is no true merry-making, no peace, no happiness, and no love for non–human sentient beings on this planet. A day full of double standards.

A day that excludes moral attention being given to the plight of animals. Fun and frolic at the expense of the lives of non–humans are the hallmark of Christmas. Heavy indulgence. No abstinence. 

Whoever has no compassion for animals has no genuine compassion.  

Justice for Animals and Nature

අග්‍රාමාත්‍ය මාධ්‍ය අංශය

එක්සත් ජාතීන්ගේ දින දර්ශනයට අනුව මනුෂ්‍යත්ව දිනයක් ප්‍රකාශයට පත් කරන ලෙස අග්‍රාමාත්‍ය දිනේෂ් ගුණවර්ධන මහතා එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයෙන් ඉල්ලා සිටියි.

කොළඹ, ශ්‍රී ලංකා පදනම් ආයතනයේ දී 2022.12.12 දින පැවති විශ්ව සංහිඳියාව සඳහා සාමය පතුරවන්නන්ගේ ජාත්‍යන්තර සමුළුව අමතමින් අග්‍රාමාත්‍යවරයා මෙලෙස ඉල්ලා සිටියේය.

මානව සාරධර්ම සීඝ්‍රයෙන් පිරිහීම  මානව සංහතියට ඉතා භයානක තර්ජනයක් බැවින් තම යෝජනාව පිළිබඳ සළකා බලා සුදුසු ක්‍රියාමාර්ග  ගතයුතු බව අග්‍රාමාත්‍යවරයා පෙන්වා දුන්නේය.

මිනිසා ජීවිතයේ සෑම ක්‍රියාකාරකමක්ම පාහේ සිදු කරනු ලබන්නේ සාමය සහ සහජීවනය ලබා ගැනීම වෙනුවෙන් වන අතර එම ආශාව අපට ඇතිවන්නේ අපගේ පැරණි ශිෂ්ටාචාරය තුළිනි. හින්දු වේදයන්, පෙරදිග ආධ්‍යාත්මික නායකයින් සහ බෞද්ධයාගේ ගුරුවරයා වන ඉන්දියාවේ ශ්‍රේෂ්ඨතම පුත් ගෞතම බුදුන් වහන්සේ අපට ඉගැන්වූයේ මනුෂ්‍යත්වයේ ගුණාංගවලින් ඈත් වුවහොත් එහි ප්‍රතිඵලය අප්‍රමාණ දුක් සහිත වන බවයි. දුක දුරු කිරීම සඳහා වූ මාර්ගය සියලුම ආධ්‍යාත්මික නායකයින් විසින් අපට පෙන්වා දෙනු ලැබීය.

මනුෂ්‍යත්ව දිනයක් ප්‍රකාශ කිරීම ගෝලීය ප්‍රජාවට, විශේෂයෙන් ලෝක නායකයින්ට මානව වටිනාකම් ප්‍රවර්ධනය කිරීමේ  අවශ්‍යතාවය අවධාරණය කරනු ඇතැයි පැවසූ අග්‍රාමාත්‍යවරයා, සාමය ඇති කිරීම මෙන්ම සහජීවනය පිළිබඳ වැදගත් ප්‍රශ්න සාකච්ඡා කර අදහස් සහ යෝජනා විමසමින් මෙම සංකල්පය ලෝකය පුරා බෙදා හැරීමට හැකි ක්‍රම සහ විධි ඉදිරිපත් කරන ලෙස නියෝජිතයින්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේය.

මහර්ෂි අරවින්ද් පදනම සහ එත්නික් විද්‍යා පදනම එක්ව පවත්වනු ලබන විශ්ව සංහිඳියාව සඳහා සාමය පතුරවන්නන්ගේ ජාත්‍යන්තර සමුළුව දෙසැම්බර් 12 වෙනිදා සිට 16 වෙනිදා දක්වා කොළඹදී පැවැත්විමට කටයුතු යොදා ඇත.

මිනිසුන් ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ ගැටුම්වල විෂම චක්‍රයකට හසුවන්නේ නොදැනුවත්කම නැතහොත් මනුෂ්‍යත්වය සහ මානුෂීය වටිනාකම් පිළිබඳ නොසැලකිල්ල නිසා බවත්  ගැටුම්වලින් පිරුණු ලෝකයට මෙම සත්‍යය වඩාත් ප්‍රබල ලෙස පහදා දිමට කාලය පැමිණ ඇති බවත් අග්‍රාමාත්‍ය වරයා වැඩිදුරටත් සඳහන් කළේය.

මෙම අවස්ථාවට කෘෂිකර්ම   අමාත්‍ය මහින්ද අමරවීර,  බස්නාහිර පලාත් ආණ්ඩුකාර රොෂාන් ගුණතිලක,  සමුළුවේ සම්බන්ධීකාරක ජනාධිපති නීතිඥ සරත් කෝන්ගහගේ යන මහත්වරුන් ඇතුළු පිරිසක්  සහභාගි වූහ.

අග්‍රාමාත්‍ය මාධ්‍ය අංශය

Courtesy Adaderana

Under no circumstances should the staff members at educational institutions be under threat, President Ranil Wickremesinghe says.

The Head of State mentioned this articulating his visions for the next 25 years in the higher education sector during a meeting with the vice-chancellors of local universities.

Courtesy Adaderana

Sri Lanka Police is seeking the assistance of the members of the public to trace the woman who assaulted the female passenger who was inside the car involved in a fatal crash at Kollupitiya.

A three-wheeler driver was killed on the spot after a speeding car crashed into the three-wheeler in the early hours of Saturday (10).

The police have appealed to the public to provide any information to the following contact numbers: Assistant Superintendent of Police (ASP), Colombo South – 0718 591578
Officer-in-Charge of Kollupitiya Police – 0718 591579

A female passenger who was inside the car was meanwhile inhumanly assaulted by three female bystanders following the accident. 

After recording a statement from the female passenger in question, Kollupitiya Police had arrested two women on Sunday for assaulting and aiding in the assault. Reportedly, the arrested women are employees of the private cleaning service and are residents of Wellawatte.  

Against this backdrop, the 26-year-old youth who was arrested this morning (Dec 13) in connection with the fatal accident, was remanded until December 16 after being produced before court.

The arrestee was arrested upon arrival at the Bandaranaike International Airport (BIA) in Katunayake this morning. He had not only fled the scene of the accident, but had also fled the country on the same day of the crash, and had returned to the island this morning.

Dilrook Kannangara

Tamil-only political parties rarely vote in favour of the national budget. When they do it raises many questions. At least one TNA MP has said he supports the 2023 budget to help resolve problems affecting Tamil people and to meet Tamil aspirations. Looks like the 2023 budget has replaced the LTTE which stood for the same stuff.

Sri Lanka is in dire economic hardships and they affect all Sri Lankans irrespective of ethnicity. Trying to resolve the problems of just one tribe at the expense of others only makes matters worse.

Besides the government has no mandate to do so.

Those who support the 2023 budget are party to this. They have not been authorized by the people to do so. They can choose between Ranil (totally rejected by the people) and the masses. There will be severe consequences for MPs who take the side of Ranil and not the people.

Unless this tribal bargaining is stopped, Sri Lanka will be in for more trouble and even a repeat of 1980s into another internal war. Why can’t politicians forget about their tribe, shed tribal thinking, and work for the common good of all Sri Lankans?

චන්ද්‍රසිරි විජයවික්‍රම, L.L.B.,Ph.D.

1931 සිටම සිංහල කළු සුද්දන් විසින් බෞද්ධ මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව අනුගමණය නොකිරීම නිසා රටට ජාතියට කොඩිවිනයක් කරගත් දෙමළ නිජබිම් හෙළුවට සළුපිළි අන්දවා 2023 පෙබරවාරි 4 දා එලියට දැමීමට කුමන්ත්‍රණයක් කෙරෙනවා යනුවෙන් ප්‍රවෘතියක් අසන්නට ලැබේ. එය චන්ද්‍රිකාගේ 1995-2000 පැකේජ් ඩීල් එකය

චන්ද්‍රිකාගේ පැකේජ් ඩීල් එක මියගියේ රනිල් හා චන්ද්‍රිකා අතර විධායක අගමැති වන්නේ කවුද යන්න ගැන ඇතිවූ පුද්ගලික ආරවුල නිසාය. එසේ නොවන්නට අන්තිම මොහොතේ පාර්ලිමීන්තුව ඇතුලේ එයට UNP කාරයින් ගිනි තබන්නේ නැත. එය පැරදුනේ චන්ද කීපයකින් පමණය.  නැත්නම් මේ වන විට සිංහලයාට අබසරණවී අවසානය. මුළු රටම පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කොට්ඨාශ මට්ටමින් අවුල් ජාලයක් වෙන්නට තිබුණි. ප්‍රභාකරන්ට නිතර නිතර සිදුවූවා මෙන්, මේ දිවයින ආරක්ෂාකරණ යම් අද්‍රෂ්‍යමාන බලවේගයක් විසින් චන්ද්‍රිකාගේ හා රනිල්ගේ මනස් අවුල් කරන්නට ඇත.

මෙම කුමණ්ත්‍රනකාරී ක්‍රියාව හෙවත් රහස් ප්ලෑන දැන සිටියේ කවුද? එය අහම්බෙන් මට අසුවූයේ ඉන්දියන් ජාතිකයෙකු ලියූ පොතක තිබීය. මේ සම්බන්ධයෙන් ඉංගිරිස් හා සිංහල භාෂා දෙකෙන්ම ලියූ ලිපි ලංකාවෙබ් වෙබ් අඩවියේ පලවී, සුරක්ෂිත කර ඇත. සිංහල ජාතිය මෙම වෙබ් අඩවියට ණය ගැතිය.

එහි  සිංහල ලිපිය ජනාධිපති/ අගමැති/ අධිකරණ ඇමති කන්තෝරුවල  කළු සුද්දන්ගේ කියවීම සඳහා ප්‍රථමයෙන් එවමි.

කළු සුද්දන් විසින් ලංකාව කැබලි කිරීම

කළු සුද්දන් විසින් ලංකාව කැබලි කිරීම
Posted on June 15th, 2017

චන්ද්‍රසිරි විජයවික්‍රම, L.L.B.,Ph.D.

රහසින් වත් පව් කිරීම

ලංකාවේ උතුරු පලාත අල්ලසක් වශයෙන් ප්‍රභාකරන්ට බදු දීමට පිළිවෙලින් ප්‍රේමදාස හා

තිස්ස ගුණතිලක 

අපෙන් ස්වායත්තව (indepedant) ස්වභාව ධර්මයේ ධර්මතාවලට අනුව පවතින, හැසිරෙන භාහිර ලෝකයක් පවති. ආලෝකය, සුළඟ, උශ්ණත්වය, පීඩනය භාහිර ලෝකය හසුරවන සාධකයන්ය.

එම භාහිර ලෝකය විඤ්ඤාණය සහිත ජීවින්ගෙන් මෙන්ම විඤ්ඤාණය රහිත වස්තූන්ගෙන්ද සමන්විත රූපවලින් පමනක් සැදුනකි.

විඤ්ඤාණය සහිත ජීවීන් (රූපවලින් පමනක්ම සෑදුන) භාහිරය ආත්මීය කරගෙන (දෙයක්/යමක් ලෙස ගෙන එය දකින/විඳින මමෙක් ඇතිකර ගෙන) විඤ්ඤාණ මායාවට හසුවී දුක්විඳියි. සක්කාය දිට්ඨිය යනු මෙම මායාවයි. විඤ්ඤාණය සහිත ජීවියා සිත නොහොත් අරමුණ ක්‍රියාත්මක නොවනතාක් කල් අයත්වන්නේ ස්වභාව දහමටයි.

විඤ්ඤාණය සහිත ජීවින්ගේ විඤ්ඤාණ මායාව යනු පහත සඳහන් ක්‍රියාවලියයි.

භාහිර ලෝකය කිසිදාක පෘතග්ජනයාට (දැකිය/ඇසිය/)විඳිය නොහැකි අතර විඳිය හැකිවන්නේ භාහිර ලෝකයේ ඇති රූපවලින් නිකුත්වන තරංගයන් (ප්‍රතිබිම්භ) පමණි. එම රූප ප්‍රතිබිම්භ පංචේන්ද්‍රියන් මත ප්‍රසාදවීමෙන් සිත තුල රූපාවචර ලෝකයක් සකස්කරයි. මෙම ප්‍රසාදවීම එක් එක් ජීවියාගේ පංචේන්ද්‍රියන් වල පවතින දුර්වලතා (limitations) වලට අනුරූපව සිදුවෙයි. මේ නිසා එකම භාහිර ලෝකය එක් එක් ජීවියා දකින්නේ විවිධාකාරයෙනි. එක් එක් ජීවියාගේ සිත තුල ඇතිවන රූපාවචර ලෝක විවිධාකාරය.

උපන්දා සිට මේ මොහොත දක්වා ජීවියා තම ‘දැනුම’ නැමති නාම ලෝකය වර්ධනය කරගනි. භාහිරයේ ඇති රූපවල දැනුම මෙම නාම ලෝකය තුල රැස්කරගෙන නාමාවචර ලෝකය (world of labels) සංස්කරනය (සංකාර) කරගනී.

උපන් මොහොතේ ජීවියාතුල නාමාවචර ලෝකයක් නොපවතින අතර මුහුකුරායත්ම නාමාවචර ලෝකය වර්ධනයවී ඝණ තිරයක් මෙන් භාහිර රූප ලෝකය වසාගනී. විඤ්ඤාණය සහිත ජීවියා දැන් දකින්නේ රූපය හා ගැටගැසුන නාම ලෝකයයි. එනම් උපාදානවී භවවූ දෙයක්/යමක් සහිත ආත්මීයවූ කාම ලෝකයයි (කාමාවචර ලෝකයයි).

ස්වභාව ධර්මයට අයත්වූ විඤ්ඤාණය සහිත ජීවියා විඤ්ඤාණ මායාවට හසුවී ස්වභාව ධර්මයෙන් ඈත්ව දුකට පත්වන්නේ මෙලෙසිනි.

නාමය නැමකි කඩතුරාව ඉවත්කර රූපය මතුකරගත් සැනින් (නාම රූප පරිච්ඡේදය) නැවතත් විඤ්ඤාණය සහිත ජීවියාට ස්වභාව ධර්මය සමග එකතුවිය හැකිය. එනම් ‘ස්වභාවධර්මගත’ විය හැකිය. නිවන යනු මෙසේ නැවත ‘ස්වභාවධර්මගත’ වීමයි.

ඹබට සුභ පැතුම් 

තිස්ස ගුණතිලක 

2022 දෙසැම්බර් මස 12 වනදා